GREEKS
IN AUSTRALIA
Explore the Map above
|
 |
|
|
Ted and Katina
‘Μία αληθινή Ιστορία Αγάπης’ ©Πιπίνα
Δ. Έλλη
Πρόλογος
Ο Γιώργος Έλλης
(G.Elles) Έλληνας - Αυστραλός και η
Paeroa Hemara (nee Nathan),
Νεοζηλανδέζα - Μάορι, αμφότεροι
εργάζονται σε ψυχιατρείο του Σύδνεϋ
ως Registered Nurses. Όταν η P.
Hemara κατόπιν επιδίωξής της,
συναντήθηκε με τον Γ. Έλλη, του
εξήγησε ότι ήθελε να τον συναντήσει,
επειδή, όπως εκείνος, είχε μερίδιο
στην Ελληνική Κληρονομιά. Για να
γίνει περισσότερο κατανοητή η P.
Hemara στον συνάδελφό της Γ. Έλλη,
του παρουσίασε το Νεοζηλανδέζικο -
Μάορι περιοδικό, Mana(1). Στη
συνέχεια και με σχετική συγκίνηση
τον προέτρεψε να διαβάσει κείμενο
του περιοδικού, εξηγώντας του πως
ένα από τα σπουδαιότερα πρόσωπα της
ιστορίας στην οποία αναφερόταν το
συγκεκριμένο κείμενο, ο Ned Nathan,
ήταν θείος της. Ο Γ. Έλλης έχοντας
διαβάσει στο περιοδικό Mana(2), το
συγκεκριμένο σχόλιο και τα
αποσπάσματα - δείγματα της δεδομένης
ιστορίας, θεώρησε ότι ήταν
ενδιαφέροντα και στη συνέχεια της
ζήτησε να δανειστεί το περιοδικό για
να το δείξει «στην σύζυγό του»,
εμένα, «καθώς, ίσως και να με
ενδιέφερε». Πράγματι έτσι και έγινε.
Διάβασα το συγκεκριμένο κείμενο -
σχόλιο υπό τον τίτλο: «Μία Αληθινή
Ιστορία Αγάπης». Επρόκειτο για μία
εισαγωγή από τους εκδότες του
συγκεκριμένου περιοδικού στο βιβλίο
της Patricia Grace που φέρει τον
τίτλο: Ned and Katina : a true love
story(3) και παράλληλα εμπεριέχει
κάποια αποσπάσματα - δείγματα αυτού,
με την πλάγια παραίνεση στο τέλος
του κειμένου, της αγοράς του καθόλα
πρωτότυπου βιβλίου.
Υποσημειώσεις 1.
Mana: Νεοζηλανδέζικο - Μάορι
περιοδικό 2.Mana: η λέξη είναι
συνώνυμη με τις έννοιες της
υπερηφάνειας (self esteem) και της
αξιοπρέπειας του Νεοζηλανδού-Μαόρι.
3. Patricia Grace, NED & KATINA: a
true love story, Penguin Group (NZ),
2009208 Την ανάγνωση της εισαγωγής
(και των αποσπασμάτων που εισηγείτο
από το παραπάνω βιβλίο), το
Νεοζηλανδέζικο – Maori περιοδικό
Mana, την ακολούθησε η επιθυμία μου
να κάνω μία ελεύθερη μετάφραση στην
ελληνική, ούτως ώστε να μοιραστούν
μαζί μου, ετούτο το ελάχιστο δείγμα
από την όμορφη ιστορία της Patricia
Grace, την δοσμένη στην αγγλική και
άλλοι Έλληνες – Αυστραλοί και δη
Έλληνες – Κρητικοί – Αυστραλοί.
“O νέος στρατιώτης του 28ου
τάγματος, Ned Nathan, πληγωμένος
στον αγώνα του 1941, για την Κρήτη,
περπατώντας, βρέθηκε σ’ ένα ορεινό
χωριό(4). Εκεί νοσηλεύτηκε από μία
νέα νοσοκόμα, θυγατέρα του παππά του
χωριού, που φρόντισε για τη θεραπεία
των τραυμάτων του. Εκείνη ωστόσο που
τράβηξε την προσοχή του Ned, ήταν η
μεγαλύτερη αδερφή της νοσοκόμας
του(5 ). Από τη στιγμή που Ned είδε
την μικροκαμωμένη Κατίνα με τα
πυκνά, κυματιστά, μαύρα μαλλιά και
τα μεγάλα μαύρα μάτια, αποφάσισε ότι
αυτή ήταν η νέα που θα γινόταν
γυναίκα του. Καταδιωκόμενος, ανάμεσα
στις εκατοντάδες στρατιωτών του
Συμμαχικού στρατού, που είχαν
εναπομείνει στην Κρήτη, μετά από την
εισβολή των Γερμανών, ο Ned,
κρύφτηκε σε σπηλιές και σε χωριά για
περισσότερο από έναν χρόνο, με τη
βοήθεια των εντοπίων που τον
βοήθησαν, διατρέχοντας τον κίνδυνο
εκτέλεσης από τους Γερμανούς.
Αργότερα ο Ned και ο ξάδερφός του
Joe Angell, του οποίου είχε σώσει τη
ζωή, συνελήφθησαν, και ως αιχμάλωτοι
πολέμου οδηγήθηκαν σε στρατόπεδο στα
σύνορα Γερμανίας και Πολωνίας.
4. Σκλαβοπούλα: βρίσκεται
Ν.Δ. της Κρήτης, στην περιοχή
Σέλινο, που χαρακτηρίζεται ως μέρος
των Λευκών Ορέων και έχει υψόμετρο
649μ. από την επιφάνεια της
θάλασσας. Το 1940, το χωριό είχε
τριακόσιους κατοίκους που ανήκαν σε
δεκαπέντε με είκοσι οικογένειες. Η
οικογένεια του Αλέξανδρου Τοράκη,
του ιερέα, κατοικούσε στην αριστερή
πτέρυγα του χωριού τηγνωστήως τα
Παππαδιανά, ενώ το μεσαίο μέρος του
χωριού μαζί με την «κεφαλή»,
ονομάζεται Κάτω Χωριό. Η δεξιά
πτέρυγα του χωριού είναι γνωστή ως
Μέσα Χωριό, Patricia Grace, ο. π.,
σσ.127-128. 5Πρόκειται για την
Κατίνα Τοράκη, θυγατέρα του ιερέα
Αλέξανδρου Τοράκη, που ήταν η
δασκάλα του χωριού. Ο Nedτην αγάπησε
από την πρώτη τη στιγμή που την
αντίκρισε.
Art
|
Ο Ned και η Κατίνα παντρεύτηκαν στην
Κρήτη, τον Οκτώβριο του 1945. Ήρθαν στη Νέα
Ζηλανδία όπου εγκαταστάθηκαν στο Northland, στην
περιοχή του Wellington και αργότερα κινήθηκαν
βόρεια. Ο Ned πέθανε το 1987, και η Κατίνα εννέα
χρόνια αργότερα, το 1996. Ήταν αρκετές οι φορές
που τους γιους του ζεύγους Ned και Κατίνας:
Alex, Μάνο και Evan Nathan, τους είχαν πλησιάσει
άτομα που ήθελαν εγγράφως να αφηγηθούν την
ιστορία των γονιών τους. Εκείνοι επέλεξαν τελικά
την Patricia Grace για τη συγγραφή της. Στο
απόσπασμα που ακολουθεί οι νιόπαντροι, Ned και η
Κατίνα, ταξιδεύουν με προορισμό το πρώτο τους
σπίτι στο Northland». **** ‘Η επιστροφή στη Νέα
Ζηλανδία’ Μία εβδομάδα, ίσως και περισσότερο,
πριν από τα Χριστούγεννα του 1945, ο Joe Angell,
που τώρα ζούσε στο Portland, Whangarei, έλαβε
ένα τηλεγράφημα από τον Ned, όπου του ζητούσε να
είναι στο σιδηροδρομικό σταθμό της Waiotira,
ορισμένη ημερομηνία και ώρα, για την άφιξη του
τραίνου που ταξίδευε βόρεια. Ενωρίτερα εκείνο
τον χρόνο, που ο Ρωσικός στρατός είχε πλησιάσει
ακόμη περισσότερο τη Γερμανία, και οι υπεύθυνοι
των Γερμανικών φυλακών ανησυχούσαν για την
προσωπική τους ασφάλεια, ο Joe Angell ήταν
ανάμεσα στους διακόσιους άντρες που βάδισαν
ελεύθεροι έξω από το Stalag. Για αρκετούς μήνες
περιφέρονταν κάτω από άσχημες συνθήκες.
Πεινούσαν. Πολλοί από αυτούς τους άντρες,
πέθαναν και εγκαταλείφθηκαν άταφοι στις άκρες
του δρόμου. Κάποια μέρα ωστόσο όλα αυτά
τελείωσαν. Οι Γερμανοί φρουροί αποχώρησαν
βιαστικοί και γρήγορα οι Αμερικανοί θα
καταλάμβαναν τις θέσεις τους. Ο Joe έφτασε στην
Αγγλία την περίοδο που ο πόλεμος είχε τελειώσει,
και δε θ’ αργούσε να επιστρέψει στο σπίτι του.
Στην Αγγλία ο Joe είχε συναντηθεί με το Ned, που
του είπε ότι προσπαθούσε να επιτύχει να του
επιτραπεί να μείνει στην210 Αγγλία, ώστε να
μπορέσει να επιστρέψει στην Κρήτη για να
νυμφευτεί την Κατίνα. Ο Joe που γνώριζε τους
κανονισμούς του στρατού και την απαγορευτική
γραμμή που όφειλε να υπερπηδήσει ο φίλος του,
θεώρησε ότι ετούτος είχε να αντιμετωπίσει μία
αδύνατη αποστολή. Δεν είχε όμως υπολογίσει την
‘σκυλίσια’ επιμονή του Ned, ‘χαρακτηριστικό της
οικογένειας Nathan’. Το πλοίο Mooltan (6) άραξε
στο Wellington στις 22 Δεκεμβρίου 1945, και ο
Ned με την Κατίνα επιβιβάστηκαν στο τραίνο ατμού
που θα τους μετέφερνε μέσω της κυρίας
σιδηροδρομικής αρτηρίας, στο πρώτο σταθμό του
ταξιδιού τους: το Auckland. Στο Auckland,
άλλαξαν τραίνο για το ταξίδι τους βόρεια, και
στη συνέχεια, ύστερα από μερικούς σταθμούς,
έφτασαν στη διασταύρωση του Waiotira, όπου ο Ned
ήλπιζε ότι θα τον περίμενε ο Joe Angell. Ο Joe
αφηγείται την ιστορία του τραίνου που σταματά
και την Κατίνα –την είχε συναντήσει για πολύ
λίγο το απόγευμα της σύλληψής του- να κατεβαίνει
από το τραίνο: “Τέλος πάντων κατέβηκα στο
Maungaturoto, και όταν η ταχεία σταμάτησε και
είδα την Κατίνα και το Ned, φώναξα: ‘Κατίνα!’ Με
τη σειρά της, εκείνη φώναξε: ‘Γιάννη, Γιάννη,
Γιάννη’ και ρίχτηκε πάνω μου, ενώ όλοι κοίταζαν
κι αναρωτιόνταν: ‘–Έι, ποια είναι αυτή η
παράξενη στην εμφάνιση, ξένη γυναίκα, μ’ ετούτον
τον Μaori άντρα;’ Αγκαλιαστήκαμε. Ήταν τόσο
ευχάριστο να ξανασυναντήσω την Κατίνα, που
αντιπροσώπευε όλους εκείνους τους συμπατριώτες
της στο νησί της Κρήτης, που με φρόντισαν. Τη
θεώρησα μέρος εκείνων των υπέροχων ανθρώπων που
με
6.Με την έναρξη του ΙΙ Παγκόσμιου
Πολέμου η Μ. Βρετανία και οι σύμμαχοί της
χρειάζονταν πλοία για τη μεταφορά των
στρατευμάτων τους και των όπλων τους. Στις
6/9/1939 το πλοίο Mooltan, καλέστηκε να
υπηρετήσει ως πολεμικό εμπορικό-επιβατηγό πλοίο.
Ύστερα από μετατροπές προς το σκοπό αυτό,
υπηρέτησε στον Ν. Ατλαντικό, και ποτέ δεν έχασε
εμπορικό πλοίο υπό την προστασία του. Το 1941
τάχθηκε για να μεταφέρει στρατό για την
εκστρατεία στη Μέση Ανατολή και γενικά
εξακολούθησε να παραβρίσκεται όπου καλείτο. Μετά
τη λήξη του πολέμου μετατράπηκε εκ νέου σε
επιβατηγό και ως τέτοιο χρησιμοποιήθηκε από το
Υπουργείο Μετανάστευσης της Αυστραλίας .
‘κοίταξαν’ στις δύσκολες στιγμές μου. Τα
παιδιά τους, μου προσέφερναν το δικό τους
κομμάτι, ψωμί. Η οικογένεια προτιμούσε να
στερηθεί εκείνη, παρά ένας Νεοζηλανδός
στρατιώτης. Είναι τιμητικό, κι αυτή είναι η
αλήθεια”. Ο Joe συνεχίζει περιγράφοντας ‘τον
σύζυγο που έλαμπε’, να περπατά πίσω, και να
απολαμβάνει εκείνη τη στιγμή της συνάντησής των
δύο, του Joe και της γυναίκας του. Παρά το
γεγονός ότι η Κατίνα είχε συναντήσει τον Joe για
σύντομο χρονικό διάστημα, εκείνη η βραχεία
συνάντηση είχε διατηρηθεί ζωντανή μέσα της,
εξαιτίας των επιστολών του Ned προς αυτή, από
την φυλακή του και στις οποίες, σπάνια δεν
ανέφερε τον εξάδερφο, που αποκαλούσε ‘John’
(Giovanni ή Γιάννη). Κάποια στιγμή, όλοι μαζί:
το ζεύγος και ο Joe, επιβιβάστηκαν στο επόμενο
τραίνο και ταξίδεψαν ως τον επόμενη σταθμό, το
Dargaville, όπου και πάλι επρόκειτο να αλλάξουν
τραίνο, όμως αυτή τη φορά, θα τους μετέφερε στον
τελευταίο σταθμό του ταξιδιού τους, στον
προορισμό τους, το Maropiu. Στο Dargaville, είχε
κατέβει από το Waipoua, όπου έμενε, η μητέρα του
Ned, Σόφη, και περίμενε για το γιο της, για τον
οποίο πάντα πίστευε μέσα της ότι θα ξαναδεί, και
αντίθετα με τις αναφορές που έλεγαν ότι ήταν
νεκρός ή ότι αγνοείτο. Περίμενε επίσης να
γνωρίσει τη νέα νύφη της, για την οποία ο Ned
είχε μιλήσει στα γράμματά του με τόσο
ενθουσιασμό. Προτού αναχωρήσουν από το
Dargaville η Σόφη, ο Ned, η Κατίνα και ο Joe,
επισκέφτηκαν την πόλη καθώς είχαν λίγο χρόνο στη
διάθεσή τους, και εκεί η Κατίνα δοκίμασε για
πρώτη φορά ψάρι και τηγανιτές πατάτες, από το
ψαράδικο Matich στο Victoria Street. Τρώγοντας
το φαγητό τους από τα περιτυλίγματα εφημερίδας,
πέρασαν το δρόμο απέναντι, για να καθίσουν στην
κυκλική πλατεία της πόλης. Στο τραίνο, στο δρόμο
για το σπίτι, η Σόφη εκμυστηρεύτηκε στο Ned, ότι
μολονότι τα ξαδέρφια του ισχυρίζονταν ότι τον
είχαν δει νεκρό, εκείνη ποτέ δεν τον θρήνησε.
Είπε μάλιστα ότι την μοιραία εκείνη ημέρα της
μάχης είχε ακούσει τη φωνή του και είχε
αισθανθεί ότι μολονότι κάτι κακό του είχε
συμβεί, είχε ωστόσο επιζήσει. Είπε ακόμα, ότι
όταν αργότερα είχε213 αναφερθεί ότι είχε
τραυματιστεί και πως ήταν αγνοούμενος, το ήξερε
πως θα επέστρεφε, μετά από το τέλος του πολέμου.
Σε λιγότερο από μία ώρα το τραίνο τους είχε
αφιχθεί στο σταθμό του Maropiu, όπου στην
πλησίον γέφυρα, τους περίμενε μεγάλο πλήθος
ανθρώπων για να καλωσορίσουν το ζευγάρι. Ήταν οι
συγγενείς του Ned από το Ahikiwi, στην
πραγματικότητα όλοι οι άνθρωποι του Ahikiwi. Για
το καλωσόρισμα των νιόπαντρων είχε στολιστεί η
γέφυρα με μεγάλες φτέρες ponga, πλεγμένες με
λουλούδια. Ακούστηκε η παραδοσιακή κραυγή από το
πλήθος που περίμενε και ο Ned, η Κατίνα και ο
Joe, συνοδευόμενοι από τη Σόφη προχώρησαν πάνω
και πέρα από τη γέφυρα, ενώ οι άνθρωποι
τραγουδούσαν εκτελώντας χορούς και haka205 προς
τιμήν τους. Από εκεί, όλοι μαζί προχώρησαν προς
τη θάλασσα του Ahikiwi, που ήταν δεκαπέντε λεπτά
μακριά από το σταθμό. Στο σημείο εκείνο έγινε η
επίσημη υποδοχή καλωσορίσματος η οποία
συμπεριλάμβανε προσευχή, ομιλίες, τραγούδια και
χαιρετισμούς, που συνοδεύτηκαν από φαγοπότι
καλωσορίσματος, για την επιστροφή τους στη γη
των πατέρων τους. Όλοι ήταν περίεργοι να μάθουν:
‘Ποιοι ήταν αυτοί οι δύο άνθρωποι; Ποιες ήταν οι
εμπειρίες του άντρα; Ποιος ήταν τώρα, ύστερα από
όλα αυτά που του είχαν συμβεί; Και ποια ήταν
εκείνη η μικροκαμωμένη, όμορφη, μαυρομαλλούσα
γυναίκα, με τα μικρά πόδια, που είχε έρθει από
την άλλη άκρη του κόσμου για να γίνει μέλος της
οικογενείας μας, φέροντας μαζί της τη γλώσσα της
και την προγονική κληρονομιά της;’ **** Τη φάρμα
στο Ahikiwi, τη διαχειριζόταν ο Wiki, αδερφός
του Ned. Εκεί θα έμεναν ο Ned και η Κατίνα
μέχρις ότου θα ήταν σε θέση να μεταφερθούν στη
δική τους γη. Ήταν δύο ημέρες πριν από τα
Χριστούγεννα, τα πρώτα καλοκαιρινά Χριστούγεννα
της Κατίνας. Αρκετές από τις επόμενες ημέρες,
συγγενείς ήρθαν κι έμειναν ή ήρθαν κι έφυγαν. Ο
Joe Angell έμεινε και συναντήθηκε με τη μητέρα
του που ζούσε όχι πολύ μακριά, και επομένως
μπορούσε να μείνει για λίγο με το γιο της και
επίσης να συναντήσει το Ned και τη γυναίκα του.
Κι εκείνη, όπως η Σόφη, δεν είχε ακούσει για τον
απόντα γιο της μέχρι την εποχή που πληροφορήθηκε
ότι είχε συλληφθεί και είχε φυλακιστεί από τους
Γερμανούς. Ήταν πολυάσχολη εκείνη η περίοδος στη
φάρμα, με τις θημωνιές να στηθούν και τους
μεγάλους κήπους να καλλιεργηθούν, ανάμεσα στις
περιόδους, καθημερινά, που διέθεταν για τη
συγκομιδή του γάλατος. Κορόμηλα και 214 ροδάκινα
ωρίμαζαν στα δέντρα και οι κουζίνες είχαν κίνηση
εξαιτίας της κατασκευής της μαρμελάδας, της
σάλτσας και του τουρσί. Ο Ned προσαρμόστηκε
γρήγορα στον κύκλο της καθημερινής δουλειάς,
αντίθετα η Κατίνα δεν επιτρεπόταν να κάνει
τίποτα. Οι γυναίκες του σπιτιού προσπαθούσαν να
την προσέχουν και να την κάνουν να αισθάνεται σα
στο σπίτι της. Στο μεταξύ εύρισκαν τρόπους
επικοινωνίας μαζί της, κάνοντας ότι μπορούσαν με
τα λίγα αγγλικά της, που ωστόσο καλυτέρευαν
σιγά- σιγά. Άκουγαν με θαυμασμό τις συζητήσεις
ανάμεσα στο Ned και στην Κατίνα που γίνονταν σε
μία γλώσσα για την οποία δεν είχαν κάποια
προηγούμενη εμπειρία. **** Το νέο χρόνο ο Ned
και η Κατίνα άρχισαν να κοιτάζουν τις φάρμες που
ήταν για πούλημα. Υπήρχε μερίδιο από την
οικογενειακή γη για το Ned, αν ήθελε να γίνει
διαχειριστής φάρμας, όμως εκείνος αποφάσισε ν’
αφήσει το μερίδιό του στα άλλα μέλη της
οικογένειας και να χρησιμοποιήσει το βοηθητικό
δάνειο, που δικαιούνταν να πάρει ως απόστρατος.
Τα κυβερνητικά δάνεια και οι πολιτικές που
αφορούσαν γη πολλών Μaori ιδιοκτητών, προκαλούσε
οικονομικές και πρακτικές δυσκολίες για τους
ιδιοκτήτες. Με την αγορά δικής του γης θα
ελευθέρωνε τον εαυτό του από αυτά τα προβλήματα
και επίσης από τις οικογενειακές πολιτικές, που
πάντα τους περικύκλωναν.214 Είχαν αρκετές
εκλογές συμπεριλαμβανομένης κι εκείνης να πάρουν
τη φάρμα παραγωγής γαλακτοκομικών προϊόντων
δίπλα στην αδερφή του και τον άντρα της που
είχαν εγκατασταθεί μόνιμα σε κομμάτι γης στο
Wekaweka, στο νότιο Hokianga. Το γεγονός ότι
υπήρχε οικογένεια κοντά τους, ήταν καλό, κι αυτό
άλλωστε υπήρξε ο καταλυτικός παράγων για την
απόφασή τους. Ο Ned έκανε το παζάρεμα για την
αγορά του κτήματος. Το σπίτι τους –δύο δωμάτια,
μπάνιο, σαλόνι/τραπεζαρία και κουζίνα- δεν ήταν
μεγάλο, σε σύγκριση με το συνηθισμένο σπίτι
φάρμας στη Νέα Ζηλανδία και ήταν ίσως μικρότερο
και πιο άδειο, από εκείνο όπου είχε συνηθίσει να
ζει η Κατίνα. Το μαγείρεμα γινόταν σε μία
κουζίνα που έκαιγε ξύλα και το πλυσταριό με το
χάλκινο καζάνι, τις λεκάνες πλυσίματος και το
στραγγιστήρι, ήταν χωριστά από το σπίτι. Νερό
δεν υπήρχε. Το νερό για την κουζίνα, το μπάνιο
και το πλυσταριό, μεταφερόταν με σωληνώσεις από
τανκς που γέμιζαν με βρόχινο νερό. Υπήρχε
τουαλέτα στο πίσω μέρος του σπιτιού. Η Κατίνα
δεν άργησε να διαμορφώσει το σπίτι τους σύμφωνα
με το γούστο της, χρησιμοποιώντας ζωηρόχρωμα
πλεκτά στο χέρι, καλύμματα κρεβατιού, στρογγυλά
πετσετάκια δαντέλας, επίσης φτιαγμένα στο χέρι,
τραπεζομάντηλα, καλύμματα για τα μέρη της
πολυθρόνας όπου ξεκουράζονται τα χέρια και το
κεφάλι, σακούλια και κεντήματα που έφεραν
δαντέλα γύρω-γύρω. Άλλα αντικείμενα του νησιού
της για τα οποία μιλούσε η ίδια, ήταν τα πήλινα
βάζα και τα πιάτα που στόλιζαν τοίχους και
ράφια. Η Κατίνα περίμενε τώρα να γεννηθεί το
πρώτο τους παιδί. Ο Αλέξανδρος - ονομάστηκε
σύμφωνα με το ελληνικό έθιμο που θέλει το πρώτο
παιδί να παίρνει το όνομα του παππού, στην
προκειμένη περίπτωση του Αλέξανδρου Τοράκη-
γεννήθηκε στο νοσοκομείο της Rawene, στις 22
Ιουλίου 1946. Της Κατίνας δεν της άρεσε το
γεγονός ότι στο νοσοκομείο νοσηλευόταν χωριστά
από άλλες μητέρες, που ήταν συγγένισσες του Ned.
Εκείνη την εποχή το νοσοκομείο ήταν διηρημένο
και οι Maori γυναίκες νοσηλεύονταν σε χωριστούς
θαλάμους. ***215 Όπως ο Ned και ο John βρήκαν
εφικτή και εξυπηρετική την από κοινού συνεργασία
τους στα χωράφια τους, παρόμοια η Κατίνα και η
αδερφή του Ned, Φοίβη, περνούσαν το χρόνο τους
μαζί, πότε στην κουζίνα της μιας ή της άλλης, ή
άλλοτε στους κήπους ή στα λιβάδια. Εκείνη την
εποχή η Φοίβη και ο John είχαν ήδη πέντε παιδιά
πέρα των δώδεκα χρόνων. Αργότερα απέκτησαν άλλα
δύο. Η Φοίβη πήρε υπό την προστασία της την
Κατίνα και την εξοικείωσε στη ρουτίνα της ζωής
σε Νεοζηλανδέζικη φάρμα. Η Κατίνα συνηθισμένη
στα χορταρικά στο ορεινό χωριό της στην Κρήτη,
διαπίστωσε ότι το κρέας, κύρια διατροφή των Kiwi
ιδιοκτητών φάρμας, συχνά τρωγότανε μέχρι και
τρεις φορές την ημέρα. Στην Κρήτη ο αγρότης ή ο
βοσκός έπαιρναν στα χωράφια για φαγητό ποσότητα
ψωμιού, ελιών, τυριού και νερού, ενώ στη Νέα
Ζηλανδία υπήρχε το ‘smoko’(7) και κάποτε έπρεπε
να ετοιμαστεί γεύμα, για να το πάρουν στα
λιβάδια. Η χρήση του ζωικού λίπους για το
ψήσιμο, το τηγάνισμα κρέατος και τα λαχανικά,
ήταν νέες εμπειρίες για την Κατίνα. Ελαιόλαδο
δεν υπήρχε, μπορούσε ν’ αγοραστεί στα φαρμακεία
και σε μικρές ποσότητες μόνο, και οπωσδήποτε δεν
προοριζόταν για μαγείρεμα. Γρήγορα η Κατίνα
έφερε νέο στυλ στην κουζίνα της φάρμας και
παρουσίασε μερικά από τα δικά της Κρητικά
φαγητά, για να τα μοιραστεί με τους άλλους. Αυτά
συμπεριλάμβαναν πιάτα αρνιού με μυρωδικά και
λεμόνι, starka(8) φτιαγμένο από το υγρό που
επιπλέει αφού πρώτα χωρίζεται από το
φρέσκοπηγμένο βούτυρο και που εξαιτίας της
πλούσιας γεύσης του χρησιμοποιείται ως βάση για
πολλά φαγητά, χορτόπιτες και φαγητά κατσαρόλας
που συχνά είχαν τα φασόλια σαν κύριο υλικό, και
λαχανικά: όπως πιπεριές, τομάτες, κολοκυθάκια
και λουλούδια από κολοκυθιές γεμισμένα με δικό
της γέμισμα.
|
7.Διάλειμμα για το κάπνισμα τσιγάρου ή ακόμη για
καφέ ή τσάι. 8. Συνήθωςπρόκειται γιαβότκαμε
επιπρόσθετηγεύσητουφρούτουKiwi. Εδώέχει άλλη
έννοια.
Για να προσθέσει ποικιλία στο ψωμί
μαγιάς: στο takakau(9) και το paraoa parai(10)
είδη άρτου που ψήνονταν στις κουζίνες των Maori,
η Κατίνα πρόσθεσε το ψωμί με μυρωδικά, με
μπαχαρικά και στεγνά φρούτα καθώς και τα σκληρά
παξιμάδια που ο Ned δεν μπορούσε να τα μασήσει
όταν πρωτογνώρισε την Κατίνα. **** Τα γράμματα
της Κατίνας στην οικογένειά της και στους φίλους
της στην Ελλάδα αναφέρονταν στη γέννηση των
παιδιών τους και στην πρόοδό τους, στην
καθημερινότητά της, στον κήπο της, στη ζωή της
στη Νέα Ζηλανδία, στη γη, στο τοπίο, στη γλώσσα,
στους ανθρώπους και στην καλοσύνη που της έδειξε
η οικογένεια του Ned. Σε κάθε περίπτωση, όπως
είχε πει και ο Ned, η Κατίνα είχε κατακτήσει μία
πολύ εξέχουσα θέση στις καρδιές της μητέρας του
και της λοιπής οικογένειάς του»
Article and extracts from: Mana : Issue 90 : The
Maori magazine for everyone:
October – November 2009
Τέλος |
|
|
