Τα ρόζ πέταλα της μνήμης  ως κύμα και αφορμή στο μπαλκόνι της νυχτιάς του χειμώνα .

Του Χρήστου Νιάρου .

 ( μυθοπλασία αφηγήσεων )

    Μελβούρνη 2023. 

Και τα πέταλα της ροζ βουκαμβίλιας σαν τις χάρτινες ,υγρές μνήμες από τα καλοκαίρια στο μπαλκόνι του χρόνου της νυχτιάς του χειμώνα πια , χαλί γίνονται και την κουβέντα τους μου ανοίγουν . Μα και την ματιά μου την τραβούν και την ελκύουν .  Να το διαβώ, να το θαυμάζω ,να γίνω ένα μαζί τους και νήμα το νήμα  τους να βγάλουμε και Εις πέρας να φέρουμε και αυτή την νύχτα μου λένε σιωπηλά. Αν και  εύθραυστα σαν γυαλί τα απογεύματα καλής ισημερίας της εδώ εποχής του ημισφαιρίου  στο χάρτη της γής που είναι χειμωνιά , αν και κρατάνε λίγο οι υψηλές τους θερμοκρασίες - τάχει και αυτές τις εξάψεις ,εκλπήξεις ο χειμώνας  τούτος των Αντιπόδων - εντούτοις συνδράμουν και αυτές σε αυτό το κέντημα - αφήγημα της στιγμής .

  Η επαφή δε με το περιβάλλον ,με τα λούλουδα και το αέρα πόλος ακρογωνιαίος μα και  σημαίνον σημείο και κεφάλαιο στη ζήση .   Ο πληθυντικός δε των πετάλων έχει και δίνει πολλές ερμηνείες , αφορμές αλλά και μονολόγους εκφέρει . Αν και έρχεται από μακριά η φούρια τους ,από καλοκαίρια και μπαλκόνια ζεστά άλλων εποχών ως δια μαγείας είναι και αυτός εδώ παρών .  Ποιά η ανάγκη τους ,και τι θέλουν να μου πουν τα ταξίδια των φύλλων τους ;  Κάπως ακαριαία και εξακολουθητικά με  βάζουν  αλλιώς στον ενικό αριθμό της νύχτας ,αφού και η μνήμη ,το χτές της  σαν κομμάτια του χρόνου στο σήμερα δίνει εξετάσεις γραμματικής . Ο αργαλειός  δε της μνήμης ξέρει από αυτά τα παιγνίδια του χρόνου μα και των εποχών  και με παίζει στα δάχτυλα του  . Αλλά και σε κάθε του κλίση πρώτου ,δεύτερου και πολλαπλού προσώπου  με χρωματίζει .     Αλλά και πως να μπλέκει ,να περιπλέκει τα νήματα της κάθε απόχρωσής τους το ξέρει πολύ καλά . Παράλληλα και κάθετα ,ευθεία και κυκλικά τα δρώμενα της φύσης επηρεάζουν και συντονίζουν το περιβάλλον της μνήμης ,που άλλοτε γίνεται ανάμνηση ,άλλοτε ένα δευτερόλεπτο διαρκείας . Ως ανανέωση ή ως το μέγα διακύβευμα της έρχονται και παρέρχονται οι πνοές τους . 

Οι ροζ όμως αποχρώσεις της βουκαμβίλιας και των πετάλων της είναι το περίγραμμα και η συνπερίληψη της εικόνας μου .  Αυτό βλέπω και με αυτό πορεύομαι την νύχτα μπαλκονιού που ως σκηνή θεάτρική ,μουσική θα παίξει με τα νεύρα μου και τα ήρεμα τοπία του χρόνου μου .  Μια χειραψία ,μια επαφή μαζί τους είναι και μια δοκιμή ,κάτι σαν πρόβα . Όπως  ακριβώς και τα άγραφα φύλλα ενός ημερολογίου που από τις λέξεις τις νυχτοήμερες ζητιανεύουν τον οβολό τους για να χορτάσουν και για να τα βγάλουν πέρα ,να κάνουν και τον κύκλο της επιβίωσης τους να μα και βρούν νόημα και ένα καλό τέλος στην ζωή και στις προτάςεις τους . Κάπως και με αυτό το λόγο ή από αυτή την αφορμή ξετύλιξα το χαλί της μνήμης ,στην νύχτα τούτη ,νήμα το νήμα της . 

Με ότι έφυγε ,με ό,τι θάρθει σημειώματα ,αποτύπωματα μνήμης μένουν και σε κόλλες αναφοράς ,σε κάρτες ευχετήριες ,εποχιακές διαδρομές ,σαν σώματα ανέγγιχτα ,εικόνες και λέξεις που πιάνουν τις ματιές σαν ξόβεργες ,αποδείξεις του νερού,του ενοικίου ,όλα είναι μια μνήμη που και αν βρίσκονται σε άλλα πούπουλα ,σε άλλα χνώτα στην αποθήκη της ,εντούτοις ο χρόνος τους τέτοια ώρα τα κάνει φύλλο και φτερό .   Και στο χαρτοκιβώτιο σε μια αποθήκη του  μπαίνουν σαν αποχρώσεις ψήγματα  με σκουριάς ,σκόρου ,υγρασίας ,νοτισμένα μιλούν ακόμη  την ιστορία  του χτές .  Ένα μεγάλο χαρτοκιβώτιο η μνήμη μας και   σαν ένα δέντρο με χρώματα , με ή χωρίς φύλλα ταξιδεύει στην νύχτα .  Μα έχουν και το δικό τους δρόμο που όταν τα ανοίγεις από περιέργεια και ανοία ή και από ενδιαφέρον τα κιτάπια αυτά,τα τεφτέρια και τα νήματα -νοήματά τους αλλάζει η νυχτιά και φως παίρνει .  Η μνήμη και οι αποχρώσεις της είναι και κεράκι και λιοπύρι ,πεσμένα φύλλα και μυρουδιές που πάντα έχουν κάτι να πούν . 

Στο συμπραξη τους δε αυτή και στου  χρόνου την υφή έρχεται το ροζ χρωματάκι ,σαν ενδιάμεσος κριτής και σαν ελεγκτής κυκλοφορίας για  να ισορροπήσει ,να βάλει σειρά στις δυστοκίες ,στις δόξες και στις εποχές και που  θα ορίζει ποιός και τι θα περνάει με τον τρόπο του και κατά το δοκούν . 

Και κάπως και με αυτό το τρόπο έφτιαχνα το καλοκαίρι και στην μνήμη στο χειμώνα την έφερνα .Μνήμες σαν το δικοτυλήδονα φύλλα της βουκαμβίλιας - το φυτό αυτό του οποίου ο σπόρος ή το έμβρυο έχει δύο εμβρυακά φύλλα - με συναντούνε πολλαπλά και ως σκέψη και ως ταξίδι . Και σαν τα πέταλα της ,είκονες στιγμές φυλλοβόλες του χτές περνούν και σε δρόμους μιας άλλης  νυχτοήμερης σιωπής ξεδιπλώνουν τα φτερά τους . Η μνήμη σαν όχημα παρκαρισμένο ,η μνήμη σαν  δέντρο και δάσος είναι στο μπαλκόνι . Η μνήμη σπίτι που σε κατοικεί ,πόλη και καλοκαίρι με πόρτες και παράθυρα ,βόλτες και αξημέρωτες νύχτες . Ακρογιάλια μνήμης ,ιδρώτας ψιθύρων . Μα και σώμα το σώμα η μνήμη μένει . Στο σπίτι ,στους τοίχους ,με τα κλειδιά στο χέρι έτοιμη για όλα τα ταξίδια και σε μικρής και σε μακράς διαρκείας χαρμολύπες . 

Κάπως έτσι έβλεπα το είναι μου να ανοίγει τα φτερά του και στην δια ζώσης  επαφή με τα πέταλα της βουκαμβίλιας αυτή την ώρα και η νύχτα ήταν στο ίδιο μήκος κύματος Στο  πολικό κλίμα της νύχτας του χειμώνα το χαλί της μνήμης πέταλο το πέταλο γινόταν ένας χρόνος διαφορετικός από τους προηγούμενους . Και αυτό το ένιωθα καλά μα πολύ καλά και  στων καλών προθέσεων και στην δικτυωτή τους νεύρωςη στα φύλλα τους  ταξίδευα ,μα δεν τα ακουμπούσα . Κράταγα μια απόσταση με το τρόπο μου .

Σφαιρικά ,ωοειδή ,νεφροειδή ,σχήματα καρδιάς ,οδοντωτά τα σχήματα των φύλλων μαζί με τα πέταλα ήταν όλα εδώ ,στο μικρό μου μπάλκόνι .  Σαν να γύριςε ο χρόνος σε άλλες εποχές ,πιό εύκρατες και φύλλο και φτερό τα ρόζ πέταλα της μνήμης ούτε με έλαφρύνανε ,ούτε με το βαθύ τους κόκκινο ,κάπως ενδιάμεσα ,με τινάζανε ,με φέρνανε στα ίσα της στιγμής του ανέγγιχτου .

Στα κατάματα της αναμέτρησης και ότι έτσι είναι τα πράγματα στην ανθοφορία ,στην δόξα και στην ήττα της μνήμης ,όλοι διαβάτες ,θεατές και θεαθείναι γινόμαστε .  Ο καθένας ερμηνεύει τις χάρτινες μνήμες του με το τρόπο του . Τα γιατί και τα καλά τα συμφέροντα του αύριο και του τώρα του ,με πολλές δικαιολογίες ,υπεκφυγές εμμονές  αλλά και με πολλές αποχρώςεις και παράθυρα ,γωνίες θέαςης .

Και σαν την βουκαμβίλια αν και φυτό καλλωπιςτηκό - κατά την φυτολογία την κηπουρική - αν είναι και ευπροσάρμοστο  σαν την ξενητιά στο καινούργιο της χώμα που έχει για πατρίδα , αν και με αγκάθια και πολλά έντονα χρώματα στο κορμό της -αλλά λέγεται ότι συμβολίζει το καλωσόρισμα των επισκεπτών -άνοιξα και την εξώπορτα της μνήμης να δω ,να αφουγραστώ ποιά από αυτά τα αν της θα γινόταν ή θα με βόλευαν και θα ήταν η αλήθεια της στιγμής ως πλαίσιο και κύμα συνειρμών .   Κάπως και με αυτό το τρόπο αιθεροβατούσα στην νύχτα ,με την νύχτα πλάι μου ως κήπος με αρώματα και χρώματα ως δώρα που μου έφερνε ο χρόνος και το πέρασμά του . Το θυμικό και το μη θυμικό μου ημισφαίριο σαν συγκοινωνούντα δοχεία άλλοτε γεμίζανε ,άλλοτε γέρνανε ή αδειάσανε από την δίνη των εγκιβωτισμών και στο μεταξύ τους μεταίχμιο υπήρχα .

Και στην επίσκεψη των πολλών τους επιθυμιών της νυχτιάς τους δεν μπορούσα  να μην συμμετάσχω .  Να δηλώσω αποχή στην μνήμη ,στην επιλεκτική ,στην διακριτική μνήμη της νυχτιάς , σε αυτή που ονειρεύομαι ,σε αυτή που έζησα , δεν θάτανε και το καλύτερο ούτε και το πιο δίκιο.να πράξω . Στα όλα ή στο μηδέν κοντέρ της μνήμης έφτιαχνα τους μύθους ,σχέδια κατάστρωνα ,έπαιρνα θέση σε κάθε παράγραφο της ,ως στρατηγός και απλός στρατιώτης ,ως ανώνυμος μα και επώνυμος κάτοικος της στιγμής και των οραμάτων της . Συνοδοιπόρος ,μέτοικος μιας άλλης τους στιγμής ,πάντα με ματια δεκατέσσερα ,ακόμη και στην πλάτη . Ετοιμοπόλεμος . Και ολες οι αφηφήσεις εν καιρώ ειρήνης ξεδιπλώνουν τα χαρτιά της μνήμης ,σηκώνουν το μπόι τους ,μετρούν απώλειες και χαρές .
Πεδίο βολής η στιγμή της μνήμης , ως μύθος και αλήθεια με σημαδεύει . Στο κέντρο της νυχτιάς μου ,στις παράπλευρες απώλειες . Μα και ως  αφετηρία ταξιδιού  οι σιωπές  της με πολλά τραύματα και νίκες στο κορμί μου υπήρχανε . Δεν κλείνεις τα μάτια στην μνήμη και στο αποτέλεσμα που επιφέρουν . Το αποδέχεσαι . Το ίδιο κάνει και η βουκαμβίλια . Περίεργο το όνομα της ,από δυό λέξεις . Βουβά μιλάει .  Μίλησε όμως η εποχή και κόντρα να της πας ,μάλλον σε και από άλλο πλανήτη θα βρεθείς .

Μα και μέχρι την επέλαση της νυχτός  που κατά κράτος θα με κερδίζει έχουμε ακόμη χρόνο και αλλάζοντας κεφάλαιο μνήμης πάμε λίγο παρακάτω .  

Στην πνοή λοιπόν του αέρα της σε στάση προσοχής ,σχεδόν σημειωτόν στο μωσαϊκό του μπαλκονιού τα πέταλα της βουκαμβίλιας αν και σηκώνουν μπαϊράκι ,κουρσεύονται και δίνουν την μάχη τους με τον δικό τους τρόπο εντούτοις και σε άλλη γειτονιά και σε άλλα μπαλκόνια να πάνε  τα χαλιά και τα ρόζ τους χρώματα τα ίδια θα λένε . Το αειθαλές και το φυλλοβόλο τους γινάτι αν είναι και τον χαρακτήρα τους  σημέιο και ψυχή , τα γνωρίζει πολύ καλά η νύχτα μα κυρίως και ο χρόνος και η εποχή ακόμη περισσότερο .

Δεν κρατάει τίποτε πολύ στο στρατόπεδο της νυχτιάς και σαν χάρτινη μνήμη πέφτει από το κορμί του λουλουδιού και ένα καινούργιο αφήγημα αρχίζει να ξεδιπλώνεται .  Δεν το ζήτησα ,δεν το απαίτηςα . Κάτι σαν τους δρόμους  του μυαλού και της καθημερινότητας που τα παράλληλα και τεμνόμενα χρώματα των γραμμών τους - τα νήματα ,τα νοήματα ,τα μηνύματα ,τα λίγα ή τα καθόλου λόγια τους - στην ρευστή πραγματικότητα της νυχτός βρίσκουν τον τόπο τους ,με τον τρόπο τους και ελέγχουν ποιός περνάει ,ποιός φεύγει ,ποιός μαρτυρά ,ποιός παλεύει το άγνωστο ,το άοςμο ,το άχρωμο ,το όμορφο που κάποια στιγμή θα ξημερώνει .

 Ως λιποτάκτης και δραπέτης ,γνώριμος ,άγνωςτος και κάτοικος της στιγμής τους ,με μια μνήμη φυλλοβόλα και αειθαλής ήταν η στιγμή αυτή . Μεταιχμιακή αιθεροβαςία που έψαχνε μια τελεία και παύλα ή το καλύτερο σημείο στίξης στις προτάσεις και στις λέξεις της . Είχα διαβάσει επιπόλαια και ώριμα  και τα νέα της ημέρας από την εφημερίδα ,τις αναλύσεις και τις επικεφαλίδες τους , δεν έμεινε όμως σχεδόν τίποτε στο μυαλό μου . Μα ούτε και στο Κυτίο παραπόνων και γνώςεων της μνήμης  και των αισθήσεων μου ήτανε κάτι να με συνεπάρει ,αφού στην αυριανή νυχτιά τα νεα της προηγούμενης ημέρας θα ξεχαστούν ,οι πόνοι της θα αλλάξουν και περιοχή και άλλο δρόμο θα διαβούν . 

Θα με προβληματίσουν δεν αμφιβάλλω . Μα και  πολλά δε και τα νούμερα ,τα δεκαδικά των στατιςτικών ,για το κλίμα ,για τα πολιτικά δρώμενα ,η κοντή μνήμη ,η συμφέρουςα μνήμη ,άχρηςτη μνήμη , η οπαδική μνήμη τους ,είχε κάνει τον κύκλο της ,τα αποδελτοποίηςε ,τα πολτοποίηςε ,τα έβαλε στην άκρη της δικιάς μου μνήμης . Η μνήμη του έξω από τους τοίχους μου ,λές και έμεινε έξω σαν την βροχή που δεν την φοβάται ο βρεγμένος  δεν ήταν του παρόντος . Αυτό πράγματι έγινε με τα χρόνια και η μνήμη μου - που δεν με απατά το γνωρίζει καλά - πάει να πεί ό,τι όλα βαίνουν καλώς και κατ´ευχή και .με τον δικό τους τρόπο ερμηνεύουν τα πράγματα και τις καταστάσεις τις κοινωνικές . Θα μπορούσε βέβαια να γινόταν το άλφα ή το βήτα των ειδήσεων και των γεγονότων στον καθένα και στην καθεμιά . Οπως λένε και οι ιστορίες της ζωής που στην αρχή είναι σαν κωμωδία και χαρά και στην επανάληψη τους τραγωδία ,εικάζω στην ανάμετρηση αυτή ο καθείς και η καθεμία έχει το δικό του λόγο να εκφέρει ή το ξέρει πολύ καλά στο πετσί του,στα πέταλα και στα κύτταρά του τα ψυχοσωματικά .

Πάμε όμως ξανά την ιστορία της μνήμης της νυχτιάς και από μια άλλη αφετηρία ,αφού τα πάντα ρεί,σισύφεια και τιτάνια ,δομούνται και δίνουν τον αγώνα τους ,την αγωνία τους ,με προγράμματα ,τράμπες ,υποσχέσεις ,σχέσεις ,κατασχέσεις , στης μνήμης τα χωράφια και στα πετάγματα εκπλήξεων και καλής συγκυρίας  ψυχής αιθεροβατούν, περπατούν τους δρόμους και τις παρόδους της ζωής σαν να κάνουν τους γνωστούς κύκλους μα παρέα και κουβέντα ζητάνε .  Κάθε διάμετρος των δρώμενων μνήμης και μη μνήμης ,εχει τις μοίρες ,τον χτύπο και το χάδι της το χαρακτηριστικό . Η λεπτομέρεια του χάρακα ,τα μοιρογνωμόνια της θέασης των πραγμάτων ανοίγουν και κλείνουν τα χέρια και τα πόδια τους αναλόγως και κατά το δοκούν . 

Και αφού βρήκα λοιπόν την ευκαιρία να βγώ στο μπαλκόνι ,στην κερκίδα και στο πέταλο της νύχτας τις υποςχέςεις και σημαινόμενα της να τα βάλω σε μια άλλη σειρά  η βουκαμβίλια γυμνή ,χωρίς φύλλα και ανθούς στον κορμό της - χωρίς φανταςία πιθανόν - στην μια γωνία του μπαλκονιού ήταν παρούσα . Με την πτώση ,με την αποκοπή τους τα φύλλα - όπως οι φίλοι ,το φιλικό περιβάλλον σαν λέξεις κοινές στο ήχο και στην ουσία τους κυρίως  -από το κορμί του δέντρου που τα συντηρούσε μέρες και μέρες είναι όμως αυτή την στιγμή απλωμένα ,παραταγμένα ,χωρίς σειρά αν και έχουν έρθει και από άλλες εποχές εμπρός μου είναι μια πρόκληση .

Οι μνήμες μπροςτά σου τις βλέπεις να ορθώνουν το είναι της ψυχής και του σώματός τους ,ως πεπερασμένο ,ως τώρα και ως μελλούμενο μιας στεγνής γνώσης και όχι μόνο . Και ζητούν μια δεύτερη ευκαιρία ζωής αλλάζοντας τα δεδομένα ή και τα γιατί τους . Σαν επέμβαση χειρουργική ,πλαστική ,αληθινή μου γνέφουν από το κρεβάτι τους ότι ολα πήγανε καλά . Μα και σαν γιατί που δεν έζησε την στιγμή του πάθους ,των πόθων και της σιωπής στο έπακρο  με βγάζουν στο ντάκο της νύχτας αναφορά να δώςω .  Δεν προβάλω καμμία μα καμμία αντίςταςη στην όποια επιθυμία τους και σε όποιο σαν που κουβαλούν οι πλάτες και τα χείλη τους ,πρόςωπο με πρόςωπο ακαριαία,μεταφορικά γινόμαστε ένα και το αυτό .

 Αλλάζοντας τους χρόνους και τους λεπτοδείχτες ,οι εποχές ακαριαία την μνήμη τους ζητούν από και πρςωπα , τυχαία ,πρόςκαιρα ,διπλανά που από  το τίποτε και το πάντα των συναντήςεων για να συμπράξουν  στην όλη παράσταση κάτι το διαφορετικό . Ρόλους και σενάρια μοιράζει η μνήμη και η νύχτα μαζί τους είναι και στην όποια συμπόρευση των συγκερασμών δίνει παράσταση . Ολα τα χρώματα και οι αποχρώσεις τους έχουν μιλιά ,δικαίωμα . Πέταλο το πέταλο ,μίσχο το μίσχο ,το πιό ελάχιστο μιας μυρουδιάς τους είναι ικανό εγερτήριο ψυχής από μόνο του .

Μνήμες φωτογραφικές ηχητικές με χρώματα και αρώματα να πηγαινοέρχονται καταλήγουν και στο δάπεδο του μπαλκονιού . Δεν αισθάνομαι ούτε και άβολα από την ύπαρξή τους ,μα ούτε και κουβέντα να πιάσω μαζί τους διςτάζω .  Δεν υπάρχει και πρωτόκολλο ενδυματολογικό και καλών τρόπων που πρέπει να τηρηθεί κατά γράμμα και έτςι στο χύμα και στο αυθόρμητο αυτοςχεδιάζουμε .  Κωπηλατούμε ,βουλιάζουμε ,σηκωνόμαςτε παρέα και κατά μόνας . Είναι μια πρόκληση και μια ανοιχτή πρόσκληση τα συμφραζόμενα ή τα ευκόλως εννοούμενα τους που ακόμη και φθαρμένα ,νοτισμένα από το διάβα του χρόνου πάνω και εντός τους ,έχουν να πούν και κάτι άλλο ακόμη . Μια λεπτομέρεια μνήμης είναι άραγε ικανή να κρίνει την παράσταση της νύχτας του χειμώνα ως χειροκρότημα ή και ως απουσία ; Ή μήπως τα ναι και τα όχι της αλλάζουν ρόλους στις προτάσεις και στα ειπωμένα της ; 
Πιό δίπλα τους οι αμάραντοι βασιλικοί στις γλάστρες και μερικά αγριολούλουδα σε κάποιες ρωγμές του τσιμέντου  γίνονται τα όρια του βλέμματος και της συνομιλίας με την μνήμη των ματιών μου .

Πιθανόν νάναι και οι μόνοι θεατές στην παράσταση ετούτη και χωρίς φλας και αυτοφωτογραφήσεις ή αναρριχήσεις αναρτήσεων  - σκαλωσιές και αυτές μονολόγησα - και τα πόσουμ κάνανε την βόλτα τους στα ηλεκτροφόρα σύρματα . Στα  απέναντι μπαλκόνια ,σκιές ψυχές στο κόσμο τους ,με τα τηλεχειρηςτήρια σιωπηλά στα χέρια τους - εικάζω - αλλάζουν θα τα κανάλια για να δούνε το έργο ή κάποιο επεισόδιο ζωής που να τους αρμόζει κουνούν τα νήματα το θεαθείναι τους .

 Κουρασμένοι θάναι από την ζωή και αυτοί και οι σκιές τους . Μα το αειθαλές μάτι της νυχτιάς που  ως μνήμη όλα τα βλέπει και μόνο και μόνο που σε κοιτάει και στα λέει όλα και στην θέση σου σε βάζει ήτανε ο χρόνος .  Ο χρόνος που τρέχει ,ο στερημένος ,ο γεμάτος ,ο λουλουδάτος από ταξίδια ,εμπειρίες και στιγμές έχει και πολλά αγκάθια και τραγούδια στο κορμί και στην χοάνη των δευτερολέπτων . Καρτέρι και καρτερία ,χειμώνας διαρκείας σταγόνες βροχής στα τζάμια των παραθύρων και απο όλους τους καθρέφτες που περνάει η αναπνοή ,η ανάςα του αποτυπωμένη . Μνήμες που σε φέρνουν στο αμήν τους , δεν έχουν έξοδο κινδύνου και διαφυγής και το δωμάτιο στενό ,μικρό . Μπορεί κάστρο ή γυάλινος πύργος ή υπόγειο νάναι μα οι μυρουδιές της μνήμης μένουν και στα τοιχώματα και στο αέρα  τους . Τα λόγια και τα ανείπωτα της μνήμης ,των πετάλων και των κυττάρων της σώμα είναι . Από πάνω μέχρι κάτω το κύμα των αισθήσεων της με τις λέξεις και στις δια ζώσης και στις εξ αποστάσεως επαφές χαρακτήρα δείχνει ,κινεί τα δρώμενα τα κοινωνικά .
Όπως μιλάς με τους ανθρώπους και τις σιωπές τους ,έτσι να μιλάς και με τα χρώματα των λουλουδιών ,τις μυρουδιές και τα ταξίδια τους ,μου είπε η μνήμη . Και το μεταφέρω σαν μεγάφωνο και φερέφωνο της στο χαρτί της νυχτιάς και κεί το σημειώνω . Ετσι στεγνά ωμά και το κάλεσμα της νύχτας και η παρέλαση των αστεριών στον ουρανό θα συμβάλουν στην όλη καλή λειτουργία της στιγμής και όλων των συμφραζόμενων της . Αύπνος φρουρός της νύχτας ο χρόνος  και  η μοναξιά της μνήμης και από τις δυό  μεριές του μπαλκονιού παρακολουθούσε την όλη παράσταση . Το ελαφρύ αεράκι αν και δεν είπε δυό κουβέντες συνθηματικές μαζί της ,έκανε το δικό του  καθώς πέρναγε . Από ποιό βουνό ερχόντανε ή από κύμα αλμυρό δεν ήτανε το ζητούμενο . Αν και κρύωσε  η νύχτα  λιγάκι ,τα ροζ πέταλα της μνήμης ήτανε αποκούμπι . 

Αφηρημένα δε και τα δευτερόλεπτα του χρόνου ,γίνανε κύματα ωκεάνια καλοκαιρινά σε μεσημέρια με τζιτζικομάνι με ταξιδέψανε και σε τοίχους με βουκαμβίλιες και με κισσούς αναρριχητικούς με βγάλανε τα ταξίδια τους .  

Στροφή την στροφή ,στο απαλό ρόζ των πετάλων ,στα άλογα και έλλογα νήματα των αποχρώςεων τους ταξίδεψα . Και η νύχτα με το λιγοστό φώς και στα πεπραγμένα της είχε πάρει το πέπλο της με τα ροζ πέταλα σαν ζακετάκι πάνω της για παν ενδεχόμενο του καιρού της εδώ εποχής του χειμώνα .. Όλα τα ρόζ  που γινόντανε σιγά σιγά κόκκινα σαν αίμα  που και στο απαγορευτικό σινιάλο των δρόμων και των φαναριών δεν σταματήσανε , τώρα μιλούν στην μνήμη από άλλη γωνία θέασης . 

Το δίκιο τους ζητούσανε ,η εποχή ακριβή στις ανάγκες τις  καθημερινές ,όλα στο κόκκινο των τιμών δοκιμάζονται . Αντοχές ψυχικές ,οικονομικές ,πως θα τα βγάλεις πέρα τα καθημερινά μα και τις νύχτες . Κόβεις από την μία ανάγκη ,λές και είναι λουλούδι ,μυρίζεις μια άλλη ανάγκη επιβίωσης και προχωράς .

Ετσι λοιπόν έπιασα και το μολύβι και το χαρτί να γράφω την ιστορία τους που έμοιαζε με παραμύθι . Το ροζ σαν το ενδιάμεσο χρώμα του πορτοκαλί του κόκκινου ,μα και σαν συμβιβαςμός κάπως σε όλα  τα παραπάνω , έμεινε να με κοιτάει και στα αφίλητα χείλη από το απέναντι μπαλκόνι μου ,που αυτή την στιγμή πάει να πλαγιάσει ,μου είπε και καλό βράδυ ,και κουράγιο και υπομονή ,έβαλα και τις όποιες υποχρεώσεις λογαριασμούς για φως ,νερό ,τηλέφωνο στη σειρά τους . Μα δεν μόνο αυτές το διακύβευμα της στιγμής και στο παραβάν της μνήμης ή και στο χρονοντούλαπό της υπάρχουν και άλλα κομμάτια άλλων αναγκών που αυθόρμητα και μη αιωρούνται ,φύλλο και φτερό γίνονται ,κύματα αλμυρά και γλυκά τους σκάνε από το πουθενά και το πάντα της μνήμης μπροστά σου κυριολεκτικά . Εκεί που δεν το περιμένεις ,στην δανεισμένη ζωή ,στην βιωματική και μη μνήμη ,παράλληλα και κάθετα και διαγώνια σε συναντούν . 

Νύχτα είναι ,δεν υπάρχει και πλήρης ορατότητα  στο σκοτάδι αφού και το φεγγάρι δεν βγήκε σήμερα στο ουρανό λίγο φώς με κόκκινο,μπλέ,ρόζ χρώμα να απλώσει το δέος του και  να γίνει δρόμος και ψίθυρος ,άρχιςα να διαλέγω ,να επιλέγω τα καλύτερα ,ευγενέςτατα λόγια και έργα της μνήμης . Τα εγώ μπήκανε στην άκρη του μυαλού ,να κρυώςουν ,τα λάθη στην λήθη και στο φιλτράριςμα της στιγμής  μνήμες άβαφες βαμμένες πήρανε το δρόμο τους . Και με ένα πάμε παρακάτω τα ρόζ πέταλα της βουκαμβίλιας που ενώ τα ακούγανε όλα αυτά με ευγένεια και καλοσύνη νοσταλγίας και ηρεμίας ,πετάξανε από το μπαλκόνι μου .  Σαν ροζ συννεφάκι καπνός ,στάχτη και όνειρα μακραίνανε ,μικραίνανε στο ουρανό . Τους έκλεισα και το μάτι - με ή χωρίς νόημα - και από την κλειδαρότρυπα της εξώπορτας ακόμη φανταζόμουν τα καλοκαίρια μας . 

Οπως ακριβώς και οι χάρτινες μνήμες σαν αναρριχώμενα φυτά στους τοίχους των πολυκατοικιών ,μπαλκόνι το μπαλκόνι ,τοίχο το τοίχο ,γραμμένες ,στρατευμένες ,άγραφες ,άπραγες μνήμες ,μπαλκονάτες και χειμερινινές πέφτουν ,αιθεροβατούν στο κύκλο της ζωής ,μα τα καλοκαίρια πάντα  επιστρέφουν .  Σαν τις ξενητιές που επιςτρέφουν στον τόπο τους . Καρπίζουν και ανθοφορούν διπλά εντός και εκτός του σώματος . Χρώματα και αρώματα ανοίγουν τα φυλλοκάρδια σου . Και  σαν επίσκεψη διαρκείας που δεν φοράει ρολόγια στα χέρια της μνήμης της ,ξεχνούν δε πότε και γιατί και για ποιούς να επιστρέψουν ,μα όταν βγαίνουν και στο μπάλκόνι της νυχτιάς του καλοκαιριού  μια βουκαμβίλια θάναι πάντα εκεί να τους χαμογελάει .

 Μα και στα μεσημέρια της κοινής ησυχίας το τσιγαρόχαρτο των φύλλων της ,θα δείχνει τις ίνες τις φλέβες της καθαρά και το θερμόμετρο των εντάσεων της μνήμης . θα χτυπάει κόκκινο . Τότε μα τότε  όλοι οι χειμώνες θαείναι ένα καλοκαίρι χωρίς τέλος . Χαραγμένη η μνήμη σε ένα κοχύλι σπασμένο ,φιλί διαρκείας στην αμμουδιά των σπασμών και της αγκαλιάς θα υπάρχει κάπου στο σύμπαν .

Σώμα σώμα ,μνήμη που δεν λιμνάζει το νερό της ,σε πίνει και σε αναζωογονεί . Η λεπτομέρεια των στιγμών αυτών σε ένα ποτηράκι καλοκαιριού ξεδιψάει και το φεγγάρι ,δαγκώνει τα χείλη . Ναι ,η μνήμη δαγκωματιά και σανίδα σωτηρίας ,στο μίσχο και στο σώμα των λουλουδιών πολύ μα πολύ φυσικά ,πέταλο το πέταλο σε κατοικεί και έχει το κάθισμά της . Τα ρόζ πέταλα της μνήμης στο μπαλκόνι της νυχτιάς συνεχίζουν να ταξιδεύουν από αέρος ,από κυμάτων και από στεριάς .

Ο χρόνος τους και υποκειμενικά και αντικειμενικά ούτε άγκυρα έριξε ,ούτε σκάλωσε στο φράχτη του κήπου και του μπαλκονιού μου .  Εχει δρόμο ακόμη η μνήμη ,κύκλους ,στροφές και γραμμές μοίρες και γωνίες να φέρει και να κάνει . Και με την χάρη ,την αισιοδοξη την θετική της ενέργεια θα με ξαναβγάλει στο μπαλκόνι της νυχτιάς για μια ακόμη μας συνάντηση  ..... Σαν αφήγημα χωρίς τελεία και παύλα στα ειπωμένα και στα ανείπωτα των γεύσεων και των όποιων λέξεων τους την χροιά μα και στα αιθαλή και στα φυλλοβόλα τους μηνύματα ,τις εποχές μας να τις επαναπροσδιορίσουμε νοήμα και χρώμα να τις δώσουμε