Ο
ΓΥΡΙΣΜOΣ
Το
λιμάνι
ήταν
έρημο.
Οι
βάρκες
απλώνανε
τις
σαβανωμένες
σιλουέτες
τους
μέσα στο
σκοτάδι.
Η ερημιά
ήταν
τόσο
απόλυτη
πούλεγες
πως όλα
τα
πλάσματα
πάνω στη
γή είχαν
πεθάνει..
Εκανε
κρύο. Τα
τζάμια
του
καφενείου
αχνίζανε.
Και
πέρα,
μακρυά,
έβλεπες
-όχι,
μάντευες-
τη
θάλασσα,
στο
σημείο
που
ενώνεται
με τον
μαυρισμένο
ου-
ρανό.
Ακουγε
κάτι
βήματα.
Μα δεν
ήταν
παρά τα
δικά του
κουρασμένα
βή-
ματα..
Είχε να
έρθει
σ'αυτόν
τον τόπο
περίπου
είκοσι
πέντε
χρόνια.
Προχώρησε
και
μπήκε
μέσα στο
καφενείο,
κάθησε
σ' ένα
τραπέζι.
Μέσα
τίποτε
δεν είχε
αλλάξει.
Αναλογίστηκε
τη
μακρινή
εκείνη
εποχή.
Πήγαινε
στην
τελευταία
τάξη του
Γυμνaσίου.
Εκείνη
ήταν
δασκάλα
στο
Δημoτικό
και
δούλευε
και στη
βιβλιοθήκη
το
απόγευμα.
Δεν ήταν
του
τόπου,είχε
έρθει
από
αλλού.
Θυμάται
ακόμη
την οβάλ
κόψη του
προσώπου
της και
τη μορφή
της , τη
γεμάτη
γοητεία..
Τα μάτια
της
έμοιαζαν
με
απέραντες
θάλασσες,και
τα
μαλλιά
της με
πυρωμένο
ηλιοβασίλεμμα.
Πήγαιναν
όλοι στη
βιβλιόθηκη
για να
την
δούν.
Εμοιάζε
σαν ένα
σπάνιο
λουλούδι
που
άνθισε
μέσα στα
χόρτα.
Πήγαινε
κάθε
απόγευμα
, και
δανειζόταν
βιβλία.
Πολλές
φόρες,
περίμενε
μέχρι
που
έκλεινε
η
βιβλιόθηκη
και
περπατούσε
δίπλα
της, ως
το σπίτι
της.
Ηταν 4
χρόνια
νεώτερος
της και
αυτό τον
έκανε να
αισθάνεται
σαν
ανήμπeρο
παιδί .
Εκαίνη
τον
βοηθούσε
μe τα
μαθήματα
του και
τούδινε
συμβουλές.
Του
φερότανε
σαν
μεγάλη
αδελφή.
Αρχισε
να την
συνοδεύει
ως το
σπίτι
της κάθε
μέρα.
Μια μέρα
δεν
άντεξε
και την
ώρα που
την
αποχαιρέτησε
τη
φίλησε
ανάλαφρα
στο
μάγουλο.
Εκείνη
δεν είπε
τίποτα,
μόνο
μπήκε
μέσα
κι'έκλεισε
την
πόρτα.
Την άλλη
μέρα,
όταν τον
είδε του
είπε:
- Πάμε
μια
βόλτα
στη
θάλασσα.
Προχώρησαν
αμίλητοι
αρκέτη
ώρα
ώσπου
έφθασαν
στην
ακρογιαλιά.
Εκείνη
κάθησε
σ'ένα
βράχο. Ο
απογευματινός
αέρας
έπαιζε
με τα
μαλλιά
της
πουέμοιαζαν
με
φλόγες.
-Κάθησε,
του
είπε,
δείχνοντας
του το
βράχο
που
καθότανε.
Εκείνος
κάθησε
δίπλα
της και
την
αγκάλιασε.
-Πρέπει
να
παύσεις
να
έρχεσαι
κάθε
μέρα,
του
είπε,
και να
περπατάς
μαζί
μου.
-Μα
σ'αγαπάω,
είπε
εκείνος,
και
ξαφνικά
αισθανθηκε
το
πρόσωπό
του να
καίει.
-Δεν
κάνει να
μ'αγαπάς,
του είπε
εκαίνη,
χαμογελώντας
ελαφρά.
Είμαι
πολύμεγάλη
για
σένα.
Είσαι
σχεδόν
παιδί
ακόμη.
Πρέπει
να
συγκεντρωθείς
στα
μαθήματα
σαυ.
Θάμαστε
πάντα
φίλοι,
μα δεν
κάνει να
μ'αγαπάς
κατ’αυτόν
τον
τρόπο.
Τώρα
πρέπει
να
πηγαίνω
του είπε
και
τούδωσε
χέρι
της.
Έμεινε
εκεί,
ακίνητος,
κοιττάζοντας
τη
σιλουέτα
της που
μίκραινε
στο
βάθος.Κάθησε
μέχρι
που
σκοτεινιάσε
κι'η
θάλασσα
άρχισε
να
μαυρίζει.Μέτασηκώθηκε
κ'έσυρε
τα
κουρασμένα
του
βήματα
ως το
σπίτι. Η
μητέρα
του τον
μάλωσε
που
άργησε
και
τούδωσε
να
φάγει.
Οι
επόμενοι
μήνες
πέρασαν
μέσα σε
μία
παραζάλη.
Οπατέρας
του
αποφάσισε
να
μετανάστευσουν
στην
Αυστραλία.
Δεν
ήθελε να
φύγει,
αλλά δεν
μπορούσε
να κάνει
διαφορετικά.
Εκείνη
είχε
δίκιο.
Ηταν
πολύ
μικρός
ακόμη.Την
παραμονή
που θα
έφευγαν,
πήγε και
την
αποχαιρέτησε.
Εκείνη
τούδωσε
πάλι ένα
σωρο
συμβουλές
και τον
φίλησε
πριν
φύγει.
Μετά τα
χρόνια
πέρασαν
βιαστικά.
Είχε 25
χρόνια
ναρθεί
σε τούτο
τον
τόπο.Ο
καφετζής
τούφερε
τον καφέ
και τον
ρώτησε
από
ερχόταν
και
ποιός
ήταν.
-Α,
είσαι ο
γιός του
Δημήτρη,
του
είπε,
τον
γνώριζα
καλά τον
πατέρα
σου.
Αρχισαν
να
μιλάνε
για τα
παλιά,
για του
γνωστούς
και
φίλους
που
είχαν
χαθεί
στο
βάθος
του
χρόνου.
Κάποια
στιγμή
δεν
άντεξε
και
ρώτησε:
-Ηταν
εδώ μια
δασκάλα
που
δούλευε
και στη
βιβλιοθήκη.
Τι
απόγινε
άραγε;
-Α,
η όμορφη
η
δασκάλα,
πούμοιαζε
με
ζωγραφιά,
είπε ο
καφετζής.
Πέθανε
λίγο
διάστημα
μετά που
φύγατε.
Εγινε
ανάστατο
το
χωριό.
Ολοι την
αγαπούσαν,
ήταν
τόσο
όμορφη
και
καλή.
Είναι
θαμμένη
εδώ, στο
νεκροταφείο.
Αισθάνθηκε
να
κρύωνει
απότομα,
ζαλίστηκα
κι'έκλεισε
τα μάτια
του.
-Είσαι
καλα;
ρώτησε ο
καφετζής,
τι
έπαθες;
-Τίποτα,
το
ταξίδι
ήταν
πολύ
κουραστικό,
είπε.
Τ’άλλο
πρωΐ
ξεκίνησε
πολύ
νωρίς
για το
νεκροταφείο.
Ο καιρός
ήταν
καλλύτερος
σήμερα.
Είχε
ήλιο.
Προχώρησε
ανάμεσα
στα
χορταριασμένα
μονοπάτια
κάμποση
ώρα.
Ξαφνικά
την
είδε.
Τον
κοίτταζε
με τα
χαρούμενα
μάτια
της απ'
τηξεθωριασμένη
φωτο
γραφία
του
σταυρού.
ΕΛΠΙΔΑ
ΑΔΑΜΑΝΤΙΔΟΥ
ΕΤΩΝ 22
έλεγε η
γραφή
πάνω στο
σταυρό.
Κάθησε
απέναντι
από τον
τάφο
κι'έμεινε
ακίνητος
για
πολλή
ώρα.
Ηταν
τόσο
ήρεμα
που
ήθελε να
μείνη
για
πάντα
εκεί.
Εκείνη
τον
κοίτταζε
χαμογελαστή
κάτω απ'
το
χείμαρρο
των
κόκκινων
μαλλιών
της.
Κλεισμένη
για
πάντα
στη
αιώνια
νεότητα
της
-Τώρα
είμαι
εγώ,
πολύ
μεγάλος
για
σένα,
είπε
ξαφνικά.
25
ολόκληρα
Χρόνια
μεγαλύτε
ρος..
Η φώνή
του
αντήχησε
παράφωνα
μέσα
στην
ηρεμία
του
πρωϊνού.
Ο αέρας
του
αναστάτωνε
τα
γκρίζα
μαλλιά
και τα
δάκρυα
του
θόλωναν
τα
μάτια.
Έμεινε
κάμποση
ώρα
έτσι,
εκεί.
Ύστερα
σηκώθηκε
και
προχώρησε
προς
στην
έξοδο
του
νεκροταφείου.
Πόπη
Αναστασιάδη
Μαλλιάνου
Το
διηγήμα
αυτό
βραβεύθηκε
στο
διαγωνισμό
διηγήματος
που
οργάνωσε
το ΣΑΕ
Το 2004.
