> Κάτι λεπτομέρειες συναντήσεων ,ανεπαίσθητα βγαίνουν στο παρόν και στην επιφάνεια των προτάσεων μου , πήραν και παίρνουν σάρκα και οστά . Φθινόπωρα πολλών φύλλων οι πτώσεις τους μόνιμη επωδός της εποχής αλλά η μέρα του εδώ καλού καιρού σαν πυξίδα πήγαινε τους χάρτες και τους δείχτες  της ψυχής μου αλλού.

> Περάσανε πρώτα από το καθαρτήριο της μνήμης ,αφήσανε τα κόκκινα χρώματα των αποχρώσεων τους σε κάποια χιλιοτραγουδισμένη παράγραφό της και σε ένα άλλο όνειρο που ξεμύτισε με υγρασία πρωινού -που  και αυτή θα έφευγε με την ώρα της -στεκόντανε μπροστά μου . Ένα αέρακι της στιγμής ,δεν τις παρέσυρε ,δεν τους άνοιξε την πόρτα ,ούτε το παράθυρο και στρογγυλοκάθησαν δίπλα μου .

> Λεπτομέρειες τους, που ακόμη ταξιδεύουν ανοίγουν το διάλογο και την κουβέντα μαζί μου . Και  εκεί που καραδοκεί η πλήξη της σιωπής και της μοναξιάς -ξενητιάς ,φτιάχνουν και φτιάχνω μαζί τους ,το βιωμένο της στιγμής του χτές αλλιώς .  Στρέφω τα μάτια μου εκεί που το σώμα μιλάει .  Εκεί που το δέρμα μου υπήρξε και υπήρξα μαζί τους .  Κουρδίζω δε ,και το βιολογικό ρολόι σε εκείνο το χρόνο αυθόρμητα . Όλες οι αισθήσεις μπαίνουν σε λειτουργία και ρυθμό ,πιό ταχύτατα από την πτώση των φύλλων της εποχής το χαλί. Και τα γιασεμιά της άνοιξης ,του φθινοπώρου πηγαινοέρχονται απλώνοντας στο φράχτη του κήπου την μελωδία του αρώματός τους.  Ολες οι εποχές ,εδώ στο νότιο ημισφαίριο ,μπερδεύονται γλυκά και οι συντεταγμένες και τα όρια τους είναι ένα ζητούμενο.

>

>

> Με τα μάτια ,με τα χέρια μιλάει και μιλάμε . Και με τις λέξεις που ακούει ,προχωράμε  στα μονοπάτια και στα ξέφωτα τα καλοκαιρινά.   Γιατί πάντα υπάρχει ο ενικός και ο πληθυντικός της μνήμης ,που άλλοτε αγγίζει βαθιά και άλλοτε περνάει ξώφαλτσα από την εποχή και δίπλα σου . Και ό,τι μας αφήνει ο καπνός της στο αέρα που αναπνέουμε ή κάτω ή πιό πέρα από την μύτη μας είναι μια ακόμη αφορμή ταξιδιού.  Από εποχή σε εποχή ,από τόπο σε τόπο ωριμότητες και ανάγκες φτιάχνουν δρόμους .Μνήμες και λεπτομέρειες συναντήσεων που έγιναν ,τώρα που πέφτουν οι μάσκες και οι αλήθειες τους δίνουν μια άλλη παράσταση .  Δίχτυα ρίχνουν ,ανέμους κατοικούν ,καθρέφτες φωτίζουν .

> Υποθετικά όλα τα σενάρια του χτές των συναντήσεων με αποστάγματα και γεύσεις που μείνανε ,παίρνουν θέση ,μαθαίνουν τα λόγια τους ξανά ,ανεβαίνουν στο πατάρι των επίλογων , είναι όμως και  δίπλα μου ,είναι και ψηφιακά μακριά μου , είναι όλα τα αλλά και με ό,τι και νάναι  στην τελική τους πρόβα είναι η αλήθεια μου .  Και ο χρόνος τους  ,άλλοτε ιδρώνει από χαρά ,άλλοτε από λύπη .  Αφήνω στην άκρη τα τυπικά των συναντήςεων και καθώς  σπάει  ο πάγος της απόστασης μας  και βρίσκει λόγια και λόγο για να ξαναβρεθούμε,  μπαίνουμε σε άλλους παραλλήλους και μεσημβρινούς συνομιλίας . Με ελαφρότητα ή με βαρύτητα ,γινόμαστε παρόντες .

> Υποθετικά όλα  γίνονται . Που σημαίνει ,ό,τι γίναμε μαζί τους κάτι . 

> Ένα κάτι που μοιάζει με κόκκο άμμο στην παραλία την καλοκαιρινή , ένα κάτι του τώρα ,σαν φύλλο στο φύλλο που πέφτει το φθινόπωρο ζητάει μια άλλη πορεία . Αφήνουμε όμως αυτή την σελίδα του θεαθείναι στην άκρη  των σκέψεων  Ένα άσπρο χαρτί της μνήμης , κάτι σαν από όνειρο γλυκό αποτυπώνει ξανά τις στιγμές . Τα σχήματα  ,σαν πλέγμα χαράς και ταξιδιού φωτίζονται ,ψιθυρίζονται και βρίσκουν και το κάθισμά τους και τον ουρανό τους .

> Ετσι λοιπόν ,έχω δίπλα μου ένα καπέλο από την μια μεριά και από την άλλη μερικά βότσαλα καλοκαιριού. Και τα δύο τεκμήρια σκέψεων αλλά και απαραίτητα και υπαρκτά σινιάλα ,κομμάτια καλοκαιριού. Θα μπορούσε βέβαια ,μέσα στην κοιλότητα και στην φόδρα του ανεστραμμένου καπέλου να βρίσκονται κοχύλια και ταχυδακτυλουργικά να τα έβγαζα ένα ένα όπως τα περιστέρια και άλλα απίθανα των μάγων που μας αφήνουν άφωνους .  Θεωρητικά όλα γίνονται ,με λίγη φαντασία και την ανάλογη τεχνική των μαγικών και της οφθαλμαπάτης .  Θα μπορούσε βεβαίως ,αφού όλες και οι πιθανότητες των σκέψεων ,περνάνε από πολλά φίλτρα ερμηνειών και κάπου καταλήγουν ,σαν τα βρόχινα νερά στους δρόμους  πάνε μέχρι τους ωκεανούς . Αλλά να ήταν ανάποδο το καπέλο και από κάτω του νάναι κρυμμένα τα βότσαλα  !!!!   Πως άραγε βρεθήκανε εκεί ....Από και με ποιά λογική και αέρα ήρθανε !!!! . Ερωτήματα ,αποσιωπητικά , μικρά θαύματα ,επιφωνήματα σιωπής....

> Μα και οι γραφές στην άμμο ,με τον καιρό και την αλμύρα δεν σβήνονται ; Ξέρεις ό,μως και μια ματαιότητα του παροδικού μιας έμπνευςης εκεί που αιωρείται στα μάτια σου ,τα δάχτυλα σου αυτοσχεδιάζουν  με δυό γραμμές και πέντε πινελιές στην άμμο  . Τρόπο τεινά αισθάνεσαι ό,τι κάτι έκανες.  Αποτυπώματα και γράμματα της στιγμής αντέχουν όσο αντέχουν  αλλά είναι και αυτά μια συνάντηση σου με τον χρόνο, το κύμα και τον αέρα που σε περιβάλει .

> Παιγνίδια του μυαλού που ψάχνουν την μαγεία και την έκπληξη σκαρώνονονται πάντα  με τους αριθμούς ,τους μήνες και τις αναμνήσεις .  Λες και όλοι και όλα είναι γύρω σε ενα στρογγυλό τραπέζι  και έχουν τόσα να πούνε ,τόσα χαρτιά να ανοίξουν .

> Μα τώρα λοιπόν ,που δεν τραβάω άσσους στο μανίκι τους , ούτε η αλμύρα του καλοκαιριού με κατοικεί ,γίνομαι θεατής στην σιωπή ενός καπέλου και λίγων κοχυλιών . Καπέλο που φορέθηκε στις βόλτες του καλοκαιριού ,καπέλο αξεσουάρ για να μην χτυπάει ο ήλιος στο κεφάλι και αφού πλύθηκε από τον ιδρώτα και την άμμο των βουτιών ,μου λέει τις ιστορίες του .

>

> Είτε φορέθηκε στραβά ,είτε πετάχτηκε σαν σαίτα στην πετσέτα και στην

> καρέκλα της αμμουδιάς ,είτε είχε μάτια και πίσω από την πλάτη μου ,τα μάτια του είδανε πολλά. Βουτιές ακούσανε ,φύκια που τα χαίδευε ο αέρας έβλεπε ,θερμοκρασίες κάλμαρε και όταν ακόμη το άφησα δίπλα μου και κάποιο μελτέμι το ταξίδεψε σε άλλη γειτονιά καλοκαιρινή ,σκάλωσε σε μια αμυχή ενός  βράχου  και ανεμίζοντας δήλωνε την παρουσία του . Και βγάζω κυριολεκτικά το καπέλο μου σε αυτές τις στιγμές !!Και αν υποκλίνομαι ή τις αναπολώ είναι επειδή ταξίδεψαν λίγο και πολύ μαζί μου .

> Βέβαια καπέλα έβλεπα γύρω μου  να περιφέρονται ,να χαλαρώνουν ,να χάνονται .Και ψάθινα ,και μιας χρήσης και διαφημιστικά υπήρχανε .

> Μα σε ,εκείνο το απογευμάτι Κυριακής που ο ήλιος είχε αμολήσει την δόξα του στις υψηλές του θερμοκραςίες και ιδρωμένες οι αχτίνες του πηγαινοερχόντανε ,όσο μου το επέτρεπε το καπέλο μου ,δίπλα μου τα κοχύλια πιό φωτεινά από ποτέ ,λέγαν παραμύθια με την άμμο . Παιγνίδια κάνανε  ακόμη και με τα κύματα .   Καίγανε ,όμως όταν τα πήρα στα χέρια μου και πιό κάτω ένα άλλο καπέλο μου τράβηξε την προσοχή .

>

> Το γκρι και το μαύρο πλεγμένα χρώματα  και με σειρά αλλά και μια κορδέλα λευκή να ανεμίζει στην μέςη του  ήταν η πρώτη μας επαφή. Μια πέτρα  το συγκρατούσε  να μην φύγει.  Η θάλασσα γαλήνια και το κυματάκι της μια σταλιά στο άπειρο του καλοκαιριού . Στιγμές με το καλαμάκι ρουφάνε τα μάτια και το θαλασσινό τοπίο σε μια ακόμη συνομιλία σιωπηλή με βγάζει στον ωκεανό και στα λιμάνια του εδώ .  Τα παράλληλα των σκέψεων ,πηγαινοέρχονται .

> Συνειρμοί της ομπρέλας ; Κύματα και τα υπόγεια ρεύματα τους που

> ταξιδεύουν και δεν γνωρίζουν όρια βγαίνουν κάποια στιγμή στην στεριά της μνήμης του εδώ που με κατοικεί ;  Πώς γίνεται αυτό ; Από ποιούς διαδρόμους ,ρωγμές ,μυρμιρίζματα βγαίνουν ;Τελικά ποιό αεράκι ,σαν ρίγος και χάδι ,δεν στεγνώνει το σάλιο μου ; Το μυαλό μου σε ποιά εποχή πάει το σώμα της μνήμης ; Ερωτήματα που μόνο κοντά στην θάλασσα και στα κύματα τα λές . Ζητάς άραγε απαντήσεις ; Ή μήπως δεν θες να ακούσεις μπας και χαλάσει η μαγεία της στιγμής ,το άπιαστο ταξίδι των ωσμώσεων ;

> Αργά αργά μάζευε τα κύματά της τα αλμυρά αφού ήτανε τα παιδιά της ,από τα τόςα παιγνίδια και ταξίδια των ματιών μας . Νύχτωνε και νυχτώσαμε .  Το καπέλο που ήταν δίπλα μου ,λίγο πρίν έρθει η νύχτα ,έλυσε η κορδέλα του  ,ο κόμπος - μαγικό του αέρα ή κάποιων πουλιών επιδρομή κανείς δεν το είδε ,τι και πως έγινε - και ήρθε στα μάτια και στο μάγουλό μου .   Δεν έμεινε εκεί το χάδι της και σε κλάσματα δευτερολέπτου ανοίχτηκε στην θάλασσα . Σαν αποχαιρετισμός χωρίς μαντήλια και δάκρυα έμεινα να την κοιτώ που φεύγει .

> Έβλεπα την κορδέλα να φτιάχνει δρόμους και να λικνίζεται στο κύμα . Καράβια επιβατικά ,,ξενητιές ταξίδευε  . Δεν ξέρω . Άφησε το στίγμα της η άσπρη της γραμμή στην μνήμη μου ,σαν ρυτίδα και σαν σχισμή και όλο χανόντανε . Με τούτα και με τα άλλα  έβαλα  και και τα κοχύλια στο καπέλο μου σαν ενθύμιο ανάμνησης ,συνοδείας μου και δώρα της θάλασσας και αποχώρισα διακριτικά.

> Παρόλα αυτά χωρίς να  καπελώνω τις στιγμές αυτές και αφού έχουνε στεγνώσει τα κοχύλια τους ,τα ταξίδια τους , οι αποχαιρετισμοί των συναντήσεων που έγιναν ή δεν έγιναν ,είναι ακόμη ζωντανοί και στο μεδούλι των συνειρμών ρέουν ,απλώνονται ,φοριούνται ακόμη . Και στις λέξεις που έρχονται αυτή την στιγμή τις ταξιδεύουν .  Λες και αυτή η μικρή κορδέλα ,ήταν πανί και καράβι και σώμα μαζί που όλο πήγαινε .  Και πήγαινε .  Σαν όνειρο ,σαν μυρουδιά .

> Στο πιό μεγάλο ψίθυρο της περνούσε ηλιοβασιλέματα ,όνειρα που ήτανε αλήθειες ,κλαδιά δέντρων ,γειτονιές ,νύχτες ,ουρανούς και πελάγη .  Όταν είσαι στα κύματα του καλοκαιριού πας και με τα κύματα του . Αλλιώς χάνεσαι στο πάτο τους ή κάπου ξεβράζεσαι στο χώμα .    Μπορεί να σε πάρουν και οι αγέρηδες .  Όλα νήματα και νοήματα του άπειρου . Τίποτε όμως δεν κρύβεται ούτε στα βελούδινα ,ούτε στα χάρτινα καπέλα που φοράμε ή δεν φοράμε στο κεφάλι μας. Στα ίσα και στα στραβά της μνήμης ,ξεφτισμένα και περίτεχνα κοχύλια του καλοκαιριού ,συν ταξιδευουν και αυτά όπου και να βρίσκονται και όπως μας βρίσκουν . Τραβιούνται τα νερά ,ανοίγεις τα πανιά των ταξιδιών σου , οι κορδέλες και οι χάρτες των διαδρομών σου ,από ένα τέλος τους,από ένα καλοκαίρι ,δια μαγείας  ,σε βγάζουν σε άλλη εποχή  ,σε άλλο τόπο και χρόνο .

> Μαζί με αυτά και με κείνα ,η κορδέλα του καπέλου εκείνου , φαντάζομαι να ταξιδεύει ακόμη . Μπορεί να βρεί στεριά ή μάτια που να την κοιτάζουν με θαυμασμό και απορία . Και το καπέλο ,εκείνης της Κυριακής μπορεί να το σκεπάσει ο χειμώνας ή τα κοχύλια που θα ξέβρασει η θάλασσα . Όλα τα μπορεί γίνονται . Φαντάζομαι ό,τι εκεί θα επιστρέφω πάντα . Να ζωγραφίσω με ό,τι έχει απομείνει από τον ιδρώτα της εποχής και τα χρώματα των συναντήσεων ,τις λέξεις .  Λέξεις που ειπώθηκαν ή τις πήρε το κύμα και η συνήθεια ,μυρίζουν στον αέρα μου .