Και η Ανατολή μια φωτιά δια τριβής…

Του Χρήστου Νιάρου .   Μελβούρνη .

Και η Ανατολή ,ανάβει τις δικές της φωτιές στην άμμο την θαλασσινή  με δυό άδεια από σώμα πια βότσαλα στα χέρια της .

 Δια της τριβής τους  παράγεται η θερμότητα μα και τα δάχτυλά της που καίγονται διπλά και τρίδιπλα είναι κάτι το πρωτόγνωρο  στην όλη πρωτόλεια μου εικόνα .

 Ξημέρωμα καλοκαιρινό ,μυρίζει ο αέρας αλμύρα και ιώδιο ,αναδύεται η Ανατολή σαν Αφροδίτη από πίνακες ζωγραφικής βγαλμένη ,από τα όνειρα τα καλοκαιρινά και τις νύχτες μου τα πιώματα , έρχεται .

Στην πλάτη της το πέπλο νυχτός ,στα χείλη της το χαμόγελο διαγράφεται και  στον ορίζοντα φτάνει . Τα βουνά το ακούνε ,τα φυλλοκάρδια το μαντεύουν .

Είναι πολύ πρωί ,είναι πολύ νωρίς στο ξάγναντο και τα χρώματά της θα κάνουν την γλυκιά  επέλαση ,παρέλαση γιορτής με του ήλιου την ανθοφορία .

Αν και τα περιμένω πως και πως να φανούν ,μα το θαύμα τους θα το κάνουν από μόνα τους χωρίς καν με ρωτήσουν . Αυτά τα κίτρινο κόκκινα χρώματα ,τις πτυχώσεις τους που τις ξέρω μα τις μαθαίνω συνεχώς ,δεν θα με προδώσουν τα μαθήματά τους .

Μα έλα που κάθε φορά ,κάθε ξημέρωμα διαφέρουν οι εντάσεις και οι τονισμοί τους ,από έδρας ,εκ του κοντινού και μια φωτιά σαν υγρό πυρ πορθεί τα όποια τοιχία και τύχες μου .

Σαν νότες ,ημιτόνια  από κάποια παρτιτούρα βγαλμένες με το ίδιο βιολί βιολάκι τους με παίζουν στα δάχτυλα και ίδιο επουράνιο και ωκεάνιο χορό έρχονται με την αυθορμησιά τους ,να ανάψουν φωτιά στην αμμουδιά ,να πούμε και δυό κουβέντες ,να χορέψουμε γύρω γύρω τους και να φύγουν όταν κουραστούμε . Μα δεν τα είπαμε όλα και φωτιά με την φωτιά από τα ειπωμένα ,χιλιοειπωμένα ,χιλιοκαμασημένα ταξίδια της ζωής ,τα εναπομείναντα των εμπειριών εύφλεκτα και άυλα τους υλικά ,φωτογραφικά παιρνούν από μπροστά μας οι φλογίτσες τους .

Από το πυρ το εξώτερο ,το ενδότερο που με το πυρ το διάσωσης σκαλίζουν τα χωράφια της μνήμης ,σε πορείες μαυρών και λευκών καπνών τους οδηγούν το είναι .

Και με επίγεια μέσα και από αέρος μέσα έρχονται και οι λέξεις ,έρχονται και οι Ανατολές στο στόμα και σε κάθε πόρο του σώματος ,να συνδράμουν βότσαλο το βότσαλο ,φύλλο το φύλλο στην κατάσβεση .

Μα ας μείνουμε στην θετική πλευρά της εν λόγω Ανατολής . Αυτής που φαίνεται ,αυτής που υπάρχει και ας πλανηθούμε σε παράπλευρες , καίριες απώλειες και νίκες στην πορεία της μυθοπλασίας και ό,τι ...μας ξημερώσει μας ξημέρωσε .

Μεταξύ ορατού και αόρατου χρόνου ,το θαλασσινό αεράκι με την δικιά του μελωδία και πνοή δυνάμωνει την φωτιά δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο .

Η θαλασσινή άμμος ψιλή και υγρή .ως λεπτομέρεια της όλης στιγμής ,χρωματίζει με τον τρόπο της το κάδρο ,την φωτογραφία και το βλέμμα μου .

Αν και στεγνή κάπως και με λίγα ξερά φύλλα,κλαδάκια  από αγριολούλουδα και ότι δώρα της έφερε το αεράκι από το διάβα του θα σταθούν ικανά για να φουντώσει η φωτιά  της Ανατολής σκέκεται στο ύψος ,κρατάει χαρακτήρα .

Η θάλασσα κρατάει όμως και με το κύμα της αποστάσεις ασφαλείας .

Εκείνες τις δέουσες και εκ φύσεως αποστάσεις ,ξέρει που είναι τα όρια της μέχρι που μπορεί να πάει ,να εισχωρήσει στην στεριά αν και αρκετές φορές τα παίρνει με  το μένος της ,με την μαγκιά της και με πολλά μποφόρ σβάρνα όλα .

Ομπρέλες ,πετσέτες θαλάσης ,άγονες και γόνιμες χαλαρώσεις λουομένων και επισκεπτών της ,κουβάρι τους κάνει . Μα ας μείνουμε στην καλή πλευρά της ιστορίας ,στην καλή φωτιά της Ανατολής.

Ως μια καλή ψευδαίσθηση μα πολύ αληθινή ,ένα ακόμη βουητό ήρεμο ,πειθήνιο ,ελεγχόμενο  των κυμάτων των αλμυρών , ήταν αρκετό  μα και ικανό για να δημιουργήσει ακόμη πιό μεγάλη την  φωτιά της Ανατολής .

Έστρωσε στην κυριολεξία χαλί θαλασσινό για την πάρτη της .

Αυτή η φωτιά διαφέρει από τις άλλες του αστικού ιστού ,των αγροτικών και της χαμηλής βλάστησης του τις εκτάσεις .

Εκεί τα Φρύγανα ,τα εύφλεκτα υλικά από των παροικούντων της κατοίκων έρχονται από άλλου είδους αιτίες λόγους και τριβές . 

Νάναι καλά οι μοναξιές και οι σιωπηλές αγάπες τους , να ναι καλά εκείνα τα ξέρεις ποιός/ α είμαι εγώ που δίνουν και παίρνουν δρόμο το δρόμο ,όροφο τον όροφο δια ασήμαντων και σημαντικών αφορμών ζωής τους και που αποτελούν το κατάλληλο υλικό για φουντώματα .

Τότε ανεβαίνει και το αίμα στο κεφάλι και τα υπόλοιπα τα μαθαίνουμε από τα νέα στα δελτία ειδήσεων και στα σου ξου μου ξου της πλατείας .

. Στις δε άλλες φωτιές στα χώματα ,στην επαρχία και στα λαγκάδια ,λιβάδια της με τις εσκεμμένες μα και από τις απροσεξίες των κατοικούντων , οι φλόγες και οι σπίθες που φουντώνουν -σβήνουν στο δευτερόλεπτο ,σε μια ώρα ,σε μια βδομάδα ,συνεχώς τα ρεπορτάζ και οι αρμόδιοι φορείς  ερευνούν τις αιτίες και τον λόγο ,είναι κοντά στα γεγονότα . 

Το αιώνιο όμως γιατί καίγονται ,ποιοί ανεγκέφαλοι κάνουν τέτοια πράγματα ,ευθύνες να αποδοθούν ,ακόμη και η αλλαγή του κλίματος που αλλάζει την γεωγραφία του τόπου του σύμπαντος ,μπαίνουν στις κουβέντες ,μπαίνουν στις οθόνες και στις φωτογραφίες .

Τα υλικά που είναι καλά ακόμη και εκεί που δεν το περιμένει κανείς ,φωτιά παίρνουν τα πατζάκια τους ,φωτιά και οι λαμαρίνες ,τα τούβλα οι και κάθε λογής αποθήκες σε ακαριαίο χρόνο .

Φωτιές με ένα μόνο σπίρτο ,ξερά τα χόρτα στα μποστάνια ,το δάσος κοντά και το όλο πακέτο στην λαίλαπα και καταστροφή κάθε  καλοκαίρι το ίδιο μότο ,το ίδιο φαινόμενο επαναλαμβανόμενο .

Καίγεται το βιός ,καίγονται ζωντανά παντός τύπου ,καίγεται η φύση . Ο καθείς βάζει την δικιά του σειρά στο καίγεται και ποιό είναι το πιό σημαντικό να μπεί πρώτο ή δεύτερο .

Οπως και άναψε λέει φωτιά στο πολιτικό σκηνικό ,πήραν φωτιά τα κοιν.δίκτυα από τις δηλώσεις ,συνδηλώσεις ,του τάδε και της δείνα για το επί παντός επιστητού θέμα ζωής .

   Η φωτιά όμως στα νοικοκυριά που ανάψανε οι τιμές των προϊόντων και τα παιγνίδια της αγοράς είναι και αυτή μια  ...που δεν περνάει απαρατήρητη .  Μέχρι τώρα μοιάζει νάναι και διαρκέιας οι φλόγες της .

Ακόμη και αν έχεις καβούρια στην τσέπη σου ,ακόμη και θέλεις να κάνεις ένα μπαρμέκιασμα της προκοπής το σκέφτεσαι διπλά και τρίδιπλα .

Και στο τέλος τέλος σου μένουν αποκαίδια ,στάχτη και ...το.ποιός /α μπαίνει στην φωτιά των γεγονότων για να αποτρέψει τις φλόγες ,το παρανάλωμα πυρός τους ,τις εστίες να σβήσει ,να τις καθαρίσει από τα εύφλεκτα υλικά κάθε λογής είναι κουβέντα που έχει πολλές προεκτάσεις ,ερμηνείες μα και γωνίες θέασης . Καπνός χωρίς φωτιά ή αν κάθεσαι σε αναμμένα κάρβουνα και το αν άλλος βάζει την φωτιά και άλλος την ανεμίζει μα και αν θα βάλεις λάδι στην φωτιά παροιμιακά και αποφθεγματικά  συντροφεύουν το όλο μας αλφάβητο κάνοντας τους παροικούντες του σύμπαντος κόσμου ,με την  σοφία και την γνώση τους ,να λαβαίνουν μέτρα .

Οπως ακριβώς και ο βρεγμένος που δεν φοβάται την βροχή ,και ο καμένος τι άλλο άραγε να έχει η φωτιά να του κάψει ,γυροφέρνει στην όλη συμπερίληψη των συμφραζόμενων .

Μα στην Ανατολή και στην φωτιά της που σβήνει τους χειμώνες τους γκρίζους μα και τις στάχτες του σε ακαριαίο χρόνο ,που με ταξιδεύει δια της τριβής των χρωμάτων της , στέκομαι ,θωρώ και χάνομαι στην διαλεκτική των στιγμών μας .

Αργά αργά ,αχνά και απόλυτα κυριέψει το πεδίο του χρόνου και των λογισμών με το  Γλυκοχάραμα ,αυτό το μινόρε της αυγής κουρδίζει εύηχα στα αυτιά μου .

Μου βάζει και φτερά ,βουτάει το είναι στο πέλαγος ,το περνάει απέναντι στα κουκουνάρια . Χαλαρωτικά και σε κλάσματα δευτερολέπτου σταματάει στο κίτρινο ,κοκκινο πορτοκαλί φανάρι χρώμα των δρόμων της πόλης και αγναντεύει χελιδόνια ,αητο φωλιές ,έργα παραγράφους μεροκάματου και ονείρων  των παρόντων και απόντων κατοικούντων του σύμπαντος τον αφουγκράζεται .

Τις αναζωπυρώσεις ,τα σβησμένα τους χαμένα χρόνια ,την τελεία και παύλα των παραπόνων και των προθέσεων και επιλογών τους ,τις φορτώνεται στην πλάτη της .

 Ανοιχτό παράθυρο στο σύμπαν η Ανατολή , δροσιά ατελείωτη ,άπειρη στην σιωπή της καίει ο λόγος της . Και οι φλόγες των πύρινων φωνηέντων της ,σανίδα σωτηρίας . Το κύμα χαμηλών και υψηλών βαρομετρικών του καιρού ,ενωτικά πιά σώμα με σώμα την νύχτα αν και την ρουφάει στην παλέτα της ,την αποδίδει σε μια παράσταση που αν και σελίδες βιβλίων ή και ημερολόγια τοίχου την είδανε ,την γευτήκανε ,μα έλα που κάποια φλόγα ,σαν κεράκι ,σαν σπίρτο ξέφευγε . Δια της τριβής πραγμάτων και εικόνων παράγεται ,προπορεύονται οι προτάσεις της Ανατολής και όσο και να τις περιορίζω σε μια παράγραφο ,σε ένα μονόλογο ,κάποια σπίθα τους ,μια ίσκα μπαρούτι και τσακμακόπετρα θα καίει και τα χαρτιά ,τους χάρτες ,το χάος και τους χρόνους τους επόμενους . Είναι οι  φωτιές που λες ό,τι σβήνουν ...αλλά αυτές λένε το αντίθετο .

Και έτσι η Δύση τους γίνεται Ανατολή και το ταξίδι των χρωμάτων γαϊτανάκι . Ξανά λοιπόν στην αφετηρία και στην καλή φωτιά της Ανατολής στην αμμουδιά μα και στα  καλοκαίρια που καίγονται και τα τσιμέντα και οι ταράτσες σε πραγματικό χρόνο ζωής .

Μπαίνει λοιπόν και από τα πορτοπαράθυρα της μνήμης χωρίς να μιλάει μα φωνάζει με τις αποχρώσεις των κυμάτων σχημάτων χρωμάτων της .

Κρατάει λίγο το μεγαλείο της ,μα ποιός Χάρακας και μοιρογνωμόνιο ,θα την μετρήσουν ,θα της σταθούν εμπόδιο ;

Ποιά μέρα δεν θυμάται στην μνήμη της για το μεγαλείο της επέλασης της ,που έκαψε τις σιωπές μπου φούντωσε καημούς και διαμαρτυρίες μιας και η ριπή και το ρίγος της ήτανε μοναδικό και ανεπίληπτο ; Συλλαμβάνω επ αυτοφώρω και εν ριπή οφθαλμού ότι ήταν καλή αναγκαία αυτή η φωτιά των χρωμάτων της ,ο χρόνος μου δεν πήγε ούτε χαμένος μα και δεν κλάπηκε και τίποτε  από την παρουσία της ,ούτε φθάρθηκε ,ούτε καήκανε τα κύτταρα της λογικής μου .

Καθώς φαίνεται και αυτή της η επίσκεψη που καίει ακόμη τα εσώψυχα έστω και εξ αποστάσεως και γουλιά την γουλιά την απολαμβάνω δεν φεύγει ,δεν σβήνει και η φωτιά της με ένα ποτήρι νερό και με ένα διψάω .Το ίδιο φανταζομαι να συμβαίνει και στην θάλασσα την γαλήνια ,στα βουνά τα αιώνια ,στα φανάρια της  πόλης που αναβοσβήνουν και στους μαχαλάδες που ξυπνάνε . Ολα υπό τό φως αλλά και από την τριβή των χρωμάτων τους μαζί της ,ζούν το είναι τους αλλιώς.