GREEKS
IN AUSTRALIA
Explore the Map above
|
 |
Απογευματάκι του εδώ
καλοκαιριού. Του Χρήστου Νιάρου .
Μελβούρνη 2022.
Η μεγαλοπρέπεια της ματιάς αιωρείται και με το μυρμήρισμά του
αέρα βρίσκει σιγά σιγά κάποιο χώρο να
ηρεμήσει . Απογευματάκι ,στην παραλία .
Οταν σχεδόν ολοι εχουν φύγει . Μόνο οι
ελάχιστοι του παρόντος εναπομείναντες
επισκέπτες ανοίγουν κουβέντες με τα
κύματα . Μπορεί και νάναι και οι
τελευταίες τους , για αυτή την ώρα
,γιαυτή την μέρα . Μέχρι εκεί που βλέπει
το μάτι σου , ανάβουν και ένα ένα τα
φώτα της γειτονιάς σου . Αριστερά και
δεξιά σου ,όπου και να γυρίςεις
φαίνεται πιό κοντά ο μύλος του λούνα
πάρκ και οι γέφυρες ταχείας κυκλοφορίας
στην πορεία των ταχυτήτων αλλά και στα
δικά τους ειςητήρια ,επιτελούν το δικό
τους δρομολόγιο επανάληψης. Πιό φωτεινά
φαίνονται και τα ψηλά κτίρια της πόλης
και οι φωνές τους επιβάτες έρχονται πιό
κοντά.,έςτω και σαν σκιές από τις πολλές
. Τα μακρινά αλλάζουν . Ολα αυτά τρόπο
τεινά , κάνουν ένα κύκλο , μέσα στους
πολλούς που εχει η ημέρα και ο χρόνος
της παρατήρηςης .Το κέντρο και η ακτίνα
του εναλλάσσονται. Στην γλυκύτητα της
ζεστής αμμουδιάς τα κοχύλια μένουν
παρατηρητές του . Ενδεχομένως η γραμμή
και το περίγραμμα τους να παίρνει τα
μέτρα σου ,σαν όριο της στιγμής . Μια
δεύτερη ευκαιρία της ματιάς σου τα
ανανεώνει . Απλωτές κάνουν οι σκέψεις
σου και όταν τις αφήνεις ελεύθερες τις
ξέβραζει το κύμα αλλιώς . Αλλά και των
βουτιών σου η παρουσία , τους δίνει το
νόημα που τους ταιριάζει . Η
αμοιβαιότητα εδραιώνεται .Ετσι κάπως
,βολεύεται ,η απόσταση του εδώ των
ματιών με το άπιαστο του εκεί . Η
ανωνυμία των κυμάτων ,στα πάντα ρεί του
Ηρακλείτου ,στου Ομήρου τις στροφές και
στις ακρογιαλιες δειλινά του Τσιτσάνη
,βρίσκουν ένα από πολλά τους ονόματα
,όταν ξαναβαφτήζονται από τα μάτια σου
λόγο για να υπάρχουν . Ετσι η απόσταση
γίνεται υπόσταση . Δεν είναι όμως το
ζητούμενο αυτή την ώρα του απογεύματος ,
εδώ . Τα δεδομένα της φλέβας τους από
του Ιονίου και του Αιγαίου τα κύματα ,τα
γνωρίζεις και τα κουβαλάς εδώ και
χρόνια . Τα βιωματικά δεν ξεχνιούνται .
Η λήθη δεν σβήνει . Οι Συμπτώσεις της
που εξακολουθούν να ταξιδεύουν από
διαφορετικά μονοπάτια συναντιούνται
πάντα ,μόνο με ένα σκίρτημα ,μια εικόνα
, μια στιγμή αδυναμίας και αυθορμητου .
Την γλώσσα και τους ανθρώπους της
είναι μια αλήθεια που δεν αλλάζει . Καθε
τι στην δικιά του ομορφιά της στιγμής
έχει την χάρη της ειδικότερα δε ,και στο
χώρο τους ακόμη πλιότερα . Είναι
κορυφαία στιγμή και αυτό που κυλάει αυτή
στιγμή .Όταν είσαι στην στεριά το χώμα
κυματίζει . Όταν στην αλμύρα ρίχνεις
άγκυρες και με δυο χούφτες χώμα μπορείς
να το ταξιδεύεις . Πάντοτε μυρίζει
ταξείδι . Οτι είναι σχετικό αλλάζει
πρόσωπο και γίνεσαι η καλύτερη του
πλευρά . Χωρίς φόβο ,χωρίς πάθος αλλά
και χωρίς λάθος , η αλήθεια των στιγμών
,επιπλέει . Και η φράςη που λέμε όταν
κάποιος βρίςκεται εκτός του γνωςτου του
χώρου , δηλαδή το έξω από τα νερά σου
,κάποιο λόγο εχει για να λέγεται και
μάλλον είναι μια μορφή αλήθειας
.Συμπληρωματικά τα σχήματα των κοχυλιών
,μιςά στο κύμα , μιςά στο χώμα , σε
προεκτείνουν . Σε τραβάνε σαν μαγνήτη
. Σπαςμένα , περίτεχνα , άχαρα ,
μιςοχωμένα , χιλιοπατημένα , τα σχεδόν
ιδια , (που δεν ειναι , )με ολα τους τα
επίθετα που τους δίνεις σου λένε κάτι
από τα ταξείδια τους . Και οπως και οι
εποχές που η καθε μια εχει τις ομορφιές
και τα λόγια τους έτςι και τα κοχύλια
και τα βότσαλα έχουν τα πάνω και τα κάτω
τους . Γιατί όλα γίνονται κύμα και άμμος
, στο τέλος τέλος . Το ταξείδι των
κυμάτων ,το ταξείδι των αποτυπωμάτων
τους ξαναγυρνάει στην αρχή του . Μέχρι
τότε , ένας πλουμιστός έρωτας εικόνων
με το αεράκι πηγαινόερχεται στο κορμί
και στις σκέψεις . Λυμαίνονται τα μάτια
τα ηλιοβασιλέματα . Από τα άπειρα ,που
γιατρεύουν τα πεπερασμένα , επιστρέφουν
άλλες πατρίδες σκέψεων . Τα
αχειροποίητα ,τα αφανέρωτα ,τα άφωνα με
μια κίνηση του χεριού , κόβουν σαν
καρπούζι τα άλφα τα στερητικά . Αρχίζει
η αλφαβήτα αλλιώς . Και ότι είναι
αυτονόητο ,είναι αυτονόητο . Δεν
χρειάζεται προαιρετικά ,ούτε ενημερώσεις
. Ενα παγωμένο ποτήρι λευκού κρασιού ,
μιας Μπύρας , έςτω και μια γουλιά
νερού, δείχνει τις αντοχές τους στα
χείλη σου αλλά και στο καιρό των
αναστοχασμ´ων . Αναμετρήσεις και
απολαύσεις με επιφωνήματα . Είμαστε στα
άλφα ,των γραμμάτων και οι αριθμοί του
υδραργύρου στο τέλος τέλος τους τα
ανταμώνουν . Εκει που είναι η ζέςτα
,εκεί είναι και το κρύο τους .
Συμπληρώματα και ολα αναγκαία έρχονται
από μόνα τους . Οπως και ο ηλιος που
θέλει την σκιά του για να λειτουργήςουν
οι στιγμές με όλες τις προεκτάςεις του
φωτός .Μεγάλη η ώρα , λοιπόν , του
απογεύματος . Ολες οι οπτασίες έχουν
μαζέψει τα χρώματα τους στο βλέμμα σου .
Με το δικό τους διαφορετικό τρόπο και
την ένταςη των μελωδιών τους .Σαν
ορχήστρα , πολλών ρυθμών και οργάνων και
όλοι και όλα της στιγμής είναι και
δίνουν παράσταση . Τίποτε παράφωνο.
Και σε ότι σε ακουμπάει και ακουμπάς
εξακτινώνεται με σιγανούς τόνους
πινελιάς .Δεν ενοχλείται τίποτε από την
παλινωδία των σταγόνων ,ούτε και από τα
φώτα των γειτονικών σπιτικών . Αχ να
είχα, ένα ,σκέφτεσαι στιγμιαία ,καθώς
γυρίζεις σαν περισκόπιο το κεφάλι σου .
Και τελικά δεν έχεις . Είσαι και γίνεσαι
αυτό που απλώνεται μπροστά και δίπλα σου
. Και το παρακατούλια τους. [image1.JPG]
Στην ακινησία που επέρχεται ,στο όποιο δευτερόλεπτο που εσύ το ορίζεις
πότε θα γίνει αυτό, πιάνεις τον εαυτό
σου ,ναναι στα ανοιχτά φλόγινης
υπεραξίας χρωματισμών . Το ελάχιςτο
τους δηλαδή στην μεγάλη σου ανάςα δίνει
αξία . Ολα τα νομίςματα των χρωμάτων
,παλιάς και νέας κοπής , στο λόγο και
στα λόγια της σιωπής πιάνουν τόπο .Αν
και ελάχιστοι οι κάτοικοι , αυτή την ώρα
Κυριακής , ενδεχομένως ο καθένας , να
φτιάχνει και την δικια του πολιτεία με
ότι έχει δίπλα του . Και τα κοχύλια ,
σώματα κουρασμένα και αυτά κάπου να
βρίσκουν μια άλλη κατοικία . Εύθραυςτα
από ταξείδια και πορείες σιωπής και
αναταράξεις κυμάτων , βρήκαν αποκούμπι
,λιμάνι ,θέλοντας και μη στην αμμουδιά
. Η αγκυρά τους ,μπορεί να σαλπάρει
οποιαδήποτε στιγμή . Τίποτε μόνιμο και
στο ίδιο σημείο. Ολα στο ιδρώτα τους .
Η ματιά σου περιεργάζεται το σώμα τους .
Τίποτε δεν φεύγει αλλά και ούτε μένει
ανέγγιχτο . Ακόμη και το ακαθόριστο
συναίσθημα , που εχει καθηλωθεί δίπλα
σου ,στο λίγο που του αναλογεί έχει την
δυναμική του .Δεν τελειώνει η θάλασσα
και οι χρυσό ξανθές αποχρώσεις της μέσα
από τις κοκκινομαλούσες ανταύγειες του
ουρανού συνθέτουν το ταξείδι . Οι
ζωγραφιές αλλάζουν την διάθεση και τον
όποιο θόρυβο τον φιλτράρουν . Ζωγραφιές
, που φεύγουν από το πλαίσιο τους
,διατηρούν την χαρμολύπη τους και στο
παραπέρα που πηγαίνουν .
Το προφανές του καλοκαιριού η αλμύρα το γνωρίζει . Ένα έργο χιλιοπαιγμένο
αλλά πάντα ,ακόμη και στις επαναλήψεις
του ενδιαφέρον . Και ενώ η ωκεάνεια βουή
θα συνεχίζει να ψιθυρίζει , απλά όσο πιο
απλά γίνεται , ρίχνεις τα δικά σου
δίχτυα των σκέψεων , ξυπόλητα και τα
απολύτως απαραίτητα ρουχαλάκια για να
δεις τι θα πιάςεις για το τώρα αλλά και
για το αύριο . Σαν τα κουβαδάκια των
παιδιών , που σκάβουν και χτίζουν
γειτονιές και δρόμους και μετά ξαφνικά ,
τα παρατάνε ολα , ξεχνούν και αλλάζουν
χώματα και πάνε παρακάτω . Το παιγνίδι
όμως ποτέ δεν τελειώνει . Ούτε και η
ωριμότητα του .Ξέρουν ,οτι το κύμα θα
κάνει το δικό του κάποια στιγμή . Μένουν
οι στιγμές . Σαν ,ταχύτατες διαδρομές
του μέσα σου γίνονται επιφωνήματα και
μετά λέξεις και προτάσεις. Οπως και το
μέσα του κοχυλιού, που λείπει ,και το
συμπληρώνεις . Πως να ήταν ; Από ποια
λιμάνια πέραςε ; Με ότι αυθόρμητο
έρχεται εκεί και το ταξίδι σου. Ως
αιτία και αφορμή . Ως αρχή ,ως τέλος .
Το αχανές περιορίζεται σε μια δαγκωματιά κεράσι αθόρυβη στα χείλη
. Το άλικο που κατεβαίνει μέσα από το
ρούχο της νύχτας σε ντύνει. Οι γλάροι
χορεύουν ήρεμα στο σεντόνι του ωκεανού.
Οι παγωτατζήδες και αυτοί φύγανε ,για
σήμερα . Η μυρουδιά της νύχτας
κυριαρχεί . Το πλήθος δε ,των
αναστοχασμών περιπολεί με καλοσύνη και
μαζεύεις τα δύο τρία σου σύνεργα και για
το αύριο . Τα δε Απορρίμματα σου στο
κατάλληλο κάδο . Και μονολογείς σιγανά .
Στο ρελαντί και ο Σταυρός του Νότου
κάπου εκεί ,θάναι που κοιτάς. Και η
ομπρέλα που την πήρε ο αέρας ,οπου και
να την πήγε ,ας βρεί χώμα στέρεο και
σκιά να δώσει .
|
|
|
|
