Πλήρεις ημερών ,πλήρως νυχτών ...
( Αφηγήσεων ηχοχρώματα τους αλλά και επιθυμίες μυθοπλασίας κατοικούν και στο χαρτί και στο αέρα μου)

Του Χρήστου Νιάρου .

Μελβούρνη 2023.

Μικρά αποσπάσματα ζωής από του χρόνου τα γυρίσματα με τα πάνω και τα κάτω τους  σημεία των εικόνων και των λέξεων τους με συναντούν στο δρόμο ,στην νύχτα και σε κάποια άλλα τους σημεία μιας άλλης πληρότητας κατά κάποιο τρόπο ολοκληρώνονται  και εγώ μαζί τους ανάλογα ,εύλογα ,παράλογα συμμετέχω .

Από την άνοιξη που με ξημερώνει στο φθινόπωρο που με νυχτώνει σαν σε τραμπάλα παιδική αιωρούνται οι σκέψεις ,οι στιγμές και τα αποστάγματα των δευτερολέπτων τους ,άλλοτε με πάνε ψηλά ,άλλοτε ηρεμούν . Πλήρεις ημερών δεν είναι ,μα και ούτε πλήρως νυχτών αυτά τα αποσπάσματα ζωής και το μεδούλι και η ματιά τους κάπου στην όλη διαδρομή ενώ μετρούν ,ξανα μετρούν τα δεδομένα τους με τα ερωτήματα της ώρας  μου , σε μια άλλη μυρουδιά τους ,με απώλειες φεριπείν  νίκες και ήττες από την φθορά του χρόνου ,με ξαναβρίσκουν .  

Φαίνεται εκ των πραγμάτων ό,τι ούτε οι νίκες και οι δόξες ,αλλά ούτε οι ήττες και οι δόξες τους όλων των αποχρώσεων  - ή και των κατ ήμας - ήταν πλήρεις χειροκροτημάτων και αποδοχής . Μάλλον μόνο για το λίγο  . Και αν κάνανε και το κύκλο τους ,όπως και οι εποχές του χρόνου και οι επαφές  της ανθρώπινης ιδιότητά μας κάπου αλλού μπαρκάρουν τα καράβια των συγκινήσεων  και από άλλα πελάγη μας χαιρετούν κύματα ευτυχίας .  Κάπου αυτά τα δύο σημεία των λέξεων - εποχές ,επαφές αν τους αλλάξω και την σειρά στην παραπάνω  πρόταση  θα έχουν  ένα άλλο ενδιαφέρον .

Κάτι σαν μια ωριμότητα που έρχεται με τα χρόνια ή σαν παιγνίδι στο δρόμο που ενώ μια γνώριμη φωνή από την αυλόπορτα της παιδικής μνήμης σου υπενθυμίζει ό,τι πέρασε η ώρα και μαζέψου και αύριο μέρα είναι ,έχουν αφήσει ένα καλό υπόλοιπό  τους να μην εχει κάνει το κύκλο του και ακόμη δονεί το χρόνο . Μα το πλήρες για ένα τώρα σε εκείνο το όλα τώρα ,ζεί και αιωρείται στις αποχρώσεις και των συναντήσεων και του θέλω . Ο χρόνος καθώς φαίνεται νάναι ο πιό πληρέστερος ,ο γεμάτος ,ο κυρίαρχος των πάντων . Και πάντα θέλει ή ό,τι θέλει ,πεισμώνοντας και σιωπώντας ,τα θέλει τώρα.

Γράφονται όλα αυτά πρωί με μια αυγούλα φθινοπωρινή ,και η βροχή σαν συνοδεία στο παραθύρι της δεν κλέβει την παράσταση των προτάσεων μου .Καμμία βροχή δεν μπορεί να κλέψει την παράσταση σε αυτό το μεταίχμιο νύχτας και μέρας και κανένας αγώνας σκυταλοδρομίας μεταξύ τους δεν υπάρχει ,ούτε γίνεται .  Το έπαθλο του κάθε αγώνα αυτής της στιγμής δεν θάναι κάτι που να πληρεί απόλυτα και να γεμίζει την όλη προςπάθεια . Ολα στην σφαίρα φαντασίας κινούνται ,στο πλήρες ή και μη πλήρες  ενός κύκλου ζωής της  και όλα τα άλλα απέναντι της .  Αρχίζει να ξημερώνει . Η νύχτα έκανε τον κύκλο της άραγε ; Ή ακόμη ...

Μια φαντασία που ανεβαίνει μαζί σου τα σκαλοπάτια της νυχτός για να συναντήσεις στο πάνω όροφο της μνήμης και της εποχής σου το φεγγάρι και τα αστέρια του ουρανού ,έχει ένα ενδιαφέρον και ως πρόταση αλλά και ως αφηρημένο λογοπαίγνιο της στιγμής .

Είναι μια πληρότητα της που θα επέλθει στο μετά σου ή μια ακόμη αγωνία σου μετέωρη σαν τουπελαργού το πόδι στις κολόνες ρεύματος ;    Ή είναι κάτι άλλο ,πιό πλήρες ,πιο δυνατό και χειροπιαστό ;  Ποια είναι η πληρότητα της  ζωής που γεμίζει το είναι μας  ή ποιό είναι εκείνο το κομματάκι το ορατό και το αόρατο που την  ζωή πληρεί ;

Ακόμη και αν πέταλα φεριπειν από τριαντάφυλλα είναι στο διάδρομο και στην κάμαρη του ύπνου ,βοηθάνε άραγε στο άγγιγμα των σωμάτων ,στο βαχ και στο Αχ ;   Ή είναι μια συνήθεια ;  Και αν με τα πολλά το πατούμενο είναι μάρκας και αξίας ,είναι δείγμα ή ένδειξη ό,τι περνάς καλά και όλα τα έχεις ;  

Πλήρως ,πλήρης νυχτοήμερων ,πληρότητα δωματίων που δεν χωράει άλλες αναπνοές ,άδειες ψυχές ,μετρούν τα σύνορα του πλήρους των φρένων και των συγκινήςεων .Βάζω μια τελεία στο αφηρημένο αυτό τοπίο των κομμάτων . Σαν φρένο και η μια εικόνα πρωινού στο δρόμο επανέρχεται .

Εν κινήσει λοιπόν  ένα κάρο -αυτοκίνητο - με την πινακίδα Πνεύμα ,μου τραβάει το μάτι . Πιο κάτω ,σε μια άλλη στροφή ,παρκαρισμένο  ένα άλλο αυτοκίνητο ,με πινακίδα  Υπάρχω .    Οι εικόνες τραβάνε ή τραβήξανε το δρόμο τους Ερχονται οι συνειρμοί και τα σημαινόμενα τους ´´´´Είμαι και οδηγός και συνεπιβάτης ,παρών και απών ,σε δύο πατρίδες. Ανάμεσα σε δυό αλφαβήτες και δυό διαφορετικές εποχές .  Συνυπάρχω ,διαλέγω τα καλύτερα,τα χειρότερα και από τις δυό αυτές πατρίδες γίνομαι πλήρως ,πλήρης και εκπληρώνω το καιρό τους και το καιρό μου .  Τις ανάγκες και τα όνειρά τους ´´´´´ . Αλλάζω παράγραφο ,μυρουδιές και δρόμους .

Δεύτερο φρένο  τους   και στο ρελαντί της ταχύτητας του χρόνου ,ο καφές αχνίζει , το μολύβι και το χαρτί αναλαμβάνουν την ευθύνη για τα περαιτέρω , τα κάτωθι μιας μη  πληρότητας γραφών . Πρώτο πρόσωπα ,τρίτο πρόσωπα  σημεία επαφών τα  συνομιλώ,τα σημειώνω αλλά και με σημειώνουν . Λες νάναι η πληρότητα τους ,το καίριο σημείο τους στην παθητική και ενεργητική χρειά των ρημάτων ;

Πολλές ή μια χειρονομία φαντασίας τους που σαν έγερση από κάποιο παρατεταμένο λήθαργο χειμώνα ενώ σου πιάνει το χέρι ,σου χτυπάει και την πλάτη και δύναμη και κουράγιο σου δίνει για ένα άλμα ,για ένα βηματάκι στο χωρο και στο χρόνο που σε κατοικεί είναι μια αφορμή που υπήρχε ή ήταν μια εμμονή και ένα φευγαλέο των παράλληλων συμπτώσεων  και της τύχης συναπάντημα ;

Λες και είναι κάποιος άλλος πλήρης ημερών και νυχτός μέσα σου που μιλάει και στα Κόκκαλα και στα ρεύματα της ψυχής και του σώματός σουκαι πνοή αρπάζει από τις στροφές της στιγμής σαν την ρόδα του λούνα πάρκ ,και από το ναδίρ στο ζενίθ ενός άλλου πλήρεις ημερόνυχτων πορείας και ζωής σε βγάζει .  Στο κλαρί και στο δρόμο της νυχτός που ζητάει πληρότητα αισθήσεων και παραισθήσεων παφλασμοί κυμάτων ημερών συνάδουν και βοηθούν σε όλο αυτό το ατόπημα ,σε αυτή την πραγματικότητα . Αφού ο κάθε κύκλος του πλήρως των πραγμάτων και των καταστάσεων όπως μέχρι τώρα γίνεται και φαίνεται ,δεν κλείνει ,δεν κλειδώνει η αρχή και το τέλος του ,πάει να πεί ό,τι ακόμη δρόμο ζωής και φαντασίας . Δεν την ξεχάσαμε σε κάποιο ντουλάπι ρούχων και την έφαγε ο σκόρος ,ούτε την πετάξαμε σαν μπάλα στην εξέδρα από κάποιο παιγνίδι της καθημερινότητας ,αφού λύση δεν βρήκαμε ,ούτε μας σφύριξε ο αέρας ένα μέχρι εδώ και τέλος .

Το πλήρες της απόλαυσης και των πρέπει της ζωής πότε και πως κάνει τον κύκλο του από όλο αυτό το σύμπαν των συναντήσεων και των τυχαίων και των συγκεκριμένων ,ποτέ μα ποτέ κανείς ούτε το είδε ,ούτε το έμαθε . Τώρα όταν φεύγεις πλήρης ημερών και νυχτών από το μάταιο και των πολλών ματιών τούτο  κόσμο ,για άλλες παραλίες και βουνοκορφές σε άλλους τόπους και κήπους και χνώτα ,λίγο σε πολυνοιάζει το τι γίνεται πίσω σου ,αφού είσαι πιά μια απουσία ,έχεις κάνει τον κύκλο σου . Πιό σωστά μέχρι εκείνο το σημείο του χρόνου ήτανε το νήμα και η καρδιά του . Μέχρι ένα εδώ τους ,πήγε η πνοή του . Κάθομαι και αναρωτιέμαι αν ο λιγοστός ύπνος ή ο ύπνος του δικαίου κρύβουν μέσα τους πληρότητες ή κομμάτια ζωής ατάκτως και με σειρά βαλμένα σαν παζλ και γρίφο . Ή μήπως είναι και τα όνειρα που έχουν και το ρόλο τους σε αυτή την διεργασία της πληρότητας μας και ζητούν και αυτά ή κάνουν το κομμάτι τους σε αυτό που λέγεται ζωή . Το είναι ώρα να φεύγουμε ,να αλλάζουμε κεφάλαιο και σελίδα ζωής ,σε ποιό ακριβώς σημείο ενσυναίσθησης και πληρότητας μας ,πρέπει να γίνεται ;  Κύκλο τον κύκλο ,εποχιακά και μόνιμα ,φωτογραφίζω το χρόνο και βάφω το κάθε πλήρες ημερών και νυχτών άρωμα και παρουσία με όλες μου τις δυνάμεις .

Σαν μια μελωδία που δεν τελείωσε ποτέ, που δεν μπήκε στην άκρη στο περιθώριο της ζωής και έγινε μακρινή ανάμνηση και που ακόμη στο δεύτερο και τρίτο άκουσμα της σκιρτά το είναι μου . Ετσι αισθάνομαι το κάθε πλήρες ,το κάθε κομματάκι του πλήρες μου τοπίου ,χρόνου και χάρτη συναντήσεων και επαφών . Κυρίως με το πλήρες του εντός μου φορτίου ,που φλέβα φλέβα ,ρυάκι και ποτάμι γίνεται ,απάγκιο από ανέμους γίνεται . Και με κυκλώνει,με βάζει στην ευθεία των λογισμών και ταυτόχρονα εφάπτεται και πλατιάζει . Θέση και στάση ζωής ,μικρό συμπεράσματα της ώρας ,δεν μπορώ να δώσω την κατάλληλη ,την καίρια απάντηση . Πλατιάζω και βαθαίνω τις προτάσεις ,χωρίς τελεία και κεφάλαια ασήμαντα ή σημαντικά ,αφού και όλα τα δρώμενα ζωής έχουν  και κάτι άλλο να πουν ,θα αφαιρέσουν ,μαθηματικά θα μετρήσουν τα λόγια και τον χρόνο μου με ηχοχρώματα . Στο απέναντι και στο δίπλα τους ,συντελούνται οι τριβές ,οι επαφές μου και ο κάθε λυγμός μου στο  παραπόνο και στο χάδι τους με πετάει στους ουρανούς ή και με γειώνει στο χώμα τους  Ο λόγος η σιωπή και τα έργα έχουν μερίδιο σε όλα αυτά αφού δεν είναι πράγματα ,ούτε έχουν μια και μόνο ιδιότητα. Αρχίζω και ξημερώνομαι μαζί τους . Πιό σωστά αρχίζω και εξημερώνομαι μαζί τους με μια οικειότητα που εκπληρώνει και  τις προϋποθέσεις μου και τις θέσεις τους. Γίνομαι δηλαδή η παράσταση και ο ακροατής ταυτόχρονα της αφήγησης .

Για να φτιάξεις δε το χρόνο και τον χώρο σου ,αλλά και την όποια διάσταση των νυχτοήμερων στιγμών ,θέλει και δουλειά ,θελει και υποκείμενο αντικείμενο και ρήμα νοήμα για να βγεί .Γραμματικά και συντακτικά θα επιτελείς το ρόλο τους ,πιόνι και αρχηγός σε αυτή την αναμέτρηση με την αγορά,την μοναξιά ,την εσωστρέφεια ,την απουσία ,την παρουσία ,αγαπημένων προσώπων και στιγμών πάντοτε θα υπάρχει για το κάθε αφήγημα  . Δεν μπορεί η πληρότητα νάναι μόνο σε μια μεριά  των σελίδων και των άγραφων λόγων και έργων και  σαν πλάστιγγα που γέρνει στο μαύρο ,στο σκοτεινό και στο ανέγγιχτο της νύχτας να ψάχνει έξοδο .   Αφού η ζωή τάχει από όλα - τα καλά,τα καλούδια ,τα σελίνια στο δέντρο που κρέμονται ,κάτω από πάπλωμα που είναι δεν είναι ,τα όνειρα και τους ρόλους σου - μα πάντα μια ισορροπία ψάχνει που να την γεμίζει . Και άλλοτε με τα γλυκά και το πετιμέζι των χαρών ,τα γλέντια ,τις αγκαλιές ,τον καλό λόγο - που θα υπάρχουν ή υπήρχαν - θάρχονται για να φέρουν μια ηρεμία ,μια ιςοροπία στα πικρόχολα ,τα βολεμένα των στιγμών που στέκουν στη άλλης μεριά της ζυγαριάς σου . Γιατί όπως λένε ζυγίζεις τα πράγματα ,κοιτάς και το μέλλον ,βάζεις στόχους που με ένα πρέπει  και ένα θέλω ,να τους ολοκληρώσεις .


  Πλήρεις ημερών και νυχτών εννοείτε αλλά και μόνος και με παρέα .   Μα μπορεί οι μέρες  φεριπείν να βγήκανε μισές άχρωμες χωρίς λόγια σαν μεροκάματο συνήθειας αλλά δεν είναι όλες ίδιες . Όπλων και μπορει να μην σε πήγανε και παρακάτω - ένα αφηρημένο παρακάτω - και να μοιάζουν διαδρομές χωρίς ξέφωτο και μόνο σαν μια ημερομηνία ημερολογίου νάναι . Ένα νούμερο φεριπείν . Ττουλάχιστον ,έρχεται η νύχτα που δεν έχει αριθμό στο μέτωπό της αλλά είναι μια κατηγορία ,μια εποχή ,ένα πρόσωπο από μόνη της και έχει την χάρη και το πέπλο της να σε γεμίσει αλλά και να απο φορτίσεις τα αρνητικά της μέρας .  

Προτού δε κλείσω και τα μάτια μου - σχήμα λόγου ή μια ντρίπλα στο παιγνίδι των λογισμών - προχτές ανοίγοντας και το υπέροχο χαζοκούτι ψάχνοντας πως να γεμίζω το απόγευμα γιατί και με τις λέξεις ώρες ώρες δεν τα βγάζω πέρα - άκρη ,πληρότητα ,κενό που λέγαμε - στα αγαπημένα σκετσάκια συντομίας των στάντ απ κωμικών κράτησα και αυτό .  Λέει επί σκηνής ο δημιουργός το εξής ´´´´παλιά όταν το σαράντα ας πούμε όταν κάποιος έλεγε πεινάω σήμαινε πεινάω κυριολεκτικά και τίποτε άλλο . Τώρα όταν λες πεινάω ,μάλλον ερμηνεύεται ό,τι άρχισε το ντελίβερι ´´´´´. Το βρήκα πολύ πετυχημένο και εξυπνότατο αυτό τον παραλληλισμό και στην χρήση και στο νοήμα του ρήματος .  Σαν νάμουνα θεατής και στις αυτές δυό εποχές .

Τέτοια πετυχημένα ,μικρά τσιτάτα Ουκ ολίγα στην ζωή και στην καθημερινότητα μας ίπτανται σαν πουλιά στον αέρα και άλλοτε τα πιάνουμε τα νοήματα τους και άλλοτε αδιάφορα τα παρακάμπτουμε και δεν τα ακούμε .  Μένουν δεν  μένουν δηλαδή στα χείλη και στις καρδιές μας ,μικρό το κακό   Είναι  όμως μικρές ενέσεις θάλεγα σωτηρίας  της στιγμής χαράς και γλυκού προβληματισμού και σκάει και η μελωδία τους για παρέα .   Σαν διάλειμα εποχής μοιάζουν  καθώς και ο καιρός της μελβούρνης εκεί που πάει να  το χειμωνιάζει ,να το φθινοπωριάζει ξαφνικά έρχεται μια καλή θερμοκρασία του και αλλάζει την διάθεση .  Και αυτό το παλανζάρισμα ,το μεταίχμιο σκαλοπάτι του καιρού και των κάθε σημείων και σημαδιών του μέσα μας καιρού εικάζω έχει κάτι από μια πληρότητα  .

Αρχίζω όμως να εικάζω ,το πλήρεις ημερών και πλήρως νυχτών  σαν επωδός εξόδιος αφηγημάτων ,σαν στροφή κουβέντας και σιωπής ήχο χρώματων που μας γυροφέρνουν είναι μια πλάνη του μυαλού και ένας καλός συμβιβασμός από μια τριβή λέξεων του μέσα μας με το έξω από μας τοπίο και χρόνο . Ένα μεταίχμιο ,ενα κενό που κατά το δοκούν με συναιςθήματα και χρόνο γεμίζει  ,αδειάζει ολοκληρώνεται στην πορεία της ζωής . ,περνάει τις  πόρτες της ,κλείνει τα κεφάλαια ,ανοίγει τα μάτια διάπλατα ,αποδομεί σημαινόμενα . Και  όταν κλείνει η μια πόρτα τους - σαν ποιητική αδεία - ανοίγει μια άλλη . Βέβαια μπορεί να μην ανοίγει πλήρως ,ανοίγει και κλείνει όμως και αυτό είναι ένα  σίγουρο παρηγοριάς και επιθυμίας .

Αρχίζω δηλαδή να πιστεύω ,αφού πλήρης ενημέρωση για το γιατί αυξάνονται τα είδη στα ράφια των σούπερ μάρκετ μπορεί να έχω ,μπορεί να το διάβασα,ες  και να το είδα ,ες με τα μάτια μου ,μάτια σου το ότι οι τιμές είναι στα ύψη ,το γιατί όμως γίνεται τώρα - πάντα θα υπάρχει ένα γιατί ,γιατί τώρα να συμβαίνουν αυτά - αλλά και μέχρι που θα πάει το πράγμα με τις τιμές αυτό ο καθείς το ερμηνεύει με το τρόπο και τα κριτήρια του .  

Αρχίζω δηλαδή να το πιστεύω ,να το τρώω να το χωνεύω ,ό,τι πιά οι άνθρωποι δεν διαβάζουν ,όχι γιατί δεν αγαπούν τα βιβλία  και τις ιστορίες τους ,αλλά η ευκολία των δικτύων τους δίνει μια πληρότητα ζωής ,αφού όλοι,ες εκεί μέσα ζουν ,αναπνέουν,κοιμούνται ,ως υποκείμενα ,ρήμα και αντικείμενο . Υπάρχουν πάντα εξαιρέσεις ,υπήρχαν πάντα εξαιρέσεις .

Αρχίζω να πιστεύω ό,τι το λεξιλόγιο μας φτωχαίνει και πάει πιό κάτω από τις εκατό λέξεις την ημέρα ,τόσο ως χρήση ,όσο και εξάσκηση . Είναι και αυτό - τραγική ειρωνεία ; ένα άλλο δεδομένο πληρότητας ζωής . Δεν ξέρω αν είναι το κυρίως πιάτο , ως θέμα στο τραπέζι  των στιγμών και των ηχώ χρωμάτων της ζωής - που πρέπει να την πάμε μέχρι τον πάτο ,με τα χέρια και τα κουτάλια και με καλούς τρόπους  - αλλά είναι το κάτι άλλος που αιωρείται στην ατμόσφαιρα και που ακόμη ταξιδεύει . Με ταξιδεύει ,χωρίς αποσιωπητικά πληρότητας και ένας τέλος χρόνου και παραμυθιού δεν φαίνεται να ξημερώνει .


 Ένας μόνος καφές γουλιά γουλιά, κυριολεκτικά και συλλαβιστά δεν είναι αρκετός για όλα τα παραπάνω αλλά και όλα τα παρακάτω των αφηγήσεων τα ηχοχρώματα του χρόνου ,της μοίρας και του βιολογικού ρολογιού μου ούτε να τα φτάσει μέχρι το πάτο τους μα και ούτε να τα ξυπνήσει μπορεί εκατό τοις εκατό . Στο ελάχιστο τους ,με το ελάχιστό τους πορεύομαι ,ντύνομαι και στην αφήγηση και στην αλήθεια των στιγμών μυθοπλασίες ήχο χρωμάτων αποσπασματικά και μόνιμα με ταίζουνε και με ποτίζουν . Και στο χαρτί και στο αέρα τους ισορροπώ .

Του Χρήστου Νιάρου .

Μελβούρνη 2023.