Μικρά ξενύχτια ,ξημερώματα καλοκαιριού με χρώματα Κοραλί  και γαλάζιο ξαναζούν τον χαμένο χρόνο μας .....Του Χρήστου Νιάρου

Μελβούρνη .

Λύνοντας τους κόμπους και τα ερωτήματα άγκυρες  της ψυχής μα και της μνήμης της τα δρομολόγια ,έναν έναν και με πολύ τρυφερότητα μπροστά στον μεγάλο καθρέφτη του μπάνιου ,άρχισε το καινούργιο παραμύθι μα και την αλήθεια και της ημέρας αυτής της πολύ καλοκαιρινής . Χρώματα παντού ,στο λιοπύρι της εποχής δίνανε αφορμές . Μα σήμερα όμως αυτά που είχε στο μυαλό της ,αυτά που έκρυβε στην ψυχή της τόσα φθινόπωρα ,το σεμεδάκι και η δαντέλα της γιαγιάς της πάνω στο τραπεζάκι με το φλυτζάνι του καφέ ,οι φωτογραφίες από τις ζωές της στην σιφουνιέρα και στο χωλάκι ,του κινητού της οι εικόνες μα και τα ψώνια της για το σπιτικό ,γυρνούσανε και μάλλον εκεί που μακραίνανε  από την επικράτεια και τον ελεγχό του ταξιδιού της ,ήτανε πολύ κοντά οι σταθμοί αναχωρήσεων αφίξεών τους.

Χτυπούσαν όμως και διακριτικά την κάρτα της ύπαρξή τους ,κάνανε το κομμάτι και το μετοκάματό τους  μα και ξαναμπαίνανε ξανά στο κάδρο τους  αν  δεν μιλούσαν μεταξύ σε όλο αυτό το κοινό τους ταξίδι με την σιωπή τους λέγανε πολλά.

Μα και οι κάθε λογής καθρέφτες που οι φωνές τους πέρασαν ,καθρέφτες που δεν κρύβουν τις  αλήθειες ,τις ρυτίδες μα και τις καμπύλες του σώματος της με τον δικό τους τρόπο φωτογραφίζουν την πορεία ζωής ,την καθημερινότητα της με πολύ τρυφερότητα και οι όποιες οι αντανακλάσεις τους γινόντανε από τις  ονειρικές της διαδρομές μια ζωγραφιά κολάζ τώρα πολύ μα πολύ αληθινές στεκόντανε στο ...ύψος και στο βάθος των περιστάσεων . Γλυκιά εξομολόγηση ,γλυκιά η αναμέτρηση τους ,με χρώματα γαλάζιο και Κοραλί ξυπνούσαν βουτιές μνήμης  και τα μικρά και μεγάλα ξενύχτια της ,μπροστά στα πόδια της .

Μα οι φωτοεικόνες τους οι αδέσποτες και στοχοποιημένες ,που σε κοιτάνε στα μάτια , σε κόβουν από πάνω μέχρι πάνω οι γωνίες και οι σκιές τους , αν και  μοιάζανε με αγάλματα που τα πάγωσε με τα χρόνια ο χρόνος ο πανδαμάτωρ και η χαρά και το χάδι του βλέμματός τους έμεινε εκεί σαν παρακαταθήκη μα τώρα που αποδημούν σε άλλες γειτονιές οι ομορφιές και οι σιωπές τους  καθώς φαίνεται ,εκ των πραγμάτων είναι  ότι θα πούν ,θα ακουμπήσουν αυτό που είπανε ,το ανείπωτο   την αφή και τις πέντε έξι λέξεις ,που σκάνε σαν κύμα στην αμμουδιά της ανάμνησης .

Μα και όταν γέρνουν το κεφάλι τους αλλού σε μια άλλη παρέλαση στιγμών πάλι τα ίδια θα πούν . Πιθανόν και με φόντο ασπρόμαυρο σαν τις παλιές αλλοτινού καιρού φωτογραφίες να ζούν τα χρώματα του καλοκαιριού ,του πάθους του έρωτα τους μα και μιας γιορτής το πλάνο  .Αυτό μάθανε ,μέχρι εκεί ήταν η αντοχή τους .

Πιθανόν και από άλλες εποχές ,από τις ίδιες ανάγκες ,οι δυνατότητες τα δεδομένα τους να ξαναζώ τις στιγμές του τώρα τους με λιγάκι ..νερό στο κρασάκι τους .  Αυτά έλεγε και τα ψιθύρισε η μνήμη της ,ξημέρωμα Σαββάτου ,λίγο πριν το φεγγάρι και ό,τι έπρεπε να αναχωρήσει από τα όνειρά της .

Η νύχτα της ή η νύχτα τους ήτανε ή δεν ήτανε τόση μικρή σε διάρκεια πιθανόν να μην έχει πιά καμμία μα καμμία σημασία .  Τα πρέπει είχαν το ζύγι της ζωής της .  Φεύγουν ή ΦΕΝ φεύγουν οι νύχτες πολύ γρήγορα , είτε είναι έναστρες είτε όχι ,διαφορά καμμία , αφού χωρίς χάδι και σκίρτημα , χωρίς το χαΐρι της προκοπής τους ,είναι ...χαμένες και από χέρι και από πόδι και λόγια και σάλιο .

Μα πάντα υπάρχει ένα πάντα ρεί που έμαθε από μικρή ,μα πάντα ένα μην λες ποτέ ,που ανατρέπει την όλη ιστορία . Γιατί τις νύχτες που χορεύουν με τις αυγούλες ,στις μύτες των ποδιών τους ,ζαλισμένες και απελευθερωμένες από τα μη και διότι εκείνο και το άλλο ,κυριολεκτικά μένουν σαν εφτασφράγιστο μυστικό που περιμένει την ώρα την καλή να ανοίξει . Δυό χέρια ,χείλη που καίγονται ,τα περιμένει .

Το χαλί στο σαλόνι και στην κάμαρη αλλά και το πέπλο της της νύχτας , το αραχνούφαντο ,ελαφρύ ή βαρύ , είτε στο ενικό είτε στο πληθυντικό των νημάτων του ενώ υπάρχουν γύρω γύρω της ,ενώ την τυλίγουν ή την ξεντύνουν ,ενώ ακούει τον αέρα τους , τώρα πιά ,είναι σε μια άλλη διάσταση το όλο συνοθύλευμα των χρωμάτων αλλά και το καλό τους μεταξύ μπλέξιμο .

Από ό,τι φαίνεται κάτι άλλαξε από το χτές της και τα πάντα γύρω της υλικά και αύλα αλλάζουν ρόλους και ιδιότητες .

Το κουβάρι δε των ονείρων της σε αυτό το γλυκό ξημέρωμα Ανατολής με μια ζέστα να είναι επί ποδός ,υπ ατμών , Δεκέμβρη μήνα ,δεν ήταν το ίδιο με τα προηγούμενα νυχτοήμερά της  . Όλα τα νήματα και νοήματα τους είχαν τον λόγο και τον τρόπο τους ,τον ευάλωτο ,τον αναμένομενο ,τον απόλυτο και τον αυτονόητο ,να κάνουν την πλοκή μα και την πνοή τους ,πάνω και εντός της . Μα και μέχρι που μπορεί πάει το είναι ,η πειθώ και η χάρη τους που τώρα μπαίνουν όλα τους  σε μια σειρά και τα μικρά και μεγάλα δρομολόγια τους μου φανερώνονται ; Γιατί αργήσανε ; Που ήτανε κρυμμένα ;

Πιθανόν και σε μια δεύτερης ευκαιρίας τους την δοκιμή μα και στην ανάγκη του πάθους που μάλλον δεν ολοκληρώθηκε ή μάλλον έμεινε ελλειπής το χτές της πορείας τους ,σε κορδέλες και χαρτογραφία  στιγμών ,γίνεται το καινούργιο της δεδομένο .  

Κάτι σαν παραλήρημα ,εξομολόγηση και απολογισμός στις μεγάλες στιγμές πόνου ,παραπόνου  έρωτα και θλίψης ,που μαζί του πέραζε , γεμίζανε και αδειάζανε το ποτήρι της ζωής της . Το ένιωθε και από χαρά και από λύπη πως γίνεται το ξημέρωμά τους να μοιάζει με νύχτα τους .

Μικρά ξενύχτια και ξημερώματα καλοκαιριού της σε χρώματα ιδρωμένα από τα κεραμίδια μέχρι και τα ταβάνι  στάζουν τις λέξεις πινελιές τους και  στην ντουλάπα των ρούχων της μα και από το φωταγωγό και την κουζίνα  περνάνε .  Χρώματα ,μυρουδιές του έρωτά τους παιρνούν ακόμη και από τα σύρματα ,τις ίνες της τηλεφωνικές .

Μα και μέχρι και του ωκεανού την χαλαρότητα των κυμάτων , έωλα και σεβαστικά αλληλοκοιτάζονται μα και γράφουν το αφήγημά τους με την ανεξίτηλη ή το ανεξίτηλο μελάνι της ανάμνησης της .  Σαν γράμμα που βρήκε το σωστό παραλήπτη ,σαν σταγόνα βροχής που έπεσε στην κατάλληλη στιγμή στο χώμα της ξηρασίας της . Σαν γλυκόλογο αληθινό ,σαν τραγούδι στο σταθμό, στην συχνότητα και την εκπομπή των αφιερώσεων ένιωθε ό,τι ο χρόνος τους ,,,ήτανε και θάνε με το μέρος της .

Κάτι φαίνεται να υπάρχει ακόμη που   και είναι μεταξύ των λόγων και των έργων τους που δεν φθάρθηκε ,που δεν το πήραν τα αφρισμένα κύματα του χρόνου και στο πάτο τοτς τον πήγανε . Ούτε και η σκόνη και η σκουριά του  χρόνου φαίνεται να άφησε τόσο μεγάλο πρόβλημα ερμηνείας στο μέχρι τώρα τους αφήγημά ζωής .

Στέκονται λοιπόν όλα  όρθια και μπρούμυτα στα απομεινάρια ,στα ξέφωτα ενός άλλου της καιρού πορείες και επαφές γευόνται και μεθούν με τις ρόγες του καλοκαιριού της λες και είναι από σταφύλι τα δευτερόλεπτά της . Αν και φτύνουν και τα κουκούτσια του χρόνου αφού μοιάζουν με καρπούζι αν και άλλη εποχή νάτανε με τα δικά της τα φρούτα ,με το ίδιο τρόπο και λόγο θα παραλληλίζε αυτά που τις συμβαίνουν .

Και φέτα την φέτα τους ,με σποράκι σποράκι βόλτας φλούδα με φλούδα πορτοκαλιού  σε ένα παιγνίδι συγκερασμών ,καλής γειτονίας τους ,παίρνουν διαστάσεις έκστασης και γεύςεων μοναδικών .

Σε πρώτο ,σε δεύτερο πρόσωπο με πλάγιο και κατευθείαν λόγο με λίγη φαντασία ,πολύ ανάγκη πάθους τους ,την φθαρτότητα και ματαιότητά τους την καταλαβαίνουν αλλά γιατί πάντα υπάρχει ένα αλλά ,μεταφορικό και ουσιαστικό σχήμα ή μη σχήμα λόγου τους ,ανοίγουν τα φτερά μα και τα πούπουλα της αγάπης και του έρωτα .  Είναι το καλύτερο γιατρικό ,το αντίδοτο , το αναμενόμενο που η συνήθεια ,την ξεραίλα μα και η αναβολή εκπλήρωσης των συναισθημάτων τα ζητάει ,τα νιώθει ....  Η Ψυχή και σώμα τα ζητάει ,δεν τα ζητιανεύει μα η ζωή οι κύκλοι ,οι ευθείες ,οι συμβιβασμοί του εγώ με το εγώ ,τα αφήνει στην μοίρα τους ή στο κάλαθο των αχρήστων ή στο τέλος των απισιωπιωτικών.....  Και τότε ξαναγράφονται οι ιστορίες των εγώ ,του χώρια και του μαζί τους με οσμές και ωσμώσεις του αέρα τους ,με φεγγάρια μα φύλλα ξερά  ψυχής έτοιμα για φωτιά και λαύρα . Ολα αλλάζουν λοιπόν στην ροή της ζωής όταν οι κάνουλες των δυό εγώ ανοίγουν από το πουθενά . Κάποια χέρια θα τις στρίψανε και καθώς ποτίζουν τον κήπο και τον ουρανό των αισθημάτων με τις σταγόνες τους τότε είναι που γίνονται θαύματα .  Ένα ξύπνημα διαρκείας ,μικρό επαναστάσεις χρωμάτων και αποχρώσεων τους ,ταξίδια χωρίς εισητήρια και κωδικούς ελέγχων δίνουν και πέρνουν .  Πρόσωπα ,μάτια ,χείλη και λόγια εκεί που τα σκέφτονται ,εκεί που τους γραντζουνίεται και κουρδίζεται η κλίμακα των συγκινήσεων ,σκάνε οι μελωδίες και η αύρα τους σε χρόνο ντετέ.

Έμπαιναν λοιπόν και οι αχτίνες της ηλιοφάνειας από το παραθύρι του μπάνιου ,το Κοραλί της μπλουζάκι έγινε πιό φωτεινό και τα πέλματά της πιό ανάλαφρά της ,πιό σίγουρα την βγάλανε και στο μπαλκόνι με το κήπο .  Λάτρευε από μικρή τα λουλούδια ,τις ορτανσίες τα τριαντάφυλλα και το καλοκαίρι . Χτές βράδυ όμως μετά από χρόνια ,που δεν τα μέτρησε ,που δεν κατάλαβε πως πέρασαν τόσο γρήγορα και βιαστικά ,κάποια του δευτελέπτα γυρίσανε πίσω τις στροφές της . Θυμήθηκε την αγάπη της ζωής που χάθηκε τόσα χρόνια -χελιδόνια ,με τόσες σιωπές λές και ήταν μια παράσταση θεατρική ,μια μουσική που κράτησε για λίγο ο καημός και η χαρά της και ξαφνικά καπνός και ερημιά.  

Οι δυό τρείς κουβέντες τηλεφωνικά μεταξύ τους μετά από χρόνια ,αλλάξανε την ροή του χρόνου . Μυρουδιές με μυρουδιές από τα φωνήεντα τους μπλεκόντανε γλυκά . Πλεξούδες και πλοκές από χάδια και αγκαλιές τους παλιές ,στιγμές που κόπηκε η ανάσα τους στα δυό στην κορύφωση του έρωτά τους ,πεταλουδίζουν, αιωρούνται , κολυμπούν ,περπατούν μπροστά και πίσω της . Αισθάνθηκε ο,τι ο χρόνος της μέχρι τώρα απουσίας τους ήταν πολύ μηδαμινός ,σχεδόν άχρονος και χωρίς νόημα . Τα τηλεφωνήματα τώρα πιά είχανε και πολύ πάθος μα και πολύ νοήμα στις κουβέντες τους .  

Μια μέρα θα σου μαγειρέψω για σένα και μόνο γιατί είσαι εσύ της είπε  είσαι μοναδική αγάπη και την  νύχτα θα βρούμε παραλίες και καινούργια λιμάνια ψυχής του απάντησε .  Ξημέρωνε και στο περβάζι στο παράθυρο του σαλονιού τα μάτια της λες και κάνανε έρωτα με τα μάτια του ήτανε πιό φωτεινά . Ένιωσε τα χείλη του να της χαϊδεύουν την γυμνή πλάτη και ένα ρίγος απείρου κάλους της διέτρεξε όλο της το κορμί . Κάθε κύτταρό της άρχισε να αναπνέει και ο καφές δίπλα στο κομοδίνο της λές και της τον είχε φέρει εκείνος .  Γλυκά τα δώρα της μνήμης αναφώνησε  και καλοδεχούμενα τα θέλω της άρχισαν να την εξιτάρουν και διπλή χαρά να την γεμίζουν . Ακόμη και στην σκέψη της που του είπε κάποια στιγμή στην τηλεφωνική τους συνομιλία ,ό,τι δηλαδή γεράσαμε πιά η απάντησή του η σίγουρη και έξυπνη απάντησή - σχόλιο του ,λάθος το θέτεις . Εμείς δεν γερνάμε ,γυρνάμε μόνο της είπε και τρόπο τεινά της έδωσε μια άλλη γωνία θέασης των πραγμάτων - που δεν είναι πράγματα - μα και των καταστάσεων της ζωής και πως τα φέρνει ο χρόνος .

Φόρεσε σιγά σιγά τις ώρες ,τα δευτερόλεπτα του πρωινού με διαφορετικό όμως ρυθμό και με πολύ φαντασία .

Ακόμη και τα τσαλακωμένα σεντόνια νυχτός της ,που μοιάζανε με τσακισμένες σελίδες βιβλίου παραλίας είχανε άλλο αέρα στις πτυχώσεις ,στην αφή και στην ούγια τους . Είχανε και πολύ νοσταλγία αφού μυρίζανε από την αλμύρα πάθους και αγάπης . Με τα δυό τους τα σώματα ,τα ξενυχτισμένα , τα χαμένα από τους καιρούς λές και ναυαγήσανε σε λάθος ξέρες τα καράβια των μεγάλων και μικρών οριζόντων τους  ταξίδευε .

Λες και η αγάπη τους είχε βάλει μια άνω και κάτω τελεία στις προτάσεις -κεφάλαια -παραγράφους ζωής μα τέτοια άγια ώρα την υποτιθέμενη τελεία και παύλα με το στόμα και τα δάχτυλά της ,με της ψυχής της το σκίρτημα και την πνοή της τους πήγε σε μια άλλη σελίδα .

Λες και σε λάθος κρεβάτια ,οι στροφές ,οι τύχες και οι συνήθειες της ζωής τα σώματα και τα εσώψυχά τους αφού κοιμήθηκανε και σε μια χειμερία νάρκη ,σε ένα χειμώνα παρατεταμένο μα  και σε νύχτες χωρίς σκοπό ,χωρίς χάδι ,όνειρα και αγκαλιά ζεστή μα και πολύ ιδρωμένη , τώρα όμως - γιατί αυτό  το τώρα που μετράει το ρημάδι την ζωή αλλιώς - πράττει και εκπέμπει τα αυτονόητα . Οι αισθήσεις και τα αισθήματα σε αυτό και με αυτό το τώρα τους είναι ο μόνος δρόμος ,η μόνη λεωφόρος ,η μόνη απάντηση για τα πάντα και τα ποτέ των ερωτήματων ,διλήμματων μα και συμβιβασμών ζωής .

Λες και ο χρόνος τους είχε γίνει μια στήλη άλατος ,λες τα δευτερόλεπτα τα χαμένα τόσα χρόνια μεταξύ τους που δεν ανταλλάξανε μια κουβέντα ξαφνικά και αθόρυβα παίζανε στο κήπο με το λάστιχο και το νερό ,πιτσιλίζανε και βρέχαμε τα  σώματα και τους τοίχους των δωματίων απογεύματα καλοκαιρίας και ανεμελιάς  . Καθώς φαίνεται και μάλλον έτσι αυτές τους οι σταγόνες τους δεν της πήρε το ποτάμι της λήθης και δεν εξανεμίστηκαν οι δροσιές τους .  Μα και τα χαμόγελά της αθωότητας τους δεν χαθήκανε .

Τα φανταζόντανε μα και τα ζούσε όλα αυτά λες και ήταν αποθηκευμένα μηνύματα κινητών ,ευχές στο ουρανό μα και  σε ένα μπουκάλι που επιπλέει στον ωκεανό που τώρα βγαίνανε αληθινά τα λόγια και γιατί τους που βρεθήκανε εκεί που βρεθήκανε . Ήτανε κομμάτι του σύμπαντος χωροχρόνου και ζούσε την απόλαυση της στιγμής γουλιά την γουλιά με τον πρώτο της καφέ . Λες και τον είχε δίπλα της που εδώ και τόσα πρωινά και τόσα ξενύχτια νόμιζε ό,τι άνοιξε η γη και τον κατάπιε .

Θυμήθηκε το καλοκαίρι το περσινό,όταν  σε μια αμμουδιά που δεν υπήρχε ψυχή παρά μόνο ψιλή άμμος και ένας ήλιος φωτεινότατος ,πέταξε όλα τα ρούχα από πάνω της ,όλα τα ασημικά τα μαλάματα της από τα χέρια και το λαιμό και με δυό βουτιές στο πέλαγος και στα κύματα ένιωσε την παρουσία του για κλάσματα δευτερόλεπτου .

Ακόμη και με την παρέα της στα καλοκαιρινά μπαλκόνια των εκδρομών ,τον έβλεπε που και που να περνά στο δρόμο ,με μια τσάντα από χαρτιά ,βιβλία και με το στυλό που του είχε χαρίσει να γράφει ιστορίες .    Και μετά να ξαναπαίρνει τον ίδιο δρόμο και να σκαρφαλώνει στο μπαλκόνι ,να την κοιτάζει στα μάτια ,να της λέει ότι είναι η θάλασσα και το λιμάνι των γραφών του και να χορευούν με τα ηλιοβασιλέματα που διανυκτερεύουν από πάνω τους . Μα και να χάνονται στα λιοπύρια και να σβήνουν την δίψα τους με κρύα πιώματα και τα δροσιστικά του καλοκαιριού και κυρίως πολύ χαμόγελο ,επιθυμίες  αγάπης και ονείρων .

Λες και αναδυόνται οι στιγμές αυτές ,μέσα από το Κοραλί της μπλουζάκι ,αφού της είπε ό,τι είναι και κοράλι και κοχύλι ,που ακόμη και άδειο ναναι το σώμα του εσένα μόνο φαντάζομαι στην αμμουδιά και στην μοναξιά μου ό,τι υπάρχεις .

Και αφού έκλεισε τα μάτια της για λίγο ,σαν κλικ φωτογραφικής μηχανής ,τράβηξε και την κουρτίνα της κάμαρης και ένα φως  δυνατό με χρώματα γαλάζια και Κοραλί την πήρε από το χέρι ,της χαίδεψε την πλάτη .

Δεκέμβρης μήνας ήταν και τα λαμπιόνια του δέντρου ,της αυλής τα ειπωμένα μα και τα λόγια τους που δεν ειπωθήκανε ,γιορτινά συν ταξιδεύανε μαζί της .   Χωρίς αλληγορία μα και χωρίς  ενδοιασμούς ψυχής και σώματος συντονίστηκε στο παραλήρημα ,στην πνοή των σημαίνων και σημαινόμενων που βίωνε και άγγιζε .  Φωτογράφησε ομως το τοπίο και τον χρόνο του τώρα και του αύριο μα και στις εικόνες ,στα αποτυπώματα και στο κάδρο τους που τις έβαλε με δικά της λόγια ,μα και  με τα σκιρτήματα των χρωμάτων και μέχρι αυτά που την οδηγούν χόρευε το χρόνο της ,μαζί του .

Τρόπο τεινά και οι όποιες ερμηνείες για το τι έγινε μεταξύ τους τραγουδιστά μικρύνανε τις όποιες αποστάσεις με το χτές της .....

Χρήστος Νιάρος

     Μελβούρνη .

Ο Χρηστος Νιαρος ασχολείται επαγγελματικά, με το χωρο των ταξιδιών και των εισητηριων ενώ για πολλα χρονια, ταξιδεύει στο χωρο της γραφης. Εχει ασχοληθεί  παράλληλα, με την επαγγελματική του πορεία και με το τύπο και την ραδιοφωνία στη Μελβουρνη, μόνιμος κάτοικος, στην δεύτερη πατρίδα πια , εδώ και δεκαετίες. Κειμενα  του βρίσκονται στο διαδίκτυο ,στη Ελλάδα , στη Γερμανία, στο Καναδά και σε περιοδικά εφημεριδες.