Μαντεύω και θυμάμαι σωστά ;   ( αφήγημα ...εικονοπλασίας )

Του Χρήστου Νιάρου  

Μελβούρνη 2024

Με αυτή την χορευτική πανδαισία των χρωμάτων ,απόγευμα Σαββάτου που είχε μια φωτογραφία σου όταν στα μηνύματα του κινητού μου κατέφθασε μπορώ να πω ό,τι με ταξίδεψε και μια και δυό φορές δίνοντας μου αφορμές για προτάσεις και μονολόγους . Τον Τελευταίο καιρό  από κηδεία σε κηδεία ,από τους πολέμους στην Γάζα και αλλού ,από τα μπαρμπεκιάσματα που έχουν ελαττωθεί, από το τι θα έρθει ,τι θα μας φέρει το  αύριο της ακρίβειας στο σήμερα στην ζωή μας είχα και  τις μαύρες μου . Το φεγγάρι του Γενάρη σχεδόν ολόγιομο και τα καράβια του καλοκαιριού αν και πηγαινοερχόντανε στον ωκεανό μα ο καιρός της Μελβούρνης δεν έδειχνε την καλοκαιρινή του διάθεση ,μια ζέστη μια βροχές ήταν αναμενόμενο και επόμενο και την δικιά μου διάθεση να την παίζει στα δάχτυλα του ενός χεριού λες και ήτανε το πιό εύκολο μαθηματικό πρόβλημα .  Γενικώς μπέρδευε αρκετά τους κατοίκους ,τους λουόμενους και τους πρωινούς περιπατητές με τα σκαμπανέβασματά των θερμοκρασιών του . Είχαμε όμως χαθεί και μεις και το τελευταίο διάστημα αν και οι αποστάσεις μας ,πόρτα την πόρτα ήτανε μηδαμινές και ελάχιστες . Τι είναι τα χιλιόμετρα και ο χρόνος άραγε όταν δυό άνθρωποι θέλουν να βρεθούνε δια ζώσης ; Τίποτε . Ένα σκέτο τίποτε . Ένα και όποιο εμπόδιο και να υπάρχει μεταξύ τους ,με λίγη καλή καρδιά ,λίγη καλή διάθεση και οι αποστάσεις τους γίνονται υποστάσεις .

Το τέννις από την άλλη το βαριόμουνα ,ο ναρκισσιστής φίλος μου απουσίαζε στην κοσμάρα του και η επιστολική ψήφος δεν ήτανε επί του παρόντος στο μυαλό και στις προταιραιοτητες μου Έγραφα ,ένιωθα , ψέλλισα με τον τρόπο μου τα δικά μου γράμματα ,φωνήεντα της καθημερινότητας και με τις όποιες  εσωστρέφειες πλοκές και διαπλοκές μα και διεξόδους  τους και τις πάλευα αλλά  και τις πήγαινα στα ξέφωτα τα καλοκαιρινά που έχει αρκετά τούτος ο τόπος .

Σελίδα την σελίδα τις απέστελνα χωρίς ταχυδρομικό τέλος στο σύμπαν και στα μικρό παράπονα της στιγμής  έφτιαχνα το σενάριο του εντός μου τοπίου . Σχεδόν μοναχικά λες και είχαν τραβηχτεί τα νερά τα ωκεάνια στην παραλία ή και στην γωνιά του απογεύματος στην αυλή ζούσα τον χρόνο μου . Με κανένα δυό σπασμένα τηλέφωνήματα και πολλές μνήμες ξεφυλλίζα τις εικόνες των λέξεων και αντιστρόφως και με την βοήθεια της τεχνολογίας απολάμβανα στις και από τις εφαρμογές ης στο κινητό ,τις λίστες τραγουδιών . Ήμουνα σε ανοιχτή ακρόαση με το σύμπαν των επιθυμιών ,των λυγμών φίλων και γνωστών όπου και μέσα από τα τραγούδια τους ταξίδευα .

.Επανέρχομαι όμως στο μήνυμα σου ,στην εικονική πραγματικότητα του και πως την κατανοώ.  Λοιπόν ξανανοίγω την φωτο εικόνα ,την μεγενθύνω και ‘’’βουτάω’’’ στις όποιες λεπτομέρειες της που μου είχαν διαφύγει την πρώτη φορά.

Με τα τριαντάφυλλα του κήπου τα κατακόκκινα να τα κρατάς στο ένα σου χέρι απαλά μα και με το πράσινο ριγωτό σου πουκάμισο που φόραγες και με έναν ήλιο απείρου κάλλους ως κομμάτια ενός σκηνικού το όλο κάδρο της εικόνας γέμιζε την οθόνη του κινητού κυριολεκτικά με ένα φως τους .

Αν και ήταν οι ρυθμοί ,οι μυρουδιές ,τα εικονομηνύματα που εκπέμπουνε ,αναδύονται με τα χωρίς λόγια και που με αυτό τον τρόπο όλα τα επικοινωνιακά τερτίπια γίνονται πια σε απόσταση αναπνοής εντούτοις οφείλω να το πω , ό,τι με καθηλώσαν οι πολλές αχτίνες των χρωμάτων .Μια πεντακάθαρη εικόνα ομορφιάς . Και εκεί που θαυμάζα τις αποχρώςεις και μου πήρανε την μιλιά είπα να σου γράψω και ως παραλήπτης της ωραίας σου αυτής στιγμής μα και σου πω το ευχαριστώ που μοιράστηκες αυτή την στιγμή.

Είναι  που τα χρώματα ,η συνύπαρξη μα και αντιθέσεις τους μαζί με σένα ρίχνουν και γέφυρες επικοινωνίας αλλά και δημιουργούν ταυτόχρονα γλυκές αναταράξεις και ταχυπαλμίες στο χρόνο μου . Ανύποπτα μα και καίρια , χρειάζομαι όμως λίγο και άλλο απόθεμα χρόνου για μπώ στο κόςμο της ομορφιάς στους συνδυασμούς ,στις υποσχέσεις μα και στις πινελιές της όλης ομορφιάς .  Θυμίζει λίγο το καβαφικό πότε κάποιος είναι έτοιμος για το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι . Δεν μπαίνω σε διλήμματα . Συνεχίζω την ανάγνωση της εικόνας και τις όποιες προεκτάσεις της .

Παίρνω τις λέξεις ως αφορμή  και κεντάω τις εικόνες .  Γράφω αυτά που νιώθω στις εικόνες και τις αφήνω να κινούνται σε άλλο χώρο και χρόνο . Μετακινούμε ,Αιθεροβατώ στο σύμπαν καταργώντας το τώρα .

Αν και Στην δίνη του μεροκάματου ,του αύριου ,το τι θα φέρει ο χρόνος και η ροπές του και στο αν και μας παίρνει τον αέρα ,μας βάζει στην χοάνη και στο τρυπάκι του ,οι εικόνες έχουν τον πρώτο λόγο στις επικοινωνίες κάνοντας όλα  αν ,ένα ακαριαίο νά .  

Ας το δούμε λίγο το θεματάκι και στο πως η ευκολία τους στα επικοινωνιακά δρώμενα αλλά και στο πως φτιάχνουν ,οικοδομούν την εικόνα μας αλλά και το βάθος ,την ποιότητα των σχέσεων την ταξιδεύουν .Θα ξεκινήσω από συμπεράσματα και στο τι έχει κατασταλάξει μέσα μου .

Εστιαζόμαστε λοιπόν σε μικρολεπτομέρειες και από μεγαλο μικρό προβλήματα της ζωής και της καθημερινότητας και μια κουταλιά μέθεξης επαφής νέτα σκέτα και ωμά με τις λέξεις και τις σελίδες ενώ δεν τις βάζουμε ούτε στο μυαλό μα ούτε και στην καρδιά ούτε και στο χρόνο μας μένουμε στην ...εικονομαχία .

Αποξενωμένοι ,κουρασμένοι και απογοητευμένοι από τα ίδια και ίδια ασπρόμαυρο στιγμιότυπο και πιθανά σενάρια ζωής ,στα τρυφερά τετ α τετ ,στην ομορφιά που υπάρχει γύρω μας ,σε ένα λουλούδι ,σε ένα πουκάμισο ή και σε ένα χαμόγελο κυριολεκτικά δεν το βλέπουμε ,δεν το καταλαβαίνουμε . Και ζητάμε χρόνο για να τα αιςθανθούμε και τελικά τα προσπερνάμε λες και δεν υπάρχουν .

Λες και ισορροπούμε σε ένα τεντωμένο σχοινί ή σε μια λεωφόρο ή σε ένα τετραγωνάκι και θα γλυστηρήσουμε ,θα τσακιστούμε και δεν θα περάσουμε σε ένα απέναντι . Λες και είναι όλα μαύρα και το όποιο φως ωραίων στιγμών που δεν είναι εν δυνάμει απαγορευτικό σινιάλο και πρόκληση πρόσκληση και εκεί που νομίζουμε ό,τι δεν απευθύνεται σε μας και στον κόσμο μας αλλάζει τα πάντα . Μπορεί παροδικά ,μπορεί και μόνιμα μιας και ό,τι νιώθει κανείς όταν σε αγγίζει το βαθύ μήνυμα των λόγων και των εικόνων του η αλήθεια και η χαρά του στην μοιράζει απλόχερα ,χωρίς προαπαιτούμενα τότε αξίζει η στιγμή και μένει βαθιά στην μνήμη .

Είναι οι στιγμές όμως που όταν η ηλιοφάνεια κερδίζει το παιγνίδι των βαριών ,δυστοπικών μας σκέψεων και στα σημεία μα και κατά κράτος και ακαριαία τότε αλλάζει λίγο η τροχιά μας και όλο το σύμπαν του ...καλού υπόλοιπου και πως βλέπουμε τα πράγματα .

Δεν χρειάζονται βέβαια και πολλά λόγια για να αγγιχτούν δυό άνθρωποι ,αφού λίγο πολύ ζούν ,βράζουν στο ίδιο ζουμί των κοινών προβλημάτων και ειδικά στα θέματα των μεταξύ επαφών ,της τρυφερότητας και της  τριβής τους οι φωτο εικόνες βοηθούν στο παιγνίδι .να δούν τα πράγματα και την ζωή και με αυτό τον τρόπο .Πιθανόν να μην χρειάζονται και τίποτε από όλα αυτά . Ούτε λουλούδια στο βάζο ,ούτε ντυσίματα και μόδες  ,ούτε και λέξεις .

Το ότι βοηθάνε την όλη εικόνα και το μύθο αλλά και τα συναισθήματα  που από το ένα εγώ όταν εκπέμπονται για να βρούν το άλλο εγώ ,να κάνουν τον κύκλο να μπούνε στην τροχιά του είναι του ,χρειάζονται λίγο χρόνο  μιάς και οι λέξεις έχουν καταργηθεί ή τρόπο τεινά έχουν μπεί σε δεύτερη μοίρα και ως τρόπος επικοινωνίας μα και μιας άλλης ανάγνωσης της εποχής οι εφαρμογές και η μηνυματολογία έχει αναδειχτεί επιστήμη και σανίδα σωτηρίας .

Επιμένω στην παλιές ωραίες στιγμές επικοινωνίας και στον τρόπο τους ,που είχανε μια άλλη χάρη . Μπερδευόντανε και το καλώδιο του σταθερού ή ήταν μονίμως κατειλημμένη η γραμμή ή το σήκωνε στο ντρίν ντρίν κάποια άλλη φωνούλα που δεν ήθελες να ακούσεις και συ απλά στο εμπρός εμπρός τους ,απάνταγες ή  με ένα λάθος και συγνώμη ή απλά κατέβασες το ακουστικό .  

Ήτανε τότε που γράφαμε και γράμματα . Με μολύβια ,χαρτί και με μελάνι . Και τότε εικόνες υπήρχανε γύρω και εντός μας . Και τριαντάφυλλα υπήρχανε και μυρουδιές παντός τύπου …..

Πάνε αυτά τώρα πιά . Θα μου πείς και τότε ,στα παλιά χρόνια μα στα πρίν του αιώνα τούτου ,οι είκονες δεν λέγαμε ,δεν λέγανε ό,τι αξίζουν χίλιες λέξεις ; Να λοιπόν που βρήκανε την εποχή τους .

Μαντεύω λοιπόν και θυμάμαι σωστά ; Κάπου εδώ τελειώνει αυτό το γράμμα . Σου το στέλνω με τα όνειρά . Πλησίαζε και το ξημέρωμα Κυριακής …..

 Του Χρήστου Νιάρου Μελβούρνη 2024