–       -----Ντομινίκεοοοοοο!

Αυτό το μακρύσυρτο οοοο... μου χαρίζει τόσες αναμνήσεις

Θα ερχόταν τότε, μ' ένα περπάτημα αλλόκοτο, θα έκανε τον αχτύπητο... ενώ περπατούσε, και θα στεκόταν να κάνει μια δική του πόζα. Έφερνε το δεξί του χέρι ψηλά και χαιρετούσε σαν στρατιωτικός λέγοντας:

-Περεζά, δηλαδή παρών (présent).

Ο Ντομινίκε ήταν της αυλής εργάτης. Ήταν χαρούμενος κι εργατικός, παρότι σπαταλούσε λίγο χρόνο στο να κάνει τους άλλους να γελούν/ Η δουλειά όμως γινόταν, δεν είχε κανένας παράπονο! Ύψος ένα και τριάντα, πάνω κάτω, και του πήγαινε τόσο το ύψος αυτό. Και τον αγαπούσαμε όλοι. Είχε κάνει παλαιότερα σε Βέλγους της περιοχής και κάτι ψιντρά Γαλλικά τα χρησιμοποιούσε. Κι αν χρειαζόταν καμιά λέξη στα Φλαμανδικά την πετούσε κι αυτήν αδιάντροπα, κουτσουρεμένα. Έξυπνος μέχρις εκεί που δεν χωράει άλλο και καταφερτζής εις το έπακρον.

Εκείνη τη χρονιά έπρεπε να φύγουμε για λίγες εβδομάδες από τη φυτεία, να πάμε στο Νανγκάζιζι. Το μαγαζί είχε μείνει χωρίς τον υπάλληλο που πήρε άδεια να πάει στο χωριό του, στο κέντρο των δασών, για να δει τους δικούς του. Έτσι, μέναμε λίγες εβδομάδες του χρόνου στον κύριο δρόμο που πάει για το βορρά, και πηγαίναμε στη Νεμπίντα- στο καφεδόκτημα- μια δυο μέρες μόνο την βδομάδα μια και τα πράγματα ήταν ακόμα ήρεμα και δεν ήταν καιρός της συγκομιδής του καφέ.

Τα τρόφιμα τ' αφήναμε στο γκορό μας, στο ντεπό, μια λέξη που έλεγαν οι εργάτες για τη φράση en gros, το wholesale ουσιαστικά, γιατί ήταν με τις δωδεκάδες το κάθε τι. Μα στον κύριο δρόμο είχαμε τα πάντα, αφού κατοικούσαμε και εκεί όταν χρειαζόταν.

Το μαγαζί ήταν άδειο όταν άκουσα τη φωνή του. Τι γύρευε εδώ και πώς ήρθε; Πώς; Δεν έφταναν τα πόδια του στα πεντάλια, αποκλείεται, και η σέλα ήταν κατεβασμένη χαμηλά.

-Ντομινίκε!

Θα κουράστηκε πολύ, δεν ήταν έτοιμος ακόμα ν’ απαντήσει.

Είχαμε λεμονάδες κι άνοιξα μια περιμένοντάς τον να μπει στο μαγαζί.. Προσπαθούσε να βγάλει κάτι από τη σχάρα πίσω από τη σέλα, κάτι δεμένο με πολύχρωμη liputa, το γυναικείο κομμάτι από ύφασμα χρωμαστιστό με μοτίβα πουλιών και κορμών των δέντρων...ένα χιτώνα με λίγα λόγια κάτω από τον οποίο φαινόταν ένα στενόμακρο σχήμα, που κάτι θύμιζε, κάτι μου θύμιζε, αλλά τι,   και που με προσοχή...ξέδεσε κι έφερε στο μαγαζί.

Το τοποθέτησε στον πάγκο. Το μαγαζί άδειο!

Ήξερε πότε να 'ρθει... Έκανε μια κίνηση με τα δυο τα χέρια και σήκωσε το κοντό παντελονάκι του που φαινόταν πως του ήταν λίγο φαρδύ.- Ουντεμόρκεν είπε στα... δήθεν Φλαμανδικά του.

-Κάνε μια προσπάθεια ακόμα Ντομινίκε Χούντεμορχεν είναι το καλημέρισμα των Φλαμανδών. Βρε και καλώς τον! Sango nini, τον ρώτησα στη Λινγκάλα, τι χαμπάρια; Όλα καλά στη φυτεία;

Εδώ είναι που χρειαζόταν το σκέρτσο, την ηθοποιία και την καπατσοσύνη τού να κάνει να φαίνονται όλα αστεία. Γιατί αν φαίνονταν σοβαρά θα έχανε την όποια απολογία...αν φυσικά ερχόταν ν' απολογηθεί. Και από το ύφος του αυτό ακριβώς φαινόταν πως θα έκανε. Δεν ανεβαίνει κανείς σ' ένα τόσο ψηλό ποδήλατο μέσ' στον ήλιο για να φέρει κάτι που φαινόταν... φαινόταν...Αααα! Τώρα φάνηκε ακριβώς τι ήταν. Μια μπουκάλα, μια μπουκάλα με...

Με πρόλαβε!

-Ο... λευκός πού είναι;

-Λείπει Ντομινίκε, νίκε νίκε...

Α ναι! Αυτό ήταν το παρατσούκλι του, αν και πολύ γνωστό τραγούδι που είχε κάνει σουξέ μια καλόγρια. Ακριβώς! Μια καλόγρια με το όνομα Αδελφή Χαμόγελο, Soeur Sourire. Ήταν η χρονιά που είχε βγει το τραγούδι στο Βέλγιο, με τον ίδιο ακριβώς τίτλο, δηλαδή από το τραγούδι αυτό είχε κληρονοήσει και την... ηχώ του ονόματός του.  Το ...νίκε νίκε δηλαδή. Tο είχε πρωτοτραγούδήσει η αδελφή Ζανίν Ντεκέρς.

Πήρε τώρα ύφος θλιμμένο, δήθεν, και είπε με  χαμηλό τόνο.

-Δεν το περίμενα ποτέ πως και τα μπουκάλια με το ποτό μπορεί ν' αρρωστήσουν;

-Δηλαδή; Τι εννοείς; Τι αρρώστησε που ήταν τόσο επείγον να έρθεις από τη φυτεία στον κύριο δρόμο. Σ’ ένα ποδήλατο που δεν είναι καν στα μέτρα σου;

-Η μπουκάλα με το ...(προσπάθησε να διαβάσει...) Ου....Ου ...

-Ούζο; ρωτησα.

Ναι ούσο, είπε παρεφθαρμένα...αρρώστησε η μπουκάλα μαντάμου.

Αυτή ήμουν εγώ που έπρεπε τώρα ν' ακούσω την αιτία της επίσκεψής του, παρέα μ' ένα μπουκάλι ούζο! Τι ένα... μισό δηλαδή, αφού από τη μπουκάλα έλειπε το περισσότερο.

Ναι μεν έγραφε σίγουρα ΟUZO απ' έξω, αλλά δεν ήταν καν άχρωμο είχε τώρα νερό που του έδινε το γαλακτερό αυτό χρώμα που απέκτησε.

Θα έσκαζα στα γέλια αν δεν συνέχιζε. Και ήθελα να συνεχίσει για να δω τι είχε να πει, έξω από την αλήθεια πως κάποιος είχε πιει αρκετό περιεχόμενο και πως το είχε μετά αντικαταστήσει με νερό, νομιζόμενος πως θα το συμπλήρωνε με άλλο, άχρωμο υγρό. Έλα όμως που....

Η μπουκάλα ήταν ανάνοικτη, μα μέχρι που το προσωπικό του σπιτιού είχε αποφασίσει να δοκιμάσει, χωρίς να ρωτήσει τι σόι νερό έχει σφραγισμένο. Και το κατάφερε. Και είμαι σίγουρη πως θα το επίναν όλο. Μα κάποιος θα έπρεπε να απολογηθεί, ένα ηθοποιός όπως τον Ντομινίκ, που θα προσπαθούσε να στήσει παράσταση στο μαγαζί. Ε, ναι, κάπως έτσι θα το έλεγε ψάχνοντας για τον υπαίτιο, και ο ήρωας της Αγκάθα Κρίστη ο Ηρακλής Πουαρώ. Δεν είναι;

Η αλήθεια είναι πως το ούζο το είχα φέρει από ταξίδι μου μακρινό στην πατρίδα, και όχι για τη γεύση του ή γιατί με μαγεύουν η μυρωδιά και το  σπίρτο του αλλά για μια δυο συνταγές μαγειρικής το είχα ταξιδέψει, που το είχαν στα υλικά τους. Οι κουραμπιέδες, που άρεσαν πολύ στον άντρα μου, και καμιά-δυο άλλες γλυκές μαγείες. Θα ξανάφερναν άλλο τα μαγαζιά της πόλης; Αυτά τα ποτά δεν μένουν στα ράφια! Είναι ανεύρετα!

-Σαν να είχα ακούσει μια φωνή είπε, με μεγάλη μαεστρία, από την αποθήκη με τα τρόφιμα. Σαν να πονούσε κάποιος, και η φωνή με οδήγησε στο ράφι με τα ποτά. Αυτό εδώ πονούσε, όπως θα δεις, γιατί έλειπε χωρίς λόγο το μισό από το περιεχόμενο. Και ήρθα να μάθω αν μπορέις να κάνεις κάτι να μην το μάθει ο...ο mondele, ο λευκός, γιατί θα βρούμε το μπελά μας.

-Αχά! Θα βρούμε; Δηλαδή ποιοι; Κι εγώ μαζι;

Έμενε σιωπηλός.

-Να σε ρωτήσω κάτι Ντομινίκε. Πού το ήξερες πως λείπει ο λευκός από το μαγαζί σήμερα για ν' αποφασίσεις αυτό το ταξίδι;

-Ε...ε... με τα ταμ ταμ!

 Ολόκληρη σκευωρία για να καλυφθεί ένα μικρό πάρτι με ξένα ποτά δεν άξιζε καν να ειπωθεί αλλού. Και δεν κρατιόμουν καν από τα γέλια αλλά έπρεπε ν' αγκιστρωθώ σε μια θέση τέτοια που θα έδειχνε πως τον πίστεψα. Γιατί λυπήθηκα την απόλογία ενός...ενός ποντικού που έχει φάει το τυρί και το ομολογεί χορτάτος πως χάθηκε ως δια μαγείας. Μόνο ο Ντίσνεϋ δεν θα έστηνε τέτοιο σενάριο.

-Δηλαδή θέλεις να πεις...

-Θέλω να πω πως έχει πιάσει αρρώστια στα τρόφιμά σου mwana, (αυτό κι αν ήταν τ' όνομά μου, σημαίνει παιδί) κι αρρώστησε όπως βλέπεις και αυτό.

Τον άφησα να φύγει ενώ χόρευε. Μα το ξέρω πως η κάθε πράξη έχει και μια συνέπεια και τον φώναξα να έρθει πίσω.

-Νομινίκε oye, yiaka, έλα!

-Πρεζά, είπε για τον “παρόν” με σκοτωμένα Γαλλικά, κρατώντας το με το ένα χέρι και με το άλλο την liputa, τσαλακωμένη...το πολύχρωμο σεντόνι.

-Κανένας δεν πρέπει να μάθει για την... αρρώστια των ποτών στην αποθήκη της φυτείας μας, εν τάξει; Οyoki; Άκουσες; Oyoki malamo; Άκουσες καλά;

-Και ο λευκός;

-Άσ' τον σε μένα... μια και τελευταία ε; Μια και τελευταία!

-Sirika είπε, που είναι το ορκίζομαι στη Λινγκάλα.

Κι έφυγε πίσω με το υπόλοιπο ποτό, σιγανοτραγουδώντας.

Πωωωω...χαρούλες!

Να τα κατάφερνε να δώσει στους υπόλοιπους έστω και λίγο απ' όσο έμεινε; Ο Θεός κι η ψυχή του. Γιατί αυτοί οι μασκαράδες που τόσο αγαπούσαμε και τόσο χρειαζόμασταν δεν κατέδιδαν ποτέ ο ένας τον άλλον, και ίσως να είχα κι εγώ κολλήσει τώρα το σιωπηλό δεσμό τους και δεν θα έβγαζα μόκο, πως το ούζο επεστράφη προς κατανάλωσιν... των οικιακών βοηθών.

Μόνο στον Σάρελε ίσως να έλεγα κάτι... στον άντρα μου. Μα απ' ό,τι έβλεπα κι απ' αυτόν θα το έκρυβα ακόμα!        

 Έρμα Βασιλείου