Στο λίγο που ξημερώνει

Του Χρήστου Νιάρου 

Φεβρουάριος 2023.

Δεν είναι η πρώτη φορά που συναντιόμαστε ,με χρώματα του καλοκαιρινού ουρανού . Πρωινά του μπάλκονιού  στήνουν την  κουβέντα  με ό,τι υπάρχει σε αυτή την μακρινή γειτονιά που μας σκέπει και μας ορίζει . Από την άκρη της ματιάς με πιάνουν με το κόκκινο της απόχρωσης τους ,με την γλυκιά τους επέλαση . Αν και το λίγο της παρουσίας τους ως διάρκειας δηλαδή ,εντούτοις  όταν γίνονται οι συνομιλίες αυτές είναι σημεία  και σημαινόμενα πολλαπλών επαφών ,έστω και από απόσταση . Είναι δε , το  κάτι τους που δεν μπορείς να το παραβλέψεις  Πολλαπλές οι πτυχώσεις των χρωμάτων στο ύφασμα ,στο ρούχο του ουρανού και ντύνουν την αφύπνιση του πρωινού μου με χάρη ,δωρέαν αλλά και με άνεση . 

Και κυρίως χωρίς λεπτομέρειες και προαπαιτούμενα . Εικάζω ό,τι μια τους απόχρωση ,από αυτή την ζωγραφιά που είναι σε εξέλιξη θα είναι αφορμή ή θα δώσει καλό λάκτισμα για την ημέρα μου . Οπως και τα αστέρια της νύχτας στο φως της αλλά και με τη πτώση τους στις μεγάλες ώρες που δεν ακούγεται ο χρόνος και τα ρολογια των τοίχων και της σιωπής μου ,είναι οι στιγμές που εύχομαι να κρατάνε περισσότερο και κυρίως μια συντροφιά και η ενατένιση τους γίνεται λυτρωτική κατοικία . 

Ετσι και το καλοκαιρινό πρωινό, αυτή την στιγμή ,που αρχίζει και ξεδιπλώνεται από την κουκκίδα του φεγγαριού με τραβάει καίμε έλκει .  Σαν μαγνήτης  και σαν  πνοή έρωτα που δεν έχει βάλει την τελεία του στα λόγια και στα έργα του .  Άψυχα και ζωντανά που το γυροφέρνουν κάτω από την πνοή και αύρα του ,δρόμους φυγής και ομορφιάς χτίζουν . Ολα είναι σε πορεία ταξιδιού πρός και από το φεγγάρι . Μα και η καλοκαιρία του πρωινού στις ηλιαχτίδες θα παραδοθεί και θα αφεθεί .  Αυτή η μικρή σημαδούρα του Ωκεάνιου ουρανού ,λυτρωτικά και γνώριμα εδώ και χρόνια και νύχτες ,αδειάζει ,γεμίζει με τις φάσεις του τις στιγμές μου . Γίνεται και το αντίστροφο βεβαίως . Ετσι λοιπόν, σε ένα άλλο λοιπόν που τώρα ξημερώνει και τα όνειρα της νύχτας αρχίζουν και φυγαδεύονται στο άπειρο των χρωματισμών αυτών με μαεστρία αέρινη ,ο ουρανός απλώνει τα χέρια και τα πόδια του ,τεντώνεται στο βαθύ πέπλο του κόκκινου ,στο ελαφρό κύμα του πορτοκαλί τους και στο λευκό σεντόνι των δευτερολέπτων παίρνει και δίνει πνοές και συλλαβές από της νύχτας τους τις διαδρομές και υπόσταση τους δίνει . 

Είναι η καλοκαιρία και οι υψηλές θερμοκρασίες του καιρού που συνδράμουν σε ολα αυτά . Στο εδώ ημισφαίριο  που το κατοικούμε τέτοια εποχή αυτά συμβαίνουν . Είναι και θέμα τύχης και θέμα γωνίας θέασης πως και πότε βλέπεις ,οσμίζεσαι το κάλεσμα αυτών των στιγμών . 

Ολα τα χρώματα ,μια αγκαλιά αυτή την στιγμή . Αν και κρατάει λίγο αυτή μας η συνάντηση είναι καλή και καλοδεχούμενη και αφορμές δίνει . Να κοιτάμε ψηλά την ζωή  μας λέει και τον χρόνο του ουρανού μας ,όπως ακριβώς και με την ίδια συνέπεια κοιτάμε πρόσωπο με πρόσωπο στα ίσα και ευθεία τον καθρέφτη και τα δρώμενα της ζήσης μας .  

Τα μινόρε των χρωμάτων χτυπάνε κόκκινο ,βαθύ και ρηχό . Τα κύματα των χρωμάτων και κάθε πινελιάς είναι σε ταξίδι . Δεν μπορώ να διακόψω την πορεία τους ,την όμορφα απρόβλεπτη και βιολετί και τριανταφυλλί της . Παρατηρήσεις και σημειώσεις φωτογραφικής μνήμης πηγαινοέρχονται . Και με τις δυό λεξούλες που προφέρω ,εκφέρω στην αυθορμησιά της ομορφιάς συμμετέχω και γίνομαι παρών .

Η κλίμακα των συγκινήσεων ,ξεκινάει την αναρρίχηση της και οι πόρτες και τα παράθυρα του απείρου και άπιαστου ουρανού είναι ένας χαιρετισμός και καλωσόρισμα ταυτόχρονα . Στο ίδιο μήκος κύματος και με διαφορετικό τρόπο αλλά και λόγο θα αποχαιρετηθούμε με την αμοιβαία υπόσχεση να ξαναβρεθούμε την επαύριο . Δεν θα χαθούμε .   Σε λίγο  όμως η πόλη θα ξυπνήσει . Θα μπεί στα γρανάζια των ωραρίων και των μετακινήσεων . Θα αρχίσει το μεροδούλι και το μεροφάι της και τα διαλείματα ενατένισης λογαριασμών  και κολατσιού θα έχουν το πρώτο λόγο . Είναι και αυτά διαδρομές μέσα στην ζήση μας που τα πρέπει και τα θέλω και τα μπορώ της παιρνούν από άλλα χρώματα  και συναντήσεων δρώμενα επαφών . 

Μια συνήθεια τους που μοιάζει σαν κύμα στην ίδια θάλασσα και στον ίδιο ρυθμό κάθε μέρα πηγαίνει και έρχεται . Το ίδιο μοτίβο ,υφαίνεται  και μας υφαίνει και μας φοράει .  

Τώρα ,προτού το λίγο της στιγμής αυτής καταχωρηθεί στο δώμα της ανάμνησης μου ,οι μυρουδιές γιασεμιών και ενός κόκκινου τριαντάφυλλου το χρώμα ,μπήκε στην άκρη των ματιών σαν σκαρί που ταξίδεψε σε ουρανούς και αλμυρά κύματα και βρήκε στεριά .   

Χωρίς γιατί και διότι άνοιξα και μαζί τους κουβέντα . Λες και το λίγο του πρωινού ως διάρκεια και πεπρωμένο και από  κάπου αλλού ήθελε να κρατηθεί  ο χρόνος του . Να  και να αφουγκραστεί το χρόνο μου  μιας και η παρέα μας ήτανε καλή . 

Σαν την δίνη και το κρεσέντο μιας μελωδίας ή μιας ματιάς που σε έλκει και σε ελκύει και που δεν χάνεται στο χρόνο και στα χαμένα ,τα διεγραμένα ,τα άγνωστα σημεία δεν πάει ,ούτε και κατοικεί έβλεπα ,ένιωθα ό,τι έτσι είναι τα πράγματα - που δεν είναι πράγματα χειροπιαστά ,υλικά μιας χρήσης - και έτσι εξελίσσονται καλύτερα . 

Και το λίγο του ουρανού στην πλάτη μου σαν χάδι που έφευγε ,συμφώνησε σε αυτή μου την ενέργεια και διάβαζε τις σκέψεις μου πιό καλά ή μάλλον πολύ καλά και καλύτερα ακόμη και από μένα . Δύο βήματα και ο κόσμος σαν κήπος ανοίγεται μπροστά μου.  Ακόμη και με  δυό σκέψεις και η θάλασσα πλησιάζει πιό πολύ . 

 Του Χρήστου Νιάρου

                                                                                                         Φεβρουάριος 2023.