Μονόλογοι

Οταν ξημερώνει , την κάθε χρωματική πινελιά στον ουρανό , η ματιά  προσπαθεί να την προεκτείνει. Και μετά  οι ήχοι σαν αφορμές ,σαν βαγόνια τρένου , έρχονται από μόνα τους .Αυτόματα ανοίγουν τις πόρτες τους. Ετσι αναχωρούν,  στο αθόρυβο τους από κάποιο χρώμα, από κάποιο σταθμό και έρχονται σε μας. Ακόμη και τα παράθυρα των ματιών ,  αναπνέουν αλλιώς ,όταν μαζεύονται οι κουρτίνες της νύχτας . Ξεκινάς  γιά το μεροκάματο ,το επιφώνημα και την κάθε βαλίτσα της ημέρας με χρώματα και λέξεις και ήχους.

Ομως ο σιωπηλός  χτύπος του ρολογιού της πλατφόρμας είναι εκεί. Από τα γεννοφάσκια του. Μαζι με κάτι παγκάκια .Οταν καταφέρει να πεί δυό κουβέντες ,και με τα εποχιακά πουλιά των σταθμών αλλά και με  τα σχεδόν μόνιμα καθημερινά μας βλέμματα  τότε η ανωνυμία των χτύπων του γίνεται πιό οικεία ,πιό ώριμη.

Κουβέντες λιγοστές ,τυπικές, συνηθισμένες. Στα κοντινά.Ματιές και ήχοι, με τον ήλιο να ξημερώνει στα μακρινά.

Ολα αυτά συμβαίνουν πριν τη επιβίβαςη. Με τον καφέ να αχνίζει στο χέρι.

Οι καφέδες των αναχωρήσεων, ή είναι πολυ αδύνατοι ή επιεικώς πικροί. Ποτέ δεν τους ήπια μέχρι τέλους.

Ιςως γιατί δεν μου αρέσουν αυτές οι αναχωρήσεις . Δεν αναχωρούμε όλοι για τον ίδιο λόγο , με την ίδια λέξη και με την ίδια σιωπή .Το ίδιο πάνω κάτω συμβαίνει καί στην επιστροφή. Οταν ομως, κλείνουν οι πόρτες των αθόρυβων επιβιβάσεων και έχεις χάσει την δική σου αναχώρηση τότε απλά περιμένεις . Γιατί η αναχώρηση σου , είναι άκρως ιδιωτική. Και πάντοτε θα υπάρχει ενα μεγάφωνο να υπενθυμίζει   , οτι ´´´´η επόμενη αναχώρηση  θάναι σε λίγο, ´´´´ . Τότε ξανά κοιτάω τον μέγα  ουρανό  πιο πολύ. Το κινητό απεργοποιημένο. Αυτή την στιγμή δεν μου είναι λειτουργικό και απαραίτητο νάναι ενεργό για την μέρα που αρχίζει να κυλάει σαν νερό.

Το ρολόι εκεί.  Στην αποβάθρα. Στη δουλειά του. Επικοινωνεί με το επόμενο δευτερόλεπτο. Με το διπλανό του. Με το δικό του ρολόι.

Ξεδιπλώνω τις σκέψεις μου. Τα βαγόνια περνούν από μπροστά μου και στον ακίνητο μου μονόλογο , οι λέξεις -σκέψεις  φτιάχνουν ράγες και χάρτες και πόρτες ονειρεμένες και πραγματικές. Οταν μονολογείς κάτι φτιάχνεις. Λειτουργικό και απαραίτητο είναι να ξεδιπλώνεις σαν κουρτίνα ,ότι περνάει από μπροστά σου.

Επαναλαμβανόμενος κύκλος έγινε η καθημερινότητα , αλλά ο ήλιος με τις αχτίνες του , δεν φοράει αυτή την στιγμή ρολόι.  Κάποια  κομμάτια φιλόξενου ουρανού πρέπει  να τα υποδέχομαι και να  τους δείχνω την δέουσα σημασία και προσοχή.

Να τα υποδέχομαι ή να τα αποδέχομαι;  Ειναι ενα ζητούμενο .Όσο μπορώ δηλαδή , δίνω  και υποβάλλω απαντήσεις.

Η διαδρομή θα είναι ίδια ,κάθε μέρα.  Ειναι κάτι που το ξέρω. Το ξέρουμε.  Ούτε και την σειρά των σταθμών μπορώ να την αλλάξω.  Είναι δεδομένη ,προκαθορισμένη. Όσο και να  μην το θέλω, νομίζω οτι έφτασα στο τέλος της διαδρομής. Της οποίας διαδρομής. Με το δικό μου τρόπο.  Ο καθένας είναι μια διαδρομή.

Ολοι έχουν τον δικό τους τρόπο , όταν μονολογούν, μοναδικά, στις αφετηρίες των διαδρομών. Μόνοι απέναντι στο λόγο.

Εν τω μεταξύ ,οι μελωδίες των πουλιών εχουν κάνει  το δρόμο τους και οι αποθηκευμένες μουςικές στο κινητό παραμένουν απενεργοποιημένες . Είναι και αυτό μια εικόνα.

Έχουμε ομως ακόμη πολύ δρόμο. 

Πολύς και ο κόσμος σήμερα.....

Που πάνε;;;

Τι με έπιασε και μιλάω στο πληθυντικό , στο επίσημο ...

Με προϊόν μιλάω;

Μονολογώ σημαίνει δικαιολογώ ,ερμηνεύω ,προεκτείνω και τις διαπιστώσεις της στιγμής και το κατακάθι της ημέρας.

Απο τον επίλογο της, ξεκινώ. Από το τέλος στην αρχή.

Δεν πρόςεξα ομως , οτι γίνονται  τεχνικά έργα ανάπλασης  στο σταθμό και ενδέχεται να υπάρξουν αλλαγές ,τροποποιήσεις δρομολογίων .  Ολα αυτά ,   πάντα , προς καλύτερη εξυπηρέτηση του κοινού. Μικροεπιπτώσεις με ακυρώσεις, μουρμούρισματα και καθυστερήσεις, δεν είναι επί του παρόντος, ούτε καν πρός συζήτηση αλλά και ούτε καν για υποψία σκέψης.

Εχει πολύ δρόμο  σήμερα αυτή η αναχώρηση.

Με πολλές συνέπειες,σχέδιο και  ερωτήσεις. Και στο καθούμενο και στο όρθιο των λέξεων και των σιωπών της, υπάρχουν και αρκετές αποσκευές ,ενεργοποιημενες και μη, που σε συντροφεύουν.

Πάντοτε υπήρχαν  και υπάρχουν και στο ανοιγμά τους, και στους κωδικούς τους. Σε παρόντα και απόντα χρόνο.

Τα χρώματα όμως στον ουρανό, δεν ρωτάνε  κανέναν. Για τον αν η παρουσία τους είναι καλοδεχούμενη και αποδεχτή.  Ερχόμενα ηχούν σε πόρτες , σε παράθυρα, σε σταθμούς.Ούτε θα δώσουν  αναφορά  στο πόσο θα διαρκέσει , η επισκεψή τους.

Ούτε βιάζονται, ούτε σπρώχνουν.  Δεν φοράνε προσωπεία και  δεν  κρατάνε αποστάσεις. Τέτοιες αναχωρήσεις μου αρέςουν . Μέχρι τον πάτο τους ξημερώνομαι. Κάνουν δε και το έργο τους και εξυπηρετούν το ´´´´´κοινό ´´με προςοχή. Ομως και το κενό και το κάθε κενό θέλει προσοχή. Με ήχο και με μάτια χωρίς εισαγωγικά.

Και πιο πολύ επισης ,οι λέξεις .Αυτές που σε ανοιγοκλείνουν σαν φυσαρμόνικα. Οι σκεπτολέξεις κυρίως, οι άγραφες, οι επίσημες, οι τυπικές,οι επιλογικές, οι ξημερωμένες.

Ακόμη και οταν αναχωρούν, ακόμη  και αν επαναλαμβάνονται είναι εκεί. Κάνουν την δουλειά τους ,χρωματιστά, και άχρωμα. Το εισητηριό τους ισχύει ακόμη.

Του Χρήστου Νιάρου