Τα πιό απλά ,με μια καλημέρα.  Του Χρήστου Νιάρου .

Και όταν ξημερώνει, να σαι από την σωστή πλευρά της ιστορίας του ήλιου . Για την υποδοχή με ότι αυθόρμητα θα φέρει η μέρα του πρόβαλε τον καλό σου εαυτό, και θά ρθείς πιό κοντά του . Τουλάχιστον  στα καλύτερα λοιπόν  του δείξε χαρακτήρα και πρόσωπο. 
 Αργά ,και πιό αργότερα , πιό νωχελικά θα κεντήσει τις ωσμώσεις των αναστοχασμών σου . τιτιβίσματα  απόψεων δεν είναι επί του παρόντος . Τα πουλιά στην ανωνυμία τους ξέρουν να χαράζουν με τα πετάγματά τους το ξημέρωμα .  Είτε έχεις ,είτε δεν έχεις καλό σήμα κοντά του  στου ήλιου την κεραία  όλες οι επαφές και τα μηνύματα ερμηνευτικά  θα βρουν αποδέκτες. Στο κολατσιό των δευτερόλεπτων ,με τα χέρια οι μπουκιές των λέξεων ,ξεφυλίζουν τις νύχτες που πετάξανε . Μαζί με αυτές ,και το πρόσωπο και οι σκιές ,όλοι φύγαμε . Χορτάτοι και πεινασμένοι , άστεγοι κάτω από του ήλιου την ομπρέλα , σταγόνες τα φωνήεντα ,άφθονα και άφωνα ,συμφωνούν με το άνοιγμα της ημέρας.   Περνάει  η σιωπή της  ,δίπλα σου και με τους τυχαίους περιπατητές  πιάνεις δυό τρείς κουβέντες της στιγμής . Με τα μάτια ανοίγεις διάλογο.  Με του καιρού την καλοκαιρία και με τις συμβουλές του  ψωμοτύρι πορεύονται όλοι στην αγορά των δευτερολέπτων .
  Τυπικές σιγουριές  ,η βόλτα τους στους κήπους ακροάζεζαι το φευγιό σου  . Τα λόγια σου  ψάχνουν τα καλύτερα βολέματα . Κάπου και οι αντοχές επανάληψης και ρουτίνας τους ,μια ανανέωση ζητάνε .  Το αύριο ,απλά θα έρθει . Σαν αφήγημα του χρόνου το κάθε αύριο ,στο σήμερα το εκπληρώνει .  Το ποιά σελίδα σου ατσαλάκωτη και χιλιοπαιγμένη ,θα την φρεσκάρει . Μαζεύεις και τα απλωμένα ρούχα ,από την κρεμάστρα . Τα διπλώνεις και τα βάζεις σε σειρά. Ο ήλιος έκανε την δουλειά του. Η σκιά σου χάνεται στο τσιμέντο των τοίχων μαζί με την νύχτα .  Πάντα θα ξημερώνει και η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται . Ημερολογιακά και οτι θυμάσαι ,φανερώνονται . Μπορεί και να ανταμώνουν οι δρόμοι της νύχτας με τις μέρες που φύγανε . ΣΤα σχοινιά της απλώστρας ,οι ηλιαχτίδες χορεύουν . Σαν χορδές ,οι ισορροπίες ,σου χαλαρές και τεντωμένες ,είναι στην σωστή τους ένταση. 

 Ακινητοποιημένα όνειρα ιδρώσανε ,πλυθήκανε . Με ένα μάλλον ,σαν σημάδι και αφορμή ,στο χάρτη της ματιάς ,αφηρημένα κοιτάς τον ζωγράφο ήλιο ,να διώχνει συννεφιές  και να ανεβοκατεβαίνει την σκάλα του υδραργύρου .  Γουλιά γουλιά,σε ντύνει η εξωστρέφεια του . Μιλάει εκεί που ζεσταίνει ακόμη και όταν φεύγει. Το κέντρο και η ακτίνα του σε γύρο φέρνει .
Και όμως ξημερώνει ,και το μεροκάματο με των άγραφων ηλιαχτίδων στο τραπεζάκι και στα παράθυρά σου .Λυρικά  αλοίφεις το ψωμί, με το μέλι από την γειτονιά των ερασιτεχνών συλλεκτών  που σου φέρανε  και τραβάς την κουρτίνα της νύχτας . Το καινούργιο μελώνεις. Και με τα δάχτυλα παρέα , αν και κρύβουν τα μάτια τους ,επιδρομές τα βουητά  των ηλιαχτίδων . Σαν λευκή σελίδα ,που γίνεται καταφύγιο και καταφυγή , βηματίζεις ,βολτάρεις με τις λέξεις . Ακόμη και στα λίγα τετραγωνικά ,οπου ανήκεις,  ο καιρός της ημέρας ,δείχνει την καλή του ματιά .  Τόπαμε . Όλες οι μέρες δεν είναι ίδιες . Και τα γράμματα , τα ατυχρόμητα , κάπουν έχουν σταλεί .  Φάκελος η μέρα και λογαριαςμός . Συνεχίζουμε . Δεν είναι απαραίτητη η πολυλογία των ενημερώςεων  και των πληροφοριών . Τραβάς γραμμή  στην εικόνα των καναλιών . Τραβάς σύνορο . Αλλού θα  καρπίζουν οι υπομονές τους ,τα ίδια τους και τα στημένα νέα κυρίως . Πατάς κουμπί στο ξεχασμένο φως του διαδρόμου .  Μια μυρουδιά ,από την μπαλκονόπορτα ,θάρθει . Σε τραβάει ,κυριολεκτικά από την μύτη,αυτή η άγνωστη μυρουδιά. Χαϊδεύει το τριαντάφυλλο το μάγουλό σου και ο ψιλός βασιλικός σου κλέβει ένα βλέμμα.
Και δω που ξημερώνει ακόμη και από την λάθος γωνία που φωτογραφίζεις του χρόνου την υποχρέωση  χαράς ,μια ανάσα πεταλούδας  που δεν την πήρε ο φακός των ματιών σου ,κάνει οτι της λέει ο καιρός . 
 Καταφύγιο το ξημέρωμα ,χωρίς αποδέκτη το απέναντι,παράθυρο ,ντύνεται ξεντύνεται και το δελτίο καιρού αναρριχάται στην θερμοκρασία του καφέ .  Ακόμη και του ρολογιού ο χρόνος μπερδεύεται με του ήλιου την ζάλη και εμφάνιςη. Ανακατεύονται τα φωτεινά  του τώρα με τα σκοτεινά των ειπωμένων της νύχτας .  Αλλάζουν ρόλους . Πιό καλά,  με του ήλιου την χλωρίδα ,γουλιές  οι μυρουδιές της γαρδένιας ,μπερδεύουν τα λόγια τους . τα μακρινά της  φύλλα , στολίζουν αυλές και τοίχους  με βουκαμβίλιες .  Μπορεί και από κάποιο πέλαγος να έρχονται νηνεμίες κυμάτων . Ενα ποτήρι νερό ,ζητάει η στιγμή . Και η ημέρα  ξεδιψάει ,με ένα παρατεταμένο άλφα . Ολα τα γράμματα ,στην αφετηρία τους . Στην δόξα ,στην απλόχερη απλότητα τους . Στην πιό φωτεινή τους διαδρομή . Αλλού το αειθαλές συγνώμη τους ,αλλού το φυλλοβόλα ευχαριστώ τους . Και τα παρακαλώ  ,νυχτοήμερα ,σε κατοικούν Ολα πηγαινόερχονται ,γράφονται και ποτίζονται. Το διαρκές της στιγμής κρατάει το λόγο του . Μια πινελιά του , εδώ ,αυτή την καλή ώρα γίνεται βήμα και αγκαλιά. Στην κάθε της λεπτομέρεια βάζεις τα ταξείδια σε άλλη τροχιά . Τεντωμένα τα χουζουρέματα ,αναπνοές ζητούν .  Τα όρθια των λέξεων ,από χειμώνες και καλοκαίρια είδαν ,μάθανε ,να λένε καλημέρα .  Αυθόρμητα και χωρίς στανιό την λένε . Και ο ήλιος στο παραπέντε του,σου κάνει πλάτη σε όλα αυτά . Σε οτι απόμεινε σου κλείνει και το μάτι του. Με το ήλιο δεν πας κόντρα .Το κουράγιο το δικό σου καλημερίζει .  Μάλλον ξυπνάει . Του ,απαντάς με ένα νεύμα αποδοχής και κάτι καλό ελπίζεις νάρθει. Από συμπτώσεις και τα θέλω ,ζεσταίνονται .
Ταξίδια αξημέρωτα  το στολίζουν . Σχεδόν εξ ημερωμένα στα κλουβιά της σιωπής ,αταξίδευτα όνειρα μέχρι εκεί που πάνε πήγανε . Στο σεντόνι της νύχτας ,το φεγγάρι έβγαλε το μπλουζάκι των σκέψεων και ότι ζωγράφιζε ,η νύχτα σου το ξέρει και κανα δυό τραγούδια . Μόνα τους  ,μαζί με ότι πόθηςες  ,θα ρθούν από άλλο δρόμο .  Ο αέρας αρένα στις οθόνες θα φτιάχνει τις νύχτες από την άλλη τους πλευρά . Και συ απλά θεατής . Η επανάληψη της λιωμένη φρυγανιάς στο στόμα λύτρωση . Δαγκωμένα τα χείλη και κανένα ψίχουλό τους δεν πάει στα χαμένα.
Ξημερώνει και το ξυπνητήρι δεν κελαηδεί .  Τα αηδόνια κελαηδούν . Σου υπενθυμίζουν οτι στον καθρέφτη σου αυτή η  ρυτίδα που έχτιζε φωλιά , σαν ουδέτερη ζώνη  με τις ξύλινες σκέψεις , και μια μόνο εικόνα γλυκά θα την πάει ,στην αφετηρία . Μα, και η ημέρα ξεκινάει . Η ηρεμία του εντός μια αποδοχή .  Και μόνη της κινεί τα χρώματα . Σεργιάνι και ηλιοκαμένα περνάνε όλα μαζί σου από τα αναχώματα  που δεν τα βλέπεις ,που δεν τα αγγίζεις και χωρίς αναμονή φεύγουν με καλοσύνη . Ένα ηλιοχαμόγελο  και η μέρα φτιάχνεται . Ιδανικά ,τα πιό απλά. Και μουντή,ναναι η μέρα ,την φτιάχνεις με μια καλημέρα .