Πρόσφατα διαβάσαμε, ακούσαμε, για
τις μεγάλες αυξήσεις μισθών, τις
οποίες αποφάσισαν και πρόσφεραν
(αυτοεξυπηρέτηση..!) στον εαυτόν
τους, οι πολιτικοί μας στην
πρωτεύουσα, καλά νά ‘ναι.
Πιστεύω ότι, η μεγάλη
πλειοψηφία τους Αυστραλέζικου λαού,
ΑΝ είχε ερωτηθεί, δε θα ενέκρινε
ποτέ αυτές τις αυξήσεις, με τις
οποίες, κάποιοι, πλησιάζουν το μισό
εκατομμύριο δολλ. το χρόνο.
Αυτή
η… πρωτοβουλία, μου γέννησε διάφορες
σκέψεις. Μου θύμισε το λεγόμενο:
“Τον πλούτο πολλοί εμίσησαν…”
Αλήθεια! Εγώ δε γνωρίζω
κανέναν! Απ’ό,τι βλέπω, μια
ζωή, όλοι οι φτωχοί επιθυμούν (έχουν
άδικο!) να πλουτίσουν. Στην απέλπιδα
προσπάθειά τους, κυνηγούν άλογα,
κυνηγούν ΛΟΤΤΑ, αλλά και τα δυο τους
ξεφεύγουν, γιατί τα πρώτα είναι
γοργά τετράποδα και τα δεύτερα
ηλεκτρονικό-ποδα· άσε που είναι
και…αόρατα!
Μου θύσισε τον Αριστοφάνη,
που έλεγε: “Είν’η εξουσία σου
τρανή,/ ω Δήμε κι όλοι οι άνθρωποι,/
σα νά ‘σαι μονοκράτορας,/ σε
σκιάζονται, σε τρέμουν./ Μα
παρασύρεσαι εύκολα,/ θέλεις να σε
χαϊδεύουνε,/ σ’αρέσει να σε
ξεγελούν,/ και σα χαζός τους
ρήτορες/ κοιτάς· εδώ κι αν
βρίσκεσαι,/ ο νους σου πέρα
τρέχει….” Αγανακτήσαμε,
κατηγορήσαμε, οργιστήκαμε, αλλ’ως
εκεί· καμμία πραγματική αντίδραση
μιας κι έδωσαν κάποια ψίχουλα στους
χαμηλοεισοδηματίες. Κι αν τους
μαυρίσουμε στην κάλπη και βγουν οι
άλλοι, τί θα πάθουν; κι οι άλλοι
πήραν τις αυξήσεις τους. Οι αυξήσεις
των μισθών τους, είναι το μόνο
σημείο που συμφωνούν όλα τα κόμματα,
σ’όλα τα κοινοβούλια της γης…
Μου
θύμισε τον Πλάτωνα, ο οποίος ζούσε
στις παρυφές και τον Αριστοφάνη, ο
οποίος ζούσε μέσα στο Χρυσό Αιώνα
του Περικλή. Αφού ο πρώτος
αγωνίζεται να βρει την τέλεια
συνταγή για την ιδανική Πολιτεία, κι
ο άλλος σατιρίζει τις αμέτρητες
“αμαρτίες” της εποχής του, σημαίνει
ότι ο Χρυσός Αιώνας δεν είχε να
κάνει με την άψογη λειτουργία του
δημοκρατικού πολιτεύματος, αλλά,
μάλλον, με το χρυσάφι, το οποίο
εισέρρεε στο Ταμείο της Αθηναϊκής
Συμμαχίας μετά τα Μηδικά. Αν, τότε,
δεν εφαρμόστηκε η τέλεια Δημοκρατία,
στο λίκνο της, σήμερα τί
περιμένουμε!
Σκέφτομαι: Μέχρι να πάρουν την ψήφο
μας, κάποιοι, παρακαλάνε. Κι όταν
πάρουν την αρχή, διατάζουν. Ο μέχρι
χθες δικηγόρος, γιατρός,
μπακάλης, τραγουδιστής (κοινός
θνητός, σαν όλους μας) γίνεται
ξαφνικά μέγας υπουργός και η γνώμη
του γίνεται νόμος για πέντε ή
πεντακόσια εκατομμύρια πολίτες.! Για
τέσσερα χρόνια αποφασίζει και
πουλάει ό,τι θέλει, (αγροτικά
προϊόντα, μεταλλεύματα,νησιά…)
αγοράζει ό,τι θέλει ( τρόφιμα,
βιομηχανικά προϊόντα, οπλικά
συστήματα) ξοδεύοντας
δισεκατομμύρια, χωρίς ποτέ να σε
ρωτήσει αν συμφωνείς, εσένα που τον
εξέλεξες αντιπρόσωπό σου. ΄Οταν ο
δικηγόρος σου αναλαμβάνει μια
δύσκολη υπόθεσή σου, δεν
ανεβοκατεβαίνει στα δικαστήρια,
ενεργώντας όπως νομίζει, δε σε
βλέπει στα τέσσερα χρόνια να πάρει
φρέσκια εντολή, δεν υπογράφει χωρίς
να σε ρωτήσει.
Σκέφτομαι: Δεν υπάρχει
ωραιότερο επάγγελμα(!) απ’αυτό, όπου
μόνος αποφασίζεις πόσο θ αμειφθείς
για την πολύμοχθη(!) εργασία σου!
Σκέφτομαι: Κάποιοι από δαύτους
πλησιάζουν το μισό εκατομμύριο το
χρόνο, ενώ ο συνταξιούχος, για να
πάρει το ίδιο ποσό, με τη
συνταξούλα, χρειάζεται να περιμένει
σαράντα χρόνια! Και νά ‘ταν
μόνον ο μισθός; Πετούν, δωρεάν και
οικογενειακώς, όπου τραβά η όρεξή
τους. Τώρα το χειμώνα, προς τα
ζεστά, καθώς τα χελιδόνια:
Broom,
Cerns,
Gold Coast…
Σκέφτομαι, να τους
παρακαλέσω, να με παίρνουν κι εμένα,
κάπου κάπου, μαζί τους, να
ζεσταίνεται και το δικό μου
αρθριτικοβαρεμένο κοκκαλάκι μια
στάλα..
“Αν δε θέλετε,” θα τους ‘πώ,
“να σμίξουμε πλούσιοι και φτωχοί,
εγώ πάω πιο μακρυά κι ας κουραστώ
και λιγάκι:
Fiji,
Balli,
Honolulu…
Μόνο τα εισιτήρια (συγγνώμην και τα
Ξενοδοχεία) να πληρωθούν
busines
θέση, καθ’ότι, είπαμε,
αρθριτικούλια…”
Τέλος, αφού, σύμφωνα και
πάλι με τους αρχαίους σοφούς, όλοι
οι άνθρωποι σε κάποιο ποσόν
υποκύπτουν, ομολογώ πως, αν μου
πρόσφεραν ετήσια σύνταξη 450.000
δολλάρια, θα… αμάρτανα, αλλά θα την
δεχόμουν. Αν είχα ισχυρότερο
χαρακτήρα απ’την πρωθυπουργό μας, θά
‘μουν εγώ πρωθυπουργός…και τότε δεν
ξέρω τί θά ‘κανα.
Σήμερα, όπως καταλαβαίνετε,
δε διαμαρτύρομαι για τους φοβερούς
μισθούς των πολιτικών μας, αλλά
επειδή μένω “στην απ’έξω,” γι αυτό
και βγαίνω
Διαμαρτυρόμενος
.
