ΜΠΟΥΚΑΛΑΚΙΑ ΠΡΟΣΜΕΙΞΕΩΝ ΚΑΙ ΑΦΗΓΗΣΕΩΝ ΑΡΩΜΑΤΑ

 (Μυθοπλασίες ημερολογίου από το άλφα μέχρι το βήτα των λέξεων σε χρόνους διαφορετικούς γίνονται μυρουδιές). 

   Του Χρήστου Νιάρου 

  Μελβούρνη 
2022.   

            Με μια ευκολία που την παρασέρνει στις λέξεις αλλά και χωρίς να την πελαγοδρομεί και να την βγάζει έξω από τα νερά καθωσπρεπισμών  της συνήθειας, έπιασε τον εαυτό της σε μια στιγμή αδυναμίας καθώς περπατούσε  να χτυπάει κόκκινο  η μνήμη της με το τυχαίο των συναντήσεων του αέρα . Εκείνο το άρωμα που πέρασε από  δίπλα της κάτι της θύμησε. Σαν τσίμπημα ακαριαίο. Την παρατηρώ, από μακριά. Δεν θέλει να κοιτάξει πίσω της. Θα ήταν μια ήττα αν γινόταν κάτι τέτοιο αυτή την στιγμή. Από το σεργιάνι της αγοράς για τα αναγκαία, κάτι υποχρεώσεις επαγγελματικές από δω ,ενας βιαστικός καφές από κεί, και ένα άρωμα ξαφνικά εμφανίζεται μπροςτά της  κλέβει όλη την παράσταση της εποχής, και όχι μόνο! .

Των αισθήσεων και των γραφών του οι συνεκδοχές, μια γλυκιά αναστάτωση της φέρανε ,την ακινητοποίησαν και την έβαλαν σε σκέψεις. Αυτό είναι ένα θέμα που πρέπει να το διαχειριστώ και να βρω μια απάντηση, είπε χαμηλόφωνα. Έτσι την έβλεπα να σιγοψιθυρίζει. Το μυαλό της αρχίζει σιγά σιγά να φτιάχνει την αφήγηση των γεγονότων από την ανάποδή τους πορεία. Η επαναφορά τους είναι και γίνεται χωρίς κώδικες .

Όπως ακριβώς και οι προτάσεις της. Σαφείς μεν αλλά με αποχρώσεις που πάνε σε βάθος χρόνου και με την λυρική ματιά τις ανανεώνει. Αυθεντικά τα αυθόρμητά της βγαίνουν στην επιφάνεια των στοχασμών ένα ένα. Το τέλος τους ήταν μια ακόμη αφορμή και για να φτιάχνουν μια άλλη αρχή. Και οι σιωπές των αρωμάτων της βιτρίνας της τραβούσαν το βλέμμα. Αυτό το θυμάται καλά. Κάποιος μαγνήτης θα υπήρχε πίσω από τα τζάμια, και την τραβούσε. Σαν μια χοάνη ,που όλο μικραίνει ο κύκλος της και στο παιγνίδι της συνεχώς την καλεί. Φανταζόταν ότι ήταν η ίδια πίσω από το τζάμι με τα αρώματα. Από το πουθενά, από τα πέρατα του κόσμου των εκπλήξεων, αν και αυτά είναι σχετικά σαν τις σημειώςεις σε ένα μπλοκάκι στηντςάντα της βόλτας της εκεί που ξεκουράζονται ,στην δεύτερη ανάγνωςη ,γίνονται πιό οικεία .

Και  ξαφνικά και χωρίς ίςως την κυρίευσαν με το άρωμα τους .Όλα τα τυχαία των συναντήσεων,  γίνονται από αφορμές γραφών, σινιάλα του αέρα και σταγόνες στο χαρτί. Σαν μελάνι που δεν είπε την τελευταία του λέξη αλλά ούτε και που στέγνωσε, ένιωθε το σκίρτημά της να παίρνει άλλο νόημα. Είναι η στιγμή ,που το κέντρο και η περιφέρεια των γεγονότων ,φιλτράρονται από την ματιά της με άλλα μέτρα και δεδομένα .

            Η αντίστροφη πορεία των πραγμάτων ήδη έχει και είχε αρχίσει. Κάπως έτσι το σκέφτηκε και το φαντάστηκε . Πίσω από τη σιγουριά μιας βιτρίνας κάθε μπουκαλάκι αρώματος είναι μια ιστορία, ένας κόπος και ένας μύθος. Μια βόλτα μυρουδιάς λοιπόν, στο κόσμο των αρωμάτων, στο τι σου ταιριάζει και στο τι σε ταξιδεύει, είναι μια ακόμη προέκταση των σκέψεων.  Η αινιγματική αύρα τους ,θέλω να πιςτεύω ,ο,τι βρίσκει την ηλικία της ωριμότητάς σου στην πιό κατάλληλη στιγμή δοκιμής και κορύφωςης . Ανοίγει την πόρτα του καταστήματος αποφασιστικά. Ανοίγει τα φτερά των αισθήσεών της και με ευγένεια χάνεται στην σαγήνη του αρώματος. Μια ανάσα του χρόνου της γνέφει κλείνοντάς της το μάτι. Ολα γίνονται ταχύτερα ,από όσο μπορούσε να φανταστεί. Το ασύλληπτο αυτής της στιγμής, αν και αιωρείται μέσα στην πεζότητα της καθημερινότητας, της δίνει άλλα φτερά. Η μνήμη γυρίζει, ανηφορίζει από το καρπό του χεριού μέχρι τα σύμφωνά της. Κυριαρχεί το σίγμα της το τελικό στα χείλη .   Σαν  νότα ελαχίστου ,σαν μιλιά που θέλει να τα πει ,την τραβάει,στο μεδούλι της συναυλίας της αλλα κερδίζει στην τελική την προσοχή της μύτης . Αιωρείται ,το χειροκρότημα των επιφωνημάτων .Η απόλαυση,το τερπνόν της  δηλαδή σε μια ακόμη διάσταση. Χαμογέλασε με μια ελαφριά κίνηση του κεφαλιού της προς τα πίσω. Σαν τίναγμα των χεριών, στην ικεσία του αρώματος χωρίς όνομα, απολάμβανε τη διάταξη και τα μικρά και περίτεχνα γυάλινα μπουκαλάκια.

Μια κατάφαση της χαϊδεύει τον λαιμό. Καθρεφτίζεται στο γυαλί. Λες και κάνει βουτιά στα σεντόνια και στους καθρέφτες αλλοτινών εποχών. Σε εκείνα τα σεντόνια έρωτα και φυγής ,στο τότε που τον γνώρισε και όπου με τα πιο γυμνά αρώματα τού ,ντύθηκε. Σημεία αναφοράς, αντανακλάσεις του χτές και τα πάντα στο αόρατο κοντέρ της μνήμης αλλάζουν ρυθμούς και ταχύτητες .  Ακόμη και οι βόλτες οι παιδικές, οι εφηβικοί έρωτες, τραγουδούν στα αυτιά της και φεύγουν στο καλό τους .  Η ταχύτητά τους στο άρωμα που σαγηνεύει οδηγεί την στιγμή της με βήματα αυτοσχέδιου χορού. Κάτι σαν καντάδα, κάτι σαν αμανές, μπαινοβγαίνει από το παραθύρι της ανάμνησης ,στο τώρα της στιγμής . Όλα παράλληλα ξετυλίγονται . Σε όλες τις διαδρομές του αέρα, ένα πέπλο μυστηρίου τινάζει, επαναφέρει λέξεις στο άγραφο της επιφάνειας του . Ξεδιπλώνεται μαζί του .. Πέφτει όσο πιο απαλά μπορεί σε κάθε ταξίδι των συγκερασμών και των ωσμώσεων. Και από μπουκαλάκι σε μπουκαλάκι, σαν εκείνα που αντίκρυσε στην θάλασσα προχτές που παλευάνε με τα κύματα , λικνιςτκά ,αφήνεται στην στιγμή τους .  Γίνεται κλειστό μπουκάλι ,γίνεται ταξίδι και αφήγηση .  Αν και κολυμπούσε ,πότε στα ανοιχτά της ,  πότε στα βαθιά του χρόνου, η μυρουδιά και το χάδι της αλμύρας έμειναν στο σώμα ,για περαιτέρω αναφορές και μυρουδιές ανανεώσης . Όπου είναι το αλμυρό ,εκεί και το γλυκό . Ετσι πάνε αυτά,σκέφτηκε.

            Προσπαθούσε να μαντέψει τι άλλο θα της φέρει η μέρα των εκπλήξεων και σε ποιά στεριά θα βγεί. Λες και ήταν σφραγισμένη η ζωή ,και πέντε και εφτά φορές και οι παράγραφοί της κυριολεκτικά σε ενα μπουκάλι που ένιωθε οτι μισάνοιξε ή άνοιξε απότομα ,φανερώνουν μικρά μυστικά της Παραλλαγές πολυσημίας των ματιών και τα χτυποκάρδια της ανοίγανε φτερά σε ακόμη πιό πολλά ανερμήνευτα των εικόνων. Το άρωμα είναι μια εικόνα. Με τα ανεπίσημα και τα πρόχειρα ρούχα του φτιάχνει και την κούραση και την έξοδο της  με μαεστρία . Μόνο με λίγες σταγόνες ,με ένα πάφ και όλα αλλάζουν .  Ο καιρός καλός εκεί έξω αλλά και πιό ήρεμος,της φαινότανε , σε κάθε της βήμα, στα λίγα τετραγωνικά του καταστήματος, ότι ήταν μαζί της . 

            Η βροχή είχε μείνει απέξω από τις σκέψεις της. Η εσωστρέφειά της ταιριάζει σε αυτή την θλιμμένη μυρουδιά που βρέθηκε μπροστά της. Και άφησε το μπουκαλάκι σε μια άκρη, αθόρυβα. Άρχισε να ταξιδεύει. Και σε ένα συννεφάκι από αοράτες σταγόνες έμπαινε και έβγαινε ο χρόνος. Εδώ, φαίνεται, ακόμα και αυτό που λέγεται άρωμα εποχής είναι μια δικαιολογία. Τα δύσκολά του χρόνου δεν είχαν , ούτε έχουν μόνο μια ερμηνεία. Η βροχή έψαχνε με το τρόπο της να περάσει απο της βιτρίνας τα εκθέματα και τα τζάμια στο μέσα της.  Χωρίς να το καταλάβει ,βρέθηκε στο χώρο του γραφείου της.

            Άρχισε να γράφει. Αισθάνθηκε όμορφα που ήταν εκεί .  Ποιος και πώς έγραφε, το είχε ήδη πει; Ή ακόμη ταξιδεύει σε αυτά που έρχονται σαν άρωμα; Και τα δύο ερωτήματα είναι αφορμές και θέλουν και τον χρόνο και τον αέρα τους. Κοίταξε για μια στιγμή το απέναντι μπαλκόνι. Ήταν και αυτό μια δοκιμή πετάγματος και μια πιθανότητα φυγής. Τράβηξε την κουρτίνα της σκέψης αυτής και κάτι πουλιά της αγοράς, στο άνοιγμα του παραθύρου τσιμπολογούν το τώρα της πείνας τους. Ήταν όλα ένα παρών, χωρίς κάποια ακριβή χρονολογική σειρά. Ακόμη και όπου έπεφτε το μάτι της, μια ακόμη παράσταση εκπλήξεων ερχόταν. Οπως ανοίγεις το καπάκι της κατσαρόλα , οπως ξεφυλλίζεις τα κιτάπια της στιγμης, έτσι και το γραμμένο της έμπνευσης φτιάχνει μια άλλη συνταγή απο μόνο του. Όσο πιό αργά, δε, μαγειρεύεις τον χρόνο, πιό καλά θα μυρίζει η επιτυχία και η απόλαυση που θα 'ρθει μετά μοιράζεται. Πηγαινοερχόταν στον χρόνο και στα αρώματά του. Άκουγα την μέσα της φωνή τα είναι σε ταξίδι Το άρωμα το επόμενο την περιμένε. Είδε τον εαυτό της στην στάση του λεωφορείου.  Αν και δεν είχε εισιτήριο στην τσάντα της για να πάει κάπου, άπλωσε το χέρι στο μπουκάλι. Η διαδρομή δεν ήτανε μεγάλη ,ούτε και δύσκολη. Η αναμέτρηση με το άπιαστο είναι όντως αιθέρια.  Του αιθέρα, του αέρα τα γήινα είναι όλα ταξίδια του νου με μια απόφαση για αλλαγή περιβάλλοντος, μιας άλλης μυρουδιάς και τόπου θέαση ,  ξεκινούν και κάνουν το πρώτο βήμα  μπροστά της .  Όπως όταν μπαίνεις στην ζωή του άλλου και γυρίζεις το κεφάλι σου είναι γιατί κάτι σε τραβάει και σε οδηγεί. Η αύρα και ο τρόπος του. Οπως όταν επιστρέφεις στης  νοσταλγίας τα απιαςτα αλλά και στα αγαπημένα βιβλία και ηχοχρώματα,  για μια σιγουριά και για λίγη ανανέωση το κάνεις. Άλλο το άρωμα αυτό και άλλη η ηλικία του.  Το σημείωνε και αυτό, σαν να μάζευε μια σταγόνα του ωκεανού ή από ένα συντριβάνι, στο μπλοκάκι της.

            Ερωταπαντήσεις του χτες και του τώρα, με εικόνες προχωρούν τις ανάσες σου. Μια εκκρεμότητα των ματιών της ακινητοποιεί όλες τις λέξεις και στην καλύτερή τους μυσταγωγία,το μπλοκάκι μένει πιό άγραφο . Με το απόλυτο αναμετριέσαι και με τις ευθείες του. Ακόμη και το θροίσμα ενός αρώματος αλλάζει την αυθαιρεσία των συμπερασμάτων σου σε χρόνο απιαστο, ακαριαίο. Έπιασε τον εαυτό της να 'ναι παρατηρητής των στιγμών. Είχε απορρίψει τις κριτικές του τώρα και ζούσε το παρόν με τα καλύτερα του χτες. Η μυρουδιά , από αυτό το μπλε το μπουκαλάκι, με αμφίθυμα  λουλούδια στην αφή του -που  περεπιπτόντωδ μοιάζανε με φεγγάρια,- της τράβηξε το μάτι.  Γλίστρησε στα χέρια της η μυρουδιά του. Μια σταγόνα και μόνο   την κέρδισε. Το απόσταγμα μιας μυρουδιάς απο φύλλα επτά βασιλικών και αμπαρόριζας κοτσάνι, είχε μια ιδιαιτερότητα. Έτσι έγραφε το χαρτάκι των περιεχομένων. Το εκχύλισμα ήταν ιδιότροπο. Στο τέλος ή στην αρχή της δοκιμής, είχε και μια σταγόνα από φλούδα κυδωνιού. Ενα τικ. Η μυρουδιά, το άρωμα απλώνονταν μπροστά της, σε αυτή την γωνιά των εκθεμάτων, με σαγήνη. Μια άλλη παράγραφος των προσμείξεων χωρίς φειδώ την ταξίδευε. Ολα ικανά για μια άλλη στιγμή απόλαυσης και δημιουργίας. Η φαντασία στα καλύτερα της.

            Στα χώματα του ουρανού και στα τα γήινα σκαλοπάτια του έφτιαξε τα δικά της λουλούδια.. Είδε το εντός της χωρίς ολιγωρία, να συμφιλιώνεται, να συνομιλεί. Όλα σε αποστακτήριο, φιλτράρισμα, επιμέλεια. Τίποτε δεν την προσπέρασε αδιάφορα, τίποτε αδιάφορα δεν έφυγε. Έδειξε εμπιστοσύνη στο άγγιγμα των πιθανοτήτων, καθώς είχε στα χέρια το αγαπημένο της μπουκαλάκι. Ο λαιμός της μύριζε και οι φλέβες της από τα τόσα ταξίδια είχαν ακόμη μια λεπτομέρεια να τραγουδήσουν. Για μια σταγόνα ενός κρασιού δεν θα έλεγε όχι. Έμοιαζε σαν υποτείνουσα που ψάχνει παρέα. Τα οριζόντια και κάθετα βέλη του αρώματος είχαν ήδη πλευρίσει, σχεδόν στοχεύσει το τρίγωνο των σκέψεών της. Μα τώρα ήταν στον κύκλο του  που σενεχώς άλλαζε περίμετρο αλλά ,την έκανε να νιώθει καλά   Και και όλες οι πλευρές της ζωής της , είχαν άρωμα ξεχωριστό.  Ολα και όλοι  σε μια άλλη ευθεία είχανε μπει. Οι περαστικοί με τις λέξεις τους της χαμογέλασαν. Η βαρύτητα της στιγμής είχε μια ελαφρότητα. Αισθάνθηκε το αντίδωρο των χειλιών του ουρανού στον λαιμό της. Έτρεξε η σκέψη της στις καμέλιες της μπροστινής αυλής στο χωριό. Άγγιξε τον χρόνο της εποχής εκείνης αλλά και το πώς ξύπναγε σε ένα σπιτάκι με ένα παράθυρο να βλέπει το κύμα.  Χωρίς ζώνες ασφαλείας ταξίδεψε στα παραμύθια των άλλων που κατά καιρούς είπε και δυο κουβέντες . Κοιτούσε όμως την βιτρίνα. Και αν κλείσει το μαγαζί, τουλάχιστον θα 'χουν μείνει μυρουδιές στους τοίχους. Με ελαφρότητα πατημασιάς, όλα τα θαυμαστικά της μέρας, τα δώρα της στιγμής τα είχε μέσα και πίσω της. Όλα στην εντέλεια των συμβάντων με ένα άρωμα φωνηέντων κατοικεί τη στιγμήςαγινευτικά και αέρινα . Το άρρητο σε ντύνει. Η δύναμη σου απέναντι στο ευάλωτο της σιωπής με ένα συμπέρασμα αρωμάτων είναι ο άλλος καθρέφτης του προσώπου σου.  Σκέψεις και μυθοπλαςίες έρχονται και αιωρούνται .Μια νοητή γραμμήτους  που έμοιαζε αληθινή από το άρωμα όλων των διαδρομών της, την έβγαλε και στο άρωμα και στο κάδρο της νύχτας.

         Από το χορό της μυρουδιάς βρέθηκε στο  πράςινο καναπέ και στα μαξιλάρια της . Η ορθοστασία της αγοράς της έδινε αυτό το δικαίωμα ,στην γωνία τους να χαλαρώςει . Βαθιά ,μέσα στην νύχτα, που μύριζε έρωτα και λυγμό, ονειρεύτηκε χωρίς δισταγμό ότι ζωγράφιζε με κόκκους αμμουδιάς και φύλλα ελιάς τα δευτερόλεπτα και τις αντωνυμίες, πότε σε λευκό χαρτί ημερολογίου χωρίς γραμμές, πότε σε παρέες και φωτογραφίες. Το πηχτό αστρόφως ήταν το γαλήνιο μετερίζι της.

Η φωλιά των λέξεων είχε άρωμα. Με μια μελωδία που έμοιαζε με μυρουδιά , διάχυτη, υπερθετικη και χωρίς καρτερία κλείνοντας τα βλέφαρα την ταξίδευαν . Ζύγιαςε τις στιγμές ,ζύγιασε και μια ακόμη σταγόνα αρώματος  και αιθέρεα στο πέπλο της νύχτας όλες τις μνήμες είχαν ήδη ποτιστεί καταλυτικά,κυματιςτά .

Η ανατριχίλα της στιγμής, ακόμη και στην ακινησία της, με μια ευφορική ηδονική αίσθηση της άπλωσε το χέρι. Ολα στον υπερθετικό βαθμό, άνεμο σαγήνης ποθούν. Άνεμοπορούν οι μυρουδιές με τους ιδρώτες και σε κάθε πόρο του δέρματος γράφουν αφηγήσεις. Τα αόρατα, οι σκιές και τα οράματα στο χάρτι της νύχτας και στον αέρα αποτυπώνονται . Και από κεί καταλυόνται, πλάθονται, συναντιούνται σε μια άλλη τους πορεία και σε έναν άλλο κύκλο ημερολογίων υπάρχουν .

 Του Χρήστου Νιάρου 

  Μελβούρνη 
2022.