Τηλεγραφήματα και τόσα βλέμματα ,ψυχές ,κορμιά….Του Χρήστου Νιάρου .

Η ανθοφορία και το φως της άνοιξης θα είναι η αφορμή για να ξυπνάνε οι λέξεις του χειμώνα από το λήθαργό τους . Ντύνονται με τα χρώματα της ,βολτάρουν στου μυαλού το παραπέντε και είναι ηλίου φαεινότερον ,τέτοια εποχή ακόμη και οι τοίχοι των μεγάλων κτιρίων της πόλης ζούν την ρηματική τους ορμή .

Ετσι η πόλη και οι γειτονιές της ανασαίνουν αλλιώς με αυτή την επέλαση ,ανθίζουν και τα βλέμματα ,τα κύτταρα των μονίμων και παροδικών κατοίκων της . Άυλα και υλικά πράγματα ,χώματα και αποκόμματα μνήμης ,μελωδίες ξεχασμένες στο συρτάρι του χειμώνα ,με συναφή και ασαφή νοήματα και παράλληλους βίους ,βρίσκουν το τρόπο να εκφραστούν ,να τινάξουν από πάνω τους ό,τι άφησε η χειμωνιά και οι αναταράξεις των σταγόνων της βροχής του .

Ολα νοητά ,νοερά και σε πραγματικό χρόνο προσομοίωσης και μεταφορικών εκφράσεων ,από σχήματα λόγου ,γίνονται έργο απτό ,φανερό και με πολλά χρώματα να ανθίζουν συνεχώς οι πνοές φωνήεντά τους κάνουν το κορώνα γράμματα ζωής μύθο και αλήθεια .  Τότε ένα γαϊτανάκι στιγμών αιωρείται , ανοίγει το βιβλίο του χρόνου  στην πιό ..μυρωδάτη του σελίδα και στην έξω καρδιά στιγμή του τινάζει τα φτερά του . Απογείωση η άνοιξη ,ταξιδιάρα η ζωή της που μαθαίνει συνεχώς γράμματα σπουδάματα από τις πόλεις και τα χωριά που πέρασε η χάρη της . Και να ,τώρα είναι η ώρα να δείξω με αυθορμησιά τα κάλλη και τις εμπειρίες μου .

Το δέντρο της γνώσης του νάναι άραγε αυτό που τα  βλέπει όλα αυτά και που συνεχώς μαθητεύει στο σχολείο στα θρανία και στην αυλή του καιρού της πόλης του εδώ ημισφαιρίου ; Ποιόν ουρανό να ζηλεύει και που απευθύνεται η συναυλία των χρωμάτων του ; Φύλλο το φύλλο ,η γύρη των μηνυμάτων και το σεντόνι ,η ούγια του χρόνου του… με βολτάρουν .

Μπροστά μου ,σε ένα μεγάλο τοίχο είδα αυτό το μεγάλο και τρανό δέντρο σε ένα πάρκινγκ να στέκει περήφανο και φωτεινό και αργά αργά την κουβέντα πιάνουμε .  Πως Στο αστικό ιστό της πόλης γράφιτί - τηλεγραφήματα κυκλοφορούν σε κάποιες στροφές της βόλτας του και αποτελούν σινιάλα ,τροφή για σκέψη που λένε και κάποια βιβλία κάνοντας το γκρίζο ,το τσιμέντο πιό υποφερτό  .

Δεν ξέρω γιατί το βάφτισα το δέντρο της γνώσης . Θα μπορούσε να ήταν απλά ένα δέντρο που δεν ξέρω από που κρατάει η σκούφια του ,ανώνυμο όπως και τόσα βλέμματα ,ψυχές ,κορμιά που βολτάρουν και αναπνέουν στην πόλη και στα κλουβιά - διαμερίσματά της μα τώρα που τα είπαμε λιγάκι ψιλό γνωριστήκαμε κάπως .

Τις νύχτες συνεχώς φαντάζομαι ό,τι  θα τινάζει τα κλαδιά του . Εκεί που είναι και οι φωλιές για τα πουλιά αλλά και το βουητό τόσων και τόσων αυτοκινήτων ,προσώπων που πηγαινοέρχονται για το μεροκάματο και κουρνιάζουν στο χώρο και στα κονάκια τους .Φώτα πολλά έχει η πολιτεία και τα παράθυρα της σε ταξίδια βρίσκονται συνεχώς ,όπως και τόσες αλφαβήτες .  Και πάρκα και δέντρα έχει . Μα ετούτο εδώ στο τοίχο τραβάει τόσα βλέμματα ,ψυχές ,μοιάζει με αληθινή άνοιξη για αρκετούς και αρκετές ερασιτέχνες φωτογράφους ,μόνιμους και περίεργους διαβάτες της πόλης . Δεν είναι νεκρή φύση ,έχει δέος ,συνέχεια και ειρμό το όλο του θέαμα .

Κάποιες στιγμές και στρογγυλό κάθονται στην απλωσιά του και στο ζωγραφιστό χώμα μα και φωτογραφίζονται θέλοντας να γίνουν ένα κομμάτι από την ανθοφορία του . Δεν διαφέρω βεβαίως βεβαίως και εγώ από αυτή την πρόκληση - πρόσκληση που μου απευθύνει  και χαιρετιόμαστε λες και γνωριζόμαστε από χρόνια . Και μια ανθοφορία καλών στιγμών πέρασε από μπροστά μου ,μια άνοιξη τους σαν τράμ πρώτο και ζωγραφιστό έγινε αερόστατο και δειλινό .

Μα όλα τα καλά αν και κρατάνε για λίγο στην επόμενη στροφή της βόλτας μου να και η αμυγδαλιά να στέκει και να με κοιτά με τα ροζ και άσπρα της φορέματα . Αν φυσήξει και αεράκι από τον ωκεανό ή τα βουνά στην πλάτη της ένα ρίγος από μεθυστικές ευωδιές θα σηκωθεί . Θα χορέψουν τα κτίρια ,το δέντρο της γνώσης αλλά και τα βήματα των περαστικών στο ρυθμό της μέθεξης . Αν και η ομορφιά της δεν θα αντέξει και πολύ εντούτοις αγέρωχη ,κομψή και με φινέτσα τραβάει σαν μαγνήτης βλέμματα και βλέμματα ,δυστοκίες και αγκομαχητά του μεροδούλι μεροφάι συνεπαίρνει .

  Να βγάλουμε την άνοιξη με αξιοπρέπεια και χάρη μας το υπενθυμίζει ακόμη και αν πέσουν τα άνθη της στο δρόμο . Τα υπόλοιπα που δεν είπαμε στο σπίτι ,στο μπαλκονάκι ,στα παράθυρα της νύχτας για να ξημερώσουμε την άνοιξη που έρχεται ,λές και είναι σε ενα ταξίδι ζωής ..και όπου νάναι θα σκάσει μύτη στην πόρτα ,στο γραμματοκιβώτιο σαν τηλεγράφημα με καλά μαντάτα και τα νέα της .

Μα και η άνοιξη εδώ που την περιμένουμε και την αναμένουμε εδώ και δευτερόλεπτα και χρόνια και ζαμάνια ταξιδεύει πιά με άλλους χρονοδιακόπτες ,μηνυματίζει στις οθόνες και ο τρύγος που έφτασε πιό νωρίς στην άλλη πλευρά - γωνιά του κόσμου της μα και πως μπερδευτήκανε οι εποχές του χρόνου ,οι μοναξιές και τα έξοδα για την επιβίωση χτυπάνε κόκκινο ψηλώνουν οι απαιτήσεις ,τινάζουν τις τυχόν αποταμιεύσεις και παίζουν με τα νεύρα μας .  Όμως ας βάλουμε ένα φρένο και ας τα παρκάρουμε ..τα άλογα κάρα τους .

Τέτοια εποχή είναι που ανθοφορούν στον αέρα  τα ρήματα μα και τα μάτια των παροικούντων της πόλης που γίνονται αμυγδαλωτά και τα κορμιά τους χελιδόνια να  πηγαινοέρχονται στους ουρανούς και στους δρόμους δεν μπορεί να μείνεις κανείς και καμία απαθής και αμέτοχος έστω και για λίγο . Μεγαλώνει και η μέρα και οι καλές θερμοκρασίες αναρριχητικά φυτά φτάνουν μέχρι και τα φεγγάρια ,χαρτογραφούν την γεωγραφία της μνήμης με άλλα σύνορα και όρια .

 Σαν τηλεγραφήματα που έχουν αρώματα ανοιξιάτικα οι  γραμμές τους μα και βουτιές στην καλοκαίρια που προαναγγέλουν οι δεύτερες αναγνώσεις τους ,είναι μια μικρή ομορφιά που δεν περνάει στο ντούκου .  Και αν κάποια  στιγμή θα φύγουν οι αμυγδαλιές από την επικράτεια των βλεμμάτων ,κάνοντας το κύκλο τους όπως και εμείς που θα φύγουμε από την βόλτα και το κάδρο της ζωής μα κάπου θα συναντηθούμε . 

Σε μια άνοιξη διαφορετική . Θα μείνουν οι εικόνες ,τα λόγια που χαράξαμε στο κορμί της και τα ταξίδια της που τα ζήσαμε ή και τα φανταστήκαμε και σε κάποιο τοίχο ,σε κάποια γωνία της τύχης μας  θα ξανανθοφορήσουμε .

Είναι και  θέμα επιλογής που από φύση και από θέση ζωής στο πως βλέπει και νιώθει κανείς την πλευρά της ιστορίας τους . Μα από την καλή μεριά όταν τα νιώθει, αλλάζει την ροή και πιό αισιόδοξα προχωράει στην πόλη και στο χρόνο  . Η μυγδαλιά βεβαίως βεβαίως  θάναι πάντα εκεί αποκούμπι και δύναμη στα παιγνίδια του μυαλού να δίνει . Το έαρ της που θα έρχεται από μόνο του θα ναι και κάλεσμα και γιορτή μα και γλυκιά επίσκεψη .

Ακόμη και μαραμένο ,κουρασμένο νάναι , εικάζω ότι θα έχει μια  σπίθα και ένα σπόρο από στιγμές άνοιξης που θα ανθίζει εντός του και ακαριαία και χωρίς προσχήματα .