Ξέφωτο με κάποιες απορίες  σε λόγια
 της στιγμής είναι ακόμη σε ταξίδι ....

Του Χρήστου Νιάρου

Με τις απορίες και τα δεδομένα  ενός αφηρημένου τοπίου στις προτάσεις του να ψιθυρίζουν ταξίδια φυγής μα και να δίνουν απαντήσεις της στιγμής ,βρέθηκα σε αυτό το ξέφωτο . Μια αίσθηση θαλπωρής ό,τι  ο χρόνος ήταν απλά ένα νούμερο από δευτερολέπτα του τώρα και του χτές πηλίκο πράξεων μου μα και μια καλή θερμοκρασία της μεταξύ τους μέθεξης και καλής γειτονίας κύμα , με βοήθησε να βλέπω την απεραντοσύνη ,το γνώριμο άπειρο της θέασης του με άλλα μάτια .

Πιθανόν και η ξενητιά να συνέβαλε για αυτό . Πιθανόν να μην έφυγα ποτέ από τον γενέθλιο τόπο ,παρά μόνο σωματικά . Πιθανόν να ζω την ψευδαίσθηση ή την αλήθεια ό,τι ζω σε δυό πατρίδες και στο ανάμεσα τους - ρωγμή ,ανάγκη ,συνήθεια , άρρητο ... - που τις ενώνει και τις χωρίζει  βρέθηκα να ρίχνω γέφυρες ,περνάω ουρανούς ,διόδια φάρους ,σκιές μοναξιές όνειρα και ό,τι και ό,τι φέρνει ο χρόνος και η λήθη του .

Η πόλη όμως μπροστά μου αυτή την ώρα  ταξίδευε .  Έτσι ήθελα να την φανταστώ ,έτσι ένιωθα και πιό καλά κοντά της ,έστω και από αυτή την απόσταση .

Λες και έφευγα νοερά από τους κόλπους ,τους δρόμους και την βουή των αγορών της και πέταγα σε άλλα τοπία ,σε άλλες στιγμές της μνήμης μου . Ήταν η άλλη μου επιλογή ,εκεί όπου η φαντασία στέκεται σε κάποιες λεπτομέρειες , μικρές φωτιές της μνήμης που έχουν την ικανότητα ,που έχουν και την δυνατότητα να λαμπαδιάσουν αλλιως κάποια τεταρτημόρια της στιγμής .

Η θάλασσα βουβή από φουρτούνες παραακολουθούσε το απόγευμα ,κύμα το κύμα και στο δικό της βηματισμό των αργών  ,νωχελικών ταξιδιών μου έγνεψε λέξεις .

Άλλωστε τα κύματα τα αλμυρά σαν καθρεφτισμοί γινόντανε κάτοπτρα της στιγμής μου και αναλόγως της γωνίας θέασης χορεύανε τις σιωπές μου στο δικό τους ρυθμό .

Ολες οι μηχανές των λογισμών ήταν σε κατάσταση ρελαντί και τα γρανάζια των πτυχώσεων και της κάθε μνήμης τους σε μια κατάσταση γλυκιάς ενατένισης .

Λες και όλος ο κόσμος ήταν αυτή η εικόνα η ας την πούμε αφηρημένη ,ας την πούμε συγκεκριμένη που συνεχώς άλλαζε και αιθεροβατούσε .

Σανίδες σωτηρίας οι φτερουγισμοί των γλάρων μαζί με το μελτεμάκι με έβγαζαν σε στεριές απίθανες και πολύ συγκεκριμένες .

Τα βιωμένα τοπία τους ,γεμάτα μα και άδεια από πρόσωπα που γνώρισα ή αφουγκράστηκα τις προτάσεις τους έρχοντανε και αυτά στην παρέα ,σε αυτό το ξέφωτο .

Τα πλατάνια της πλατείας του χωριού,οι κουμαριές ,τα λιθάρια της Μπιστούρας και το Γιοφύρι της Άρτας κάνανε παιγνίδι ,γινόντανε το κέντρο ,η επίθεση και η άμυνα της αναμέτρηςης , αλλά και στων συναισθήσεων του παρόντος μου χρόνου κύμα και θετική ενέργεια δίνανε .  Ο ωκεανός από την άλλη δεν μου φταίει σε τίποτε ψιθύριζα και οι κουβέντες της μάνας στην πίσω αυλή ,με τον βασιλικό στην γλάστρα στο τραπέζι ,αμάραντα μπαινοβγαίνανε στην θύμηση αλλά και στις ανάσες της θέασης . Ετσι τρόπο τεινά πηγαινοερχόμουνα  όπως φαντάζομαι το ίδιο κάνουν στιγμές και μερόνυχτα  και αρκετοί,ες στο και από και με το δικό τους τόπο τον γενέθλιο είτε με ανοιχτά είτε με κλειστά μάτια σαν ένα γράμμα συστημένο απόλυτα ιδιωτικό μα τόσο σημαντικό σε κάθε λέξη και στροφή του. Σαν κολλημένη βελόνα γραμμοφώνου πάνω σε μια μελωδία ,σε μια συλλαβή ,σε μια ματιά που ακόμη γραντζουνάει τις χορδές του εντός φωτός και νύχτας το αφήγημα . Γιατί ο καθείς ,α είναι και έχει μια ιστορία . Ένα ξέφωτο που βλέπει ,ένα ξέφωτο που το αισθάνεται ό,τι τον νιώθει.  Σε ντουέτο ,κατά μόνας και κατά παρέα κάνει τις όποιες αποστάσεις τόπων και χρόνων υποστάσεις και ....καλό υπόλοιπο μα και καλή συνέχεια . Η εγχάρατη ταυτότητα των σημαινόμενων ξεφυλίζεται ξανά και ξανά ,ανέμελα ,εφήμερα ,βελουδένια χτυπούν την πόρτα της μνήμης . Η ακτογραμμή απέναντι μου σε ένα απέραντο ταξίδι του βλέμματος . Απιαστο ταξίδι . Γυρνάω όμως σε πιό γνώριμα χώματα σε μήκη και πλάτη μιας άλλης φιλοξενίας.

Μέχρι εκεί που έφτανε η κάθε εικόνα ,σε κάθε σπιτάκι χαγιάτι του χωριού ,στους λίγους εναπομείναντες μα και από όλα τα μέρη του ,στην πέτρα και στο αέρα  του ,ήτανε ένα παρών που έσκασε σαν φιγούρα από τσάμικο χορό  στο χώμα που πατούςα .Έκλεινα άνοιγα τα μάτια ,με ένα οκ ,με ένα yes please και ένα κουράγιο ξημέρωνα ,λιαζόμουνα ,κρύωνα στου χωριού τα μονοπάτια ,στις  καστανιές και στου αηδονιού το τραγούδι .  Μα και στα κοκκόρια και τον πρώτο καφέ της ημέρας .Ολα δια ζώσης είχανε/ έχουνε μια ομορφιά ,άλμπουμ φωτογραφικής μνήμης ακόμη και χάνουνε την χάρη τα χρώματα και τον ιδρώτα τους ,καθώς παιρνούν και τα χρόνια γίνονται καταφύγια ,αποκούμπι και ένα άλλο  ξέφωτο ταξιδιού.

Ολες οι εικόνες και ντοπιολαλιές από τον αέρα τους ,μπροστά μου τόσο αθόρυβα μα και τόσο δυνατά  λες και ένα μαντίλι του χορού τους με κράταγε άλλα και ήτανε ένα γαϊτανάκι στιγμών ,παροδικών ,περασμένων που ακόμη ενώ μαζεύει τις κλωστές και χρώματα μνήμης βιωμένης . Και στην ίδια ακαριαία ώρα ,τις απλώνει σαν σχοινιά που κρατούν τις άγκυρες του χρόνου μου ή που με κρατούν σε εγρήγορση να μην τα ξεχάσω .

Μα και μοιάζουν με το καπνό αεροπλάνου που σχίζει τους ουρανούς ,περνάει από χώρες και τις συντεταγμένες τους και αλλάζει μεσημβρινούς και ημισφαίρια ταχύτατα . Σχίζει και τα μέσα μου και όλων των μακρινών απόδημων τα σωθικά ,όταν βλέπουν ,ακούν αεροπλάνα .

Εκείνη την ώρα δεν ακούστηκε κανένα τραμ της πόλης να περνάει ,που είναι και αυτό σημείο κατατεθέν της πόλης της Μελβούρνης ,ούτε και το τραγούδι της Μοσχολιού περπάτησε μαζί μου . Ούτε και αμαξάρες και cara - car στα αγγλικά το αυτοκίνητο ,αλλά πολλές λέξεις γίνανε ,τις κάναμε ελληνοαυσταλέζικες ,φεριπείν η σκεπή ,στα αγγλικά roof ,στα καθημερινά μας έγινε ρούφι - περάσανε βιαστικά . Εδώ γράφουνε και οι κάμερες και τα όρια ταχύτητας στους δρόμους ελέγχονται  .

Εκείνη την ώρα ,η στιγμή νηφαλιότητας του τοπίου είχε τον πρώτο λόγο στις προτάσεις αφηρημένης μέθεξης και συναντίληψης των δρώμενων της εντός μου πολιτειάς .

Εμπρός και εντός μου συντονίζονται αλληλοσυμπληρώνονται και ανανεώνουν τον χρόνο   αλλά και τον χρόνο τους .

Παραφράζοντας και γνώριμο  τραγούδι του Δ.Σαββόπουλου , στο να  μα και στο νάμα των στίχων του ,στο ας κρατήσουν οι χοροί τους ,ένιωθα κύκλους και ταξίδια και ταξίμια των ρυθμολέξεων τους  να ρίχνουν τις πετονιές των κρατημάτων τους στο θεαθείναι μου .  Στέκια της μνήμης με την αμεσότητα τους ξεδιπλωνόντανε σαν τα κύματα και τον γαλαξία που υπήρχε αυτή την ώρα . Μια βουτιά σε γνώριμα ακρογιάλια του Αμβρακικού ,του Ιονίου με βγάζανε στου εδώ ωκεανού τα τοπία και τα ξέφωτα .

Δυό δελφινάκια φεύγανε ανοιχτά και δεν διακόψαν τον ειρμό της ζάλης αυτής  .

Ούτε και τα κλικ των κινητών των συμπολιτών ,συμπαρατηρητών ,των αγνώστων θεατών που αποθανατίζανε την στιγμή μου φέρανε δυσφορία . Όλοι ,ες είχαμε το χώρο ,το χρόνο ,τις λέξεις ,τις γιορτές ,τα πάνω και τα κάτω των ιδ.στιγμών και το συντακτικό τους μιας και σε αυτή την θέαση ,στο ξέφωτο και στο ταξίδι ετούτο χωράμε .

Πολυπολιτισμικά ,συν υπήρχαμε .  Και αυτό είναι ένα άλλο κομμάτι χαρακτηριστικό της πόλης και της κοινωνίας ετούτης .

Και ως παρένθεση και ως πορεία για μια άλλη παράγραφο της στιγμής στην εδώ εσχατιά ή στην δευτερη πατρίδα μου γινόντανε ψίθυρος φιλόξενος .

Ήμουν σε ταξίδι ,μια στην πλώρη ,μιά στα αμπάρια σε ένα αφηρημένο καραβάκι της γραμμής ,μιας φαντασίας μου που και οι γραμμές των αφηγημάτων του Ι.Καλβίνο και των αόρατων πόλεων του ,γινόντανε μια ακόμη μου πραγματικότητα . Οι σελίδες και οι μελωδίες συμβάλουν σε αυτά τα ταξίδια ,τα όρθια τα μη εν κινήσει και σε στάση προσοχής και ενατένισης ομορφαίνουν το φαίνεσθαι .

Το σώμα ταξιδεύει την ψυχή ,την κουρδίζει ,την ορίζει με τα δικά του λογισμικά και τους αλγόριθμους του . Μα και αντιστρόφως γίνονται αυτά .

Με μιά οικειότητα που με τα χρόνια την νιώθεις να σε συνεπαίρνει πιό καλά και τα πρέπει και τα σημάδια της δεν είναι μόνο ο Σταυρός του Νότου του Ν.Καββαδία ,ούτε η Ιθάκη του Κ.Καβάφη ως κέντρο ,ακτίνα και περίμετρος ταξιδιού ονειροβατείς αλλά και αποκούμπι φτιάχνεις μαζί τους . Οι προτάσεις τους συνδράμουν τα ορατά και αόρατα νοήματα ,τα υποδόρια ,τα νοτισμένα τους σημάδια / στιγμές αν και ρχόνται από το πουθενά εντούτοις στρογιλοκάθονται .

  

Παίρνεις τα βουνά, παίρνεις μαζί τους την ηχώ και τον αχό τους . Μα Και τον τρόπο τους ,με τα ποταμάκια του ηρακλειτικού πάντα ρεί,με τα κολάζ τα Ελυτικά ,με την ηχώ από την νοσταλγία ,με ό,τι υστερόγραφο και πρωθύστερό τους ταξιδεύεις . Αποδελτοποιείς ,φιλτράρεις όλα τα σαν των παρομοιώσεων και μεταφορών που άκουγες ,που τα χνώτα τους γίνανε δικά σου και σαν τα νιάτα τους δυό φορές σε μια σιωπή που σχεδόν τα λέει ώρα  τα εμπεριέχεις ,τα φιλτράρεις .

Σαν επιφώνημα που διανυκτερεύει την νύχτα  κάνοντας την μεσημέρι . Μα και σαν ερώτημα ονείρου  που δεν έγειρε να ξεκουραστεί ,που δεν ξέχασε το χτές και το αύριο φτιάχνεις το εγώ και και το εμείς των στιγμών .

Έτσι και οι χρόνοι τους μπερδεύονται γλυκά ,υποφέρονται τα δευτερόλεπτα του μεροδούλι μεροφάι της καθημερινότητας και οι όποιες απορίες στην ραστώνη και στα ξέφωτα καδράρονται .

Ακόμη και ο πλανόδιος παγωτατζής που διαλαλεί την πραμάτεια του σε απόσταση σχεδόν δυό μέτρα από εδώ που βρίσκομαι και μονολογώ ή ακόμη και το βαθύ σου ντεκολτέ που το πέταξες χτες βράδυ στο σαλονάκι ,λίγο πριν την νύχτα την ξημερώσουμε με τα ευκόλως εννοούμενα που παραλείπονται , αποτελούν μικρές σταγόνες στον ωκεανό των γραπτών ή των μη γραπτών της στιγμής ετούτης και γίνονται αφορμές και αιτίες για άλλες προτάσεις .

Αφηρημένα και οι μοίρες της γωνίας θέασης ,θα χαρτογραφούν ,θα οριοθετούν το όποιο σύνθημα ,πλάνο ζωής αλλά και στον όποιο επίλογο ή στην επανάληψή τους θα ψάχνει αυθόρμητα τέτοια ξέφωτα για να αλλάξει παραστάσεις ,να ανανεωθεί .

Οι καιρικές συνθήκες της εποχής -ο καιρός εδώ σε αυτό τον τόπο έχει πολλές εναλλαγές ακόμη και την ίδια μέρα ,γνώριμο σε όλους μας η χάρη του - βοηθούν στα μέγιστα για όλη αυτή την καλή

σύμπλευση των προτάσεων των παραπάνω αποριών στιγμών .  Η πνοή τους ψηλαφίσει το μωσαικό των αφηρημένων προεκτάσεων τους .

Ψηλαφίζοντας και ψηλαφίζοντας όμως τις λεπτομέρειες εικόνων του χτές με τα λόγια τους ,κάπου πιθανόν να χάνονται στην επαναφορά και στην διατύπωσή τους τα νήματα και τα νοήματά τους. Πιθανόν ,σιγανά και γρήγορα ,νάναι άραγε  κάπου αλλού σε άλλα ξέφωτα οι μυρουδιές τους ....

Του Χρήστου Νιάρου