Κάπου σκάλωσε η βροχή,ετούτη. Του Χρήστου Νιάρου . Μελβούρνη 2022.

Και έμπαινε ο μήνας και η βροχή του χτύπησε τα κεραμίδια και την πόρτα. Ασταμάτητα χτύπαγε . Σχεδόν σφυροκοπούσε και με τον αέρα συντροφιά. Δεν έκανε διακρίσεις ,δεν είχε και ενδοιασμό κανένα. Σταγόνα σταγόνα δυνάμωνε . Ήξερε πολύ καλά τι ήθελε να πετύχει. Ήξερε και τις αδυναμίες ή τις τυχόν αντιστάσεις . Δεν έκανε πίσω . Να ρίξει κατάμουτρα και πλαγίως τα βέλη της . Και τα υπόλοιπα τι σημασία έχουν. Κατα ριπάς σταγόνες, με σειρά και ατάκτως ,δεν ήξερες από που και τι να περιμένεις. Και το κυριότερο ενδεχόμενο ,γιατί ολα είναι και γίνονται αλήθεια κάτω από τον φόβο του αγνώστου , ήταν μια καινούργια πραγματικότητα. Το πότε θα ζητήσει συνθηκολόγηση ή και πιθανή ανακωχή ,ε με τον καιρό και τις βουλές του Κυρίου δεν τα βάζεις . Πότε θα σταματήσει το κακό των μεγάλων βροχών και καταιγίδων ούτε και τα μερομήνια δεν το ξέρουν . Ειδικά τώρα , που οι κλιματικές αλλαγές , γιατί δεν ειναι μια και δύο, έχουν μπεί για τα καλά στην ζωή μας .Οι τελευταίες ζέστες , οι νυχτοήμερες , δεν αφήνανε πολλά περιθώρια για πολλές και δεύτερες σκέψεις . Οι ξαφνικές και επικείμενες μπόρες , οι σχεδόν συνεχόμενες σταλαγματιές ,ήταν ναι μεν κάτι λυτρωτικό για το χώμα και τα σπαρμένα αλλά από την άλλη δημιούργουσαν και φόβο. Άνοιξες και την πόρτα του σπιτιού και από το μπαλκόνι γινόταν ρεύμα  .  Πέρναγε σαν ποτάμι .Και το αέρακι αυτό ,δρόσισε και τους τοίχους και τα μάτια. Άσε που ποτίζονται και οι κήποι. Οχι, δεν ήταν ξαφνική μπόρα ή καπρίτσια του αμφίθυμου καιρού   ζητούςαν αφορμή για να τα πούνε και με αυτό τον τρόπο.  Μαγκώνεις στο παιγνίδι της ,σιγά σιγά . Άλλαξε βέβαι και η εποχή και η παρατεταμένη ζέστη έπρεπε να πάει  αλλού για να ξεκουραστεί. Από κάποιο αλλού να κοιτάζει τα δρώμενα και τα γραμμένα .Να δώσει την θέση της ,σε άλλο διάλειμα εποχής και των σκαλωμένων σου διαδρομών.  Η βροχή δεν λογαριάζει το πως νιώθεις και τι θέλεις. Και τα φύλλα στα κλαδιά και τα χαμοπούλια το γνωρίζουν αυτό πολύ καλά. Λουφάζουν και περιμένουν .Ερχεται χωρίς προσκλητήριο ,η βροχή και οι πτώςεις της και κυρίως χωρίς συστάσεις. Και όπου σε βρεί . Στα καλά σου, στα λειψά σου ,στα ολα και στα πάνω κάτω σου  . Και ένα σκέπαστρο θέλουν όλα αυτά και οι σιωπές σου νάναι πιό πάνω από τον χτύπο της. Να πείς και δυό κουβέντες και να της σπάσεις τον τσαμπουκά και άντε και την μονοτονία της. Αλλιως´ πέφτει ,ρίχνει τις σταγόνες και τις συννεφιές της στους τοίχους εκτός σου, και αλλιώς  όταν την περπατάς. Και σύ και από τις δυό γωνιές και από οποιο παράθυρο και νάσαι ,παρατηρητής και θεατής  των σταγόνων ,που σαν χειροκροτήματα σκάνε γύρω σου ,στους δρόμους ,στις εικόνες της τηλεόρασης  , τα ακούς όλα και  με την συμμετοχή των ματιών σου δίνεις επιβεβαιωση . Ολοι τρέχουν να φυλαχτούν. Είναι αυτή η σιγουριά πίσω από το παράθυρο και το τζάμι,το κάτι άλλο. Αλλες φορές σκαλώνει ,η σταγόνα στην υδρορροή και δεν πάει παρακάτω. Από τα φύλλα των δέντρων . Ολα στην τροχιά των πιθανοτήτων .  Άγνωστο το παρακάτω τους και δεν το ξέρεις . Στην πορεία ,θα βρεί σίγουρα παρέα . Χωρίς προαπαιτούμενα ,σταγόνα με σταγόνα θα τακιμιάζουν .Λες απλά ότι  όλα ,στην τελική καταλήγουν στην θάλασσα.  Στην μεγάλη σταγόνα της ακόμη και αν στάζει που και πού σε κάνα χαγιάτι ή στο τοίχο που ακουμπάς ,καμμία σταλαγματιά δεν πάει στα χαμένα . Υπάρχουν πολλές που έχουν μεταξύ το ίδιο χνώτο και τις ίδιες λέξεις . Και συ ,στατικός ,περαστικός ,ο από δίπλα της ανώνυμος ,μόνιμα αναρωτιέσαι ποιές άραγε βροχές είναι καλές και ποιές έχουν ομορφιές , ή είναι αδιάφορες και κρατάνε μόνο για το λίγο τους .  Κάπου δηλαδή  να πιάςουν τόπο και οι άλλες σου βροχές ,για να μην σε πουντιάσουν ,τις αλλάζεις και τις στεγνώνεις  . Αναρωτιέσαι τώρα τι άλλο μπορούσε να γίνει  . Ο καιρός φέρνει τα λάχανα ,φέρνει τα παραπούλια ,λέει η μνήμη μιας παροιμίας . Και συνεχίζει η ρόδα της ,παρκαρισμένη  να κινείται.Γιατί μόνο τα ηλιοβασιλέματα νάναι ενδιαφέροντα και όλοι να τρέχουν και να τα παρατηρούν στα ξέφωτα και στα μπαλκόνια ; Και οι βροχές , οι πληθυντικές , κάτι θάχουν τα γκρίζα τους και τα εσώκλειστα τους ,και τα υγρά τους και τα βιαστικά τους , να μας πουν στον ενικό μας ;  Αρκεί να μην σε πλημμυρίζουν και σε παρασύρουν στο διάβα τους . Γιαυτό φαίνεται ότι σκάλωσε η βροχή και κάποιες σταγόνες της , φοβούνται και αυτές να ξεμυτίσουν , να ρίξουν τα τουλούμια τους . Και πάνω και δίπλα σου ,η τελική τους χαριστική βολή .  Εχοντας συνεννοηθεί και με τους αγέρηδες , που παρενθετικά νοτίζουν και στεγνώνουν τις σκέψεις και τα μάτια ,πηγαινοέρχεται . Οι ομπρέλες παρέχουν μικρή αντοχή . Και τα δέντρα υπάκουα ,βολοδέρνονται . Κρατάνε ,οι ρίζες . Δεν ξέρω αν νανουρίζει αυτή τους η επανάληψη και ο θόρυβος . Μαγκωμένες οι σιωπές ,ψάχνουν στα σύννεφα ,διαδρομές . Μαγκωμένες στις σταγόνες ,κλαδιά και φύλλα δέντρων ,σαν χέρια και μιλιές. Το παρατεταμένο και το ξαφνικό των σταγόνων ,σκαλώνει στα χείλη και στην δοκιμή τους . Τα αλμυρά των συνειρμών πηγαινοέρχονται  στίς  οροφές ,στον ακάλυπτο και στον κοινόχρηστο χώρο  . Αυτή μας η συνομιλία , σχεδόν μονόλογος και σενάριο για έναν και έναν ,έχει πολλούς αποδέκτες ,τελικά .  Βρεγμένοι και μη ,όλοι στην δικιά τους μπόρα . Ακόμη και στο τίναγμα της , σαν δεδομένο στην είσοδο και στην έξοδο  των στιγμών ,στο μπόρα είναι θα περάσει ,δείχνει χαρακτήρα . Ώρες ώρες ,που μάλλον ήταν και γίνονται μπόρες μικρών δευτερόλεπτων ,έχουν διαφορετικό ρυθμό και ποικιλία αλλά τα σημάδια τους φαίνονται μετά . Όταν κάτσει ο κουρνιαχτός  ατμίζουν αλλιώς τα αποτυπώματα  στα χώματα ,στους φράχτες στον αέρα. Και το τζάκι μπορεί ακόμη να σιγοκαίει . Η διάθεση και η μελαγχολία της στιγμής δείχνει αντοχή και χαρακτήρα ακόμη και στις στάχτες .Και οταν βρέχει ,πάντα θα υπάρχει ένα παραθύρι κοντά, που θέλει να ταξιδεύει όσο πιό μακριά γίνεται .  Σαν δικαίωμα ,σαν επικύρωση ,σαν σιωπή χαραγμένη  ψάχνει να βρεί φωνές ,ανθίσματα και πλατείες . Εστω και σαν αντίβαρο και αυτόνητο στην υγρασία που αιωρείται .  Γιατί και η βροχή ,βαραίνει ,παρασέρνει , αυλακώνει ,νοτίζει πολλά χρώματα και ρούχα .Μαγκώνει και τα βήματα , τις αναπνοές και ότι είναι γύρω μας στις σταγόνες της τα  καθαρίζει .  Και οι ιστορίες της από την άλλη ψάχνουν και φτιάχνουν καλοκαίρια . Εστω , και κάτι από άνοιξη . Το ξέρουν και οι αμυγδαλιές και τα χελιδόνια αυτά τα σκαλοπάτια του χρόνου και αναλόγως αντιδρούν και συνυπάρχουν με τις σταγόνες .