Ξημέρωμα με των χρωμάτων την επίσκεψη .
Του Χρήστου Νιάρου
Μελβούρνη 2023.
Σε απόσταση αναπνοής και στην γνωστή μονάδα μέτρησης των όποιων  αποστάσεων στο ένα τσιγάρο δρόμος δηλαδή βρέθηκα με την έξωθεν καλή μου μαρτυρία στο όμορφο ξημέρωμα των χρωμάτων της χειμωνιάς του εδώ ημισφαιρίου και ως θεατής και ως θέαμα . Χωρίς άρτους και παράτες βροχών που σαν χειρόκροτημα με καθηλώνανε εντός των τοίχων της εποχής και όχι μόνο ,ως όριο και φυγή βρέθηκα σε μια όμορφη συγκυρία .  Ως εκπληξη θαυμαστικά απολάμβανα την στιγμή και σε ακαριαίο χρόνο η όποια χειμερία νάρκη των στοχασμών μου κυριολεκτικά περιπλανήθηκε και χάθηκε από μπροστά μου .  Παροδικά εικάζω .Χωρίς όμως δεύτερες σκέψεις ,όλα τα επιφωνήματα της ομορφιάς αυθόρμητα βγαίνανε από τα χείλη μου και γεμίζανε την περιβόητη αυτή απόσταση με μια γλυκύτητα και τρυφερότητα .  Το ίδιο και οι όποιες λέξεις τους που φτιάχνανε μια επιστολή τόσο μακροσκελή αλλά και τόσο σύντομη που ξύπνησε ακαριαία την όποια μου αίσθηση .
Ατμίζουν βέβαια στην διαδρομή της πορτοκαλογεννημένης εικόνας με την σιωπή τους στο ουρανό ,εγκιβωτίζονται στην ειμαρμένη των φεγγαριών και στα ηλιοκαμένα τοπία των πτυχώσεων τους  τινάζονται ως λάβα . Μα και γίνονται το και πρώτο θέμα στις ειδήσεις της ημέρας ως κάτι που χρειάζεται η ζωή .

Η νύχτα δε της Μελβούρνης απουσιάζει από το κάδρο του θεαθείναι ή έστω νοερά θα πάρει το πέπλο της και θα βρεί την γωνιά της στους τοίχους του σπιτιού ,στο πάτωμα και στο ταβάνι των δωματίων  κάπως να κρυφτεί από αυτή την μαγωδία των χρωμάτων . Μπορεί και να καρτερεί ποτέ θα ρθει και η σειρά της στις στροφές του χρόνου και κάτι από όλη αυτή την πανδαισία των χρωμάτων αυτής της Αλκυονίδας στιγμής να την γευτεί ,να την κρατήσει στις πλάτες και στα χείλη της .  Κάτι να πάρει ,κάτι όμως και να δώσει . Οι Λέξεις της που κάνουν τον κύκλο τους ,σε μια παράταση παιγνιδιού τους συμπλέουν στην παρατήρηση και την σιωπή μου την λύνουν  αρχίζουν να παίρνουν χαρακτήρα διαφορετικό . Η καλή μέρα , η καλή νύχτα φτιάχνει τις αλφαβήτες  και τα συντακτικά τους στων χρωμάτων το άγγιγμα ψυχής .

Τα χρώματα δίνουν τις απαντήσεις τους στην ακριβή ζωή και στις όποιες ανάγκες της έστω και παροδικά  αλλά την γλυκαίνουν . Είναι οι στιγμές που η μαγειρική των χρωμάτων σίγουρα θα βγάλει το καλύτερο αποτέλεσμα και η χειμωνιά της εποχής θα παρκάρει και θα μπεί σε μια από τις πολλές  άκρες της ζωής .  Που ο Νότος ,που  ο Βοράς ; Αλλάζουν οι συντεταγμένες του χώρου τέτοιες ώρες ακαριαία . Είναι δηλαδή οι στιγμές αυτές που οι μυρουδιές  τους αλλά και οι χορδές τους σαν όνειρο και αλήθεια ,ενώ αιωρούνται στο χώρο των λίγων τετραγωνικών ,στον διάδρομο της μνήμης και στο μπαλκόνι με τις βουκαμβίλιες κάνουν κυριολεκτικά τον ουρανό νάναι σαν καλοκαίρι διαρκείας αλλά και μιας μακράς του επίγευσης που δεν μπορεί να χαθεί .  

 Συγκριτικά και παράλληλα με την δίνη των χρωμάτων περπατάς ,τρέχεις ,ατενίζεις κομμάτια ζωής ,καλοκαίρια χωρίς ρολόγια χειρός  και χωρίς πολλά ρούχα .  Η Ανατολή αυτή την ώρα ξεκλειδώνει τις πόρτες και τα παράθυρα των λέξεων .  Αν και κρατάει λίγο αυτή η πανδαισία των χρωμάτων ,αυτή η ευτυχής συγκυρία τους εντούτοις αν είναι μια Ανατολή από τις πολλές μεν ,αλλά είναι και μια συνάντηση των αισθήσεων και ένα ξύπνημα τους δηλαδή που γίνεται ικανό να αλλάξει τις συντεταγμένες του χώρου και του χρόνου σου . Μια συνομίλια τους που μοιάζει με μονόλογο κάνει το κάθε τι στην επικράτεια του βλέμματος ,να ταίζετε με ήχους από τα πουλιά του φράχτη ,από το αεράκι το θαλασσινό αλλά και από την ονειρική πολιτεία της νύχτας . Ολα γίνονται άγγιγμα λύνονται και οι κόμποι των σιωπών και ενώ ,σκιρτεί το θεαθείναι των στοχασμών μου βαθαίνει και ο ορίζοντας των διαδρομών ψυχής και η τάξη και η αταξία τους ορίζουν το κάδρο των συμφραζόμενων με τα νιώθω και τα θέλω του τώρα . Και όχι μόνο . Είναι αυτές οι στιγμές που ροδίζει το μάγουλο του ουρανού και τα σύννεφα του χειμώνα του εδώ ημισφαιρίου ,μπαρκάρουν στα ανοιχτά και γλυκά κύματα της ραστώνης .

 Έρχονται από άλλες εποχές ; Από κάποιο Αύγουστο μεθυσμένο ; Από μεσημέρια που τα σεντόνια είναι ιδρωμένα από την ζέση των αισθήσεων και παραισθήσεων ; Μικρές φλασιές ζωής στο παραλήρημα και στην αντοχή της στιγμής αυτής φιλτράρουν τις μουσικές των χρωμάτων μα και υφαίνουν τα δευτερόλεπτα του χρόνου τους με μαεστρία . Παρατηρητής και παρατηρούμενος χωρίς κωδικούς πρόσβασης μπαίνεις και βουτάς στην μαγωδία αυτής της ομορφιάς. Ενας χορός τους χωρίς βήματα ,στην αυθορμησιά του σε τυλίγει ,σε οδηγεί .

 Το αλμυρά και τα ξυνά κομμάτια της και με σταγόνες ζωής ενώ ξανα φιλτράρονται και αιωρούνται πάνω μου ,δύναμη και κουράγιο δίνουν για το καλό υπόλοιπο του χειμώνα .
Αν  και οι λογαριασμοί για φως ,νερό ,τηλέφωνο υπάρχουν στο κομοδίνο ,μαζί με έρωτες μακράς διαρκείας με απουσίες μεγάλων χιλιομετρικών αποστάσεων αλλά και σε σελίδες ημερολογιου καλοκαιριού που ακόμη μείνανε άγραφες ή δεν είναι η ώρα τους ,εντούτοις είναι μέσα στην λίστα των καθημερινών μου υποχρεώσεων αλλά και της αυθορμησιάς . Ισόποσα και ισότιμα θα έχουν και θα πάρουν κομμάτια από το χρόνο μου μα και με τον ίδιο τρόπο θα επικοινωνήσουμε ή θα επικοινωνήσουν οι ανάγκες που πρέπει να έρθουν Εις πέρας .  Μα τα χρώματα που με ξημερώνουν αυτή την στιγμή ,δεν με βάζουν σε αυτό το τρυπάκι των σκέψεων . Πατάω φρένο στα καθημερινά των νυχτοήμερων αναγκών .
Κάνω την ντρίμπλα μου στα τακανουκάκια και στα φιλικά και επίσημα παιγνίδια της ζωής που λέγεται μεροκάματο ,αλλάζω γωνία θέασης . Αλλάζω την γωνία θέασης της φύσης των πραγμάτων και στο πως βλέπω την κάθε συναισθηματική φόρτιση των δεδομένων και των πετραγμένων .

Ετσι κατοικώ χωρίς φώς ,νερό,τηλέφωνο στο ξημέρωμα αυτό ,που αν και κρατάει λίγο ο χρόνος της ομορφιάς του εντούτοις γίνεται εν δυνάμει μια καλή παρέα . Ετσι φαντάζομαι και τα πανιά της μοναξιάς της πόλης και του κάθε πλήθους που ξημερώνει να φτιάχνουν τα αταξίδευτα χάρτινα τους όνειρα πιό γλυκά και σε κύματα  γαληνεμένα . Με αυτό το τρόπο και η ραστώνη της στιγμής ιδρώνει πιό πολύ, η νοσταλγία και το άλγος της νυχτιάς δελφίνοταξιδεύει ,αερόστατα κινούνται στους ωραίους δρόμους ταχείας κυκλοφορίας και το φεγγάρι του αυγούστου αναδύεται στα χαλίκια της αμμουδιάς . Ακόμη και οι ταράτσες με τα ρούχα τα απλωμένα βάφονται από τα τόσα μηνύματα των χρωμάτων και ξημερώνονται στο ισόγειο των επαφών και της κάθε εξώπορτας με χαμόγελο στα χείλη και πλατιά αγκαλιά καρδιάς .

Αλλάζουν οι ζωές ,όταν ξημερώνονται με χρώματα και στον ιμάντα της υπομονής διανυκτερεύουν οι νύχτες της Μελβούρνης . Ετσι και η λογική σειρά των πραγμάτων ,των μύθων και των γεγονότων από τετράγωνη ,γίνεται και κυκλική και καμπύλη και αλλάζει όλους τους άξονες της σκέψης ,της ενσυναίσθησης και των όποιων ψιθύρων . Συλλαβιστά χαιδεύει τα αυτιά της στιγμής μα και τα όποια ίχνη που άφησε το φεγγάρι το ολόγιομο ,το μισό και το ένα τέταρτο στο ουρανό των ταξιδιών .

Μικρά κομμάτια από αυτές τις αναχωρήσεις ,σταθμεύουν και βρίσκουν και άλλες αφορμές στην διάρκεια της ριμάδας ζωής . Εκ των υστέρων μα και εκ των προτέρων και όλες οι αναλώσιμες μνήμες αναμνήσεις αλλάζουν ταχύτητες και στροφές . Δαγκώνουν τις όποιες ρωγμές της νοσταλγίας ,τις ουσίες των πραγμάτων της μοιράζουν και στους αποχαιρετισμούς παίρνουνε θέση . Είμαι ακόμη σε σημείο σημειωτόν ή ο χρόνος που ξημερώνει δεν χάθηκε από την εποπτεία των ματιών μου ;  Μήπως στην ακρούλα αυτών των δρόμων που ανοίγονται σαν γαϊτανάκι υπάρχουν σκιές νυχτός ; Υπάρχουν κοχύλια καλοκαιριού ,ηλιοβασιλέματα και χειραψίες ζεστές τέτοια εποχή ; Κανείς δεν μιλάει ,ούτε και η μέσα μου φωνή και ετσι αφήνω όλα τα ερωτήματα να μην θαμπώνουν ούτε τα όνειρα νυχτός ,ούτε και τις όποιες ουτοπίες τους να τις μαδούν σαν μαργαρίτες οι λεπτοδείχτες της καθημερινότητας  Στο μωσαικό των στιγμών συλλέγω ,επιλέγω την πρόκληση πρόσκληση των χρώματων μα και των όποιων τους ταξιδιών πορείες  σαν βιβλίο ανοιχτό μα και άγραφο . Στο άρρητο τους  σαν εκδρομή ,σαν χάδι και με καλή τύχη συμμετέχω ενεργά Αλληγορικά και δοτικά αφήνομαι στον παφλασμό , στο άπλωμα και στην χάρη τους . Παρατηρώ πως χορεύει το πορτοκαλί στο ροζ ,πως τινάζεται στην γραμμή του κόκκινου χρώματος .

 Με εκλπηκτική μαεστρία ο χρόνος του χειμώνα υπακούει στην μέθεξη της στιγμής .
Η νύχτα της Μελβούρνης , η νύχτα μου δηλαδή θάχει και κάτι να θυμάται από αυτή την πρωινή ανάσα των χρωμάτων . Ετσι το ονειρεύτηκα ό,τι γίνανε τα πράγματα και σαν όνειρο φύγανε τα χρώματα του πρωινού αυτού ,στην απέναντι ,στην δίπλα ,στην παρακάτω γειτονιά και στα μπαλκόνια και στα παραθύρια της σταθήκανε . Σαν να σκαλώσανε σαν μαντήλι αναχώρησης ,σαν βλέμμα καλωσορίσματος σε ένα δέντρο που ναι μεν μαζεύει χειμώνες στις φυλλωσιές του αλλά με την πρώτη κιόλας ματιά των χρωμάτων ανανεώνονται . Ετσι τα αειθαλή σκιρτήματα τους γίνονται φυλλοβόλα μα μένουν στην στιγμή του χρόνου ως μετερίζι και αποκούμπι στιβαρό.
Χωρίς κλειδιά και αντικλείδια στα χέρια ,μα με πολύ πάθος στις πινελιές τους και στα ταξίδια τους ,τα βλέπα να με χαιρετούν με τον τρόπο τους . Τα βλέπα στο βάθος και στο πλάτος της ζωής μου να με καθρεφτίζουν ,να με τραβάνε με το άρωμά τους... Ετσι ένιωθα την μέρα ο.τι θα πήγαινε καλύτερα μα και ,ετσι πορεύτηκα μαζί τους και μέχρι νεωτέρας φωτογραφίζω ακόμη και τις στιγμές τους . Μα και λόγια βάζω στις εικόνες τους και ως υπότιτλο και ως αφορμή ταξιδιού .


Του Χρήστου Νιάρου
Μελβούρνη 2023.