Λες νάναι η νύχτα μια επινόηση και τίποτε άλλο μέσα στο χρόνο της ζωής μας .....Λες ;

Του Χρήστου Νιάρου

( Πεζοποίημα αφήγησης ).

 Μελβούρνη 2023.

Όταν οι λέξεις δεν λιώνουν σαν πυρωμένα σίδερα και όταν οι νύχτες δεν ξημερώνουν  για να τις αγγίξουν και να τις  πάρουν στα χέρια τους ,τότε τι νόημα έχουν οι φωτιές του χρόνου που φέρνουν μνήμες και ταξίδια οι φλόγες τους ;  Ποιά παρέα φτιάχνουν και αναδεικνύουν οι στιγμές τους ,ποιά θεμέλια τα λόγια ταρακουνούν και που καταλήγουν οι πνοές τους ; Αλλά και τόσος κόπος για να αλλάξουν σχήμα και μορφή  αλλά και προτάσεις να γίνουν και μια σειρά κυρίως στις γραμμές του χαρτιού να πάρουν ,νόημα να εκφέρουν  , για πιό λόγο να μας παιδεύουν οι γραμματικές τους αφού και οι ακροατές και αναγνώστες πια απουσιάζουν και δεν νοιάζονται κατά βάθος   για όλα αυτά . Ο άγραφος  δε κυριολεκτικά λόγος και νόμος των εικόνων έχει  τον πρώτο λόγο στην ζωή και εντός εκτός και επί τα αυτά των γενομένων και των μαθηματικών μας κερδίζει και απαντά σε κάθε ερώτημα .

>>>> Στις σκαλωσιές δε των αναρτήσεων νύχτες και νύχτες ενώ χωρίς λέξεις υπάρχουν ,ανεβοκατεβαίνουν  και βήματα και μάτια  πρός όλα τα κύματα της ζωής , δίνουν δε και τις μάχες τους για  τις επιβεβαιώσεις τους και με κουμπιά -πλήκτρα γεμίζουν και την καρδάρα του χρόνου τους .

>>>> Είναι αλλού πιά τα χείλη ,τα μάτια και οι ωριμότητες της εποχής ετούτης της πολύ καταναλωτικής και  οι εικόνες στα επικοινωνιακά δρώμενα ,λιώνουν υπάρχουν,μετρούν ,ορίζουν και έχουν το πρώτο λόγο στις γραπτές και άγραφες επαφές μας .   Μα τις λέξεις γιατί τις ξεχνάμε ; Δεν τις τραγουδάμε , δεν τις βάζουμε δίπλα δίπλα και σιωπούμε σε μια αποδοχή  τους ό,τι έτσι είναι πιά η ζωή.

>>>> Τα  δε όμως αφηρημένα και βιωμένα τοπία ,σκέρτσα   των λέξεων της νύχτας από κάποια χώματα ,δάχτυλα και χείλη βγήκανε.  Από ματιές αξημέρωτες και αρώματα βγήκανε . Οι σιωπές  και οι καμπύλες των ονείρων της νύχτας από τα σημάδια του χρόνου και των ανθρώπων τα έργα και τα δρώμενα βγήκανε . Ακόμη και οι χάρτες και τα ταξείδια νυχτός αφού ορίζανε διαδρομές και στις αφορμές τις σκόρπιες και τις στοχευμένες αφεθήκαμε ,  δίνουνε ακόμη και παίρνουνε από τις λέξεις τις στεγνές ,τις υγρές μας την προσοχή και το σκίρτημα των συν αισθήσεων μας . Κάπου και κάπως ,το ταξίδι μέσα στην νύχτα αλληλοσυμπληρώνεται μεν αλλά και η αρχή και το τέλος του εισητηρηρίου της ανοίγει σε άλλους ορίζοντες και προοπτικές . Τίποτε στατικό και όλα της νυχτιάς δρομολόγια ,ορατά και μη ,εν κινήσει .

Είναι όμως μια επινόηση  κάτι σαν ουτοπία και ότι όλα είναι αγγελικά στο χώμα της ή μήπως  η νύχτα του κάθε ενικού μας ψάχνει κάποιο ουρανό για μπαρκάρει ;

 Και οι νύχτες  οι πολλές που έχουν τις λέξεις τους στο τσεπάκι της μνήμης και της ώρας της , όταν ανοίγουν τα πανιά τους ,στο  κοντινό και μακρινό ταξίδι επαφών και ξεκλειδώνουν τις αισθήσεις , συνομιλίες μας θέτουν  ,επί τάπητος ,επί του παρόντος και με το μαύρο χρώμα και το φώς της  λογαριάζομαστε  .  Ή μήπως δεν είναι έτσι ;

Λες  όμως νάναι μια επινόηση της στιγμής οι νύχτες που δεν λιώνουν τους καημούς και τα παράπονα της ζήσης μας στο φως του κεριού ,ή και στο φώς της οθόνης του κινητού και μάλλον σε ένα μοιραίο ,τυχαίο ,προβλέψιμο λάθος μιας εσωστρέφειας μας καταναλώνονται γρήγορα και μείς μαζί τους και δεν κρατάμε στην καθημερινότητα τίποτε από τις λάμψεις τους  ;  Οι λέξεις με τις διακόπτες δωματίου ,με κλειδιά και κώδικες επικοινωνίας στις νύχτες τους επινοούν καταστάσεις ,αποδομούν λύπες και δόξες .

 Λες νάναι η νύχτα ένα μεγάλο ερωτηματικό  με αναπάντητες κλήσεις και μηνύματα χωρίς ειρμό  στα νοήματα των θεμάτων τους και ενώ πηγαινοέρχονται σε πληροφορίες της αγοράς και γεωγραφίες του κόσμου - πάντα προς ενημέρωση και μόνο για να ναι μέσα κανείς στα πράγματα και του τι γίνεται εκεί έξω - τελικά δεν της αξίζει να της δώσεις  μια  μόνο ερμηνεία ,αφού και τα δεδομένα της  πιά αλλάζουν λεπτό το λεπτό ; 

 Λες νάναι μια φθορά όλα αυτά και  του τι μαθαίνει κανείς τελικά δεν μετράει στην ζωή ;   Μια επινοήση λες νάναι και το αίσθημα της χαράς ,της λύπης ,της ευτυχίας ;

>>>> Τελικά ,μόνο με ερωτήματα ζούμε  και στις λέξεις ,στον καπνό και στην σιωπή τους όλες οι απαντήσεις ενώ  βολτάρουν ,μπαίνουν κάτω από το χαλί της κουζίνας ή αφήνονται στο αόριστο καλό υπόλοιπο  των αποχαιρετισμών ;

Ή μήπως οι νύχτες είναι το ζητούμενο του χρόνου μας ,που συνεχώς αποδημεί και αποδομεί το τώρα , που ενώ ψάχνει  απαντήσεις του συμφέροντος ,του βολέματος ,του τυχαίου ,ακαριαία και εξακολουθητικά  τα χάνει στις λέξεις και στις πολλές τους διαδρομές .  Και ενώ δεν κοιτάζονται στον καθρέφτη τους ,δεν ρίχνουν  και λίγο νερό και στα μούτρα και στο κρασί τους και από ένα εγωισμό ,μια συνήθεια μοιζεριάζουν και φοβούνται ταμπουρωμένοι πίσω ακόμη και από το μαύρο της πέπλο  της , για να κοιτάξουν ,να νιώσουν την ζωή και όλα της τα νήματα  της δεν κάνουν ούτε ένα βήμα ,ούτε και ένα ερώτημα .

Δεν κουνιούνται από την θέση τους,μένουν στις απόψεις τους και τρώγονται από τα ρούχα τους .  Οι λέξεις είναι άνθρωποι και οι ρυθμοί του σύμπαντος . Αγοράζουν ,πωλούν νύχτες στο δευτερόλεπτο με ό,τι και όπως ζήσανε , ζούνε και τις νύχτες και την γλύκα τους με ό,τι μπορούν . Πεινάνε και διψούν αυθόρμητα για φαγητό και από ανάγκη αισθήσεων και παραισθήσεων ξεφλουδίσουν τις ημερομηνίες του χρόνου πολλές φορές για να βρούν άραγε τι ; Ζούνε το τώρα και το χτές ,ακρογιάλια και βουνοκορφές ανεβαίνουν ,στερεύουν σαν ποτάμια και στο πλήθος της πόλης και με ή χωρίς λέξεις καλοσύνης ,καλής καρδιάς υπάρχουν .

 

 Γιατί τελικά  η νύχτα είναι και ο χρόνος της παρέας που ρέει σαν νερό και μοναξιά και ενώ  παρασύρει και φέρνει  και δίνει απαντήσεις και ερωτήματα στο διαβα του ανανεώνει τις στιγμές και τις σκέψεις μας . Κάπως έτσι την φαντάζομαι . Και από κεί που την ορίζω ,ή λέω ότι την ορίζω άλλαζει τροχιά και σύνορο . Αλλά και το ρούχο των λέξεων  που κάθε μέρα στα  διαζώσης και στα κατά φαντασία  των συνυπάρξεων  μας θα είναι εκεί για να μας  ξεντύνει και μας φοράει δεν είναι ένα ζητούμενο ;

Μα το ένα όταν μπλέκεται ,μπερδεύεται μέσα στο άλλο  δεν ξέρεις ποιά λέξη το υφαίνει και ποιά ξεχειλώνει το άλλο . Κάπου  λοιπόν σε αυτό το μεταίχμιο αρχίζουν τα ερωτήματα και παίρνουν και φωτιά και στάχτη  και γίνονται τις λέξεις ,με τα μάτια και τα πράγματα που μας κατοικούν.  Ως υπενθύμιση και να πλουταίνει το λεξιλόγιο των εκφράσεων !

Μπορεί όμως και να ναι συμπληρωματικές ,αναπληρωματικές οι λέξεις των πραγμάτων ,των ματιών και σε αυτό το παιγνίδι της νυχτιάς και αναλόγως των Ορίων του χρόνου μας ,στην  αρχή και στο τέλος  τους να αλλάζουν και ρόλους και γωνίες θέασης.

 

Σαν μια επινόηση της στιγμής και στην παρασταση τους που  δίνεται δωρεάν -αφού δε και τα ερωτήματα κρύβουν κάποιες απαντήσεις - με όλα αυτά  και πολλά λοιπόν συμπλέουν στην σκηνή και στα παρασκήνια της νύχτας και δίνουν αφορμές για μια δεύτερη ευκαιρία και ανάγνωςη . Ακόμη και με τις μύτες των ποδιών όταν μπαίνω στο διάδρομο της νύχτας που με κατοικεί  με τα κλειδιά κατοικίας στο χέρι οι λέξεις της σιωπούν κατά ένα περίεργο τρόπο .  Λες και η νύχτα είναι πίσω  από ένα παραβάν ,από μια κουρτίνα και με βλέπει ή με περιμένει και δεν πρέπει να κάνω  θόρυβο γιατί κάποιοι θα ενοχληθούν  μου ψιθυρίζει . Μα στην τελική δεν υπάρχει κανείς και κάτι για να μου δώσει την νύχτα και τις λέξεις του ,ούτε να ενοχληθεί από την παρουσία μου .

  

 Το βήμα δηλαδή που φοβάται την σκιά του είναι η μόνη αύρα που ανεμίζει και υπάρχει στην μεταξύ μας σύμπραξη . Είναι ίσως ,μάλλον η μόνη πραγματικότητα . Λες νάναι όμως και αυτή  μια ακόμη επινόηση ;