Τα σχόλια σας πρός δημοσίευση είναι ευπρόσδεκτα Κάντε κλικ εδώ

Μη πας μ' αυτή την κοπέλα. Μ' ακούς; Φώναξε η μητέρα μου επιτακτικά, από την κουζίνα.

- Γιατί; φώναξα πεισμωμένη και συνέχισα, όλο και πιο ερεθισμένη. Έλα τώρα βρε μαμά... τι έκανε; Με μεταχειρίζεσαι σα μωρό...

- Δεν ακούς βρε παιδί μου τι λένε για τη μάνα της και τον πατέρα της; 
Συνέχισε σε πιο μαλακό τόνο αυτή τη φορά.

- Έλα τώρα καημένη μαμά. Τι λένε;

Μα στο μπάτο-μπάτο της γραφής τι φταίει η Αρετή για τους γονείς της!

Η μάνα μου ήρθε κοντά σκουπίζοντας τα χέρια της στην ποδιά, που δεν έβγαζε από πάνω της, στάθηκε απέναντι μου και με κοίταξε στα μάτια με μια ανησυχία. Μου μίλησε απλά και μαλακά σαν να 'θελε να φυτέψει τα λόγια της στο μυαλό μου.

-Άκου παιδί μου, είπε. Η κοινωνία που ζούμε δεν είναι δίκαια! Η μικρή μας πολιτεία δε σηκώνει τέτοιας λογής καμώματα. Ο κόσμος μιλά. Μα άδικα, μα δίκαια, μιλά. Τι θα πρέπει να κάνουμε εμείς; θα ρωτήσεις. Απλούστατα, θα προσέχουμε να μη μας πιάνουν στο στόμα τους. Με κατάλαβες κορίτσι μου; Δε λέω πως η Αρετή είναι κακιά κοπέλα, όμως οι γονείς της με τα καμώματα τους, τραβούν την προσοχή του κόσμου. Έτσι η κοπέλα χωρίς να φταίει, τραβάει με τη σειρά της τα μάτια κι ανοίγει τις κακές γλώσσες. Στο δρόμο δεν ξεχωρίζουν τη μάνα από την κόρη... συμπλήρωσε η μάνα μου πικραμένη.

- Τη γλωσσόφαγαν, την κοπέλα για τις βλακείες των γονέων της... είπα σαν   

νό 'μουν κι εγώ μια μεγάλη γυναίκα. Ίσως γι' αυτό και δεν πάει καλά στα μαθήματα, μουρμούρισα σα να σκεφτόμουν δυνατά...

- Μπορεί!... πρόσθεσε η μητέρα μου. Αλλά καλά θα κάνεις να μη πολυ-πηγαίνεις μαζί της! Πες μου με ποιον πας, να σου πω ποιος είσαι!.,. συμπλήρωσε καθώς απομακρύνονταν γνοιασμένη.

Εκείνη τη χρονιά η Αρετή έμεινε στην ίδια τάξη. Το διαζύγιο των γονιών της την είχε επηρεάσει τραγικά. Η μητέρα της παρίστανε το θύμα στην υπόθεση και προσπαθούσε να παρουσιάσει τον άντρα της σαν έναν άθλιο άνθρωπο, λες και ζητούσε την επιείκεια και την κατανόηση των άλλων, ακόμη και παιδιών στη δική μας ηλικία, για τη διάλυση της οικογενειακής τους εστίας;

Δεν καταλάβαινα πολλά πράγματα. Στην ηλικία των δεκαπέντε χρόνων, πόσα μπορεί να καταλάβει ένα παιδί που δεν είχε ακούσει ποτέ άλλοτε πράγματα αυτού του είδους;

Στις καλοκαιρινές μας διακοπές, δεν ανταμώσαμε η Αρετή κι εγώ παρά μόνο μια φορά, γιατί συνήθως έλειπε για διακοπές. Κάναμε μια βόλτα στην πλατεία μιλώντας για διάφορα θέματα, αλλά και οι δυο μας αποφεύγαμε να μιλήσουμε για τα σχέδια της για τον επόμενο χρόνο. Αισθανόμουν, από το υποκριτικά αδιάφορο ύφος της, πως κάτι σοβαρό είχε ήδη αποφασιστεί.

- Λοιπόν; ρώτησα για να θέσω ένα τέρμα σ' αυτή την ανόητη κατάσταση, μια και πάντα έπαιρνα πρωτοβουλία, όταν είμαστε μαζί, για το άνοιγμα μιας συζήτησης,

- Α! Ναι... τον επόμενο χρόνο, θα μεταγραφώ σ' άλλο Γυμνάσιο, θα φύγω από τούτη την πόλη που ο κόσμος της έχει στραφεί ενάντια στην οικογένεια μου... Έσκυψε το κεφάλι. Κλότσησε ένα χαλίκι που βρέθηκε μπροστά της, με φανερό θυμό!...

Ήταν μια κοπέλα μικρή και πληγωμένη πού 'χε μεγαλώσει απότομα και που ένιωθε τη χαιρεκακία του κόσμου. Ακόμη κι η δική μου μητέρα που πάντα την καλοδεχόταν στο σπίτι μας είχε επηρεαστεί από τα όσα λέγονταν για τους γονείς της' κι όχι τόσο για τον πατέρα της, που φαινόταν ήσυχος άνθρωπος, όσο για τη μητέρα της, που παρ' όλο το ότι είχε περάσει την πρώτη της νεότητα, προ πολλού, ήταν μια κοκέτα γυναίκα που είχε όπως φαίνεται βαρεθεί τη ζωή της μικρής πολιτείας. Χωρισμένη πλέον είχε αρχίσει να εργάζεται κάπου σε κάποιον γιατρό... αοριστίες, λόγια ποιος το 'ξερε;

Με την Αρετή είμαστε φίλες από τα εφτά μας χρόνια. Δε φανταζόμουν πως θα χωρίζαμε έτσι μ' αυτό τον τρόπο. Ηταν λυπηρό που τα πράγματα ήταν τόσο δύσκολα για τη φίλη μου, που την αγαπούσα παρ' όλο που διαφέραμε σε πολλά. Οι διαφορές μας είχαν αρχίσει να ωριμάζουν καθώς μεγαλώναμε. Προσωπικά μ' ενδιαφέρον πάρα πολύ οι σπουδές μου, μου άρεσε να αμιλλώμαι μες στην τάξη και είχα φιλοδοξίες για το μέλλον μου. Η Αρετή αντίθετα είχε αρχίσει να αδιαφορεί για το σχολείο, έδειχνε μεγάλη κοκεταρία για την ηλικία μας και οι προτιμήσεις της ήταν τελείως ξένες σε μένα. Είχα αποφασίσει με το δικό μου μυαλό, πως αυτή η κατεύθυνση της οφείλονταν στην έλλειψη οικογενει-ακής γαλήνης και στα κουτσομπολιά του ανήλεου κόσμου που πάντα έψαχνε να βρει κάτι παρόμοιο για να περνά την ώρα του. Υπήρχε βέβαια μεγάλη αλήθεια στις σκέψεις μου. Η επαρχιακή πόλη στην οποία ζούσαμε στερούνταν τους τρόπους διασκέδασης της μεγαλόπολης, διασκέδαζε λοιπόν μ' αυτού του είδους τα γεγονότα. Είχα κι όλος καταδικάσει την πόλη μας ως ένοχο για τα δυστυχισμένα γεγονότα στη ζωή της φίλης μου.

Έφυγε λοιπόν η Αρετή και σπάνια έρχονταν στην πόλη μας. Μια φορά μόνο ήρθε στο σπίτι μου για να μου πει πως έφευγε στην πρωτεύουσα, όπου θα ήταν εσωτερική σε φημισμένο κολέγιο, αφού μάλιστα είχε πετύχει να πάρει άριστη βαθμολογία στο τελευταίο Γυμνάσιο που είχε φοιτήσει, θέλησα να το πιστέψω και της ευχήθηκα καλή επιτυχία.

Ένας χρόνος πέρασε και μάθαινα από φήμες και μισόλογα εδώ κι .εκεί, ότι η μητέρα της ήταν η κινητήριος δύναμη στις ενέργειες της. Φοιτούσε λέγαν στο Αρσάκειο...

Μια μέρα το νέο έσκασε σαν βόμβα στην πόλη μας. «Ία μάθατε; Ίο είχε δημοσιεύσει η εφημερίδα. Η Αρετή είχε γίνει ηθοποιός του κινηματογράφου. Για φαντάσου...»

Καταλαβαίνετε το σούσουρο!...

Ήταν αρχές του καλοκαιριού όταν ήρθε στην πόλη μας, ηθοποιός πλέον του κινηματογράφου, για να παραστεί προσωπικά στην πρεμιέρα του έργου. Στη μικρή μας, άδικη, γλωσσοφάγα πολιτεία...

Είχε αλλάξει. Την επισκέφτηκα στο πολυτελές ξενοδοχείο της. Σκεφτόμουν πως ίσως και να ήταν η τελευταία φορά που βλεπόμαστε από κοντά. Στα είκοσι της χρόνια είχε το ύφος βεντέτας, μιας μικρομέγαλης γυναίκας που στα χέρια της μάνας της ήταν σαν ένα κομμάτι πλαστελίνη. Το βλέμμα της ωστόσο δεν έδειχνε ικανοποίηση. Η παλιά ξεγνοιασιά, η εφηβική εμπιστοσύνη στον άνθρωπο, είχε εξανεμιστεί καιρό πριν και μια υποψία φόβου και αβεβαιότητας παράδερνε στα καστανά της μάτια, τα φροντισμένα με τα τεράστια ψεύτικα ματόκλαδα που πετάριζαν επιδεικτικά σαν τεράστιες πεταλούδες. Η μητέρα της ήταν παρούσα όταν συναντηθήκαμε και όπως το φοβόμουν, δεν της επέτρεψε να μείνουμε πολύ παρέα και να μιλήσουμε. Έπρεπε να φύγουν είπε, τους περίμεναν. Κοιτώντας την, σκέφτηκα πως ήταν λάθος που πήγα να τη δω. Αλήθεια οι άνθρωποι αλλάζουν. Η Αρετή είχε αλλάξει. Ίσως,.. ίσως είχα φανταστεί αυτά τα πράγματα στα μάτια της. Αν όμως αλήθεια η Αρετή ήταν έρμαιο της φιλόδοξης μητέρας της, όπως έλεγαν; Ίσως πάλι της άρεσε που
η μητέρα της έπαιρνε αποφάσεις γι' αυτή, για το μέλλον της, για την καριέρα της... Ίσως η Αρετή ήταν ένα άβουλο πλάσμα που χωρίς τη μητέρα της δε θα κατάληγε πουθενά... Πώς να το ξέρω αν δεν της άρεσαν ο νέος τρόπος ζωής, ο θαυμασμός των ανδρών, εκείνος ο πόθος που τρόμαζε στα μάτια τους, η ζήλια των γυναικών, το ακριβό ντύσιμο, τα πολυτελή ξενοδοχεία, τα λουκούλλεια φαγητά, οι δημοσιογράφοι...

Τη φίλησα λυπημένη. Το ήξερα. Ήταν η τελευταία φορά που ανταμώναμε. Η μητέρα της που ήταν η μάνατζερ σε όλα όσα την αφορούσαν, είχε αποδείξει ότι πράγματι ήταν μια γυναίκα δυναμική που ήξερε τι ήθελε για την κόρη της. Οι τεράστιες διαφημίσεις και το φόρτωμα ψεμάτων για τη ζωή της Αρετής και της οικογένειας της, δείχναν πως δε θα επέτρεπε τίποτα, να σταθεί εμπόδιο στα σχέδια της.

Δυστυχώς το πρώτο της έργο δε γνώρισε την επιτυχία που υπόσχονταν. Η εμφάνιση της δεν εντυπωσίασε. Το παίξιμο της δεν ήταν φυσικό. Οι κριτικές δυσοίωνες.

Η Αρετή δεν πέτυχε στο πσλιοσένικο. Παράμεινε μετριότητα, όπως όταν είχε αρχίσει. Δε γνωρίζω τι έγινε μετά. Εγώ έφυγα σ'το εξωτερικό, παντρεμένη. Πηγαίνοντας πίσω στην πατρίδα μου   

 

είπαν πως έκλαψε όταν έμαθε πως είχα φύγει έξω. Δεν ήξερα π να υποθέσω όταν το άκουσα. Αναρωτήθηκα, αν αυτή της η αντίδραση ήταν ειλικρινής ή υποδύονταν το ρόλο της λυπημένης φίλης... Οι δρόμοι μας είχαν χωρίσει στα δεκαπέντε μας χρόνια...

Τη δεύτερη φορά πίσω στην πατρίδα έμαθα πως επιτέλους παντρεύτηκε κάποιον γιατρό αλλά δεν είχε αποκτήσει παιδιά. Την τελευταία φορά στην πατρίδα, μου είπανε πως ήταν άρρωστη σοβαρά. Στην πραγματικότητα δεν ήμουν σίγουρη για τίποτα. Πώς μπορούσα να πιστέψω τα λόγια του ενός και τ' αλλουνού... «Το 'γραψανοι εφημερίδος...»

Η Αρετή κάθε φορά που τη θυμάμαι, είναι το πορτραίτο της όμορφης επσρχιοτοπούλας, που προέρχονταν από προβληματική, διασπασμένη οικογένεια, και που πιθανόν τα προβλήματα της την είχαν κάνει άβουλη και αδύνατη στο σημείο να αφήσει την επικίνδυνα φιλόδοξη μητέρα της, να κατευθύνει τη ζωή της. Πολλές φορές αναρωτήθηκα γιατί να συμβαίνουν αυτά στην κοινωνία, γιατί οι νέοι να πληρώνουν για τις αμαρτίες των γονέων!...

Π. Δ. Έλλη