Παιγνίδια  φεγγαριού και νύχτας σαν ταξείδι .....

Του Χρήστου Νιάρου .

Το φεγγάρι κρέμασε τα παπούτσια του ,μετά το σφύριγμα της λήξης του καθιερωμένου εδώ και μήνες ,παιγνιδιού του με την νύχτα . Τα δίχτυα των τερμάτων της αποδειχτήκανε εκ του αποτελέσματος και της ήττας ,ικανά και πολύ καλά πλεγμένα ,για την όποια τους παραβίαση από του φεγγαριού τις επιθέσεις . Μα και για  τις όποιες φάσεις στης  μικρής και μεγάλης της περιοχής το γήπεδο ,την αλάνα και την σκοτεινή αρένα του σύμπαντός της ,οι μπαλιές ,οι ματιές ,οι απλωτές ,τα σχέδια και πλάνα του δεν είχαν το αίσιο και αναμενόμενο ..καλό τέλος .

Το σφύριγμα στο τέλος του παιγνιδιού κοντά στην Ανατολή - στο γνώριμο τέλος χρόνου εικάζω  - ή στο νήμα των δρόμων της - που είναι ένα από τα πολλά του πέπλου της - στάθηκαν οι   εκδοχές , τα κριτήρια μα και τα  όρια στο ταξίδι του αυτό .

Ετσι στο βάθος και στο πλάτος του χρόνου της νυχτιάς ,ηττημένο και πολύ κουρασμένο ,χωρίς ή με των θεατών χειροκροτήματα - πιθανόν ή και μετά βεβαιότητας υπήρχε κάποιο κοινό , κενό - το νιώθω να αποσύρεται και από την ενεργό του αυτή δράση αλλά και την όποια μελλούμενη αναμέτρηση μαζί της . Ετσι φαντάζομαι  το πρόσωπό του ,τα σχηματάκια και τις αφηρημένες εικόνες της επιφάνειας και της περιμέτρου του που είναι  σαν κάτοικοι στην πολιτεία του ,μα και όσους και όσες συντρόφευε τις νύχτες εδώ και αιώνες εδώ κάτω στην γη ,ό,τι με την νύχτα δεν τη βγάζει ή δεν την έβγαλε και  πολύ εύκολα .  Στο σκοτάδι ,ως πεδίο αναχώρησης ταξιδιού  το φως φεγγαριού μοιάζει όντως σαν όραμα και αφορμή για αναμετρήσεις πολλαπλών ταχυτήτων .

Το ήξερε καλά καλά μέσα στο πετσί του ,στα μάτια του τα ακίνητα και λαμπρά ,αν και διάβασε το παιγνίδι της νύχτας και στο σκοτεινό της χρώμα το ήξερε από τα αποδυτήρια του χρόνου ,ό,τι μαζί της ,το φωτεινό του πρόσωπο ,δεν θα ήταν αρκετό για το ποθητό και νικηφόρο αποτέλεσμα ,εντούτοις έκανε το καθήκον του . Να βγεί στο χώρο της ,στα χωρικά της ύδατα ,σε διαδρόμους βάδην και μετ εμποδιών να βρεθεί ,να ταξιδέψει στο κορμί της .

Εδώ που λέμε και τα σχολιάζουμε ,στο τι άραγε να έχουν να χωρίζουν μεταξύ τους ,κανείς μέχρι τώρα δεν μπόρεσε να το καταγράψει με σαφήνεια . Ούτε ακόμη και τα αστέρια ,ο καθαρός ή και ο μουντός ουρανός μέχρι τώρα δεν μπόρεσε να στείλει έστω και ένα μήνυμα ,μια απόψη τους απόλυτη για όλες αυτές τις εξελίξεις .

Ακόμη και σε ουδέτερα γήπεδα αναμέτρησης μιας άλλης ξένης γειτονιάς μου αλλά και των  κεκλεισμένων των θυρών παντός τόπου και χρόνου κατοικιών ,ενώ σφυρίζουν οι αγέρηδες της νύχτας ,παραπτώματα ,παραλείψεις ,πτώσεις και ντρίπλες του φεγγαριού φαίνεται ότι δεν θα  πολύ περνάνε . Όποια γειτονιά του γήινου σύμπαντος ,λίγο πολύ αυτής της μορφής οι αναμετρήσεις παιγνιδιών λίγο πολύ μοιάζουν μεταξύ τους .

Οι στιγμές λοιπόν του φεγγαριού στο όλο σύμπαν της νύχτας μοιάζανε σαν σταγόνες στον ωκεανό ,στην λιμνούλα ,στην σταγόνα της βροχής ,που αυτήν την ώρα της αναμέτρησης μάλλον θα πλαγιάζουν εντός της και ταξίδια θα ονειρεύονται .

Αν και στην χάση και στην φέξει του φεγγαριού τα κύματα ,δείχνανε την καλή τους τακτική κατάρτηση ,εντούτοις η νύχτα έχει πολλές εφεδρείες πελάγων και μονοπατιών και σιωπών με χρώμα και στο πάγκο και στην στεριά των δευτερολέπτων της .

Η νύχτα είναι μια κατηγορία από μόνη της  . Και το πέπλο -δίχτυ της ενώ το απλώνει ,το κεντάει και το ξανα κεντάει όπως αυτή γουστάρει ,όπως ακριβώς νιώθει την σιωπή την αναρριχώμενη της μοναξιάς του φιλοθεάμονος κοινού που την παρατηρεί ,ζεί και την νιώθει στο πετσί τους . Έχει αντανακλαστικά καλά στο σώμα της ,καλογυμνασμένα νεύρα και πολύ φαντασία στις κινήσεις της . Καθώς φεύγουν από την ημέρα και τα χρώματα τα χαρούμενα από τα πόδια και τα αυτιά των κατοίκων της κάθε πολιτείας ,βρίσκουν στην νύχτα καταφύγιο και κουρνιάζουν σαν πουλιά .

Μα και τις λύπες των κατοίκων ,τις σκιές και τις ρυτίδες τους  που από πόλη σε πόλη μοιάζουν μεταξύ τους ,οι νύχτες τις μαζεύουν στα αποδυτήρια ,στις άγραφες σελίδες και στο χρόνο τους .

Οσο ημίχρονα και παρατάσεις και να περάσουν και να δοθούν από το χρόνο των γιατί ,πως γίνανε τα πράγματα με αυτό το τρόπο ,το κρυφτούλι και τα κυνηγητά της ζωής, μα τα πάντα , στα παιγνίδια τούτα ,εν ψυχρώ και εν θερμώ  η νύχτα έρχεται και τα αντέχει και δίνει απαντήσεις .

Τι να σου κάνει το φεγγάρι ,που τα τσιρότα των τραυματισμένων θεατών και παρατηρητών των εν λόγω παιγνιδιών ,που τα παράπονα και καημοί ζωής ενώ γέρνουν πρός εκείνο για λίγο φώς από το φώς του ,μα στην πλευρά της νύχτας παίρνουν θέση και  βολεύονται καλύτερα .  Μα το φεγγάρι επιμένει σε κάθε μορφής εμπόδια . Και κλείνει όπως μπορεί στους παροικούντες του σύμπαντος το μάτι του .

Αν και αμύνονται, επιθετικά ,παθητικά ,ενεργητικά ζούν το είναι τους και λύνοντας και τα κορδόνια των παπουτσιών του φεγγαριού χαζεύουν και ξεκουράζουν το χρόνο τους στο καναπέ . Μα και σαν ένα εκκρεμές ρολογιού που έμεινε  από μπαταρία και δύναμη στο σώμα του μοιάζουν οι πορείες τους . Το τίποτε τους αιωρείται και γίνεται ένα πάντα που μοιάζει με αεράκι ιαματικό ,λυτρωτικό που από την θάλασσα έρχεται ,από βουνά ..

Ψάχνουν διέξοδο στα αδιέξοδα τους ,ψάχνουν να έχουν και κάποιον να τους ακούσει και το φεγγάρι είναι η πιό εύκολη  διαδρομή .

Ολα αυτά και μπροστά στο τεραίν μιας οθόνης κινητού εξελίσσονται και λεπτό το λεπτό να περνάει κερδισμένη βγαίνει η νύχτα και το άπειρο της ,μη χειροπιαστό σύμπαν . Το φεγγάρι αν και ακίνητο στον ουρανό , το καρφωμένο και λαμπερό φεγγάρι ,το μισό και ολόκληρο σε μέγεθος είναι τόσο κοντινό ,που η νύχτα το παίρνει στην μεγάλη της σιωπηλή αγκαλιά . Η νύχτα χωράει τους πάντες και τα πάντα στο σύμπραξη της Επαγγελματίες και ερασιτέχνες ρομαντικούς παίχτες και παίκτριες ενός παιγνιδιού ζωής και φαντασίας που αναμετριούνται με τα δίχτυα της συνήθειας και των αισθήσεων τους ,στο πόσο ψηλά ή χαμηλά πάνε το πήχυ των θέλω τους ,πως σχεδιάζουν και τι αναμένουν να τους βγάλει ο κόπος που επενδύσανε ,ποιά γιατί τους τους βάλανε αυτογκόλ και τους αφήσανε στην νύχτα ...στα κρύα του λουτρού ,αμανάτι και χαμένους τελικά στο παιγνίδι .

Από τα αποδυτήρια λοιπόν του χρόνου της νύχτας φαινότατε ό,τι το παιγνίδι που δεν ήτανε στημένο και που στοιχήματα των παροικούντων παρόντων και απόντων της δεν παιχτήκανε -ή δεν πέσαν στην αντίληψή μου -πως θα εξελισσόταν η όλη του πορεία . Σε στιγμές μονότερμες η νύχτα είχε το πρωταγωνιστικό ρόλο . Με πλαγιοκοπήσεις σαν φιγούρες χορευτικές  ντρίπλαρε το φεγγάρι στο γήπεδο του ουρανού με μαεστρία . Ροκάνιζε και το χρόνο των θεατών που ακούγανε την σιωπή της όπως και όταν εκείνη ήθελε . Ροκάνιζε και το χρόνο του φεγγαριού ,το γιώμα και το μισό του γέμισμα παίρνοντας και το όποιο φως τους για παρέα . Δεν ξέρω και τι άλλο να εικάσω από το όλο αυτό δρώμενο και αυτό το σιωπηλό λογοπαίγνιο που εξελίσσεται στον ακαριαίο και εξακολουθητικό μου χρόνο . Αν και τα μάτια μου είναι στο φως του φεγγαριού η νύχτα γεμίζει ,καλύπτει την απόσταση αυτή και λόγια της μου βάζει στο στόμα μου .

Λόγια και έργα ζωής φυλλοβόλα και αειθαλή ,αγώνες και αγωνίες από τα περπατήματα μου ,τα φωτεινά ,τα γκρί ,τα μισά του δρόμου ,εκείνα που δεν ολοκληρωθήκανε . Μα και τα χειμωνιάτικα και βαριά κλειστού χώρου και δωματίου ,που αν και περιμένανε το φεγγάρι να τα διαιτητεύσει στο παιγνίδι της αναμέτρησης ,ενώ έβλεπε τα λάθη μου ,δεν μίλαγε . Μα και τα καλοκαιρινά ,τα γυμνά και χαλαρά εκείνα των βουτιών των θαλασσινών που οι σταγόνες τους τρέχουν σε φωτοεικόνες και στης μνήμης τα παιγνίδια . Μα ,παντού η νύχτα έχει το λόγο της πρώτο ,ως φόντο , σκίρτημα και ταξίδι τους .  

Το φεγγάρι μια κουκκίδα ,μια άνω τελεία στον ουρανό ,στο φωταγωγό ,στην αυλή ,στην διασταύρωση των δρόμων και στα φώτα  τους, διανυκτερεύει σαν φαρμακείο και βενζινάδικο . Η νύχτα μια ατελείωτη σελίδα βιβλίων και βιβλίων στο φωταγωγό ,στην αυλή ,στην διασταύρωση των δρόμων και στα φώτα τους δι ημερεύει σαν ξημέρωμα που δεν αργεί να φανεί .

Τι άλλο να κάνει λοιπόν  το φεγγάρι κάτω από τέτοιες συνθήκες ,μεταφορές και παραλληλισμούς ;

Το πάλευε ,να ρθούν τα δρώμενα τους παιγνιδιού τους στα ίσα .  Ίδρωνε την φανέλα του καθώς στριφογύριζε και στο κρεββάτι του δωματίου και στα παπλώματα ,μα η νύχτα του βάλε ..γυαλιά ,το έκανε φτερό και πούπουλο με τα τσαλιμάκια ,τις αντεπιθέσεις και τις κάθε μορφής και λογής άμυνες της .

Εκεί που έλεγε να κοπάσει η επέλαση της ,ό,τι τέλειωσε και αυτό του το μαρτύριο φεγγαριού ,από κάποια κρυμμένη πόρτα ,από κάποια χαραμάδα των τοίχων των διαδρόμων και των χαλιών της,  βήματα ,στιγμές μου υψώναν το ανάστημά τους . Αν και δεν έπεφτε με τίποτα ,με κανένα φώς το υφάκι της ,κάτι άλλαξε . Το φεγγάρι πήρε θάρρος στα μάτια την κοίταξε το φεγγάρι ,χωρίς φόβο μα  με πολύ πάθος . Σαν τα ανθρώπινα και τα γήινα τους παιγνίδια που από χαρά και για χάρη της αναμέτρησης τους ,όταν τελειώσει ο χρόνος τους γίνονται δυό κόσμοι μεταξύ τους ξένοι . Σαν τα γήινα και καθημερινά παιγνίδια των επαφών που από κολλητοί ,που από κάτω από το ίδιο φεγγάρι και της νύχτας τις ομορφιές και τα καμώματα ,συμπλέουν ,συνγατοικούν ,γενικώς όλα τα σύν των λέξεων τα βιώνουν ,μα στο τέλος με ένα πλην τους ,μαζεύουν τα μπογαλάκια τους ,τα λόγια τους και αλλάζουν γειτονιές και περιβάλλον λες και ήταν άγνωστοι μεταξύ τους .

Ετσι όταν  βρίσκονται μόνοι και μόνες ,μα και με παρέα ...να παίζουν στο μυαλό τους τα κερδισμένα και χαμένα συμπεράσματα των αναμετρήσεων και μονά ζυγά να τους βρίσκουν αδύναμους και σαν χαμένους ταξιδιώτες μέσα στης νύχτας τα πάρκα ,τα ξέφωτα του ωκεανού ,στους τηλεφωνικούς καρτο θαλάμους και στου σαλονιού με το αμυδρό φως μιας λάμπας . Χωρίς εξέδρες θεατών ,χωρίς μετάλλια ,χωρίς βάθρο και τιμές . Σαν αγάλματα της πλατείας που ακούνε στην βραδινή έξοδο λαλιές και αλφαβήτες πολλές στα αυτιά τους ,μα ακίνητα μένουν . Κάτω ή πάνω από το φως του φεγγαριού οι στιγμές τους αιωρούνται .

Γιατί πολύ απλά ,όπως γράφουν και μονολογούν οι παροικούντες απόντες και παρόντες της αναμέτρησής αυτής αν και νύχτα τους  και πληθυντική , πλουραλιστική στις απόψεις ,όψεις και εποχές πια τις διαδικτυακές ,εντούτοις κάπου χάνεται  το όλο θέαμα . Πάντα κάτι θα λείπει ακόμη και από την όποια νίκη και ήττα της όποιας πληροφορίας και των συναιςθήςεων τους το κύμα .

Κρατάει τα κλειδιά του χρόνου μας η νύχτα . Κρατιέται και στις κρεμάστρες της ντουλάπας των ρούχων ,κρατιέται και από το φωταγωγό των πολυκατοικιών και από τα παραθύρια και τα μπαλκόνια των πολυκατοικιών ,μα και των κάθε λογής δικτύων κρεμαστάρια ,πραγματικού και εικονικού χρόνου .

Πως να βγάλει πέρα το φεγγαρι και που μαζί και χώρια μου , είναι απλά ένα από τα πολλά κομματάκια του συμπαντός της ;