Κλωστές και αφηγήσεων τους  νήματα και μυθοπλασίες αιωρούνται, κρέμονται στο χρόνο και μας κεντούν το χώρο μας 

Του Χρήστου Νιάρου .
Μελβούρνη 2023 .

Βελονιά Βελονιά, με υλικά τα νήματα μιας μέρας που κρατάει πάνω και πέρα από τα καθιερωμένα μέτρα και σταθμά της των δευτερολέπτων τους κύκλους ,τις αντοχές ,τις πλοκές ,διαπλοκές ,επι πλοκές ,πλεκτάνες ,νοήματα ζωής μου γιατί έτσι την ορίσανε και την προσδιορίσανε την ζωή , κεντάω το χρόνο τους ξανά και ξανά.

Είμαι ακριβώς σε τέτοια φάση ,σε τέτοια στροφή ζωής που στων ραφών και στων πτυχώσεων του εργοχείρου της γραφής -πιθανόν και ανείπωτων άγραφων σελίδων -,τους βγάζω το άχτι μου ,βγάζω ,παίρνω έμνευση μαζί με τα νήματα τους . Τα συντεριάζω από δω, τα φέρνω από κεί χωρίς κάποιο προκαθορισμένο πατρόν τα έχω και μπροστά μου σε μια άλλη μορφή .  Μικρά μεγάλα κουβάρια ,έγχρωμα ,ασπρόμαυρα ,λέξεις και εικόνες τους φτιάχνουν ένα παιγνίδι και στο χωροχρόνο και από το χωροχρόνο μου . 

Νήματα μιας μέρας είναι ,κλωστές που ο χρόνος μου τις άγγιξε ,τις έμπλεξε ,μπλέχτηκε μαζί τους  . Και αν και μπερδεύτηκε και πιθανόν να έγινε ένα κάτι ,ένα τίποτε μαζί και χώρια τους , φαίνεται ότι έχουνε και κάτι άλλο να πουν ,να κομίζουν στους διαλόγους μονολόγους μας . 

Μα πάνω από όλα αφού καθώς λένε και οι παλιοί και τα αποφθέγματα  σοφίας τους  ότι δηλαδή από μια κλωστή κρεμόμαστε ,ότι όλες οι καταστάσεις των νυχτοήμερων συναντήσεων μας από την αφεντομουτσουνάδα της έχουν νοήμα και στα κεντήματα της στο πως πας το το ποίημα ή την πρόζα της κάθε στιγμής ζωής  πως βαδίζεις στην αλήθεια και στο μύθο ,τότε πάει να πεί ό,τι μετράει πολύ μα πάρα πολύ η κλωστή η συγκεκριμένη . 

Μας από που μας κρατάει άραγε ; Από τα δάχτυλα ,από τα χείλη ,από κάποιο τυχαίο ή και μοιραίο γραμμένο και άγραφο σημείο του χρόνου μας ;  Από το γιακά ,από το πέλμα ; Ή μήπως όπως θάλεγε και ο ποιητής μας ο Ν.Καββαδίας μα είναι κάτι πιό βαθύ που με λερώνει και συναντώντας το είναι μας το ντύνει ,το ξεντύνει και το βγάζει στο άγραφο τοπίο ;  Είναι το βαθύ κυανούν του πόνου,του έρωτα ή το γνώριμο πέπλο νυχτιάς και των περαιτέρω εύκολων εννοούμενων που παραλείπονται από τις γραφές και τις κουτςομπολιςτικες μοναξιές ,που πάντα παραλείπεται ,δεν γράφεται ή δεν λέγεται ;  Και για ποιούς λόγους άραγε ; 

Κοίτα τι μπορεί να κάνει μια κλωστή ,μια γραμμή ,μια ρωγμή ,μια χαρακιά ,μια τελεία και παύλα των συναλλαγών και των συναντήσεων μας με το άγνωστο και γνώριμο ,μέτοικο, συν και πλην κάτοικο του μικρό σύμπαντος και μεγάλου κόσμου που μας περιβάλει ,και τον αναπνέουμε ,και τον μοιραζόμαστε και με νταραβέρι δούναι ,λαβείν ,επιχειρείν,παρατηρείν ,εν κινήσει και στασιμότητα  απλώνουμε το είναι και το φαίνεσθαι των λογισμών ,των αισθήσεων και των παραισθήσεων μας .

Μια κλωστή τους μας ενώνει ,διάλογο ανοίγει .  Μια στην ευθεία του  ,μια στην καμπύλη ,μια στην ξεφτισμένη και χρωματιστή αφή μα και μια ενσυναίσθηση που έχει κεντηθεί στην ατραπό της μνήμης και της φαντασίας μας ,μια σκέψη που συνομιλεί με τα χιλιοειπώμενα του χτές ,μια νοοτροπία που αλλάζει με τους καιρούς ,μια ματιά σε μια φωτογραφία παλιά που δεν αναγνωρίζει το σήμερα κλώθουν παραγράφους και χαλιά και χαλάκια και υφαντά απείρου κάλλους αλλά και πολλών αφορμών . Το χρόνο και το χώρο ,τον κοντινό τον μακρινό τον ντύνουν ,τον γδύνουν ,τον ομορφαίνουν ,τον πικραίνουν μα πάνω από όλα τον υφαίνουν .

Κλωστές ,νήματα και ο αργαλειός της νύχτας σε επαναλειτουργία μπαίνει ξανά και ξανά και δίνει  και παίρνει τις φωνές ,τις σιωπές ,τα βλέμματα της μέρας και των δευτερολέπτων μας . Υπόγεια μα και στο πίσω μέρος της αυλής ,στων χαμηλών φωτισμών ,στις υψηλές εντάσεις των ειπωμένων και των μη δεδομένων της κάθε μέρας ,τα βάζεις  σε μια άλλη σειρά ,γίνεσαι και χαλί να το πατήσεις ,γίνεσαι και χαλί που σε πατάει . 

Μια κλωστή επιθυμίας ,μια ειπωμένη τρίχα ή τριχιά της μέρας ,στο τι θα μπορούσε να γίνει ,στο τι δεν έγινε και που πάει αυτό το έργο και η παράσταση ζωής και χρόνου βιωμένου και δύσκολου ,βρίσκει παραλήπτη και συμβατό δότη σε μια κλωστή καλού ονείρου . Να κουμπώνουν οι στιγμές δηλαδή  ,να ερμηνεύονται . Μα Πάντα οι κλωστές θα κλωθογυρνούν σαν τις γάτες στην φωλιά τους ή κυνηγώντας την ουρά τους και θα μπλέκονται με τα μάτια σου σαν συνομιλία και επαφή με την γνώριμη νοητή γραμμή του ορίζοντα . Το ανείπωτο ,το άπειρο ως ταξίδι και δρόμος κλωστή είναι και γίνεται . 

 Κυρίως το τελευταίο . Ετσι αγγίζοντας και τις όποιες κλωστές ,τα χνούδια της κάθε μέρας και από το αδράχτι της νυχτιάς αρχίζεις να τις γνέφεις ξανά και ξανά τότε αλλάζει και ο χρόνος και τις μετράει αλλιώς και τις αντοχές και τις ισορροπιές ,στο πως από μια τελική κλωστή σαν συμπέραςμα ,σαν επίλογος αφηγήςεων και όλα της ζωής σου τα δρώμενα και μη δρώμενα κρέμονται ή εκεί καταλήγουν . Είναι η γνώριμη σε όλους τελεία και παύλα των επαφών μας ,όταν ο κόμπος τους έφτασε στο χνένι της αντοχής μας . Είναι το γνώριμο ,μέχρι εδώ και μη παρέκει .

 Και κεί σε αυτά και με αυτά τα πλαίσια των αφηγήσεων ανοίγεις ,ξετυλίγεις το γνώριμο κουβάρι των παραμυθιών και της αληθοφάνειας των παραδειγμάτων και των μύθων και κρέμεσαι σε μια κλωστή ,σε μια στιγμή ,σε μια Βελονιά …..

Στο ελάχιστο μιας ίνας ,μιας γραμμής ,σε ένα τόνο σε μια σφεντονιά, σε ένα σημάδι ,σε μια εικόνα κρέμεσαι ισορροπώντας πάνω της σαν ακροβάτης και παρατηρητής μνήμης και αναμνήσεων σου . Συνομιλείς αλλάζεις ρόλους ,πρώτο και δεύτερο και τρίτο πρόσωπο μπαίνει σε λειτουργία στην μυθοπλασία ,κεντάς τις διαδρομές ,τις ρίζες και τις συννεφιές του σύμπαντος κόσμου σου ,στο τι είδε και πως κατάλαβε τις κλωστές τα νήματα και τα νοήματα των Άλλων και των Διπλανών ,των γνώριμων και των τυχαίων που σε συναντήσανε στην μέχρι τώρα διαδρομή ζωής σου .

Και άμα κοπεί  τι θα γίνει ; Ποιός πέφτει στο κενό ,ποιός έχει το πάνω χέρι ,ποιός και πως σε κρατάει από της κλωστή που από την άλλη μεριά την έχεις και είσαι εσύ ;   Είναι κάτι σαν απειλή ή σαν συμπέρασμα λαθών και εκτιμήσεων στα και από τα δρώμενα και μη δρώμενα ζωής που γυροφέρνουν και σε κλωθογυρνάνε ; Ούτε απορίας άξιο ,μα και ούτε για τα μάτια του κόσμου σε μια γραμμή ζωής ,σε μια στιγμή ζωής κρύβονται πολλές ερμηνείες που κλωστή την κλωστή τους υφαίνουν με μαεστρία και κυρίως χωρίς να το πάρεις και χαμπάρι τα μελλούμενα και τα τωρινά .

Και τα πιθανά ερωτήματα ,ρητορικά ενδεχομένως αυτόχρημα και αυτονόητα αρχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια ,να γεμίζουν και να αδειάζουν τον χώρο των λίγων τετραγωνικών που σε κατοικούν και τον ζείς .

Ποιός και ποιά και πως κινούν τα νήματα της κάθε ιστορίας ; Τι πλοκάμια και διαδρομές κρυφές και φανερές περάσανε τα ρυάκια της σιωπής και του λόγου τους ; Να ισορροπήσω το χρόνο μου πάνω τους ,να ακουμπήσω στο λόγο τους ή θα με πετάξουν σαν προϊόν ληγμένο στην χωματερή της μνήμης και στο κάλαθο κυριολεκτικά των αχρήστων ; Τα κάνουνε αυτά τα παιγνίδια οι κλωστές ,τα νήματα ,οι ίνες των ανέπαφων επαφών παντός τύπου των κοιν.και μη κοινωνικών διχτύων .

Διχτυα ,κλωστές ,τεντωμένα σχοινιά είναι όμορα και κοντινά τα νοήματα τους ως σημαίνοντα αφηγήσεων και ο καθείς,α τα γνωρίζει ή τα παθαίνει με τον καιρό . Ετσι και η κόκκινη κλωστή των παραμυθιών από τους πολλούς μύθους αλλά και παραλλαγές ψιθυρισμών ,θεαθείναι και ουσίας ανοίγει τα πανιά ,ανοίγει τους ορίζοντες των εσωτερικών διεργασιών των συναισθημάτων και κάνει την νύχτα μέρα . Ναι μια κλωστή που στο διάβα της μπορεί να γίνει και σχοινί που κραταει ένα μπαλόνι ή ένα χαρταετό σε μια βόλτα καλών συγκυριών και καλοκαιρίας . Ναι μια κλωστή που οι αποχρώσεις της δεν ξέφτισανε και μνήμες από άλλες εποχής φέρνει . Κλωστή την κλωστή και η γραμμή του ουρανού ομορφαίνει από το συνταίριασμα και το μονόλογο της ευθείας τους  πορείας .  Κύμα το κύμα σε μια επανάληψη μαθήματος τους ,σου μαθαίνει την ζωή αλλιώς . Το ράβε ξήλωνε θα υπάρχει στα σπλάχνα και στο κάθε μεροδούλι μεροφάι .  Οπως και η κοινή μνήμη και η συλλογική εμπειρία και από κλωστές και νήματα ανθρώπων και των οραμάτων τους  φτιάχτηκε .

Η αέναη κυκλική κίνηση τους ,με τις πολλές διαμέτρους και ακτίνες στοχασμών και συναισθήσεων από το κέντρο που συναντηθήκανε ή που ξεκινήσανε απλωθήκανε ,δια στείλανε τα ταξίδια τους . Εμπειρίες ,πρόσωπα ,σύμβολα ,γλώσσα κοινή ,πάθη και αγωνίες στο ίδιο μήκος και βάθος κύματος ,στην γνώριμη συχνότητα των συνεννοήσεων της διαλεκτικής κρίνονται ,διακρίνονται ,μένουν ή φεύγουν . Ο ομφάλιος λώρος τους ,ο μίτος της Αριάδνης τους για τον οποιαδήποτε λαβύρινθο φόβων και ανα ποδιών ,ως πέρασμα και τέχνασμα για μια έξοδο ,για ένα μεταίχμιο ή για μια συν απάντηση σε άλλο τόπο και γειτονιά και χρόνο ωριμότητας πάντα θα δίνει ,θα δίνουν αφορμές .  

Μπορεί η Βελονιά με Βελονιά ,να μην κάνει τέλειο το κέντημα - το γνωστό γνώριμο κέντημα των καλών υπολοίπων της καθημερινότητας και των αναχωρήσεων συναντ´ησεων και αποχαιρετισμών της πλατείας και της κάθε πόρτας - και πάντα μια λεπτομέρεια ,μια στροφή στραβή και τσαπατσούλικη να αλλάζει το πολυπόθητο αποτέλεσμα .  Μπορεί και η Βελονιά με Βελονιά να τρυπήσει ,να ανοίξει πληγή στα δάκτυλα .  Όλα είναι πιθανά μα η ζωή προχωράει και με τις όποιες μικρό πληγές δαχτύλων δείχνει χαρακτήρα .  

Με το ίδιο ακριβώς τρόπο και λόγο αρχίζεις και ξεχειλώνεις, ό,τι δεν σου ταιριάζει ,ό,τι δεν χωράει .

Ετσι στο γνώριμο αυτονόητο τους ,πιθανόν και στην αμφίθυμία τους ,κοντοστέκεσαι σε πρώτο ,δεύτερο και τρίτο πρόσωπο μπροστά στο καθρέφτη και στην κάθε βιτρίνα και αλλάζεις και αυτό που βλέπεις και αυτό που δεν βλέπεις . Κλωστές οι μυρουδιές οι περαστικές και οι πλανόδιες ,παλινδρομούν ,και σου τραβούν την μύτη και όταν σε συναντούν στην βόλτα ,στην ραστώνη ,στην συναλλαγή και στην ανταλλαγή απόψεων και όψεων τους ανοίγει το διαζώσης παιγνίδι για τα καλά και χωρίς προαπαιτούμενα και κρυφά και κρυφούς άσσους και δεκάρια στο μανίκι και στα χείλη .  Ολες οι λέξεις κλώθουν νοήματα και τον αργαλειό της μνήμης αν και τον παιρνούν από μηχανήματα τελευταίας κοπής η χάρη των αλλοτινών στροφών όντως έχει άλλη χάρη .  Μα η ζωή κυλάει ,τρέχει σε γραμμές ,συντεταγμένες και ευθείες και αν κυριολεκτικά ή μεταφορικά κλειδώνουν οι κώδικες σαν κόμποι και αυτό είναι το αφήγημα τους έρχεται η στιγμή που οι κλωστές αλλάζουν ‘’’δρόμο’’’’ .

Και ο καθείς ,α ο γνωστός κανένας του Ομήρου ,ο άγνωστος Χι και ψι που κυκλοφορεί στις πόλεις ,έχοντας επίγνωση της συντομίας του στο χώμα τούτο ,ένα ιμάντα ,μια πορεία ,και ένα σημείο στην ακρη μιας κλωστής του γυρεύει ,ποθεί ,περιμένει στο χάρτη αλλά και στα δυό ημισφαίρια του νου και της καρδιάς .

Με τα χρόνια να περνάνε σαν βαμβάκι και βάμα στις κλωστές τις γερές ,από λυγαριές και πουρνάρια μνήμης κρέμομαι και ισορροπώ .

Στις μικρές χαρακιές ελπίδας διαχρονικών αυτονόητων μηνυμάτων ,στης ανάγκης τα θρανία και στης φτώχειας το σχολειό που λέει και ο ποιητής Μ. Ελευθεριου συναντώ και το Ν.Γκάτσο που με και το εμβληματικό του ποιημα -τραγούδι Δίχτυ το σιγοψυθιρίζω ξανά και ξανά . Είναι οι χορδές του ,οι νότε τους κλωστές ,τροχιές ,τριχιές ,σπάγκοι ζωής ,που πάλλονται στην συχνότητα των συναισθήσεων που αν και έρχονται από άλλες εποχές ,τότε  που η γειτονιά ήταν γειτονιά και οι ευκολίες των ινών των τεχνολογικών δεν είχαν καρπίσει ,δεν είχαν σπαρθεί κάτω ,γύρω,πάνω από τις στέγες και τα μπαλκόνια των πολυκατοικιών ,μονοκατοικιών ,απόκρημνων βουνών πλαγιές αλλά και υποθαλάσσια,   έχουν να πούν πολλά . Δεν τελειώνουν και δεν μας τελειώνουν τόσο εύκολα οι λέξεις και οι μυθοπλασίες τους . Και τότε ,σαν φλασιά ,σαν ένα ακόμη αυτόνητο τους ,φτιάχνονται τριτοπρόσωπες άμεσες ακαριαίες ή ατάκτως σειράς στιγμές μέσα στο πεδίο των εικόνων τους . Μας πίσω από τις λέξεις στο φόντο της μυθοπλασίας, αχνοφέγγουν  οι άλλες τους ιστορίες όπως ,οι ειπωμένες αναμνήςεις ,τα βροντερά παρών πως ήμουν και πως έγινα ,ποιό σεντόνι θα με ξημερώσει ,πια κόκκινη ή γαλάζια ή καφετένια ανέμη τους θα με ταξιδέψει .  Οχι τίποτε άλλο για να μην μαλώνω με τα ρούχα μου ,να μην τρώγομαι που δεν με χωράνε ,πέρασε η μόδα τους σαν λέξεις που δεν υφαίνουν πια τα ταξίδια της ζωής . Τώρα μόνο οι εικονομάχοι κερδίζουν τα σημεία και συμφραζόμενα της καθημερινότητας και οι λεξιπλάστες αγκομαχούν να βρούν μια λέξη της προκοπής να μπούνε μέσα ,να κρυφτούν και από κει να διαρρήξουν τα ιμάτια τους . Εσωστρέφειες εξωστρέφειες αιωρούνται σαν σταλαγμίτες και  στριφώνονται ,μαντάρονται για το θεαθείναι και την λάμψη και αντοχή τους . Μα το παραμύθι των παρομοιώσεων ,θα το έλεγα προσομοιώσεων με την πραγματικότητα ,περνάει από πολλά τούνελ και δέντρα και δάση μα και ακρογιάλια αποχαιρετισμών . Ελαφριά ,βαριά ρούχα και η βαλίτσα - ντουλάπα τους ένας κόσμος ολόκληρος . Ο κόσμος σου δηλαδή μέσα από τα ρούχα,τις κλωστές και τα ημερολόγια σημειώσεων επανασυστήνεται ,επαναφέρεται . Οι κλωστούλες του ταξιδάκια αναψυχής και αυτογνωσίας γίνονται πανιά ,ουρανοί χωρίς συντεταγμένες και όρια .

 
  Λες και είναι άγκυρες και χελινοαηδόνια που κάνουν την ζωή σου ταξίδι τους και το ταξίδι σου ζωή τους .  Και οι λεπτοδείχτες του ρολογιού στο σταθμό αναχώρησης στην φορά τους χορεύουν και σε φέρνουν και στο ύψος των περιστάσεων και στων όποιων τελικών διαδρομών .  Που θα πας ; Στην αρχή ή στο τέλος της διαδρομής ; Και το ρολόι τι θα δείχνει ; Νύχτα ή ξημέρωμα δευτερόλεπτων και σύ θα είσαι στην αντίθετη φορά των δευτερολέπτων ; 

Κάθε χτύπος τους δε και μια πορεία συνάντησης με τον άλλο,τον δίπλα ,το καινούργιο ,την ερημιά και την χαρά της στιγμής του . 

Στην άκρη λοιπόν αυτής της παλιάς κλωστής - επιλεκτικά ακαριαία διαλέχτηκαν ή με διάλεξαν οι άνωθι μελωδίες μαγωδίες μέθεξης και γεμίζουν ακόμη το μιςοάδειο ή μιςόγεμάτο ποτήρι των στιγμών μου ,οπως και αλλες παρακαταθήκες και κληρονομιές -κλωςτές από του προηγούμενου αιώνα τα δρώμενα - εκεί  που βαδίζεις ,εκεί που συμπορεύεσαι ,να χεις τα μάτια σου ανοιχτά ,βράδυ πρωί γιατί τα Να χεις γερές χειροπιαστές και νοερές κλωστές - βάςεις στο διάβα σου ,να βλέπεις και που μπατάρει η Μοράβια και η φάλτσο πορεία σου κατά τον ποιητή μας Ν.Καββαδία .  

Αρχίζω να  χωρίς κανένα λοιπόν να πιστεύω ό,,να νιώθω ο,τι κάποια έργα και λόγια παλιάς κοπής είναι θεμέλια και με τα νοήματα σήματα σινιάλα φάροι και νήματα ζωής γίνονται . Θέλω να το πιστεύω δηλαδή ,ό,τι κάπως έτςι πάει το πράγμα .

Το πόσο θα αντέξουν στους χειμάρρους και στις νηνεμίες από των εκτάκτων και τακτικών δελτίων καιρού τις ενααλλαγές και τις παραφωνίες ,που κάνουν φεριπείν το χειμώνα καλοκαιρι αλλά και από τις πορείες και τις θερμοκρασίες των ανθρώπων που εκπέμπονται από την κανονικότητα ,την γείωση ,την απογείωση ,την σιωπή και τον ρυθμό των στιγμών τους θα φανεί και κατά μόνας και κατά παρέα στο τέλος της λέξης τους σε μια τελεία και παύλα ,σε ένα λοιπόν έχουμε και λέμε ,σε ένα και από δω και πρίν και από δω και πέρα .  

κΕτσι επιτελικά ,ουτοπικά,χαλαρά και ρεαλιστικά μπαλώνω,μαντάρω  και το γνωστό τρυπάκι της επικοινωνίας που από ότι φαίνεται ανοίγει κατά πολύ αλλά και στην καλύτερη των περιπτώσεων τα γνώριμα και χρόνια φθαρτά υλικά του χρόνου ,τα βάζω σιγά σιγά σε μια άλλη σειρά στο σκληρό δίσκο του μυαλού που έχει και πολλές φλέβες ,χώρο ,χρόνο και κλωστές . Τα αφηγήματα τους αιωρούνται βρίσκουν τόπο ,ηλιοφέγγαρα και βάζουν στις εικόνες παλιάς και νέας κοπής ,ως πλαίσιο και μήνυμα τα λόγια ,την φωνή και το καλό τους υπόλοιπο με τρυφερότητα αλλά και με αληθινές μυθοπλασίες . Κόμποι και ευθείες στα λάθη και στα πάθη στα σχήματα και στο κέντημα ,Βελονιά την Βελονιά της κάθε μέρας θα συνεχίζουν να κρέμονται ,να αιωρούνται ,να εφαρμόζουν ,να ταιριάζουν το φαίνεσθαι και το είναι σου . Σαν ένας  μονόλογος και διάλογος διαρκείας μα και ακαριαίος με το εγώ και εμείς σου .