Γειωμένες οι λίγες Κυριακές και εγέρσεως εντροπία με λέξεις καλής ψυχολογίας

                                Του Χρήστου Νιάρου

 Από το υστέρημα του χρόνου, του διαιρεμένου, η μεγαλοψυχία μιας λαχτάρας προστακτικά με καταπονεί και με ελέγχει. Χωρίς ερωτήσεις η ηλιοφάνεια, κομμάτια στα κομμάτια της την συμπληρώνω, με του κήπου το ξεχορτάριασμα. Κομμάτια οι λέξεις  με την όποια τους παραφωνία στο ενδεχόμενο μιας προσμονής αναστεναγμού δεν γύρισα  τα μάτια μου στο ήλιο του πρωινού.

Κατά περίσταση και με γλυκύτητα απογειώθηκε η στιγμή. Η επιθυμία της απόλαυσης, μονολεκτικά, επιδεινώνει τις σκέψεις από την ισορροπία τους και ξεγλιστρούν στα αβίαστα μονοπάτια της θέασης του μπαλκονιού. 

Στα σκαλοπάτια του τα εργαλεία και τα πόδια μου ξεκουράζονται. Ασυμπτωματικά οι φευγαλέοι συμπτώσεις, ναρκισσισμοί, εγωισμοί, στοχασμοί επιβεβαίωσης, βίωσης τερτίπια συγκεράζονται και χωρίς θόρυβο χειροκροτημάτων στα  χρώματα που οριζόντια μετακινούνται στη βλεμματική μου επικράτεια, αναθρώσκωντας μου υπενθυμίζουν την φθαρτότητα της στιγμής με ένα αλλά συντομίας.

Όλα περί ανέμων και υδάτων, στροβιλίζονται γύρω από ένα κέντρο τους. Στης μέρας το κέντρο που η ακτίνα και η επανάληψη της ταυτίζονται, γυρνάω και ξαναγυρνάω. 

Παράλληλες οι ζυμώσεις της ημέρας, σερβίρουν το πρωινό με απόχρωση ωριμότητας, ηρεμίας χειμώνα αλλά  και με πολύ καϊμάκι.

Η ταυτοσημία τους, στην αίσθηση του εφικτού μου, φέρνει εμπνεύσεις. Το τρένο της συμβατικότητας, στο πότε και πως συμβαδίζω μαζί τους από χαραμάδες του εφήμερου της ημέρας, δεν έχει άλλο χρόνο για χάσιμο. 

Τα τρένα του μεροκάματου τις Κυριακές έχουν την δικιά τους επανάληψη και τα δρομολόγια είναι πιο αραιά από τις άλλες μέρες. Σημεία εκπλήξεων, συμπεραίνονται ώρα με την ώρα. Στο ανεκπλήρωτο που κυοφορείται ακουμπάω τα δρομολόγια της σκέψης .

Μια ομοιότητα του τυχαίου τους η ματιά το φτιάχνει. Δυό τρεις μέλισσες φεριπείν πηγαινοέρχονται στα γιασεμιά που ειναι κοντά μου και η φωνή μιας γάτας αλαφροπατεί στο απέναντι μπαλκόνι. Τυχαίο, που κρατάει λίγο.

Το ταξίδι της εντροπίας των λέξεων στο άρμα της φαντασίας δικαιώνεται και στις αποχρώσεις της το μεγαλείο  της σελφοφωτογραφίζεται. Πειραματισμοί καρτερίας σκηνοθετούν την επόμενη στιγμή. Συνορεύουν τα άπειρα της  με τα στερημένα που φύγανε. Συνομιλώ με κάτι που δεν υπάρχει; Και αυτό που δεν υπάρχει να  κατοικεί; 

Στην κοινή τους πλάτη στο άγγιγμα τοίχο με τοίχο, τα λέμε. Πάντοτε υπάρχει ένα αύριο στο ημερολόγιο των νυχτοήμερων που ιδιωτικά ορίζει τις πέτρες που μας κατοικούν και κτίστηκαν. Κάποιες φορές μοιάζουν με τελείες  σε προτάσεις ημερολογίων που δεν δέχονται αμφισβήτηση αλλά ζητούν μια ακόμη ευκαιρία, να κουνηθούν λιγάκι.   

Μπορεί να ‘ναι και η καλύτερη τους ευκαιρία. Όλα μικρές εικασίες της στιγμής, συνταγές σαν τα φαγητά της ώρας.

Και έτσι σελίδα και ματιά  γίνονται ένα σαν πέτρα  Και αν την κλώτσησες και την πέταξες και αν τις κατηφόρισες, τις πέτρες και τις σελίδες θα ‘ναι εκεί να περιμένουν ένα ακόμη τους για να τις ξανά χαράξεις.  Με τα χέρια, στα χέρια να τις σφίξεις, να τις στύψεις τις πέτρες, να δώσεις άλλο τόνο στις σελίδες και στις βουτιές σου.

Συνομιλία με την ημέρα και το τι άλλη έκπληξη θα φέρει ο χρόνος θα το αφηγηθούμε πολλές φορές.  

Οι Κυριακές φορούν τα δικά τους ρολόγια τους και με τα απογεύματα να τρέμουν για την εβδομάδα που έρχεται, έρχονται και παρέρχονται. Σαν σελίδα ημερολογίου που έμεινε στην ιστορία αλλά και στου χρόνου την γεύση η πληρότητα το παρακάτω, μάλλον, δεν έχει τόση σημασία. Πάντα όμως υπάρχει μια υποψία και το θέλω που περιμένει καραδοκεί.

Υποδόρια λοιπόν συμφιλιώνομαι με τις  Κυριακές καθώς περνάει η ώρα τους. Αλλά και στην αναμονή μου μήπως και χτυπήσεις την πόρτα στήνω αυτί. Χωρίς καρτερία και χωρίς στριμωξίδι να ‘ρθεις, για μια ακόμη αφήγηση της στιγμής στην λύτρωση του ονείρου, θα σε υποδεχτούν τα χνώτα μου. Στην βαριά μυρουδιά  των στοχασμών περιαυτολογίας και τυπικότητας αλλά και στο τι γίνεται -που δεν γίνεται, πρακτικά- οι αντιστάσεις μας από την θαλπωρή του ήλιου -καθρεφτισμοί της ώρας και τι ωραίος καιρός, συμβατικά πάντα τα τυπικά  -δεν θα αποτελέσουν τροχοπέδη να βαθύνουμε τουλάχιστον στα λόγια μας. 

Την αυθορμησία τους που μεθάει το ακύμαντο. Μια χειρονομία, ειναι αρκετή να τραβήξει τις ξόβεργες των προφάσεων των ματιών αλλά και της αντοχής του θεαθήναι.

Η ουσία των πραγμάτων, κάπου μεταξύ αλήθειας και ομορφιάς , μια γκριμάτσα εδώ, μια γκριμάτσα εκεί, είναι στην συνομιλία που συλλαβίζονται τα ανείπωτα. Στην καλή ψυχολογία και στην τρυφερότητα της μνήμης, σωματοποιούνται οι πόθοι και οι νοσταλγίες ναυαγισμένα σινιάλα. Πανίδα λυτρωτική και το κύμα σου καπετανεύει μια βόλτα νυχτερινή.

Άγουρες οι επαναλήψεις του εγώ, σε ένα κοχύλι που τέλειωσε η αλμύρα του στέκουν στον αέρα μας, τα ταξίδια τους. Σε μια λεπτομέρεια τους αταξίδευτα φυγαδεύεται η ουρά σου και ότι δεν ειπώθηκε, φανερώνεται. Όλα χωρίς κέλυφος, σαν σχήμα χωρίς Κόκκαλα  ντύνουν  την σιωπή της νύχτας που θα ‘ρθει. Και τα οξύμωρα της στην δίνη της τεχνικής και των μύθων σου, προϋπήρχανε στο παρελθόν το κοινό. Τα σημάδια του ιχνηλατούν ακόμη με άλλα ονόματα τα δεδομένα. Δεν τελειώνει η Κυριακή, τόσο γρήγορα. Να με συλλαβίζεται είπε η ημέρα ακόμη και αν το χτες της πέρασε γρήγορα κάτω από τα πόδια μας. Όλα προσχήματα και πρόβες .

Ανταρτεύουν λοιπόν, με τις ώρες ελεγκτές εισιτηρίων των ματιών και στη γραμματική και στο συντακτικό  των ειρμών σου, οδηγούν τους το πάθος, τους ναρκισσισμούς και τις διπολικές διαταραχές των συνευρέσεων, σε κατάσταση διαλόγου, μονολόγου χωρίς ανακωχή.

Όλα στόχοι κινούμενοι. Και η άμμος των γραμμένων και των άγραφων, γεμάτη από του περάσματος του την αύρα, δεν ξεκουράζει τον αέρα, ούτε τα δάχτυλα τα χαλαρώνει.

Συνωστισμένη και η αδιαφορία ,μιας σιωπής που δεν μοιάζει να ‘ναι χρυσός να μην ειναι και με μεταλλικό νερό, επιθυμίες ανέγγιχτες δείγματα σπειροειδούς κινήσεων χωρίς όριο και αγωνία, δείχνει πόσο τελικά τα πράγματα μπορούν να επιπλέουν στους εγκιβωτισμούς και στις δυστοπικές σου εμπειρίες. Σαν φελλός ταξιδεύουν και όμως επιπλέουν. Ακόμη και στην συντομία τους ,που δεν πιάνουν πάτο, αδυναμίες λιβανίζουν και τις ήττες της καθημερινότητας τις κάνουν χαμένες απώλειες.

Περιχαρακωμένα και τα τεκμήρια του χρόνου, άμωμες και οι ωσμώσεις του καθημερινού αέρα υπονομεύονται με απώλειες του μη ορατού.

Υποδόρια και τα χρώματα στην ουτοπία ενός δευτερολέπτου -πόση άραγε να ‘ναι και η βαρύτητα του λόγου του -από τα αντισηπτικά της επανάληψης των άλλων, θέλουν να περάσουν αλώβητα  από το άγγιγμα και στον αφρό των θαυμαστικών να χαθούν.

Ψηφιδωτά τα εκούσια και ακούσια λάθη της μοναξιάς αλληλοσυμπληρώνονται μπροστά στο καθρέφτη του μπάνιου και του κάθε καθρέφτη που συναντάει την επανάληψη των ίδιων και ίδιων. 

Το ρολόι ,το εντός του σώματος, δεν μετράει τον χρόνο που θα ‘ρθει, ούτε τα μερομήνια μετράει. Εκεί στο κοίταγμα και στην αντανάκλαση του, εκεί που χωρίς καταστολή η ναρκισσιστική κραιπάλη που ένας πίνει που ένας κερνάει, με λέξεις ακαταλαβίστικες, νοήματα και προτάσεις ρίχνοντας δίχτυα όσο και αλλάζουν γειτονιές και χνώτα είναι και γίνονται κεφάλαιο και επίλογος της μέρας. Μια ακόμη συντομία.

Συμβατικά, ο ανύπαρκτος συντονισμός πομπού και δέκτη, για μια ακόμη φορά, επιβεβαιώνει το αυτονόητο. Θέλει συχρωτισμούς η αναστροφή πορεία των λέξεων. Στο τέλος τι μένει; Ποιός αέρας ακόμη ταξιδεύει το αφήγημα;

Το αποτύπωμα του δεν είναι στις φωτογραφίες, ούτε στα άγραφα των λέξεων τα ενδιάμεσα κενά. Εκεί είναι λίγο το χάδι και το είναι τους. Αυτά ανήκουν στις ανάσες, που δεν ξεδιψάσανε τις επιθυμίες μας και στην συνουσία των ρεφραίν τους δεν βρήκανε το κουπλέ  στο σώμα να μας το πούνε. Απλά χάνονται. Αρρυθμία και λάθος χρόνου το λίγο τους μας συνάντησε. Το πως προσδιορίζετε μόνο ένας θεός το ξέρει. 

Αυτά λοιπόν και άλλα πολλά  ανήκουν στα όνειρα και στην μοναξιά που η νύχτα τα γεμίζει. Αιθεροβατούμε σε τόσα λόγια και το χώμα δεν μυρίζαμε. Ούτε καν το ποτίσαμε. Προδιαγραφές και αφορμές, πολλές μαζί και με άλλες τόσες ενσυναισθήσεις, μέσα στις συντεταγμένες της χημείας και του χάρτη μας, ουκ ολίγες περιφέρονται. Απογειώνονται και γειώνονται, μέχρι να πάνε σε ένα κάπου. Πιο αφηρημένα, πιο συγκεκριμένα στις γειωμένες στιγμές όλα αστράφτουν. Όλα εγκιβωτίζονται.