Αεράκι και νύχτα  καλοκαιρινών αισθήσεων και ό,τι μαζί τους αναδύεται ,έχει καλώς ....

Του Χρήστου Νιάρου
Μελβούρνη 2024

Σε όνειρα ετεροβαρών αφηγήσεων ,παραπόνων και στιγμών μια στην πλάνη της συντομίας τους ,μια στην και με την υγρότητα των σιαλογόνων αδένων μας ,πορεύτηκε ακροβατώντας ,τρεκλίζοντας ,πάντα γλυκιά η νύχτα του Αυγούστου και ως μνήμη και ως τύχη  κάνει ή έκανε παιγνίδι .
 Την νιώθαμε να έρχεται με τα δικά της πέπλα και τα γυμνά και τα ιδρωμένα νήματα -κουμπιά της μα  και με τα  σύν και πλήν των υποσχέσεων της πολύ μα πολύ κοντά μας .
Σαν χάδι και ζεστό θαλασσινό αεράκι καλοκαιριού που πάντα πέρνει τον πρώτο λόγο  τέτοια ώρα μα και  σαν  αφήγημα που ζωντανεύει μόνο και μονο  όταν το ζείς στην πραγματικότητα , ερχόντανε και θάρχεται πάντα .  Είναι ο πιό καλός μονόλογος ,η πιό καλή αγόρευση της που μας ενώνει ή και που μας έφερε κοντά και που συνεχώς ταξιδεύει σε όλες τις χρωματικές αποχρώσεις των συναισθημάτων . Άγνωστο ό,τι αναδύεται και σαν την αφροέεσα Αφροδίτη ,σαν το κοχύλι που κουρσευτήκε στην αμμουδιά μα και σαν πετρούλα που θορύβησε στην βουτιά της από τα δάχτυλα μας όταν έφυγε ,η θάλασσα των αισθήσεων απλωνόνταντε γαλήνια και νηφάλια .
Κλειδώνει ,διπλά ,πολλαπλά όπως λένε στην καθημιλουμένη ό,τι ατμίζει από τον ωκεανό ,στο κυματάκι της όσφρησης μας και στις λέξεις του  τι θα γίνει ή τι ποθείται να γίνει με και από το παλμό των παραπόνων και των όποιων μηνυμάτων  ζωής τα νοήματα είναι η μόνη πορεία η μοναδική ίσως της αυθορμησιάς .
Ειδικά δε όταν κάνει πραγματικότητα  τις επαφές και το αεράκι των ταξιδιών που βγαίνουν από την εντός πολιτεία των αιςθημάτων ή γίνανε και βίωμα που ζητάει επανάληψη στο δείκτη και στο επίπεδο ομορφιάς ,μακριά από τα τυχαία και τις αρπαχτές , τότε ακόμη το καλύτερο .
Μπερδεύει όμως και με μαεστρία τους χρόνους και τα όποια απαρέμφατα και επιφωνήματα των μικρό χαρών μας .  Καλοκαίρι μια φυγή χωρίς ομοιοκαταληξία στις στιγμές των ποιημάτων του ,ένα σκαλοπάτι στον ήλιο,στην άμμο ,στην σκιά των πόθων και των αισθήσεων .
Η πιό καλή ανάρτηση όλων των σελίδων ,των μελωδιών ,των ονείρων των αισθήσεων μας .  Και οι πτυχώσεις -σταγόνες του έχουν τόσα κρεσέντα ,τόση πειθώ μεταφορών και παρομοιώσεων που αλληλοσυμπληρώνονται .
Μοιάζει και  με εκδρομή για δυό και μόνο ταξιδευτές στο σώμα και στην τροχιά του που το όποιο τέλος μας το κάνει  αφετηρία .
Ήτανε όμως και η κιβωτός ,ο εγκιβωτισμός μα και  η έξοδος και η διαφυγή από τα συμφραζόμενα της αγκαλιάς και στου ιδρώτα μας η καλή συνέχεια των δρώμενων του απογεύματος πήγαινε με σκιρτήματα και με πολύ κύμα .
Η γνώριμη ενέργεια μας ,η θετική ,της καθημερινότητας αυτή την ώρα ήτανε στην πιό καλή κορύφωςη της .
Η πόλη  στο λιοπύρι και στην σκιά της εποχής στο χαλαρό . Μα η νύχτα νύχτα .
Ένα τοπίο της δε άχρονο και πολύ γήινο μα τόσο γεμάτο από δευτερόλεπτα αναστεναγμών ,δοτικών χαδιών και περιπτύξεων μα και μικρό παράπονα μας αν και ήτανε οι συντεταγμένες της  ,μα μετα κινούμενες από τις αφηρημένες και συγκεκριμένες ματιές και τα δάχτυλά μας φτιάχνανε το χρόνο της σε ένα άλλο πεδίο βολής και φυγής των παραγράφων ζωής είναι ή και ήταν ένα απάγκιο μα και μια παρακαταθήκη ή αφετηρία καλών αναμνήσεων .
Το τώρα τους που γίνεται ένα μετά καταλυτικό για το χρόνο ,μόνο οι αισθήσεις το καταλαβαίνουν αλλά και το καλοκαίρι όταν κολλάει ο ιδρώτας των πόρων ,των μύχιων σκέψεων και στιγμών πάνω στα σώματα . Και όχι μόνο ...
Τα παραπόνα ,τα μικρά και τα μεγάλα από τους κοντινούς και μακρινούς μας συν παρόντες στην ζωή πολλά.
Στα και από τα  σημεία επαφής- τριβής και καλής τους γειτονίας και συνύπαρξης και αυτά αναδύονται ή αναδύθηκαν όσο έπρεπε ,όσο τα καταλάβαμε .
Η μοναξιά ,η μη ικανοποίηση των αυτονόητων αναγκών παντός τύπου και μορφής ,το εγώ ,οι κάθε λογής ναρκισσισμοί από αυτές τις βουτιές στην εντός πολιτεία των σωμάτων τα ξεβράζει η κουβέντα και στο αφρό και στην παραλία του χρόνου .
Από λάθος ,από της μοίρας τα νήματα ,από την δήθεν ευκολία των κοιν.διχτύων  ,από την βαρεμάρα ,από το φόβο για κάτι πιό βαθύ στα δρώμενα και στα όνειρα ,από την άλλη γωνία εκτίμησης των πραγμάτων ,τα παράπονα συμπεριφοράς λόγων και έργων από τις επαφές μας μα και μεταξύ μας με όλα τα παραπάνω ,με τα πρόσωπα , τις υποστάσεις και τις υπάρξεις που τα συναντήσαμε ,ζήσαμε στιγμές ζωής καθημερινές μα και ταξιδεμένες και τυχαίες ,έρχονται σαν συμπεράσματα μα και σαν αποστάγματα σταγόνων τους .
Μα όχι για πολύ . Φαίνεται ,η καθώς φαινόντανε ό,τι όλα είχαν δρομολογηθεί και τρόπο τεινά το ποτήρι από αυτές τις καταστάσεις είχε γεμίσει ,ξεχειλίσει ...
Τότε και τα κύματα τα θαλασσινά παίζανε στο μυαλό και στα χείλη μας τα παιγνίδια τους σαν παιδιά χωρίς ηλικία ένα  άλλο κυνηγητό , χωρίς θύτες και θύματα ,καλούς και κακούς ρόλους  και μας βγάζανε τα εσώψυχά μας   με μια άλλη τρυφερότητα άοκνη και πολύ ρομαντική  και γινότατε ένα κάδρο και ένας κύκλος άλλων διεργασιών ,άλλων επαφών .
Και  στο κάθε τοίχο των δωματίων γυρνούσανε οι λέξεις ανανεωμένες , Στης κουζίνας το πάγκο ,στης κάμαρης το κρεβάτι ,ανεβαίνανε , γελάγανε ,τρέχανε χωρίς να κάνουν ζημιές και όλα τα πράγματα ,από το διάβα τους μένανε ή μείνανε στην σειρά ,στην θέςη τους ήταν κάτι που το θυμάμαι και ώρες ώρες με στροβιλίζει πως τα καταφέραμε .
Μόνο που ήτανε κάπως αλλαγμένα ,κάπως μετακινηθήκανε λιγάκι τα πράγματα λές και πήρανε μια άλλη ζωή από τα δάχτυλα και την αύρα της στιγμής .
Τα ποτήρια  και οι κουβέντες του μπαλκονιού αλλάξανε θέση στο σαλονάκι και μέχρι το κομοδίνο της κάμαρης  τα ταξίδια τους φτάνανε .
Παντόφλες μα και ξυπόλητα τα πέλματα μας με τις μυρουδιές βασιλικού που ανακαυτευτήκανε  μέχρι και την εξώπορτα ψιθυρίζανε την δόξα τους .
Και αν λιοπύρι που έκαιγε   τέτοια ώρα τους δρόμους της πόλης και τα τσιμέντα της δεν στάθηκε εμπόδιο να αποχαυνωθούμε . Το ζούσαμε στο εκατό τοις εκατό .
Το αεράκι και η πείνα μετά τις καλοκαιρινές βουτιές ,μα και με την κουβέντα με ένα λαδερό φαγητό ,αργό μαγειρεμένο ήταν η αρχή.  Η κάθε πηρουνιά από μόνη της ένα ταξίδι .  Όχι όπως τα καθημερινά ,τα γρήγορα και με διανομή φαγητά .
Εδώ η τελετουργία του φαγητού είχε το πρώτο ρόλο .
Με το παγωμένο νεράκι ,με το παγωμένο οίνο μα και με τον χρόνο μπουκιά μπουκιά να μας λιώνει φτιάχτηκε το σκηνικό του απογεύματος .
Το τζιτζικομάνι έδινε ρυθμό . Ο φράχτης με τις βουκαμβίλιες χαρούμενος επέβλεπε . Ματιά με ματιά γέμιζε  και η κουβέντα μας με καλοκαίρια και ταξίδια μελλοντικά μα  και  γλύκαινε την όποια απόσταση μας με σταφύλι και σύκα .
Και η νύχτα  χωρίς φύκια και κοχύλια αλμυρά στο σώμα της που θα ερχόντανε  σαν μελωδία με ρυθμούς και επιθυμίες μας φλογερές σώμα με σώμα μα και σαν στεριά με πολλούς διαδρόμους αναχώρησης ή αποδημίας  μας γέμιζε την ψυχή . Εικόνες ονείρου που ενώ τρέχουν ή θα γίνουν μνήμη ,γίνανε αληθινές . Κομμάτια γίνανε τα εγώ και πήρανε τα ρήματα του έρωτα στα χέρια ,στα στήθη ,σε κάθε γωνιά ,κύκλο και ευθεία του καλοκαιρινού χρόνου .
Τα σεντόνια  και αυτά περιμένανε  από την νύχτα και τις σταγόνες της να ποτιστούν . [image1.JPG]
Να χορτάσουν από τις ώρες και τα δευτερόλεπτα των ηδονών και των παραπόνων . Όλα αυτά τα έφερνε το αεράκι ξυπνώντας μας ταξίδια και όνειρα καθημερινά που κάπου είχανε χαθεί στους μήνες και με τα χρόνια σε μια γωνιά της ψυχής και του σώματος .
Σχεδόν απείραχτα ,κουμπωμένα ,χωρίς πάθος και με πολύ φόβο .  Και κυρίως αχόρταγα μιας και ένα τραπέζι της προκοπής ,με πρώτο ,δεύτερο και επιδόρπιο δεν φτιάχτηκε .
Γιατί η νύχτα είναι και ένα καλό μαγειριό  από στιγμές και σερβίρει τα πάντα .
Μα στο χώρο και στο  χρόνο των συναιςθήςεων έχει τον πρώτο λόγο .Και επιδόρπια ως επίλογο και προλόγους αφηγημάτων από το στόμα μέχρι τα όποια μας άκρα σερβίρει ακαριαία και αυθόρμητα .
Η κουρτίνα της πάντα θα είναι εκεί ,σαν δασεία των παλιών συντακτικών να αφουγραζεται ό,τι διεύφευγε από των αισθήσεων μας τα σημαινόμενα .
Το ίδιο και το πάτωμα στην δικιά του γραμματική .
Αρχίζει σιγά σιγά και η φαντασία μας να μπαίνει στο παιγνίδι ,να κουρδίζεται σαν ένα ξεχασμένο ρολογάκι ή σαν κάποιο γρανάζι μνήμης  κόλλησε στα ίδια και στα ίδια της κάθε ρουτίνας και επανάληψης το χρόνο .
Αφηγηματικά λοιπόν με ωμό ρεαλισμό ,σχεδόν μελιστάλαχτο ρομαντισμό και η άμμος της παραλιακής με τα κοχύλια της ζούσανε μια δεύτερη ευκαιρία για το ταξίδι αυτό .Ετσι και τα όποια τετελεσμένα ληγμένων διαδρομών από δευτερολέπτων στιγμών καλοκαίρια βρήκανε το χώρο τους τον κατάλληλο .
Το φως τους κομμάτι κομμάτι έπαιζε στα χείλη και στις ανάσες μας με ένα χαμόγελο τρυφερότητας καλοκαιριού . Μια στους γλάρους ,μια στους κύκνους εν κινήσει οι πνοές τους .
Ιδανικές στιγμές με τις χρωματικές τους συμ περιλήψεις ήτανε από μόνες τους μια ικανή και αναγκαία συνθήκη να καδράρουν το τι θα επακολουθήσει .
Η Νύχτα αν και αργή και σίγουρη στο νόημα ,στην θεματική του καλοκαιριού παρότι νέα για εφημερίδες και κατανάλωςη δεν υπάρχουν τέτοια εποχή - το λέγανε και τα κανάλια μα και τα πόδια μας  από τις κοντινές βουτιές στα κύματα - και παρά μόνο τις αξημέρωτες ώρες σιγαλιάς μας , ήταν αναμενόμενο να γίνει η καλή παρέα μα και το κέντρο της κουβέντας μας .
Ολοι τρόπο τεινά απουσιάζουν τέτοια εποχή .  Για λίγη ανανέωση για ένα διάλειμα από την ρουτίνα αλλάζουν και πλευρό και ουρανό .  Γίνονται απόντες και ταξιδεύουν τους πόνους ,τα παράπονα τους σε άλλους μεσημβρινούς και κύματα . Σε άλλα σπιτάκια σε άλλα παράθυρα μπαρκάρουν τον χρόνο και το ιδρώτα τους .
Εκεί ακούν τον εαυτό τους ,μοιράζονται στιγμές και φθορές και φερτά και φθαρτά υλικά που τους έφερε ο χρόνος και οι ζωή τους .
Με λέξεις και νοήματα συνεννοούνται . Πρωτόπλαστα και πολύ αυθόρμητα κάνοντας την νύχτα μέρα ,το λιμάνι ταξίδι ,την γουλιά την δροσιστική νάμα ,τον ουρανό πρώτη είδηση ,το πάθος σκίρτημα εν πρόοδω αναδυθήκαμε αν ανανεωμένα από αυτή την νύχτα του καλοκαιριού.
Πιό χαλαρά ίσως ζωγραφίζαμε των κοχυλιών μια πολιτεία τους ,χωρίς ταυτότητες και πρέπει και σπασμένες συνομιλίες .
Είναι και φαίνεται ο,τι εκείνες οι κουβέντες οι ψιθυρτές ,των χαμηλών τόνων  που φτάνουν μέχρι και το ναδίρ της σιωπής μας και που σχεδόν μπορεί να τα έχουνε πεί όλα μα οι ματιές και το χάδι των δαχτύλων μας τις ανανεώνουν και τρόπο τεινά μα και κάθετα αλλάζουν την ροή της αφήγησης και των στροφών της .
Πιθανόν και οι υψηλές θερμοκρασίες να τις στεγνώνουν κάποια στιγμή  στον ουρανίσκο μας. Μπορεί και να ενδέχεται τις λέξεις τις καθημερινές ,τις χαλαρές να τις βάζουν σε άλλο βαπόρι ,σε άλλη τροχιά του σύμπαντος τώρα μα και σε άλλο ουρανό σε σχέςη με τον παρόντα .
Κάπως  και με αυτόν τον τρόπο για να ξεκουραστούν ,να φτιάξουν τα δικά τους λαδερά φαγητά ,να τεντώσουν το κορμί τους σε μια αμμουδιά με ένα φεγγάρι σαν άνω τελεία για καπελαδούρα τους  .
Μα ούτε αυτό από μόνο του αν και το φανταστήκαμε ήτανε το απόλυτο για την μέθεξη μας .
Και στο ταξίδι μιας ευγενούς κατάληξης του αυτεγλωβισμού μας  στων ρημάτων και επιφωνημάτων την καλή της γειτονία -ας το πούμε και αλλιώς ,φεριπείν στην κατανόηση και στο απάγκιο της - δώσαμε ή φανταζόμαςτε ό,τι δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό .[image2.JPG]
Με νάζι και γλυκύτητα που σκορπιστήκαμε καλώς στο πνεύμα της εποχής . Το βαθύ σου ντεκολτέ στον καναπέ ,η επίγευση του παγωμένου οίνου ,το κύμα των μαλλιών σου ήτανε από μόνα τους ταξίδια μα και σκοπός και αφορμή το καλοκαίρι νάναι καλοκαίρι αισθήσεων που βρήκανε αποδοχή και μέθεξη .
Τι ακριβώς όμως δώσαμε και τι ακριβώς πήραμε από αυτό το νταραβέρι το μετρήσαμε αργότερα ,σε άλλη εποχή και σε ένα άλλο μας χρόνο .
Μα έλα που δεν μπαίνουνε σε μια σειρά λογική ο λίβας και το μελτέμι αυτών των στιγμών .....
Ήτανε Αύγουστος και η ζέστη κατακόρυφη στο μπαλκόνι και στον ουρανό .
Σφυρίζανε τα καράβια την αναχώρηση τους για τις παραλίες και τα τουριστικά θέρετρα .
Τα ακούγαμε να φεύγουν και να έρχονται .
Ήτανε μια ακόμη γλυκιά έκπληξη που ζήσαμε και αυτή την καλή συγκυρία του εντός με το εκτός γίγνεσθαι . Γλυκοβράδιαζε και πως να μην ποθώ του τι έγινε και τι περίσσεψε .
Το κενό που με χωρίζει από αυτές τις στροφές καλοκαιριού σταγόνα την σταγόνα του την μετράω .
Στην λεπτομέρεια της νύχτας μπαινοβγαίνεις σαν ποίημα και κύμα . Με ένα αεράκι και ένα καλό αλοίμονο ,που δεν με προσπερνάει γυρνάω στην λεπτομέρεια των περιπτύξεων .
Λες και βολτάρουν ακόμη οι πνοές τους στο τώρα . Διανυκτερεύουν μα και αναδύονται και τα φώτα μα και οι σταγόνες εκείνου του καλοκαιριού ,κάνοντας την υδρόγειο του μυαλού να γυρίζει σε εκείνους τους τοίχους και στον αέρα τους όπου αφήσαμε  το γλυκό μας αποτύπωμα χωρίς αποσιωπητικά και εκδοχές μιας και μόνο στιγμής δοτικής .
Ήτανε ολόκληρη πολιτεία αυτό το καλοκαιρι ,σε μια νύχτα που κράτησε από το μεσημέρι μέχρι το αύριο .
Συγ κατοικήσαμε στο χώρο και στο χρόνο κάνοντας την γειτονιά των ονείρων πραγματικότητα .
Πολίτες της πόλης του έρωτα ,με όλα τα δικαιώματα αυτονόητα να ικανοποιούνται ,να βιώνονται . Στο σύν της επαφής .
Η πόλη όμως που μας κατοικεί θα αλλάξει όνομα στο χάρτη ,θα αλλάξει και εποχή , θα προβάρει τα άλλα ρούχα της μα οι στιγμές εκείνες καθώς φαίνεται και θα φεύγουν τα βράδια καπετανευόντας και ναυαγόντας τα καλοκαίρια εκείνου του Αυγούστου ,σε μια ακόμη λήθη και ενατένιση .