Εργα και λόγια των αναμνήσεων .
( μυθοπλασία αφηγήσεων )
Του Χρήστου Νιάρου 
Μελβούρνη 2023. 

  Είναι μέρες χωρίς κάποιο ρολόι στο χέρι τους που τα περασμένα μεγαλεία σαν αναπάντητες κλήσεις και από λάθος έρχονται στην μνήμη μου την κινητή . Κάτι σαν να θέλουν να πούν τα λάθη της στιγμής ,και σε κάποιο αριθμό-ημερομηνία να θέλουν να με σκαλώνουν οι ιστορίες τους . Ετσι το βλέπω το όλο θέμα και προσπαθώ να δώ γιατί και πώς σε αυτές τους τις κινήσεις και πρωτοβουλίες . Θα πεί ο καθείς δικαίωμα τους είναι και σουρνάμενες κουνάμενες ,ό,τι γουστάρουν κάνουν , έρχονται και παρέρχονται τα περασμένα τους και ένα άλλο τους καλό ,αφού ξεπορτίζει περιφέρεται ζητάει τα ρέστα και λίγη κατανόηση . 

Είναι μέρες που ο χρόνος ως καλώς έχει των πραγμάτων των καθετί πραγμάτων , εγγεγραμμένα και νόμιμα , δραπευτεύει και αναπολεί ,αν η ροή των αφηγήσεων του ήταν κάπως αλλιώς . Και κεί που χανόμαστε ,σε κάθε μινόρε των σπασμών του μετρικού μας στο χρόνου , εκεί και στο κάθε εδώ ακούμε την σιωπή να πρυτανεύει ,κάτι αλλάζει σαν κύμα και χιονιάς την θέαση των πραγμάτων και προσώπων των αναμνήσεων .  Αναμνήσεις τυχαίες ,εφηβικές , ώριμες ,ψιθυριστές συναντήσεις τους , στο καφέ και στο άγνωστο των αναπολήσεων ,σπιτικό ,λίγο χάδι ,κατανόηση και ένα μινόρε μονολόγου ψάχνουν να βρούν . 

Βάζοντας όμως τις αναμνήσεις στην θέση τους μια και καλή, είναι από μια πλευρά κομμάτι δύσκολο . Είναι σαν να τρίζει κάποιο θεμέλιο στο σπίτι της μνήμης και εκεί που σέρνονται τα πόδια σου στα πλακάκια και στους διαδρόμους του αλλά και η ματιά σου ταξιδεύει στου ουρανού τα παιγνίδια και στων καιρών τις λέξεις ,ξανα ορίζεις τις σπορές ,τα χρόνια με καινούργια αποτυπώματα ,κομπιάσματα στο λαιμό και υλικά που φαίνεται ό,τι φθαρεί κάνε.

 Χτίζεις ,δομείς ,αλφάδι παίρνεις ,μετράς τα λόγια και τα έργα του χτές και στο καινούργιο τους σπίτι  τα τοποθετείς σιγά σιγά . Δεν είναι εύκολο ,να μαζέψεις τα ψίχουλα του χτές που τα ψωμιά του τα έφαγες ,τα τάισες ,τα χόρτασες και ακόμη πεινάς .

Βάζεις τις αναμνήσεις στην θέση τους ,σε κάποιο στασίδι ,σε κάποιο παγκάκι να σε βλέπουν . Μα  και στην αγαπημένη γωνιά του καναπέ και του τραπεζώματος και αρχίζει το έργο τους ξανά . Άντε να τα βγάλεις πέρα . Ξανασερβίσεις το χρόνο ,με πιάτα και πιρούνια γνώριμα και ότι άφησαν οι μπουκιές και οι γεύσεις τους στο στόμα ,στα χέρια ,στις ματιές  τις κοφτερές ,πικρά ,γλυκά και επιδόρπια που δεν πήγανε όμως  μέχρι το τέλος οι μπουκιές τους και δυσκολεύουν  τρόπο τεινά την όλη πορεία . Μεγάλες αναμετρήσεις όπως και νάχει και οι χάρτες οι γεωγραφικοί ,οι πολιτικοί κρίνονται πολύ μα πολύ περιορισμένης δυνατότητας   Και χρόνου επούλωσης πληγών .

Από δρόμους χωμάτινους ,από δρόμους με πολύ αέρα ,επιφάνειες τοίχων και τύχης περνάς και ξαναπερνάς μαζί τους .  Καράβια που δεν ρίξανε άγκυρα ,που πιθανόν πήγανε μόνο με το μυαλό και το συναίσθημα σε ένα μέχρι εκεί και μη παραπέρα τα κύματα και τα ταξίδια τους επανέρχονται στα πόδια σου.

Παφλασμοί Ορίων ,αμμουδιές χρυσές και ψιλής άμμου ,όλα κόκκοι επιθυμίας και αταξίδευτης επιστροφής ,από τα χαμένα ,τα ξεβρασμένα φύκια της μνήμης ,χτενίζουν τον χρόνο- κύμα σου στην καινούργια αποβάθρα ταξιδιού .  

Είναι σαν να μοιράζεσαι σε δυό κόσμους ,σε δυό αναπνοές  που εκπνέουν αναπνέουν τα δευτελέπτα τους  και κεί που ξημερώνεις μαζί τους ταυτόχρονα νυχτώνεις .

Μεγάλο το διάβα των αναμνήσεων ,τεταρτημόρια και κύκλοι του χρόνου τους αποκαλύπτουν δήθεν καινούργια σινιάλα  ταξιδιού . Κάνουν το αυτονόητο τους.

Σαν αφορμή παιγνιδιού ή σαν δοκιμασία μετράς μέχρι το δέκα και κρυμμένες αυτές πίσω από το δάσος και τα δέντρα της μνήμης πιό ελεύθερα σε συναντούν ,θα σε βρούν Οι αναμνήσεις γίνονται μια βεβαιότητα από όποιο δρόμο και να πάρουν αυτές ,ακόμη μια φορά  ορίζουν  τους κανόνες του παιγνιδιού .

Εκ βάθρων ,εκ βαθέων  ,εν τω άκρω της νυχτός και τα όνειρα τους πιά εκεί που σου χαϊδεύουν τα αυτιά με παραμύθια καλών και κακών ,στην τελική τους γεύση πάνω και εντός δεν έχει μείνει τίποτε . Μάλλον λιγότερα ιδρωμένα  τα μηνύματά και περισσότερο τα ακυρωμένα τους ,σε συναντούν .
 

Μιας και το εισητήριο του ταξιδιού τους ,από άλλους χρόνους και εποχές  έχει πια ημερομηνία λήξης και ο χρόνος ο κοινός μας , έριξε τις ζαριές και τις τύχες του ,τώρα πια στα αραχνούφαντα της ανάμνησης ,σχεδόν εγκλωβισμένος στα όρια της ,μια ανανέωση της ακύρωσης ,μάλλον δεν θα έχει κάποιο νόημα. Προσχήματα του επεκεινά τους αλλά και καλών προθέσεων αμήν ,δεν λειτουργούν στο εκατο τοις εκατό τους παρά ,μόνο γρατζουνάνε λάθος τις μελωδίες σου και λίγη επιβεβαίωση ζητάνε . 

 Οι αναμνήσεις έχουν το χρόνο τους ,όπως ακριβώς και το τώρα των επαφών θέλουν το χρόνο τους . Λέπτες οι ισορροπίες τους και οι αποστάσεις των δύο ρημάτων λεπτές διαδρομές .

Παιγνίδια που ανατρέπουν τα χρόνια ,εν οίκω και εν δήμω , παίζουν και σε παίζουν .  Κεραυνοβόλα δε τα ακαριαία τους χτυπήματα . Μέσα στην ζωή των αισθήσεων οι αναλογίες των καλών υλικών τους αλληλοςυμπληρώνονται . Με αυτό το τρόπο και των συνταγών τους τα μαγιρέραματα ,εκείνα που περνούν από την κοιλιακή χώρα ιδίως ,με το χρόνο μένουν ,φεύγουν ,ανανεώνονται .  

Ηδονικά και με οδύνη οι σκοτεινές και οι παρήγορες αυτές στιγμές αναμοχλεύονται ,αιωρούνται ,μαστορεύουν με φράσεις κλειδιά και αντικλείδια την κάθε ιστορία ,φωτογραφίζοντας και το χρόνο σε καινούργια κάδρα και περιγράμματα.  Ο τόπος ίδιος και ο χρόνος που επουλώνει πληγές και πολλά δεν ,σαν ένα δεν του  που ήταν αρκετό ,γεμίζει κενά τούβλα και του απείρου τον ακάλυπτο . Σκιές που κάνανε τον κύκλο του ,την μπογιά και τις πινελιές διαδρομές σύντομες επιγεύσεις έρωτα ,χαρές και ξενύχτια αιωρούνται . Μα κάτω από τα καινούργια παράθυρα θέασης με φώτα πιό φωτεινά ,πιθανόν εκτυφλωτικά ,φανερώνονται αλλιώς οι μικρολεπτομέρειες των αναμνήσεων . Και αυτό σαν διαδικασία είναι κομμάτι δύσκολο . Οπως ,ακριβώς πέφτεις και από τα σύννεφα , όπως ακριβώς ευχολογείς στα αστέρια ,βλέπεις τα χρόνια και τις προθέσεις τους ,τώρα πια ,με άλλη ματιά .

Τα εφήμερα και τα συγκεκριμένα αγγίγματα τέτοιων επαφών και σωμάτων ,λόγια πίσω από την πλάτη σου ανείπωτα και ειπωμένα τους σε χρόνο αφήγησης ,κόβουν και ράβουν τις στιγμές ,μα χαμένος ο κόπος τους . Σαν ληγμένα τρόφιμα ,σαν τελειώσαμε σκουπίσαμε φύγαμε ,δουλειά ήτανε μόνο και μόνο με την ιδέα ότι σε ένα πρόσημο σύν  πορευτήκαμε ,αφαιρετικά μα πολύ αφαιρετικά μας  άδειασε η ζωή . Εδώ , μπαίνει μια κάτω τελεία .

 Συμβατικές ,τυπικές επαφές πανομοιότυπες τρυφερότητες στο άγνωστο του πλήθους εκεί που ταξιδεύουν από κάποια σύμπτωση το τώρα ,ακαριαία υπενθυμίζουν την χλωρίδα και την πανίδα του χτές .  Μοιάζουν δεν μοιάζουν οι ανοιχτοί ορίζοντες των συμπτώσεων μα οι ωσμώσεις τους σε παίρνουν σβάρνα και παραμάσχαλα ,παροδικά χωρίς ίχνος και μετά .  Οπως ακριβώς τα λόγια και οι κουβέντες της πλατείας και του μεροκάματου οι ώρες ,πολύ συγκεκριμένες ,πολύ τυπικές οι επαφές . Μένουν οι στιγμές , σαν ευτύχημα ή σαν ατύχημα ,να σε συντροφεύουν και όταν κλείνεις ή ανοίγεις την πόρτα που σε κατοικεί ,τις επαναφέρεις από συνήθεια. 

Μα το σπίτι των αναμνήσεων παθών ,παραμυθιών του εγώ και του εςύ που είναι εμείς , ευάερο γεμίζει με τις φωνές μας και οι λέξεις συνδράμουν σε αυτή μας την παρέα.  Μέχρι που θα πάει ετούτο το ταξίδι μας ;  Μα μια πόρτα ή ένα παράθυρο δεν βγάζει πουθενά τους μύθους μας και οι ιστορίες των αναμνήσεων μας μένουν να χάσκουν και να στοιχειώνουν όσο και όσο φώς και νερό και τους ρίξεις πάνω τους . Μονολογούμε και χωρίς να το καταλάβουμε μπλεκόμαστε ,συντονιζόμαστε . 

Η δουλειά τους είναι και ήταν να παρασύρουν ,να ανατρέψουν ισορροπίες ,να παρέμβουν ,να ξυπνήσουν συναισθήματα του τώρα . Μα με τις αναμνήσεις τις ρευστές του χρόνου τις περασμένες διαδρομές δεν ζείς και φραγμό βάζεις στην κλήση ,στο κάλεσμα και στην επισκεψή τους παίρνεις θέση .    Ακατοίκητο όμως το σπίτι τους τούτο ,το αφήνω και στην μοίρα του ,αλλάζω και την ρότα πλοήγησης σε άλλους μεσημβρινούς  μνήμες και τοπία θα γευτώ και δίνω μια υπόσχεση σαν χαραμάδα φωτός πρωινού που πρέπει να τηρηθεί κατά γράμμα . Τα τοξικά και τα εμμονικά του χτές ας βρούνε τα φεγγάρια τους ,την οικία και τους τοίχους της και ας κλωθογυρνάνε την σκιά τους  εκεί .  Βάζοντας τις αναμνήσεις και τα έργα τους στην θέση ή σε μια άλλη θέση στο ταξίδι της ζωής ,ξεκαθαρίζω τις αναχωρήσεις και τις  επιστροφές τους .  Σαν το άλφα από το ωμέγα των συγκινήσεων  και των έργων τα μαστορέματα που πρέπει τα ταξίδια αυτά να αλλάξουν αιτία και αφορμή και να μην συγχεόνται τα γιατί και τα πως σου . Τα φωνήεντα εκεί που αγκομαχούν  αλλά και τα σύμφωνα εκεί που συμφωνούν ,κοφτά ,ψυχρά στο χρόνο τους ότι κάνάνε κάνανε .   Μεταφορικά δηλαδή το καθετί του χρόνου με την αναπνοή ταυτόχρονα  θα γίνεται εκπνοή και οι ρόλοι μας θάναι ξεκάθαροι .  Σαν  νερό στο ποτήρι που το σηκώνεις ψηλά και σαν βουτιά στα κύματα τα αλμυρά της θάλασσας και έτσι νάναι το χρόνος ολόκληρος με κάθε επίγευση και χάρη . Σιγά σιγά και καθώς η νύχτα προχωρά ,οι τόνοι και μονόλογοι των αφηγήσεων αυτών των παραστάσεων ,βαίνουν πρός το τέλος . 

Το πανταχού παρών απών τους είναι τα δύο κομμάτια του όλου έργου και  θα συμπληρώνουν το ψηφιδωτό του πατώματος  των νοημάτων και που πιά θέλουν να πάνε το έργο . Νήματα και κουβάρια ονείρων ας πλέξουν ,ας βάψουν με ζωγραφιές και τα αφηρημένα τους το ταβάνι των θεμάτων . Στα σκαλοπάτια και στο χαλάκι της εξώπορτας τους όμως θα αφήσω την σιωπή μου σαν επισκεπτήριο να τις συντροφεύει μιας και είμαι σε άλλο έργο . 

Αναμνήσεις από τις αλάνες του χρόνου ακόμη με βολιδοσκοπούν μα τα φέρνω Εις πέρας ακόμη και από τα γρατζουνίσματα τους ,οι πληγές μικρό σημάδια . Αναμνήσεις από ανθρώπων έργα και τα πάρεργα χωρίς αίμα και καρδιά στην συμπεριφορά τους μένουν και επιμένουν . Μη αναστρέψιμα τα γράμματα τα λόγια και οι γραφές τους . Ετσι λοιπόν ,κοιτάζοντας και την κάθε ρυτίδα μου στο καθρέφτη ,βρήκα και λίγο χρόνο παραπάνω ,χωρίς θορύβους και παράπονα νυχτός ,να βάλω τα καλύτερα λόγια και έργα των αναμνήσεων στο αυλάκι τους και στα νερά τους . Ο,τι είχα κατά νου ,το άφησα σε μιαν ακρούλα της αποθήκης της μνήμης και με πολύ ευαισθησία ,χαιρετηθήκαμε  κιόλας ,και ο εγώ του παρόντος και ο εγώ των αναμνήσεων γίναμε για ένα .