Αυθόρμητα ,τα λέω όσο χρειάζεται και τα ματαξαναλέμε το ίδιο και αλλιώς....

Του Χρήστου Νιάρου .

Μελβούρνη 2022.

 

 Σε ένα κόσμο, που ο ένας φεύγει από τον άλλο, δεν υπάρχει τίποτε λιγότερο αλλά και τίποτε περισσότερο , παρά μια εξομόληση σε ασπρόμαυρη φωτογραφία . Και στο κενό που ανοίγεται  ή κομπιάζει να ειπωθεί ,να το ξαναορίζουμε αλλά και να το ερμηνεύσουμε . Στο χαρτί και στο όρθιο  ,το γνώριμο και το μακρινό τους , στα σκαλοπάτια και στο τυχαίο θα βρεί αλλιώς τα χείλη σου να το  κεντήσουν . Λυτρωτικά και στιγμιαία θα κόψουν και θα ράψουν ,και τις λέξεις και τα  σχοινιά τους . Στην καλύτερη των περιπτώσεων όταν σου δαγκώνει τα χείλη το ειπωμένο ,που κρέμεται στην γωνία των δωματίων και στους καθρεφτισμούς του ηλιοβασιλέματος ,τα αυτονόητα του ,  αποδομούνται γραμμή την γραμμή ,νήμα το νήμα.Με ένα ποτήρι λέξεις σβήνουν τα σκοτάδια του νου .  Στης στιγμής τα δεδομένα τους πάνε αλλού και κουρνιάζουν . Και έρχονται στους δρόμους σου από άλλη αφετηρία  να σε φωτίζουν . Το νερό στην στέρνα των ονείρων θολό και κουρασμένο . Αστράφτει η αιωνιότητα του ,όταν το φιλτράρεις και η χορωδία των σπασμών πενθεί ,αναπνέει και πάλλεται στους χρωματισμούς που έρχονται ,ακόμη και από κεί που δεν τους περιμένεις .Δεν υπάρχει τρυφερότητα ,στα χαλάσματα που πέφτουν . Οι μύθοι αναστενάζουν πίσω από τις μεγάλες πόρτες , σχεδόν σαν παρενθέσεις αναγκαίες και η ερμηνεία τους μια ακόμη αγιάτρευτη πληγή ,γίνονται της ώρας διαδρομή χωρίς ξέφωτα . Και οι παράλληλες πραγματικότητες τους γίνονται όριο συνομιλίας και παρατηρητές σου .Η επικράτεια αλλοτινών εποχών , δίπλα δίπλα με την σιωπή σου,  ανάβει τα φώτα της . Εικάζω πορείας .Λαχτάρα το τελεσίδικο των συμπτώσεων τους ,σε πείσμα μνήμης γέρνει το κεφάλι του στους ώμους σου. Η αναπνοή του ,δίπλα σου δεν σε βαραίνει , όσο και αν τεμαχίζεται και δίνεται σε δόσεις. Γνώριμα και τα ερωτήματα , σχεδόν επετειακά ανάβουν τα κεριά των αναμνήσεων ,αλλά μέχρι της τελικής τους πτώσεως κάποιο χέρι υπευθυνότητας στιγμιαία ,μάλλον ακαριαία τα σβήνει . Το ανικανοποίητο ,κουράζεται να ξεφυλίζει ιλουστρασιόν περιοδικά και να συγκρίνει με το νυχάκι του ,μια θνητότητα περαστική .Το χρώμα αποτελεί μια λεπτομέρεια μου μένει γύρω σου όσο και να το ξύνεις ,δεν είναι χαμένος χρόνος . Μια οικειότητα του ,που γεμίζει επιθυμίες στο μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα ,αναστοχάζεται πιό καλά ότι χάνεται από τον έλεγχο των ματιών σου. Φαινομενικά ,όλες οι εικόνες είναι βερεσέ στο δούναι και το λαβείν των μη γενομένων και των δευτερολέπτων  τα λοιπόν σε κοιτούν στα μάτια  με την αλήθεια τους. Ακόμη και οι καρποί της  και από τις άκαρπες υπομονές σου,οργώνουν του χρόνου τις στάχτες ξανά και ξανά . Αρκεί τα χώματα  να τα μυρίζεις και με τις εποχές τους  να τα χεις και κόντρα και καλά. Το μεροδούλι μεροφάι θέλει παρέα και για να λέγεται και για να ανοίγει λογαριασμούς με τις εποχές .Οι υπομονές τούτες ,ξημερώνουν ανέπαφες συναλλαγές ,με τις χαρές ,τις εμμονές και τις ήττες  και τα χρωστούμενα όνειρα μένουν βουβά στο ράφι της κουζίνας.  Είναι εκεί , αρκεί το χέρι και το μάτι να τα δεί . Από πάνω μέχρι κάτω  να τα μυρίζει . Και για να μη λήξουν να τα φέρει πιό μπροστά από την σιωπή του .  Είδωλα απατηλά κάποιες ώρες ,μονόχνωτης πλήξης ξεπροβάλουν από τον καθρέφτη της νύχτας. Απατηλά , ανύπαρκτα ,χωρίς συντακτικό και με ρούχο ευκαιριακό ,ανοίγουν την ανζέντα τους μπροστά σου. Αποτίμηση ζωής και παρα γραφικών θορύβων ,οι ψιθυρισμοί της ώρας τους ατμίζουν αξόδευτους μονολόγους στα μαγειρέματα .Στους κυματισμούς των αναλφάβητων δρόμων ,σχεδόν σαν σε μια άδεια πόλη χωρίς μιλιές ,φωταψίες διαφημιστικές κλέβουν την άκρη των ματιών σου. Χωρίς δισταγμούς και τα ακίνητα αγάλματα των μεγάλων γεγονότων ,από την πλατεία βρίσκουν την ευκαιρία  αυτή την ώρα να ξεμουδιάσουν . Μια ακόμη συνάντηση μαζί τους και η καθημερινότητα σου σε πάει στα μύχια της ψυχής και όλα τα μεδούλια σου ανταμωμένα .Κανένας επίλογος δεν γράφεται , ούτε λέγεται με σιωπή. Τις νύχτες που γυρνάς το κλειδί στην πόρτα ,για άλλα αμπαρωμένα όνειρα  και με ρίγος συνήθειας ,η άλλη ,η διπλανή σου πόρτα το ίδιο κάνει. Η απόσταση ανάμεσά μας ,δυό βήματα δρόμος στο πετσί μας και στου αέρα τα λόγια με σύννεφα ακατοίκητα το γεμίζουν .  Και τα ημερολόγια και καρέκλες αμεριμνησίας το ξέρουν εδώ και χρόνια .Στην σιωπή που υπακούει πιά στο νόμο των μηνυμάτων ,συμβατικά οι φλέβες των εικόνων τους σαν συνοδευτικό και με όλες οι προβλέψεις τους θέλουν να σε βολτάρουν. Σε ένα δωμάτιο που όλοι το ίδιο το κοιτάμε -ρωγμές ,δεν πεινάω και όλα καλά -

από ένα αλλιώς τους  βρίσκουμε ατέλειες και γωνίες σιγουριάς να μας προχωρούν . Στις άλλες τους αναχωρήσεις  υπάρχουμε ανανεωμένοι .Χαμηλόφωνες ηχογραφήσεις ,φωνών γνώριμων υπάρχουν παντού ακόμη και στους τοίχους και στα αυθόρμητα ξαναθυμούνται .Ο αναθρώσκωντας καπνός είναι πάντα και αυτός εκεί για να σου καίει τα μάτια και να σου δίνει νόημα . Και ότι άλλο Ροδίζει και στις πέτρες και στα μπαλκόνια ,χωρίς πολλά λόγια το αυθεντικό δεν νερώνεται .Το βλέπουν και οι Βασιλικοί και Αμάραντα εκεί που λες ότι βάζεις τέλος στις σκέψεις σου και είσαι έτοιμος να μαζέψεις τα χαρτομολύβια μου ,είσαι πάλι στην αρχή. Αυθόρμητα ,τα λέω αυτά ,όσο χρειάζεται . Και τα ματαξαναλέμε το ίδιο και αλλιώς και πάλι . Για να μην χανόμαστε  και φεύγουμε μόνοι.....