Η ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΜΠΑΛΙΤΣΑ

 Έργο της Ανδριάνας Καραμήτρου

Έ​λαβε διάκριση έπαινο, από τον Πολιτιστικό Σύνδεσμο, Μελβούρνης Αυστραλίας.

Μια πολύ όμορφη και χαρούμενη χριστουγεννιάτικη  ατμόσφαιρα απλωνόταν σε όλο το χωριό, παρόλο που το κρύο του χειμώνα ήταν τσουχτερό.

Στο σχολείο είχαμε χριστουγεννιάτικη γιορτή,

ο δάσκαλος μας είχε πει από μέρες να πάμε όλοι από λίγα χρήματα για να αγοραστούν τα δωράκια που θα στόλιζαν το χριστουγεννιάτικο, δενδράκι μας.

Ο πατέρας, μου έδωσε κάτι δραχμούλες και τις είχα πάει θυμάμαι στο δάσκαλο όλο χαρά, όπως και όλα τα παιδιά. Θα ήμουν στην τετάρτη η στην πέμπτη τάξη, δεν θυμάμαι καλά.

 Λίγο έξω από το χωριό μας, όχι πολύ μακριά από το σχολείο μας και κάτω κοντά στους πρόποδες του βουνού μας, του Παγγαίου, λίγο πριν φτάσεις στο εξωκκλήσι της Αγίας Παρασκευής, ήταν ένα πολύ μεγάλο μέρος, που ήταν γεμάτο από πεύκα και έλατα.

Ο δάσκαλος με μερικούς χωριανούς, πήγαν και έκοψαν ένα πολύ όμορφο έλατο, το οποίο το στολίσαμε και έγινε το χριστουγεννιάτικο δενδράκι στο σχολείο μας, ήταν πολύ όμορφο έτσι που το στολίσαμε και με τόση χαρά, με όλα τα πολύχρωμα στολίδια του, φάνταζε πανέμορφο, δεν θυμάμαι αν είχαμε φωτάκια, αλλά ήταν πολύ όμορφο δένδρο και εμείς τα παιδιά δεν σταματούσαμε να το θαυμάζουμε. Οι δασκάλες και ο δάσκαλος ετοίμασαν και ένα ωραίο κουτί, στο οποίο έβαλαν τα ονόματα μας γραμμένα σε χαρτάκια και θα τραβούσαν κλήρο  για να δουν σε πιο παιδί θα έπεφτε το κάθε δωράκι. Όποιο παιδί θα άκουγε το όνομα του, θα πήγαινε να πάρει το δωράκι του, που θα το ξεκρεμούσε ο δάσκαλος από το χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Ήμασταν όλες οι τάξεις μαζεμένες σε μια μεγάλη αίθουσα και τραγουδούσαμε χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Ήταν μια πάρα πολύ όμορφη γιορτή, είχαμε κάνει και μια μικρή θεατρική παράσταση τη γέννηση του Χριστού. Έξω βλέπαμε που χιόνιζε από τα μεγάλα παράθυρα του σχολείου μας. Ήταν πολύ όμορφο το σχολείο μας με τα μεγάλα του παράθυρα, κτισμένο με οκτάγωνη γκρίζα πέτρα, που το έδινε μια ξεχωριστή ομορφιά, είχε ένα πάρα πολύ μεγάλο προαύλιο που το έκλεινε γύρο - γύρο ένας κτισμένος πέτρινος ψηλός φράκτης, από μέσα από τον φράκτη, είχε μεγάλα δένδρα πασχαλιές με κάτι μοβ χρώμα λουλούδια σαν σταφύλια, που την άνοιξη σκόρπιζαν την μοσχοβολιά τους παντού. Μέσα στο προαύλιο  υπήρχε και ένα όμορφο μικρό εκκλησάκι των τριών Ιεραρχών, που πολλές φορές πηγαίναμε στα διαλύματα και ανάβαμε το καντηλάκι. Η αυλή είχε επίσης δυο μεγάλους κήπους, έναν λαχανόκηπο και έναν κήπο γεμάτο λουλούδια, στο κήπο με τα λουλούδια  ήταν και ένα σιντριβάνι, που ακόμα είναι,  είχε και ψαράκια που ακόμα δεν είναι..

Την άνοιξη άνθιζαν οι πολύχρωμες τριανταφυλλιές με τα μεγάλα τριαντάφυλλα που έμοιαζαν σαν ψεύτικα και μοσχοβολούσε όλος ο τόπος.

Τώρα όμως ήταν χειμώνας και εμείς όλοι μέσα στη ζεστασιά της θερμάστρας απολαμβάναμε την χριστουγεννιάτικη γιορτή μας,

στο τέλος της γιορτής ήρθε η ώρα να ξεκρεμάσουμε τα δωράκια και να δούμε τη θα κερδίσει ο καθένας μας.  

Επάνω στο δενδράκι ξεχώριζε μια πανέμορφη μπάλα η πιο όμορφη και η πιο μεγάλη από όλες, ήταν ασημένια και χρυσοστολισμένη με διάφορα σχέδια είχε και κάτι μικρές βουλίτσες με διάφορα χρώματα που άστραφταν σαν να είχαν χρυσόσκονη, όλα τα παιδιά λέγαμε αχ! Σε ποιον θα πέσει ο κλήρος να πάρει αυτή την πανέμορφη μπάλα....

Ο δάσκαλος ξεσκάλωνε δωράκια από το δενδράκι και οι δασκάλες τραβούσαν ονόματα από το κουτί.

Ένα - ένα τα παιδιά όταν άκουγαν τα ονόματα τους, πήγαιναν και έπαιρναν τα δωράκια τους.

Ο δάσκαλος συνέχιζε να ξεσκαλώνει δωράκια η όμορφη μπάλα ήταν ακόμα επάνω στο δένδρο αλλά τα δωράκια όλο και λιγόστευαν, δεν είχαν μείνει πολλά ακόμα, κάποια στιγμή βλέπουμε τον δάσκαλο μας, να ξεκρεμάει την πανέμορφη Μπαλίτσα, έπεσε ησυχία μέσα στην τάξη, όλοι περιμέναμε με αγωνία να ακούσουμε το όνομα του τυχερού, η κυρία Βέττα η ποιο αγαπημένη μου δασκάλα, πήρε ένα χαρτάκι από το όμορφο και πολύχρωμο κουτί, μου κόπηκε η ανάσα όταν την άκουσα να λέει δυνατά το όνομα μου, Ανδριάνα Χατζηγιάννη! Δεν το περίμενα, το ήθελα αλλά δεν ξέρω αν το περίμενα να την κερδίσω εγώ, εκείνη την όμορφη αστραφτερή μπαλίτσα. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη, έτρεξα και μου έδωσε ο δάσκαλος την πανέμορφη μπαλίτσα, την κρατούσα μέσα στις παλάμες μου με τα δυο μου χέρια, πολύ προσεκτικά και όταν φεύγαμε από το σχολείο, φύλαγα την μπαλίτσα λες και ήταν χρυσός, πρόσεχα να μην την σπάσω, διότι την προηγούμενη χρονιά κέρδισα μια μικρή κόκκινη μπαλίτσα και ως που να πάω στο σπίτι την έσπασα στο δρόμο, σκοντάφτοντας σε κάτι πέτρες, δεν έχουμε και λίγα βράχια στο χωριό μας, το Μικρό Σούλι, έτσι είχα πάει μόνο τα κομματάκια της μπαλίτσας στο σπίτι, αυτή τη φορά ‘όμως, περπατούσα πάρα πολύ προσέχτηκα, παρ’ όλου που γλιστρούσε και ο δρόμος από τα χιόνια.

Τα κατάφερα τελικά και πήγα με καμάρι την μπαλίτσα μου στο σπίτι, η μητέρα μου σαν την είδε ξεφώνησε αχ! τι όμορφη Μπάλα! Εγώ την κρατούσα όλο χαρά..... Είχαμε όμως ένα πρόβλημα, βλέπαμε γύρω, που να την κρεμάσουμε, που να την σκαλώσουμε, που να την βάλουμε, δεν είχαμε χριστουγεννιάτικο δένδρο και απορώ γιατί ο πατέρας μου δεν πήγε να κόψει ένα μικρό δενδράκι η ένα κλαδί, από την Αγία Παρασκευή, αλλά και με τι θα το στολίζαμε, δεν είχαμε δωράκια, ούτε και τίποτα να  φτιάξουμε κάπως κάτι σαν δωράκια να στολίσουμε ένα δένδρο.

Η μητέρα  μου και εγώ συνεχίζαμε να ψάχνουμε να βρούμε ένα μέρος που να σκαλώσουμε την μπαλίτσα, πριν την σπάσουμε κιόλας, ξαφνικά η μάνα μου φώναξε το βρήκα! Θα την σκαλώσουμε στο ταβάνι.

Το ταβάνι μας ήταν από ξύλο, είχε κάτι μεγάλα όμορφα σανίδια από την μια άκρη του δωματίου, ως την άλλη και βαμμένα όπως θυμάμαι τώρα, κάπως σε καφελαδοπράσινο χρώμα, ίσως το ταβάνι μας να ήταν και το καλύτερο πράγμα που υπήρχε στο σπίτι μας. Εκεί πάνω  στο ταβάνι, υπήρχαν βιδωμένα κάτι σίδερα σαν χονδρά  γυναικεία βραχιόλια, ένα μετρό περίπου μακριά το ένα από το άλλο, η μάνα μου τα έλεγε (κιρκέλια) και την ρωτούσα αρκετές φορές γιατί ήταν εκείνα τα βραχιόλια εκεί πάνω βιδωμένα; Εγώ βραχιόλια τα έλεγα, η μητέρα μου έλεγε ότι οι πρώτοι που είχαν το σπίτι μας, από αυτούς που το αγοράσαμε, έδεναν και έκαναν κούνιες για τα μωρά τους και τα κουνούσαν.

Εκεί πάνω λοιπόν σε ένα από αυτά τα βραχιόλια, σκεφτήκαμε να κρεμάσουμε με ένα  σχοινάκι, την χριστουγεννιάτικη μπαλίτσα μου.

Φωνάξαμε τον πατέρα μου για αυτή τη δουλειά και μας την κρέμασε, εκεί πάνω στο ταβάνι.....

Θυμάμαι ξάπλωνα σε ένα όμορφο ντιβανάκι που είχε η μητέρα μου από την προίκα της, μαζί με μια ντουλάπα, καρυδένια τα έλεγε η μάνα μου, διότι ήταν φτιαγμένα από ξύλο καρυδιάς και από ένα χονδρό ύφασμα καραβόπανο, που είχε παλιάς εποχής όμορφες ζωγραφιές ρομαντικές και ήταν υφαντές με το ύφασμα, το σαλονάκι ήταν τετραθέσιο και η κάθε μια ζωγραφική εικόνα ήταν κορνιζωμένη με σοκολατί χρώμα ξύλο καρυδιάς, που ξεχώριζε την κάθε θέση, εκεί που στύλωνε η πλάτη, έμοιαζαν σαν τέσσερις  πινάκες ζωγραφικής στη σειρά, πολύ όμορφο... Εκεί πάνω ξάπλωνα λοιπόν και θαύμαζα απολαμβάνοντας την όμορφη μπαλίτσα μου, η οποία έμεινε εκεί χειμώνα καλοκαίρι και για μερικά χρόνια, στολίστηκε λίγο και από τις μύγες αλλά και πάλι ήταν όμορφη.

Όταν ήρθαν τα χαρτιά μας για την Αυστραλία και φύγαμε, την αφήσαμε εκεί πάνω στο ταβάνι, από εκεί και πέρα, ποιος ξέρει τι απόγινε η μπαλίτσα μου και το σαλονάκι μας το όμορφο, όταν μας πήραν το σπιτάκι μας, τι μας το πήραν, μας το έκλεψαν δηλαδή, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, που την αναφέρω και κάπου αλλού, σε μια άλλη ιστορία μου. Επίσης ούτε και μάθαμε ποτέ, δεν μας είπε κανένας τίποτα, τι έκαναν τα όλα τα πράγματά μας,  που τα αφήσαμε στο σπιτάκι μας, όταν φύγαμε για την Αυστραλία, που τα πήγαν; Τι έγιναν; Ούτε που ξέρουμε και δεν μάθαμε ποτέ.... Δεν πειράζει.....

Από τότε πέρασαν χρόνια, πέρασαν και πολλές όμορφες μπαλίτσες από τα χέρια μου, σε στολισμένα δενδράκια.

Για μένα όμως εκείνη ήταν η μοναδική μου μπαλίτσα, εκείνη που κέρδισα στο σχολείο. 

Κάθε φορά που βλέπω στολισμένα χριστουγεννιάτικα δενδράκια με μπαλίτσες, στο νου μου έρχεται πάντα εκείνη, η χρυσοστόλιστη μοναδική μου τότε, χριστουγεννιάτικη μπαλίτσα....

Ανδριάνα Καραμήτρου