Από που να τα αρχίσεις και που να τα τελειώσεις των παραμυθιών ,των μύθων
,των γραφών τα τόσα τους  μηνύματα  - κύματα που φέρνουν τα καλοκαίρια και γίνονται αφορμές  ταξιδιών πρός κάθε κατεύθυνση ..
Σε ποιό σημείο τους άραγε οι φωνές ,τα φωνήεντα , το φώς και η  φυγή τους  σε συναντούν ; Και μέχρι που μπορείς να τα φτάσεις ;  Να τα αγγίξεις ; Να τα ταξιδέψεις ; Στην πιό μεγάλη τους κορύφωση ή στην σχισμή που αφήνει το ένα κύμα με το άλλο ; Στην πορεία τους που  σαν αποχαιρετισμός και εξομολόγηση  όλα αιωρούνται  ,λυτρώνουν ,λικνίζονται και πιά μένουν τελικά στην μνήμη σου ;
Με ποιά λεπτομέρεια ;  Στη βουτιά την πρωινή ή στο ηλιοβασίλεμα των χρωμάτων ; Σε ποιά ζάλη και επιθυμία τους η συχνότητα των ταξιδιών σου σε βρίσκει ξεφυλλίζοντας γραφές στο κύμα ;

Και όταν και αν  ,τα ερωτήματα αυτά πληθαίνουν ,παρόντες της στιγμής δίνουμε τις δικές μας απαντήσεις για την χάρη ,την δύναμη ,το άπειρο ,την αγάπη ,την αγκαλιά των κυμάτων  και που πάντα εμπνέουν και θα συνεχίζουν να εμπνέουν τα χρόνια μας . Είναι η ώρα που σκάει το κύμα των γραφών με αφορμή την θάλασσα.
Τα ταξίδια  των  αισθήσεων μας στη επιφάνεια και στο βάθος της αποκτούν την πλήρη λειτουργία τους . Με την όραση ακούς τα χρώματα ,το βαθύ γαλάζιο και το πράσινο των ακρογιαλιών και των κυμάτων  . Και με τα αυτιά σου χαίρεσαι το πρωινό ξύπνημα ή το νανούρισμα των αγγιγμάτων τους στο δειλινό.  Μα και στον ουρανό και στην νύχτα των παφλασμών σε κάνουν ένα τους .
Στο ρίγος των διαδρομών ,στην ανατριχίλα και στην υγρότητα των κυμάτων ,ποθείς και ποιείς έργα . Και ο χρόνος χάνεται ,πλατσουρίζει δεν μετράει πια κύματα  . που δεν χωρούν σε κανένα πηλίκο και στο ασύλληπτο  άθροισμα του απείρου ταξιδεύουν  οι γεωμετρίες τους ,τα μαθηματικά τους . Ηρεμίες , φουρτουνίασματα ,όστρακα σκέψεων κλειστά ,ανοίγουν και συνομιλούν οι εντάσεις τους.
Σκάνε και τα χείλη  μας εκτεθειμένα στο φώς του καλοκαιριού. Τα λαδερά  της γεύσης  ,είναι στην εποχή τους και αυτά συνδράμουν στο μέγιστο των στιγμών της όλης μέθεξης μαζί με τα τηγανητά . Σταγόνες δε ,ιωδίου  από τις βουτιές μένουν πάνω σου μέχρι να στεγνώσουν .
Μα το ταξίδι στην  και την αφρόεσσα ,την βαθύκολπο ,την αδάμαστη ,την παντοδύναμη ,την πολυκύμαντη ,την παραμυθένια ,την ωκεάνεια ,την ιχθυόσσα ,την πολύφλοισβο ,θάλασσα και με όποιο άλλο επίθετο την συνοδεύουμε στα λόγια και στα γραφτά , δεν έχει τελειωμό.
Για τα τρία τέταρτα του πλανήτη που καλύπτεται με νερό και είναι η κούνια και του πολιτισμού μας ό,τι και να γραφτεί θάναι λίγο .
Φώς ,πενία και θάλασσα ,τα τρία χαρακτηριστικά της Ελλάδας όπως έγραψε ο Ο.Ελύτης  . Τα λόγια του συναντάνε το μεγάλο μας ταξιδευτή και συγγενή μας Οδυσσέα που πέρασε τόπους και μυρουδιές ,πέρασε σειρήνες τραγούδια - κύματα και σαν κανένας έφτασε τελικά στο κύμα και στο τοπίο της  Ιθάκης του .  Που και αν φτωχική την βρήκε ,όπως μας λέει ,μας ηχεί ,μας ορίζει ,μας χαρτογραφεί από τον προηγούμενο αιώνα ο Αλεξανδρινός μας Κ.Π Καβάφης και η πένα του στο πόνημα- ύμνο για το ταξίδι,τις εμπειρίες και τις δυσκολίες του εν δυνάμει και εν κινήσει ,περίεργου ,δραστήριου ,πολυπράγμων ,ατίθασου ,συναισθηματικού μας μακρινού ταξιδευτή συγγενή Οδυσσέα , εν τούτοις , όσο φτωχική και νάναι ,όσο λιτή και νάναι ,είναι αυτή που είναι .
Διαλέγω και από τον δικό μας ποιητή (μιας και ήταν γενικός πρόξενος στην Μελβούρνη )και πρέσβη πια επι τιμή Γ.Βέης , ένα μικρό απόσπασμα γραφής του από την συλλογή Βράχια για το πως ατενίζει , αποτυπώνει στις γραμμές  του , το γενέθλιο του τόπο ,την Σάμο και το Ηραίον μνημείο . Γράφει ο Γ.Β : ´´´´´ Αυτό το μειλίχιο φώς/ δεν είναι παγίδα της θεάς/ μήτε του πελάγου το δέλεαρ/ αυτό ειδικά το φως/ αγγίζεται ,θέλγεται/ βγαίνοντας στο μπαλκόνι/ το ακούς κιόλας/ κυματίζει σαν στοργή/ όχι,δεν είναι πλάνη / θέλει απλώς να σε φέρει/ όσο πιό κοντά γίνεται/ στο πάν .""""
Θάλασσα γένους θηλυκού , ουσιαστική η παρουσία της , στην ζήση μας .
Και ο Ν.Καββαδίας σε μια του γραφή μεταλαβαίνει φώς νερό θαλασσινό ,στάλα την στάλα συνταγμένο από το κορμί της φάτα μοργάνα  . Αλλά και τα ταξίδια του και τις εμπειρίες στα λιμάνια που βρέθηκε  -μπάρκαρε και πέραςε και από την Μελβούρνη και του Γιάρρα Γιάρρα τα κύματα  -αλλά και  του καραβιού τις εμπειρίες αλλά τους αγέρηδες της ψυχής τους τα κατέγραψε αλλά τα αποτύπωσε   στα έργα του .
Εργα που γίνανε μουσική  και από τον Θάνο Μικρούτςικο  . Και τα τραγούδια του δίσκου  με τον γενικό τίτλο  ο Σταυρός του Νότου μας ταξιδεύουν , μας αγγίζουν .  Και όσα και όσα τραγούδια και να βγούν ,αυτές οι μελωδίες  θάχουν μια ιδιαίτερη θέση και στην καρδιά  και στην βιβλιοθήκη και στα χείλη μας .
Κοντά και σε άλλα κύματα γραφής συναντάμε  και Τα λόγια της πλώρης και του ήρωες Α.Καρκαβίτσα αλλά και του Φ.Κόντογλου  και του Σ.Μυριβήλη τις γραφές και που παλεύουν νυχτοήμερα κύματα και κύματα   με της ψυχής δρώμενα ,δίνουν το δικό τους στίγμα ,όταν σκάνε τα κύματα στο χαρτί της έμπνευσή τους.
Αλλά ακόμη και αν γράψαμε πάνω στην άμμο την ξανθή το όνομά μας όπως μας υπενθυμίζει ο άλλος μας νομπελίστας ποιητής  ο Γ.Σεφέρης και στο αν πήραμε ή δεν πήραμε την ζωή μας λάθος , όταν και όπου σκάει το κύμα της θάλασσας τότε ξαναγράφουμε τις ιστορίες μας . Στον υδάτινο καθρέφτη τον απέραντο όπως η θάλασσα είναι ,οι φυγές ,λαχτάρες ,παιγνίδια ,σπονδυλωτά και ασπόνδυλα της μνήμης και της στιγμής μας αντανακλούνται ,ψυθιρίζουν και φτιάχνουν ιστορίες υγρές . Στις αποχρώσεις τους , όπως το κύμα χτυπάει τους βράχους , όπως οι λυγαριές γέρνουν , οπως και κάθε μπάλος της ψυχής ψάχνει τα λόγια του ,την σούστα του  λυγμών και της χαράς και σε χορεύει στα ανοιχτά των λογισμών ,βρίσκουμε καινούργιες διαδρομές .
Η θάλασσα ενώνει τους λαούς , είναι αφορμή  για στοχαςμούς αλλά είναι και υγεία ψυχής .  Κανένα λιμάνι δεν θα σε περιμένει ,κανένας ιδρώτας μελωδιών δεν θα σε χαιρετίσει  για πάντα ,αφού το καθετί στα κύματα αλληλοσυμπληρώνεται .  Τα Κύματα του ωκεανού,των λιμνών, των ποταμιών ,των κόλπων εκεί που πηγαινοέρχονται ,λένε ό,τι είναι να πουν ,με ουρανούς ,όνειρα ,χώματα ,σημεία και καλοκαίρια του χρόνου μας
Και όταν μπαινοβγαίνουν στο χαρτί σαν μια ακόμη παράγραφο ,μια λέξη ,μια στιγμή της πιό μεγάλης μας επικοινωνίας με την φύση ζητάνε .  Όπου η χαρά εκεί και η λύπη τους .
Γράφει και ο δικός μας εδώ συμπάροικος Στάθης Ραυτόπουλος ,στο βιβλίο του Καράβια ,Λιμάνια και Θάλασσες ´´´´´´  Σε πλοία εμείς περάσαμε ζωή παραμυθένια/ μέσα σε γλέντια και χαρές χωρίς φροντίδα κι έγνοια ./  Ρώμολο και Οράιον ,Στρουθνάνερ ,Κυρήνεια / Σταθήντεν και Ορούση ,Πατρίς και άλλα πλοία. Ταξιδευτής μες στο όνειρο ,στο κόσμο ναυαγός/ με τυραννάει τις νυχτιές ο κάθε στοχασμός/ και σκέφτομαι πολλές φορές στην κάμαρα την άδεια/ που ναναι ,που χαθήκανε τόσα λαμπρά καράβια ; ´´´´.
Και ο χρόνος μας κυλάει ,αναπολεί τα όνειρα και το καταστρωμα του ταξιδιού , στην αφετηρία της καινούργιας ζωής ,στην αλλαγή στον καινούργιο τόπο της άλλης πατρίδας και συνυπάρχει μέσα σε όλα αυτά . Στο κύμα φτιάχνει ιστορίες ,λύνονται τα καράβια και τα σχοινιά της μνήμης στις στεριές . Διαρκές το ταξίδι του μετανάστη .
Και οι στροφές και οι ρότες της γραφής ,αποτυπώματα και προεκτάσεις τους ,κοντά στο κύμα νοτίζονται ,ξανάμπαρκάρουν ,μένουν ,επιμένουν και ονειρεύονται . Ολα τα ρήματα  της μνήμης ακαριαία μπαίνουν σε λειτουργία κοντά στα κύματα .
Εκεί και η αγαπημένη συγγραφέας Κ.Δημουλά σε κάποια θαλασσοσπηλιά των λέξεων της , σημειώνει και μας συναντά . Για την θάλασσα του εντός μας γράφει ´´´´:  Η θάλασσα ,η παιδεία των ´´ τεταραγμένων ´´´ μου . Η έμπιστη των δικών μου κυματισμών . Αυτή που μου έδωσε την ευκαιρία να δοκιμάσω ,τι χαρούμενο αίσθημα είναι ,να ´´´´επιπλέει ´´´´ κανείς ,χωρίς να εκτοπίζει τον άλλον .´´´´´.
Συνεχίζοντας την Ηρακλείτεια  πορεία των κυμάτων  που κοιτούν και ενώνονται με την Παρμενίδεια ατάραχη αμετακίνητη σιωπή και ακινησία των βουνών , μεταμορφώνομαστε κοντά της .
Ακόμη και η ρίζα της λέξη ""άλσ"", αλάτι και αλμύρα και αλμυρό νερό που θεραπεύει,  απολυμαίνει συναντάει το ύγρο σύμφωνο το λάμδα της θάλασσας στην μέση της λέξης και συντελεί στην όλη μεταμόρφωση και λειτουργία ,όσο την λές ,την γράφεις και την ζείς .
Χωρίς αρχή και τέλος ,τα έργα και τα όρια της . Πειρατές ,πολιτισμοί ,καράβια μετανάστες ,λαθρομετανάστες ,Νηρηίδες ,λαιστρυγόνες ,κύκλωπες ,γοργόνες ,αχινοί ,μέδουσες ,σαρδέλες ,δελφίνια ,κοράλια ,ξεχασμένα γυαλιά ,φιλιά και όνειρα ,ψαριές ,καΐκια ,πουλιά ,καλάμια ,διβάρια ,φάροι ,όνειρα υπάρχουν και θα υπάρχουν στα σπλάχνα της και στο κορμί της το άπειρο .
Και αν πέτρες και πετρούλες θα πετάς στου ωκεανού το κύμα  μικρό ταραχές για τα κύματα . Και αν εποπτικά εγκιβωτίζεςαι στο άγνωςτο κάπου σκαλώνει η όλη πορεία . Μα και στα μαιστράλια και στα άπατα των συμβάντων θα υπάρχει μια θάλασσα κυρίως καλοκαιρινή να σε ελκύει ,να βουτήξεις και να αφήσεις το αποτύπωμά σου στο χώμα ,στο σώμα ,στο ουρανό της και να  σε ενώνει με το είναι και τα παραμύθια της .
Στην συλλογική μνήμη ,οι χαμένες πατρίδες της ιωνίας - που γιορτάσαμε την επέτειο μνήμης των εκατό χρόνων πέρυσι αλλά δεν πρέπει να την ξεχνάμε και του χρόνου -  οιτραγικές βάρβαρες αυτές στιγμές και στις γραφές αποτυπώνονται .
Και στην δεύτερη τους πατρίδα ,όλοι οι μακρινοί μας αυτοί συγγενείς ,περνώντας τα κύματα -και από χίλια μύρια κυματα αποδοχής απο τους γηγενείς και του κράτους τις αγάπες ,αλλά ας το αφήσουμε  για μια άλλη φορά αυτό το κομμάτι της ιστορίας -  φέρανε πολιτισμό ,στις μελωδίες ,στην μαγειρική,στην γραφή ,στην συμεριφεριφορά . Ίδιο και το αίμα και η γλώσσα .
Και για  να μην ξεχνιόμαστε και να μην ξεχνάμε ας κλείσουμε το κύκλο των κυματισμών αυτών ,στοχαστικά πάλι με  τον Γ.Σεφέρη ,αφού έχει ταυτιστεί με τις ακτές,τις θάλασσες αυτές πολύ καλά  και στο δικό του ταξείδι ,μετά τους θυμούς του ποσειδώνα και όλες τις καταστροφές ,βλέπει και θωρεί τον οδυσσεα με της πένα του -από το ποίημα του ¨´Πάνω σ´ ένα ξένο στίχο ´´´´ -   ,να ´´´´´´ στέκεται μεγάλος  ,ψυθιρίζοντας ανάμεσα στ´ασπρισμένα του γένια ,λόγια της γλώσσας μας ,όπως την μιλούσαν πρίν τρείς χιλιάδες χρόνια. Απλώνει μια παλάμη ροζιασμένη από τα σκοινιά και το δοιάκι ,με δέρμα δουλεμένο από το ξεροβόρι από την κάψα κι από τα χιόνια ´´´´´´.
Εν κατακλείδι ,και κατά την διάρκεια τόσων θαλασσών και αιώνων , παζευόντας με νύχια και με δόντια , ο καθείς και η καθεμία αλλά και ως σύνολο και παρέα ,αντέξαμε ,αφού και ο ήλιος και η αλμύρα δεν μας δείλιασε ,δεν μας φόβισε . Καμμία θάλασσα δεν στάθηκε εμπόδιο ,ούτε και όριο .  Και το σάλιο της νοςταλγίας αλλά και η γλώσσα μας ,ήτανε και θάναι ,μεγάλο σχολειό  για να μας θρέψει  ,να μας ποτίζει στην οποιαδήποτε παραλιακή μας έξοδο και γωνιά και κύμα του κόσμου .
. Οτι και αν μας σπαρταρά στην άμμο των κυμάτων  θα ηρεμεί και θά δίνει μια άλλη ανάσα ζωής. Ότι ο φτωχός νούς ξεβράζει στην θέαση και ακρόαση των κυμάτων ,με φρόνηση και ταπεινωσύνη όπως τα ξένα θέλουν ,(  οπως μας δασκαλευουν οι δημοτικοί μας στίχοι ) ετσι πάμε και για βουτιές και φεγγαράδες  και παραγάδια στα νερά τα θαλασσινά . Εκεί που η θάλασσα καθρεφτίζει του ουρανού τα ταξίδια στεκόμαστε και την αντιμετωπίζουμε με σεβασμό .
Και αν στα κύματα δεν ριζώνεις ,αφού πάντοτε χώμα ζητάς τότε στο αέρα και στα ταξίδια των πουλιών γέρνει ο νούς  μας .  Στην άγραφη γραφή των κυμάτων της παράδοσης .
Στα δημοτικά τραγούδια ,σε ένα από τα πολλά τους δωρέαν μαθήματα  ,όπου τα πάντα έμψυχα και άψυχα , αύλα και μη ,αλλάζουν ρόλους,μιλάνε ,συνομιλούν ,συνυπάρχουν. Γρατζουνάνε ,πετάνε ,ονειρεύονται τις αλαργινές περιπέτειες της Σεράχ του Τσιτσάνη , την Σύρα του Μ Βαμβακάρη και του Μ. Ελευθεριου ,την Πιρόγα του Άλκη Αλκαίου , το Σεβάχ τον θαλασσινό του Μ.Λοίζου ,  τη Αμοργό και το χάρτινο φεγγαράκι του Ν.Γκάτσου  και του Μ. Χατζιδάκη , τον Ήλιο της Δικαιοςύνης του Ο.Ελύτη και του Μίκη Θεοδωράκη , τα Κύθηρα της Ελένης Καραΐνδρου , τα καράβια που βγήκαν στην στεριά του Μ.Γκανά,ξωκλήσια και εγια μόλα ,
μελίσματα του βιολιού και μυρουδιες των πανηγυριών του μεσογειακού καλοκαιριού ,το ρετσίνι της μαστίχας της χιώτικης , τα δελφινάκια του Ιονίου ,  τα μάτια και τα χτυποκάρδια τα αγαπημένα στα πρόςωπα ,στις γειτονιές και σσημεία του χωριού , στα κάστρα και στις  βράχο σπηλιές  και την θάλαττα που γλείφει την αμμουδιά τους ,συν υπάρχουμε και είμαστε κύμα τους .
Και στο τέλος της διαδρομής αυτής  όλα τα κύματα μας φτάνουν ,καταλήγουν στον και μέχρι τον πάτο των συγκινήσεων  μας . Φτερουγίσματα ψυχής και οι αγέρηδες μυρίζουν ακόμη ένα ταξίδι των λέξεων .
Και κεί ακριβώς , τραγουδώντας ρωτάνε  και απαντάνε μα και κουβέντα πιάνουν .
Και να τι λένε  ´´´´´´ ενα πουλί θαλασσινό και ένα πουλί βουνίσιο /τα δυό πουλιά μαλώνανε στου σταυραετού τον τόπο . Γυρίζει το θαλασσινό και λέγει του βουνίσιου : Μη με μαλώνεις ,βρέ πουλί,και μη με παραδιώχνεις/ τι εγώ πολύ δεν κάθομαι στο τόπο το δικό σου ... ´´´´´.
Τα υπόλοιπα των στίχων γράφονται στα κύματα του ωκεανού.  Τα υπόλοιπα των κυμάτων από τις πολλές στροφές,  με αεροπλάνα και βαπόρια και με τους φίλους τους παλιούς κατά την μελωδία του Δ.Σαββόπουλου και με την φωνή της Σ.Μπέλλου από άλλες αφετηρίες μνήμης , γράφουν τα νυχτοήμερα της ψυχής  . Τραγούδι το τραγούδι και μείς ανοιχτά του πελάγους τους ,σε ένα μουράγιο και με ένα πλοίο που σαλπάρει και την φωνή του Π.Γαβαλά συνταξιδεύουμε νοερά .
Και το καλοκαίρι είναι μια λέξη ,με πολλές ερμηνείες και υπό  όποια θερμοκρασία  γραφής  έχει πολλά πλοκάμια σαν χταπόδι  ,σαν τζιτζίκι και σαν κληματαριά  μοιάζει . Μα και σαν νύχτα  με ένα σεντόνι συνειρμών και άλλων λέξεων φτιάχνει όνειρα που δεν στεγνώνουν και δέν βάζουν τελεία και παύλα
Καλοκαίρι ,λοιπόν χωρίς αρχή και τέλος ,μια αποδημία ή διαδρομή του , μέσα στο μέσα  μας καιρό ,γράφει γράμματα κύματα  σπουδάματα που μένουν σε σελίδες.
Ξαναξεφυλλίζω  λοιπόν την ποιητική συλλογή  Προσανατολισμοί  του νομπελίστα
μας ποιητή Ο.Ελύτη  και σαν εξόδιο  επίλογο γραφής για το γράμμα τούτο διαλέγω κάποιες προτάσεις από το βιβλίο  .
Γράφει ο ποιητής μας ´´´´´´Στην βραγιά
κοντά στο μουσικό παράπονο της καμπύλης του χεριού σου . Κοντά στα διάφανα στήθη σου,τα ξέσκεπα δάση γεμάτα βιόλες και  σπάρτα κι ανοιχτές παλάμες φεγγαριού,ως πέρα στην θάλασσα ,την θάλασσα που χαϊδεύεις ,τη θάλασσα που με παίρνει και με αφήνει φεύγοντας σε χίλια κοχύλια . Ορατή και ωραία γεύομαι την καλή στιγμή σου !
Ορατή και ωραία γεύομαι την καλή στιγμή σου !
Λέω πως επικοινωνείς τόσο καλά με τους ανθρώπους,που τους ορθώνεις στο ανάστημα της καρδιάς σου για να μην προσκυνήσει πιά κανείς ό,τι του ανάστημα της καρδιάς σου για να μην προσκυνήσει πιά κανείς ό,τι του ανήκει,ό,τι αναδεύεται σε δάκρυ στην ρίζα κάθε χορταριού στην κορυφή κάθε φτασμένου κλώνου . Λέω πως επικοινωνείς τόσο καλά με την άνοιξη των πραγμάτων που τα δάχτυλά σου ταιριάζουν με τη μοίρα τους .´´´´´